Μελένια: Η πρώτη Clown Doctor στην Ελλάδα αποκαλύπτει τι ήταν αυτό που την ώθησε να συνδυάσει την ιατρική αγωγή με το γέλιο!

Ένας θάνατος την έκανε να πάει κόντρα ακόμη και στο bullying που υπέστη και να γίνει όλα όσα είναι! Η Μελένια Clown Doctor είναι η νεράιδα που θα θέλαμε όλοι για τα παιδιά μας.

“Και Νεράιδα και Μελένια και Clown και Doctor. Μια συνταγή με πολύ χαμόγελο, μεγάλα μπαλόνια, λίγη χρυσόσκονη και πολλά χρόνια διάβασμα!” Κάπως έτσι θα δεις την Μελένια Clown Doctor να περιγράφει τον εαυτό της στην σελίδα της και τα πράγματα είναι έτσι ακριβώς.

Η Μελένια μού τράβηξε την προσοχή πριν από κάνα δυο χρόνια περίπου και κάθε φορά που πέφτω πάνω στα κοινωνικά της δίκτυα, μπορώ να τα “χαζεύω” έχοντας πάντα έναν ενθουσιασμό στο βλέμμα μου που καταλήγει σε σ’ ένα κρυφό χαμόγελο ανακούφισης. Κάνει τόσα πολλά… Βοηθάει τόσο πολύ (μ’ έκπληξη από αυτή τη συνέντευξη έμαθα ότι το κάνει εθελοντικά), είναι παντού! Στα νοσοκομεία, στα σπίτια, στα σχολεία… Μελένια παντού που λέει και η ίδια.

Ένα δυσάρεστο γεγονός, ο θάνατος της μικρής Βάλιας -προτιμά να μην μιλά με λεπτομέρειες για όλο αυτό- ήταν η αφορμή να πατήσει γκάζι και να γίνει όσα είναι σήμερα. Έκανε βήματα πρωτότυπα για την Ελλάδα κι έχει υποστεί ακόμη και bullying για τις ιδέες της. Οι σπουδές της μετά την Φυσικοθεραπεία συνεχίζονται και στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και είναι αποφασισμένη να πατά για πολλά χρόνια ακόμη τo… γκάζι. Η ίδια αποκαλύπτεται στο TLIFE και είναι απολαυστική!



Mπορει κανείς πάνω κάτω να έχει μια απάντηση στο μυαλό του για το τι σημαίνει Clown Doctor αλλά καλύτερα να μας το εξηγήσεις εσυ… Τι σημαίνει, από πού το εμπνεύστηκες;
“Η έμπνευσή μου είναι ο Patch Adams, που πριν 70 χρόνια στην Αμερική σκέφτηκε να συγκεντρώσει απλούς ανθρώπους ή και κλόουν και μέσα από εθελοντικές επισκέψεις να χαρίζουν χαμόγελα σε ορφανά παιδιά, ασθενείς και όπου αλλού χρειαζόταν. Νομίζω ότι όλοι μας έχουμε εμπνευστεί από αυτό. Και ο καθένας μας το πάει ένα βήμα παραπέρα ανάλογα τις δυνατότητές του. Για παράδειγμα στις ΗΠΑ, στην Αυστραλία και αλλού, υπάρχουν πάντα κλόουν μέσα σε νοσοκομεία που δίνουν χαρά, οργανωμένα και όμορφα. Εγώ πάλι έχω τη δυνατότητα, λόγω των σπουδών μου, να το πάω ένα βήμα παραπέρα.

Μίλησε μας για την πορεία σου μέχρι σήμερα;Τι ήταν αυτό που σ’ εκανε να γινεις clown doctor; Nα μοιράζεις χαμόγελα; Μεγάλωσα μέσα σε κατασκηνώσεις, από τα 6 μου. Αγαπώ την κατασκήνωση πολύ. Η μαμά μου με έστειλε μία φορά και εκτοτε δεν σταμάτησα ποτέ να πηγαίνω. Πρώτα ήμουν ένα μικρό παιδάκι, μετά έγινα βοηθός ομαδάρχισσας, μετά ομαδάρχισσα, μετά κοινοτάρχισσα. Θυμάμαι περιόδους που είχα 180 παιδιά στην κοινότητά μου. Ήμουν για λίγες μέρες η μαμά τους, η βοηθός τους, η φίλη τους και η νεράιδά τους. Τι μεγάλη χαρά! Δυστυχώς αυτό γινόταν μόνο τα καλοκαίρια… Το χειμώνα έπασχα από “παιδική στέρηση”… Κι έτσι έγινα κλόουν! Λίγο πριν τελειώσω το Λύκειο, παράλληλα με τις Πανελλήνιες και το άγχος τους, έκανα τα πρώτα βήματα – που μετά έγιναν μεγαλύτερα: στην Ελλάδα, την Ιταλία, την Ισπανία, την Τουρκία και τη Γερμανία.

