Το δικό μου θέμα έχει μια αντιστροφή ρόλων σε σχέση με τις περισσότερες ιστορίες… Ακούστε γιατί το λέω αυτό. Συνήθως οι γυναίκες έχουμε το πρόβλημα ότι μας αρέσει κάποιος και είτε δεν ξέρουμε πώς να του το δείξουμε πιο ξεκάθαρα ή αυτός δεν είναι συναισθηματικά διαθέσιμος για μας. Το ξέρω πώς είναι, γιατί κάποτε ήμουν ερωτευμένη χωρίς ανταπόκριση, ώσπου το ξεπέρασα με την απόσταση. Τώρα έχω άλλο θέμα.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Για αρκετό καιρό έκανα παρέα με ένα παιδί στην ηλικία μου (είμαστε και οι δύο 24), και σχετικά πρόσφατα εκδήλωσε ξεκάθαρα το ενδιαφέρον του, μου είπε ότι του αρέσω και ζήτησε να πάμε σε άλλο επίπεδο. Εγώ, όμως, δεν νιώθω κάτι. Τι να κάνεις… την καρδιά δεν μπορείς να την προστάξεις κι εμένα ερωτικά δεν μου κάνει αίσθηση. Για αυτό και από τότε που μου εκδήλωσε το ενδιαφέρον του, εγώ αποφεύγω πλέον να βγαίνω μόνη μαζί του ή να δέχομαι οποιαδήποτε ευγενική κίνηση εκ μέρους του.
Δεν δέχομαι τίποτα και ξέρετε γιατί; Γιατί είναι κι αυτός ένας από τα αυτοχαρακτηριζόμενα “καλά παιδιά” που παραπονιούνται ότι τους κρατάμε εμείς οι “αχάριστες” εντός κάποιου υποτιθέμενου “friendzone” όταν θα έπρεπε να είμαστε ευγνώμονες για τη στοιχειώδη ευγένεια με την οποία αντιμετωπιζόμαστε από αυτούς. Θα δείτε παρακάτω γιατί εκφράζομαι έτσι για τον συγκεκριμένο.
Να κάνουμε σαφές, όμως, ότι το ίδιο ισχύει και αντίστροφα: υποθέτω ότι όλες μας έχουμε έστω και με το μυαλό μας βρεθεί σε μια θέση του “καλού κοριτσιού” ελπίζοντας ότι η καλοσύνη μας θα είναι το κριτήριο για να μας δει ο άλλος ερωτικά. Όμως ούτε σε μια τέτοια περίπτωση λειτουργεί αυτή η λογική.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Αυτό το παιδί, λοιπόν, μετά την αρνητική μου απάντηση μού είπε ότι δεν υπάρχει παρεξήγηση, ότι μου εύχεται ό,τι καλύτερο και πως η φιλία μας δεν θα χαλάσει. Χάρηκα εγώ, γιατί σαν φίλος είναι πολύ καλός, έχει γνώσεις για πολλά και είναι ευχάριστος χαρακτήρας.
Τα σύννεφα στη σχέση μας ήρθαν και δεν φεύγουν από τότε που αυτουνού του ξέφυγε κάτι άσχημο πάνω σε μια συζήτησή μας online για τις σχέσεις. Λέει αυτός σε κάποια φάση: “Στο τέλος παίρνετε ό,τι αξίζετε εσείς οι γυναίκες. Όπως εσύ ας πούμε, που θες έναν να σε έχει στη φάπα και στο φτύσιμο για να καταλάβεις τι καλά παιδιά απορρίπτεις.” Ναι, με τα “καλά παιδιά” που απορρίπτω σαφώς κι εννοούσε τον εαυτό του!
Μετά από αυτά τα λόγια, όμως, εγώ κατάλαβα ότι μάλλον αυτά τα συγκεκριμένα παιδιά δεν είναι και τόσο “καλά”. Νομίζω πως μεταξύ του αγροίκου που σε μεταχειρίζεται σαν πατσαβούρα για σφουγγάρισμα αφενός και αφετέρου του καλού φίλου που περιμένει πότε επιτέλους θα πέσεις στις αγκάλες του επειδή σου φέρεται καλά, μεσολαβούν πολλοί και διαφορετικοί τύποι ανδρών.
Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί υπάρχει η αντίληψη ότι αν δεν βλέπουμε ερωτικά έναν άντρα που τυχαίνει να μας φέρεται καλά, αυτό σημαίνει απαραίτητα ότι γουστάρουμε ένα κακό παιδί. Σαν να μου λένε τώρα ότι επειδή εμένα δεν μου άρεσε κάποιος που έτυχε να έχει καστανά μάτια, ψάχνω κάποιον με γαλανά.
Δεν απέρριψα αυτόν το φίλο μου λόγω καλοσύνης για να ψάξω το κάθαρμα. Τον απέρριψα γιατί δεν νιώθω τίποτα και στάθηκα ειλικρινής. Και θύμωσα πολύ με αυτή την passive-aggressive δήλωσή του, λες και τώρα μου αξίζει ένας να με ξυλοφορτώνει και να μου φέρεται σαν σε σκουπίδι για να “πάρω το μάθημά μου” που δεν είδα αυτό το “καλό παιδί” ερωτικά.
