Ένα μοναδικό αρχιτεκτονικό έργο στην παραλία της Λάρνακας!

Το παραλιακό μέτωπο της Λάρνακας εκτείνεται σε μια τεράστια απόσταση (ξεπερνά τα 70 χλμ). Όμως σε ένα συγκεκριμένο σημείο του στην περιοχή της Βορόκληνης και σε έκταση ενός χιλιομέτρου η παραλία αναδιαμορφώθηκε και απέκτησε ένα μοναδικό “πρόσωπο”, πολύ πιο φιλικό στους κατοίκους.
Το αρχιτεκτονικό έργο ανήκει στην Μαργαρίτα Δανού σε συνεργασία με την Σεβίνα Φλωρίδου. Το χαρακτηριστικό σημείο του έργου είναι ένα νησάκι που μοιάζει να επιπλέει και διαθέτει μοναδικό βραδινό φωτισμό.

Ο χώρος ο οποίος φιλοξενεί τα αποδυτήρια και αποχωρητήρια, ένα μικρό περίπτερο και ένα ανοικτό χώρο αναψυχής αποτελεί συνέχεια των πλατωμάτων κατά μήκος της πορείας που δημιουργείται. Περιβάλλεται στη μία του πλευρά από την αμμώδη παραλία και τη θάλασσα, ενώ στην άλλη από μια τεχνητή λίμνη η οποία αναπέμπει στην ύπαρξη κάποτε εκεί φυσικών λιμναζόντων νερών. Το νερό και στις δύο πλευρές κάνει το έργο να μοιάζει από κάποια απόσταση σαν νησάκι.

Ένα στενό κτίριο που αποτελείται από δύο παράλληλα τοιχία ανεπίχρηστου σκυροδέματος στεγάζει τα αποδυτήρια και τους δημόσιους χώρους υγιεινής. Το κτίριο περικλείεται στις εγκάρσιες του όψεις με σανιδωτά ξύλινα τοιχία που ‘αναπνέουν’. Ένα περίπτερο χωροθετείται στρατηγικά στον χώρο αυτό, έτσι ώστε να αποτελέσει εστία συνάθροισης και σημείο αναφοράς για τους πεζούς στο παραλιακό μέτωπο.

Τα ξύλινα τοιχία, το ξύλινο κέλυφος του περιπτέρου και τα ειδικά σχεδιασμένα ξύλινα παγκάκια λειτουργούν ως μια ενότητα, που αποτελεί την υπαίθρια επίπλωση τού έργου.

Έτσι το έργο λειτουργεί σαν μια πολλαπλή σύνθεση πολλών και διαφορετικών στρωμάτων από τα οποία όμως αναγνωρίζεται η ανθρώπινη δραστηριότητα ως το κατ΄ εξοχήν στρώμα του έργου. Η εξαρτώμενη σχέση της δραστηριότητας αυτής με τον πεζόδρομο διαμορφώνει την ταυτότητα του και καθορίζει την κοινωνική μορφή του νέου αυτού δημόσιου χώρου.

Η προσέγγιση εδραίωσης της κατασκευής του πεζόδρομου πάνω στην ρευστή άμμο ακολουθεί τη λογική συνοχής και εφαρμογής του έργου στη παραλία, όπου τα αρχιτεκτονικά, στατικά και τοπογραφικά στοιχεία εξελίσσονται σε συνοχή με τον χώρο που τα περιβάλλει. Επιφάνειες από ξύλο, πέτρα και μονολιθικό λευκό βοτσαλωτό σκυρόδεμα με εμφανές πετραδάκι της θάλασσας ακουμπούν ελαφρά πάνω στην άμμο ενώ στηρίζονται από αθέατη κατασκευαστική υποδομή. H υποδομή έχει σχεδιαστεί ώστε να επιτρέπεται κάτω από το μονοπάτι η δυναμική κίνηση της θάλασσας και της άμμου. Με την ανεμπόδιστη κίνηση των στοιχείων της φύσης, ο πεζόδρομος φαίνεται είτε να επιπλέει είτε να “βουλιάζει μέσα στο ασταθές τοπίο που δημιουργείται όταν η άμμος υποκύπτει στις δυνάμεις της θάλασσας ή των καιρικών φαινομένων, πλάι στην ακτογραμμή, που και η ίδια συνέχεια επαναπροσδιορίζεται από τη θάλασσα.

Το μονοπάτι ακολουθώντας τις καμπύλες της ακτογραμμής δέχεται εναλλαγή των υλικών και εισάγει τα δικά του κατώφλια, κάποτε από σκληρά υλικά που αναγράφονται επί της ακτής και άλλοτε από μαλακά που εξαφανίζονται μέσα στην άμμο.

Η κατασκευαστική λογική έχει μελετηθεί έτσι ώστε, όπου κι αν βρίσκεται κανείς να διακρίνει τα αλληλένδετα τοπία στην παραλία σε σχέση με την χρήση του χώρου και να αισθάνεται την εξελικτική χρήση των υλικών και των επιφανειών, από το νερό της θάλασσας μέχρι τις τραχιές επιφάνειες του βοτσαλωτού σκυροδέματος και των ξύλινων σχεδίων. Οι συσχετισμοί του έργου με τη θάλασσα, τα διαβρωμένα βράχια και την ξύλινη αποβάθρα είναι άμεση. Η λεπτότητα κατασκευής στα στέγαστρα αλουμινίου και στα παγκάκια σηματοδοτεί τους υπαίθριους καθιστικούς χώρους. Στις κεκλιμένες περσίδες των στεγάστρων αυτών, όπως και στο νερό της θάλασσας αντανακλάται το φως της ημέρας ή της νύχτας.

Η χρήση ενδοδαπέδιου και χαμηλού φωτισμού από τα τοιχαράκια, αναδεικνύει τη δυνατότητα εναλλαγής των χώρων, πορειών και στιγμών. Η ρυθμική εναλλαγή του φωτισμού στις επιφάνειες του πεζόδρομου διασταυρώνεται με την πορεία κίνησης ενώ ο ψηλός φωτισμός από λαμπτήρες, το φως των οποίων αντανακλάται πάνω σε λευκές επιφάνειες, διαχέεται μέσα στο φως του σούρουπου και προσθέτει στη σύνθεση των νυκτερινών φώτων, των αστεριών και των μακρινών φώτων της πόλης.

Φωτογραφίες: Φραγκίνος Θεοδώρου