Μετά ήρθε το Πανεπιστήμιο. Η Φυσικοθεραπεία είναι για εμένα σταθμός, αλλά εξίσου σημαντικός με το μαγικό ραβδί και τα νεραΐδένια φτερά. Υπήρξε καιρός που δέχτηκα πίεση, στα όρια του bullying, για να επιλέξω ένα από τα δύο. Όσο με πίεζαν τόσο αντιδρούσα. Στο μυαλό μου βρίσκονταν και τα δύο σε απόλυτη αρμονία. Έβλεπα ότι μπορούσαν να συνυπάρχουν, να αλληλοσυμπληρώνονται, αλλά το έβλεπα μόνο εγώ! Το έβλεπα τόσο κατά τη διάρκεια των σπουδών, στα νοσοκομεία που επισκεπτόμουν, αλλά και στο οικογενειακό μου περιβάλλον, όταν μας ανακοίνωσαν ότι η μικρή μας Βάλια, ετών 4, έπασχε από καρκίνο. Εκεί αντέδρασα… σαν να λέμε, “πάτησα γκάζι”. Το οραματίστηκα! Clown Doctor παντού. Μελένια παντού! Όπου μπορώ! Όσο πιο πολύ μπορώ.


Και ακόμα είμαι σε περίοδο “γκάζι”. Δεν έχω σταματήσει να σπουδάζω (σε λίγους μήνες θα αποφοιτήσω από την Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών) και να βλέπω παιδιά. Γερά και άρρωστα. Μεγάλα και μικρά. Στα νοσοκομεία κι έξω από αυτά. Παντού!”
Πόσο δύσκολο ειναι να συναναστρέφεσαι με καρκινοπαθή παιδιά;

“Στην αρχή πάρα πολύ. Ήταν εκκωφαντικό το κλάμα που δεν έβγαζα από μέσα μου. Καμιά φορά και τώρα έτσι είναι… Θα είναι ψέμα να σου πω ότι συνήθισα γιατί αυτή η κατάσταση δεν μπορεί να συνηθιστεί. Απλά παίρνω δύναμη και συνεχίζω.”

Πριν από ένα μήνα σχεδόν ήταν η παγκόσμια ημέρα κατά του παιδικού καρκίνου. Τι είναι αυτο που μπορούμε να κάνουμε όλοι οι υπόλοιποι ώστε να βοηθήσουμε αυτά τα παιδιά;
“Προτιμώ ν’ ασχολούμαι όλο το χρόνο με τα παιδιά που πάσχουν. Είμαι περίεργος άνθρωπος… Οι παγκόσμιες μέρες δεν μου λένε πολλά… Κάτι που μπορεί να μην ξέρει ο κόσμος είναι οτι ο καρκίνος μπορεί να είναι και ιάσιμος σε μεγάλο ποσοστό και οτι η ψυχολογία του ασθενούς παίζει πολύ βασικό ρόλο. Επίσης παρά τα ποσοστά και την ιδιαιτερότητα του θέματος, η έρευνα γύρω απο τον καρκίνο της παιδικής ηλικίας είναι ακόμα σε χαμηλά επίπεδα!”

Ποια ειναι η πιο συγκινητική στιγμή που έχεις ζήσει όσο κάνεις αυτό το επάγγελμα;

“Δεν θα το έλεγα επάγγελμα, διότι το κάνω εθελοντικά.Οι στιγμές είναι άπειρες. Θα σου πω μία: Όταν μία μαμά, που ξαναείδε το παιδί της να γελά, έβγαλε το σταυρό που φορούσε και προσπάθησε να μου τον δώσει. Μια μαμά ταλαιπωρημένη, και ένα παιδί ακόμα πιο ταλαιπωρημένο…”

Ποιο είναι το αγαπημένο ¨κόλπο” των παιδιών από οσα κάνεις; Γελάνε εύκολα τα παιδιά;
“Γελάνε πηγαία και αυθόρμητα! Και πολύ συχνότερα απο τους μεγάλους. Κανένα κόλπο δεν είναι ίδιο με ένα άλλο όπως και κανένα παιδί δεν είναι ίδιο με κανένα άλλο. Το κάθε παιδί και το πώς βιώνει την αρρώστια του, τι λειτουργικότητα έχει και τι υπολείπεται, όλα αυτά διαφέρουν ανά περίπτωση. Δείχνουν όμως περισσότερη αγάπη στα μαγικά που συμπεριλαμβάνουν το στηθοσκόπιο μου και τους επιδέσμους!”

Τι μουσική ακούς για να έχεις τόση ενέργεια;
“Λατρεύω τη Loreenna McKennitt. Ηρεμεί η ψυχή μου. Αγαπώ και το Γιάννη Πάριο. Το πρώτο τραγούδι που τραγούδησα ως παιδάκι, ήταν δικό του! Ξέρω, καμία σχέδη το ένα με το άλλο.. Αλλά είμαι περίεργος άνθρωπος!”

