Στιγμές ευτυχίας… σε ένα “κλικ”!

Οι φωτογραφίες είναι συχνά στιγμές, την ανάμνηση των οποίων προσπαθούμε να κρατήσουμε ζωντανή για πάντα. Συνδέονται πολλές φορές με το έντονο συναίσθημα που προσπαθούμε να φυλάξουμε σε μια εικόνα για να μπορούμε να επαναφέρουμε ξανά και ξανά σε μεταγενέστερο χρόνο.

Και κάπως έτσι οι φωτογραφίες λειτουργούν ψυχοθεραπευτικά. Σαν τη μουσική. Προκαλούν συναισθήματα, θυμίζουν στιγμές αγάπης, τρυφερότητας, χαράς, χαλάρωσης.

Για αυτό και προσωπικά ανατρέχω συχνά σε αυτές, Με ηρεμούν σε στιγμές έντασης και μου φτιάχνουν τη διάθεση σε στιγμές κατήφειας, Μερικά από αυτά τα “φυλακισμένα” σε μια εικόνα συναισθήματα θα μοιραστώ μαζί σας.

Όπως για παράδειγμα όταν χαζεύω τις δεκάδες φωτογραφίες που βγάζει η μικρή μου όταν μου φτιάχνει χτενίσματα στα μαλλιά. Κάθε φορά που τις βλέπω είναι σαν να αισθάνομαι τα λεπτά της δακτυλάκια να μπλέκονται μέσα στις τούφες των μαλλιών μου, χαϊδεύοντάς μου το κεφάλι.

Εδώ με λίγη νοσταλγία για τα χρόνια που περνούν αποτύπωσα την ιδιαίτερη σχέση του Νικόλα μου με την ξαδέλφη του, τη Γαβριέλλα. Δύο παιδιά που μεγάλωσαν μαζί. Άπειρες φωτογραφίες από τότε που μωρά κάθοντας δίπλα δίπλα στις οικογενειακές εξόδους. Τώρα εκείνος έγινε αντράκι κι εκείνη σωστή γοητευτικό θηλυκό!

Από τότε που έφερα την κόρη μου στον κόσμο είχα την αίσθηση ότι κρατούσα στην αγκαλιά μου την αδελφή του άντρα μου, που της έχω και αδυναμία. Σε κάθε φωτογραφία που τις βγάζω μαζί, έχω το ίδιο συναίσθημα. Δεν είναι ίδιες;

Σε αυτή τη φωτό νομίζω ότι προσπάθησα να κρατήσω τις ολοένα και λιγότερες στιγμές παιδικότητας της κόρης μου που μεγαλώνει. Με παπούτσι νούμερο σαράντα η κούνια στην παιδική χαρά δεν είναι σίγουρα μέσα στις… συχνές μας ασχολίες!

Αλλά και αυτή που λάμπει ολόκληρη μετά από μια στιγμή επιβράβευσης στο σχολείο.

Η θέα του Βόσπορου μου θυμίζει μερικές από τις πιο έντονες στιγμές με τον άντρα μου. Έχουμε ταξιδέψει στην Πόλη πάνω από δέκα φορές από τον πρώτο χρόνο της γνωριμίας μας και τα νερά των Στενών με ταξιδεύουν στο πιο δυνατό συναισθηματικό ταξίδι της ζωής μου.

Ως το άπειρο…. Χωρίς πολλά λόγια. Μια τούρτα για τον άντρα μου.

Αλλά και αυτός ο μικρούλης δίνει πολλή αγάπη και απολαμβάνει σε μέγιστο βαθμό το κάθε χάδι.

Ναι, κάπως έτσι είναι η ζωή μας. Στιγμές ευτυχίας που περνούν και χάνονται σαν τα πυροτεχνήματα. Κι αυτά όμως πριν σβήσουν μπορεί κανείς να τα κρατήσει στη μνήμη του για πάντα με ένα κλικ.

Φιλιά,

Τατιάνα