Από τότε μπορεί να έχασα έναν φίλο που θεωρούσα καλό, μα τουλάχιστον έμαθα και το κατά πόσο άξιζε να τον θεωρώ φίλο μου. Και θα ήθελα αυτό το άρθρο να δικαιώσει και όλες τις άλλες που απέρριψαν “τα καλά παιδιά” και χαρακτηρίστηκαν “σκύλες” ή άξιες να τους τύχει κάποιος “κάγκουρας”.
Εδώ διακρίνεται και η ανισότητα στα δύο φύλα γιατί είναι σαν να υποννοείται ότι η ερωτευμένη γυναίκα οφείλει να τρέχει πίσω από τον άντρα που θέλει και να κάνει τα πάντα για εκείνον χωρίς καν να περιμένει ότι αυτός θα τη δει ερωτικά, ενώ αν ένας άντρας φέρεται καλά στη γυναίκα που θέλει, τότε πρέπει να θεωρηθεί μεγάλη ευλογία και η γυναίκα βρίσκεται κιόλας “υποχρεωμένη!”
Από πού κι ως πού;
Ελπίζω να μη σας κούρασα με τη μακρηγορία μου, μα πραγματικά ένιωσα ότι ήταν ένα θέμα να δημοσιευτεί και, γιατί όχι, να συζητηθεί.
Χάρις
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Συμφωνώ σχεδόν σε με όλα όσα μας γράφει η Χάρις. Ως παθούσα, έχω αντιμετωπίσει κι εγώ αρκετούς “φίλους”, οι οποίοι με έβλεπαν ερωτικά αλλά εγώ δεν μπορούσα να ανταποκριθώ- είτε επειδή ήμουν ερωτευμένη με κάποιον άλλο είτε επειδή απλώς δεν μπορούσα να τους δω ερωτικά. Τελικά κάποιοι από αυτούς επέδειξαν με το πέρασμα του χρόνου μια “εκδικητική” συμπεριφορά (περίπου σαν αυτή που περιγράφει η φίλη μας) και άλλοι άρχισαν να απομακρύνονται, να μην θέλουν πια την παρέα μου (σαν να μου έλεγαν “για γκόμενα σε ήθελα, γι’ αυτό έκανα παρέα μαζί σου, για φίλη δεν σε θέλω, αν μου ζητήσεις κάτι, δεν πρόκειται να σε βοηθήσω”). Κι εγώ δεν τολμούσα ποτέ να τους αρνηθώ πχ τη βοήθειά μου σε κάτι, γιατί φοβόμουν την αντίδρασή τους και δεν ήθελα να τους πληγώσω κι άλλο (τους στενοχώρησα μία φορά με την απόρριψή μου, ας μην τους δώσω κι άλλη πίκρα με την άρνησή μου σε κάτι άλλο). Ωστόσο, δεν θα τους χαρακτήριζα κακούς, μάλλον η συμπεριφορά τους απορρέει από την πικρία που νιώθουν εξαιτίας της απόρριψης. Ανθρώπινο είναι, άρα απολύτως κατανοητό. Το πρόβλημα αρχίζει να υπάρχει όταν αυτή η πικρία μένει για καιρό, δεν ξεπερνιέται και εξωτερικεύεται ως επιθετική και εκδικητική συμπεριφορά απέναντι στο αντίθετο φύλο- αυτό σημαίνει πως υπάρχουν βαθύτερες ανασφάλειες και αδυναμία να διαχειριστεί κανείς ώριμα την απόρριψη. Δεν κατάλαβα ποτέ για ποιο λόγο μια γυναίκα πρέπει να νιώθει υποχρεωμένη σε κάποιον, να του λέει και ευχαριστώ και να ενδίδει στις προτάσεις του, μόνο και μόνο επειδή εκείνος είναι το “καλό παιδί”. Αυτό μου θυμίζει παλιές προτροπές μανάδων: κοίτα να βρεις ένα καλό παιδί να ΣΕ παντρευτεί- όχι να ΠΑΝΤΡΕΥΤΕΙΤΕ, λες και θα σου κάνει εκείνος τη χάρη. Κι εδώ επισημαίνω το δεύτερο μεγάλο πρόβλημα, όπως πολύ εύστοχα το έθεσε η Χάρις: την ανισότητα που υπάρχει στις σχέσεις των δύο φύλων, η οποία σαφώς είναι απόρροια της άνισης ανατροφής τους. Τα αγόρια από μικρά ανατρέφονται έτσι, ώστε να έχουν αυτοπεποίθηση. Από την ώρα που γεννιούνται απολαμβάνουν την αποδοχή όλων: των γονιών τους, του ευρύτερου οικογενειακού περιβάλλοντος, των φίλων, των συναδέλφων τους αργότερα. Θεωρούνται έξυπνοι, ικανοί, τολμηροί, θαρραλέοι, μόνο και μόνο επειδή είναι άντρες. Αντίθετα, τα κορίτσια γαλουχούνται σε ένα καθεστώς ανασφάλειας και αμφιβολιών. Πρέπει διαρκώς να αποδεικνύουν ότι είναι