Πώς σε ονειρεύεσαι στο μέλλον;

“Με ονειρεύομαι σε διαδρόμους και σε θαλάμους παιδιατρικών και άλλων κλινικών, να γελάω και να κάνω τους άλλους να γελούν. Υγιείς και ασθενείς, όλους!”

Η οικογένειά σου πώς αντιμετωπίζει όλο αυτό που κάνεις;
“Αντιλαμβάνονται όλοι το πόσο ευτυχισμένη με κάνει. Με υποστηρίζουν σε κάθε βήμα και με αγκαλιάζουν όταν η ψυχή μου είναι ταραγμένη ή πληγωμένη. Δεν θα ήμουν αυτό που είμαι, αν δεν είχα την οικογένεια που έχω.”

Ποια είναι συνήθως η αντιδραση του κόσμου στο άκουσμα του Clown Doctor;
“Απορία, αφενός για το τι είναι και αφετέρου γιατί το κάνω εθελοντικά. Έκπληξη, γιατί δε το έχουν ξανακούσει και γιατί δεν καταλαβαίνουν πώς προλαβαίνω… Δυσαρέσκεια, γιατί δεν πιστεύουν ή δεν κατανοούν ότι ναι, γίνεται.

Χαρά και διάθεση για βοήθεια με όποιο τρόπο μπορούν.”

Βοηθάμε οι Έλληνες τον διπλανό μας; Τι λέει η εμπειρία σου;
“Επιλέγω να συναναστρέφομαι με ανθρώπους που βοηθούν ο ένας τον άλλο. Μαθαίνω τα παιδιά μου, υγιή και ασθενή, να βοηθούν και να κάνουν το καλό. Γύρω μου υπάρχει μόνο το καλό. Και αν κάτι άσχημο προκύψει, το ξεχνάω, το υπερκαλύπτω, το προσπερνώ, το αντικαθιστώ. Οπότε ναι… Όλοι οι Έλληνες που έχω γύρω μου, βοηθούν το διπλανό τους.”

Μελλοντικά πιστεύεις θα έχουμε κι άλλους Clown Doctors;
“Θα ήθελα πολύ να υπάρξουν! Προς το παρόν έχουμε μόνο clown. Για το doctor, απαιτείται και η ιατρική/παραϊατρική εκπαίδευση. Αν υπάρξουν, θέλω να συνεργαστώ μαζί τους!”


Πρόσφατα σε είδαμε να περνάς αρκετες μερες στο Ντουμπάι. Τι σε έκανε να βρεθείς εκεί;

“Συνδυασμός επαγγελματικών και αναψυχή ς- αυτό που λέμε – “αποφορτίζομαι”. Ταυτόχρονα είχα τη χαρά να επισκεφθώ και παιδάκια στα νοσοκομεία εκεί.”

.

Πώς υποδέχτηκαν μια clown doctor οι Άραβες; Έιναι κάτι συνηθισμένο στη χώρα τους;
“Είναι κάτι εντελώς ασυνήθιστο αλλά με υποδέχτηκαν συγκρατημένα, αλλά και θερμά. Ξέρεις, το κάθε παιδί γελάει σε universal γλώσσα! Χαίρεται ακόμα και όταν βλέπει, κάνει, συμμετέχει. Ας μη μιλάω αραβικά! Και για εμένα και για τα παιδιά ήταν πολύ όμορφο! Το ίδιο έχω ξαναζήσει εδώ στην Ελλάδα με παιδιά μεταναστών. Η κουλτούρα δεν ήταν ποτέ εμπόδιο στην επαφή με το παιδί. Στην επαφή με τους μεγάλους, είναι σχεδόν πάντα!”
Κάτι έντονο που έζησες κι εκεί;
“Έντονη ήταν η αποφόρτιση απο την καθημερινότητα της Ελλάδας. Δηλαδή, ηρέμησα και γέμισα μπαταρίες, το χρειαζόμουν γιατί κι εγώ αντιμετωπίζω προβλήματα υγείας και πρέπει να ηρεμώ. Έντονη ήταν και η εμπειρία μου με τα παιδιά. Χωρίς να έχουν κάποιο κοινό με εμένα (όπως ένα ελληνόπουλο με συγκεκριμένα έθιμα, γλώσσα, κλπ) ανταποκρίθηκαν άριστα! Ήταν μαγικό! Αλλά το περίμενα… γιατί έτσι είναι οι παιδικές ψυχές. Αγνές και όμορφες! Δυστυχώς τα επίπεδα ασφαλείας δε μου επέτρεψαν να πάρω τίποτα μαζί μου, μόνο αναμνήσεις.”

Read More

And More