Τζωρτζίνα Κώνστα στο TLIFE: Η σκηνοθετική συνεργασία με τον Γιάννη Βούρο στο έργο “Παιδιά ενός κατώτερου Θεού”

Στο θέατρο Βεάκη συνεχίζει να παίζεται με μεγάλη επιτυχία το έργο “Παιδιά ενός κατώτερου Θεού” του Μαρκ Μέντοφ. Το TLIFE απόλαυσε την παράσταση, ενώ είχε την ευκαιρία να ζήσει από κοντά το ζεστό κλίμα που υπάρχει στα καμαρίνια. Οι συντελεστές της είναι σαν μία οικογένεια. Βέβαια, ένα από τα μέλη της (Αντιγόνη Γλυκοφρύδη) αποχώρησε και αντικαταστάθηκε με μία επίσης αξιόλογη ηθοποιό Αλαξάνδρα Παντελάκη.

Μας υποδέχτηκε στο θεατρικό τους σπίτι η “ψυχή” της ομάδας, Τζωρτζίνα Κώνστα. Μας ξενάγησε στο καμαρίνι της (το οποίο μοιράζεται με τη Λουκία Πεσκετζή) και μας μίλησε για την συμμετοχή της σε αυτή τη σπουδαία δουλειά.

“Υποδύομαι τη Ρεβέκκα Κλάιν”, μου λέει και ξεκινάει να φοράει τα γάντια της ηρωίδας της για να μας κάνει να νιώσουμε περισσότερο το χαρακτήρα. “Είναι μια δυναμική και επιτυχημένη δικηγόρος η οποία ασχολείται με τα δικαιώματα των παιδιών με αναπηρία. Κάνει έρευνα για να βελτιωθούν οι συνθήκες και η εκπαίδευση στα Ιδρύματα για κωφά άτομα”, συνεχίζει.

“Η Κλάιν είναι η μόνη ηρωίδα στο έργο η οποία εκπροσωπεί ένα κομμάτι της κοινωνίας από το οποίο η Σάρα κρατά αποστάσεις με αποτέλεσμα η συνάντησή τους να είναι εκρηκτική. Δεν ανήκει στον «κόσμο» της και γι΄ αυτό αντιδρά. Η παρουσία της επιδρά καταλυτικά στη σχέση των ηρώων Τζέημς και Σάρα. Ακόμα περισσότερο στη ζωή της Σάρα η οποία επαναπροσδιορίζει τις σχέσεις της με τα αγαπημένα της πρόσωπα”, καταλήγει για το ρόλο της.

Γιατί πιστεύεις ότι πρέπει το κοινό να δει οπωσδήποτε αυτή την παράσταση;
Είναι μια παράσταση ύμνος στη διαφορετικότητα και την αγάπη. Δύο θέματα που αφορούν όλους μας. Είμαστε όλοι τόσο διαφορετικοί γι΄αυτό άλλωστε και μοναδικοί.
Μιλάει για την αξία της αγάπης, της αποδοχής, της υπομονής , την αξία και τη δύναμη του μυαλού και της ψυχής. Η αγάπη είναι η κινητήριος δύναμη για όλα στη ζωή μας και είναι αυτή που
μας βοηθάει να «ανθίσουμε», να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι και να ανακαλύψουμε τον ίδιο μας τον εαυτό.
Όλα αυτά παρουσιάζονται με έναν υπέροχο τρόπο μέσα στο έργο. Είναι μια σπουδαία παράσταση γεμάτη συγκίνηση, αισιοδοξία και χιούμορ, όπως είναι η ίδια η ζωή.

Πώς είναι να δουλεύεις με τον Γιάννη Βούρο αλλά και δύο ακόμα σημαντικούς θεατρανθρώπους, την Αντιγόνη Γλυκοφρύδη* και τον Ντίνο Καρύδη;
Είναι δώρο Θεού να συμμετέχω σε αυτό το θίασο. Από την πρώτη μέρα που ξεκινήσαμε τις πρόβες, το να βρίσκομαι με αυτούς τους τρεις σπουδαίους ηθοποιούς είναι μεγάλο μάθημα για μένα.
Αισθάνομαι πολύ τυχερή που έχω την ευκαιρία να δουλεύω με το Γιάννη Βούρο,την Αντιγόνη Γλυκοφρύδη και το Ντίνο Καρύδη. Είναι ευλογία. Κάθε μέρα κοντά τους μαθαίνω και κάτι παραπάνω. Μέσα από την εμπειρία τους συνειδητοποίησα για μία ακόμη φορά πόσο σημαντικά είναι η πειθαρχία και ο σεβασμός.
Η συνεργασία μου με το Γιάννη Βούρο στη σκηνοθεσία είναι άκρως δημιουργική. Είναι ένας άνθρωπος που σου αφήνει χώρο για να εκφράσεις τις ιδέες σου και είναι ευτυχία να δουλεύεις μαζί του. Αγγίζει την ψυχή σου. Το θέατρο άλλωστε είναι ο τόπος της πιο δεσμευτικής πειθαρχίας και της πιο μεγάλης ελευθερίας. Υπέροχη εμπειρία.
Τους ευχαριστώ όλους… Γιάννη Βούρο, Αντιγόνη Γλυκοφρύδη, Ντίνος Καρύδη, Χρύσα Παππά, Θοδωρή Αντωνιάδη και Λουκία Πεσκετζή.