καλές κόρες, καλές φίλες, ικανές στη δουλειά τους, καλές μητέρες, σωστές σύζυγοι, άξιες να κρατήσουν το γάμο τους (ακόμα κι αν αυτός είναι δυσλειτουργικός). Οι άντρες προβληματίζονται άραγε όσο οι γυναίκες για την εκπλήρωση των ρόλων τους; Μάλλον όχι. Κι όταν το κάνουν, η ικανοποίηση που παίρνουν από την πλήρη ανταπόκριση στους ρόλους που αναλαμβάνουν επιστρέφει στον εαυτό τους. Όταν ένας άντρας αποδεικνύει ότι είναι καλός ερωτικός σύντροφος, εν τέλει ικανοποιεί το δικό του εγώ. Όταν όμως μια γυναίκα αποδεικνύει ότι είναι καλή ερωμένη, χαίρεται επειδή ικανοποίησε τον σύντροφό της- η δική της ικανοποίηση πάει περίπατο. Έτσι της έμαθαν, έτσι πράττει. Ναι, και οι άντρες νιώθουν άγχος, επειδή πρέπει να αποδείξουν κάποια πράγματα, ωστόσο η κοινωνική πίεση βαραίνει ως επί το πλείστον τις γυναίκες σε πολλούς τομείς. Όσον αφορά το πολυσυζητημένο θέμα της απόρριψης, ας αναλογιστούμε το εξής: οι γυναίκες απορρίπτουν έναν άντρα, επειδή δεν μπορούν να φανταστούν τον εαυτό τους σε συντροφική σχέση μαζί του. Οι άντρες απορρίπτουν μια γυναίκα, επειδή δεν χωράει στα καλούπια των τέλειων αναλογιών που έχουν στο μυαλό τους, επειδή δεν τη θεωρούν ελκυστική, άρα ερωτική. Ποια από τις δύο απορρίψεις εδράζεται σε σοβαρότερους λόγους;
Χάρις, νομίζω ότι το υπερ-ανάλυσες και τον αδίκησες και λίγο τον άνθρωπο. Το διάβασα το μήνυμά του 2-3 φορές για να δω πως μπορεί να σε έθηξε. Εγω αυτό που καταλαβαίνω είναι ότι έβγαλε μια πικρία που εντάξει αναμενόμενο ήταν, όλοι μας έχουμε τον εγωισμό μας και είναι δύσκολο να διαχειριστούμε την απόρριψη όσο και αν αυτός που μας απέρριψε ήταν ειλικρινής και ευθύς. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν είναι καλό παιδί, επειδή είχε και αυτός μια στιγμή αδυναμίας. Δε μπορείς να τον κρίνεις από ένα μήνυμα, μιας στιγμής και να ακυρώσεις όλα τα χρόνια που ήσασταν φίλοι. Ούτε βέβαια από την άλλη σημαίνει ότι και εσύ ψάχνεις για το κακό παιδί, ή δεν εκτιμάς τα καλά. Εγώ δε θα έδινα πολύ σημασία και θα συνέχιζα να είμαι φίλη του, αφού του έδινα λίγο χώρο και χρόνο για να διαχειριστεί τα συναισθήματά του.
Κορίτσια, πάρτε το απόφαση.. Δεν υπάρχει φιλία μεταξύ των αντίθετων φύλων. Όσο και αν εμείς οι γυναίκες θέλουμε να πιστεύουμε στη φιλία με τους άντρες, αυτή δεν υφίσταται. Πάντα, μα πάντα, υποβόσκει το ερωτικό στοιχείο (και είναι απόλυτα φυσιολογικό) είτε από τη μεριά του ενός, είτε του άλλου, είτε και των δύο (και τότε είμαστε όλοι χαρούμενοι). Είμαι 32 χρονών. Είχα πολλούς άντρες φίλους, γιατί απολάμβανα περισσότερο την παρέα τους. Με όλους (πλην ομοφυλοφίλων) το καταλάβαινα ότι υποβόσκι κάτι το ερωτικό. Κάποιες φιλίες, μάλιστα, χάλασαν εξαιτίας του. Κάποτε μάλιστα, ένας φίλος, αφού τον απέρριψα ερωτικά, μου είπε πως δεν υπάρχει πρόβλημα και πάντα θα είμαστε φίλοι. Ε, όταν εγώ έκανα σχέση με το συγκάτοικό του, έπαψε να μιλά και στους δυο μας και άρχισε να με διαβάλει και στον πρώην μου, με τον οποίο γνωριζόταν. Αυτά τα … ολίγα… από μένα και την εμπειρία μου.
Λογικό να πάψει να σας μιλά. Ο συγκάτοικος του τον πρόδωσε γιατι θα ήξερε πόσο πολύ σε θέλει!!!
Και εσυ με τον συγκάτοικο βρηκες να τα φτιάξεις? χαθηκαν οι άντρες???
Διπλή η μαχαιριά και διπλή η προδοσία !!!
φταιτε και οι 2 σας