Η δική μου ιστορία μόνο καλό τέλος δεν είχε…

Γύρισα στην Ελλάδα το 1996, σχεδόν 9 χρόνων. Μια απόφαση ζωής από τους γονείς μου… Μεγαλωμένη στη Γερμανία, είχα άλλη νοοτροπία και άλλα ενδιαφέροντα.

Το καλοκαίρι του 1998 κι ενώ ήμουν στο χωριό της γιαγιάς μου γνώρισα εκείνον. Τον Τάσο… Ένα χρόνο μεγαλύτερός μου, ωραίος, ευγενικός, γλυκός…

Το φλερτ κράτησε ως την πρώτη γυμνασίου. Τότε κάναμε σχέση…

Ήμασταν μαζί μέχρι την τρίτη Λυκείου. Εκείνος είχε ήδη περάσει στο Πανεπιστήμιο. Εγώ είχα ακόμη μια χρονιά.

Πέρασε σε Πανεπιστήμιο της Ρόδου. Η απόσταση δύσκολη, αφού κάθε Σαββατοκύριακο το περνούσαμε μαζί κι αφού εκείνος ζούσε Θεσσαλονίκη κι εγώ σε ένα χωριό των Σερρών. Κάθε Παρασκευή όμως πηγαίναμε και οι δύο στο χωριό των γιαγιάδων μας.

Την πρώτη χρονιά την αντέξαμε, με δυσκολίες. Τη δεύτερη χωρίσαμε…

Εκείνος δεν άντεξε, τα παράτησε όλα και ήρθε να με βρει. Ήμασταν ξανά μαζί… Ευτυχισμένοι όσο ποτέ ξανά.

Πέρισυ, 17 Νοέμβρη, ξεκίνησε να έρθει να μου κάνει έκπληξη, μιας και ζούσα ακόμη με τους γονείς μου στο χωριό. Εκείνη τη μέρα είχαμε μαλώσει, για κάτι εντελώς ασήμαντο.

Δεν έφτασε ποτέ κοντά μου… Έπαθε λάστιχο πάνω στην Εγνατία, κατέβηκε να το αλλάξει και τότε συνέβη… Κάτι τον χτύπησε. Ακόμη είναι ανοιχτή η υπόθεση. Κανείς ποτέ δεν έμαθε την αλήθεια. Τι ακριβώς έγινε…

Δεν πρόλαβα ποτέ να του ζητήσω συγγνώμη… να του πω για τελευταία φορά ότι τον αγαπάω… ότι περίμενα το παιδί μας.

Όταν με πήρε τηλέφωνο η αδερφή του, ήξερα ότι δεν ήταν για καλό… Μόλις μου ανακοίνωσε ότι ο Τάσος σκοτώθηκε, έχασα τη γη κάτω από τα πόδια μου… Ένα μήνα μετά έχασα το μωρό μας.

Ακόμη δεν μπορώ να πιστέψω όσα έχουν συμβεί. Ακόμη δεν μπορώ να καταλάβω το γιατί…

Αυτή είναι η δική μου ιστορία… Ξεκίνησε τόσο όμορφα και είχε τραγικό φινάλε!

Σοφία