Ένιωσα ότι είσαι λίγο η “cheerleader” της ομάδας. Νιώθεις έτσι;
Η επαφή μου με παιδιά στο Αμερικανικό Κολλέγιο Ελλάδος στο οποίο διδάσκω θεατρικό αυτοσχεδιασμό και θεατρικό παιχνίδι τα τελευταία επτά χρόνια, η ιδιότητά μου ως σκηνοθέτις αλλά και ως βοηθός σκηνοθέτη στη συγκεκριμένη παράσταση με κάνει να συμπεριφέρομαι και να κινούμαι κάπως έτσι.
Είναι βέβαια και στοιχείο του χαρακτήρα μου το να εμψυχώνω τους ανθρώπους γύρω μου. Είναι κάτι που με εκφράζει και μου δίνει χαρά. Θεωρώ σημαντικό να έχει ανεβασμένη ενέργεια μια ομάδα γιατί αποδίδει καλύτερα.

Πόσο σημαντικό είναι για σένα να υπάρχει αυτό που λέτε εσείς στο θέατρο “καλό καμαρίνι”;
Παίζει σπουδαίο ρόλο το «καλό καμαρίνι». Είναι ο χώρος που ετοιμάζομαι, που ηρεμώ, που συγκεντρώνομαι , που ετοιμάζω τις «αποσκευές» μου για το ταξίδι.
Όσο καλύτερο είναι το καμαρίνι τόσο περισσότερο απολαμβάνω τη διαδρομή. Μου δίνει τεράστια χαρά που το μοιράζομαι με τη Λουκία Πεσκετζή. Αξίζει να σου πω ότι είμαστε και οι επτά ηθοποιοί τόσο δεμένοι μεταξύ μας που αν μας έλεγαν πως για κάποιο λόγο θα έπρεπε να μοιραστούμε ένα μεγάλο καμαρίνι δε θα είχαμε πρόβλημα. Αντίθετα,θα μας έδινε χαρά. Για εμάς ισχύει το «ένας για όλους και όλοι για έναν». Κι αυτό γιατί μας συνδέει η κοινή αισθητική και ο σεβασμός που έχει ο ένας απέναντι στον άλλον.

Νιώθεις ότι τέτοιες παραστάσεις σε εξελίσσουν πέρα από καλλιτεχνικά και ως άνθρωπο;
Σίγουρα αισθάνομαι πως μέσα από τέτοιες παραστάσεις εξελίσσομαι. Το ίδιο το έργο, οι σχέσεις με τους συναδέλφους μου επί σκηνής αλλά και εκτός σκηνής και όλοι οι άνθρωποι του θεάτρου παίζουν καθοριστικό ρόλο.
Κάθε βράδυ μετά το τέλος της παράστασης αισθάνομαι πως έχω πάει ένα βήμα παραπέρα. Κάθε βράδυ ανακαλύπτω και κάτι καινούργιο που με έχει κάνει καλύτερο άνθρωπο.

Τι είναι αυτό που αγαπάς πιο πολύ στο θέατρο;
Τη μαγεία του. Τη μοναδικότητά του. Ποτέ δεν επαναλαμβάνεται το ίδιο. Ένας ολόκληρος κόσμος…μια ζωή γεννιέται και αναπνέει επί σκηνής για δύο ώρες και μετά χάνεται…πάει κάπου αλλού..Σαν τη χρυσόσκονη που κρατάς μέσα στα χέρια σου και τη φυσάς. Την παρακολουθείς, την παρατηρείς που πέφτει αργά-αργά σα να χορεύει, στροβιλίζεται και μετά ως δια μαγείας εξανεμίζεται.

Φωτογραφίες: Πέτρος Χόντος