Γ. Αρναούτογλου : “Δεν υπάρχουν λάθος άνθρωποι, υπάρχουν λάθος επιλογές” !

-Θέλω να ξεκινήσουμε αυτή την κουβέντα από την πρόσφατη εμφάνισή σου στο «Πρωινό mou», η οποία συζητήθηκε ποικιλοτρόπως. Απ’ ό,τι διαπίστωσα ήσουν φοβερά συγκινημένος. Γιατί;
– Δεν ξέρω, τι να σου πω… Οταν είδα εικόνες και αποσπάσματα από τις παλιότερες εκπομπές μου, όντως συγκινήθηκα και είναι κάτι που δεν μπορώ να σ’ το εξηγήσω… Και συγκινήθηκα πραγματικά. Ισως να ήταν όλες αυτές οι αναμνήσεις που έχω απ’ όλα αυτά τα χρόνια, οι οποίες βλέποντας το βίντεο ήταν σαν να ζωντάνευαν μπροστά μου.

-Εκτός από συγκίνηση, είχες αρχικά και μια αμηχανία, η οποία φαινόταν έντονα.
– Δεν θα σου πω όχι… Και συγκινημένος ήμουν και αμήχανος ήμουν, γενικά αισθάνθηκα περίεργα.

-Και το πιο έντονο συναίσθημα που ένιωσες ήταν…
– Σαφέστατα αυτό το περίεργο συναίσθημα που σου προκαλούν οι αναμνήσεις.

-Εκτός, λοιπόν, από τις αναμνήσεις, μήπως σε έπιασε και μια νοσταλγία για τα παλιά;
– Οχι, σε καμία περίπτωση. Εχουν περάσει δύο χρόνια πια από τη στιγμή που αποφάσισα να αποχωρήσω από το πρωινό και είμαι σε μια άλλη φάση.

-Ούτε ένα μικρό τσίμπημα… ζήλιας ένιωσες;
– Και πάλι αρνητικά θα σου απαντήσω. Και θα σου απαντήσω αρνητικά, γιατί η απόφαση του να φύγω από το πρωινό μου ήταν μια απόφαση απόλυτα συνειδητή. Οπότε όταν δεν βιάζεσαι για να αποφασίσεις κάτι και ξέρεις γιατί ακριβώς παίρνεις κάποιες αποφάσεις, δεν έχεις μετά κανέναν απολύτως λόγο για να νιώσεις ζήλια. Το μόνο που νιώθεις είναι ωραίες αναμνήσεις.

-Πώς σου φάνηκαν οι αντικαταστάτες σου;
– Μία χαρά μου φάνηκαν… Είναι άνετοι, είναι κουλ, είναι ωραίοι.

-Το δύσκολο κομμάτι που ακολούθησε μετά την απόφασή σου να φύγεις από το πρωινό και να μείνεις εκτός τηλεόρασης, ποιο ήταν;
– Το δύσκολο κομμάτι συναισθηματικά για μένα ήταν ο φόβος φυσικά που μου δημιουργήθηκε σε σχέση με τον φόβο της δικής μου, επαγγελματικής απουσίας από την τηλεόραση. Είχα να παλέψω με τη φοβία της ανασφάλειας που ένιωσα επαγγελματικά.

-Γιατί όλο τον χειμώνα απέφευγες να βρεθείς στο «Πρωινό mou» και φτάσαμε κοντά στη… δύση της φετινής σεζόν για να σε δούμε τελικά να κάθεσαι απέναντι από τη Φαίη και τον Γιώργο;
– Δεν απέφευγα τίποτα, απλώς ήθελα να έρθει η ώρα που να νιώσω έτοιμος για να μιλήσω για όλα αυτά που εγώ ήθελα να πω…

-Είχες ένα άγχος για το πώς θα σε υποδεχτούν;
– Με την έννοια ότι με τα παιδιά νομίζω πως δεν γνωριζόσασταν από πριν… Οχι, από τη στιγμή που αποφάσισα να πάω, ήμουν έτοιμος να δεχτώ τα πάντα.

-Και τι κρίση ειλικρίνειας ήταν αυτή που σε έπιασε και είπες στον αέρα ότι οι σχέσεις σου με τη Φαίη στο παρελθόν δεν ήταν καλές;
– Μα είναι αλήθεια… Και έχω αποφασίσει κάθε φορά που θα μπαίνω πλέον στη διαδικασία να δίνω μια συνέντευξη να είμαι απόλυτα ειλικρινής και να μη λέω διάφορες δημοσιοσχετίστικες ανοησίες.

-Δηλαδή, θεώρησες πως ήταν απαραίτητο να της το πεις; Γιατί κομψό δεν μου ακούστηκε… Φυσικά, από τη στιγμή που υπήρχε μέσα μου αυτό το συναίσθημα…
– Ενιωθα ότι υπήρχε ανάμεσά μας μια ένταση από τις προηγούμενες εκπομπές της και όλο αυτό ήθελα να λυθεί.

-Γενικότερα, πάντως, η συνέντευξή σου στο πρωινό -στην οποία επιμένω γιατί μετά την προβολή της έγινε απίστευτος ντόρος και ακούστηκαν διάφορα- ήταν μια συνέντευξη-εξομολόγηση. Γιατί ένιωσες την ανάγκη να λειτουργήσεις έτσι;
– Δεν είναι πια θέμα ανάγκης, αλλά λογικής… Γι’ αυτό και τηλεοπτικά πια δεν θέλω να δίνω πολλές συνεντεύξεις.

-Γιατί;
– Γιατί όταν πω ότι θέλω να μιλήσω, θα μιλήσω και θα βγάλω τα εσώψυχά μου και αυτό είναι κάτι που δεν μπορείς να το κάνεις ούτε κάθε μέρα ούτε με όλους τους ανθρώπους. Με τα παιδιά πήγε μακριά η κουβέντα, γιατί ένιωσα ότι όλο αυτό που κάνουν το κάνουν με μια τιμιότητα και γιατί είδα ότι είχαν διάθεση να με ακούσουν.

-Επειτα από είκοσι χρόνια στο τηλεοπτικό προσκήνιο, έχεις καταλήξει για το αν ήσουν… γεννημένος για να κάνεις τηλεόραση ή ήταν ένα… ταλέντο που το απέκτησες στην πορεία;
– Για μένα η τηλεόραση το ΄91 ήταν ένα παιχνίδι, ήταν απίστευτα ρομαντικά τα πράγματα στον συγκεκριμένο χώρο.Τώρα τα πάντα είναι… αρένα. Εχει αλλάξει εντελώς η εικόνα της τηλεόρασης, οπότε είναι σαν να μην καταλαβαίνω πια για το τι μου μιλάς και τι εννοείς…

-Δηλαδή, η τηλεόραση έχει μεταλλαχθεί;
– Εχει αλλάξει εντελώς με το πέρασμα των χρόνων όλο αυτό το τηλεοπτικό ταξίδι…

-Υπήρξε στιγμή που το μετάνιωσες που βρέθηκες σε αυτόν τον χώρο;
– Ποτέ, ποτέ… Ούτε μια στιγμή δεν το μετάνιωσα για την αγάπη μου για την τηλεόραση.

-Παρά το γεγονός ότι η τηλεόραση έφταιξε κάποια στιγμή σε μεγάλο βαθμό στο να φτάσεις στο σημείο να χάσεις τον ίδιο σου τον εαυτό;
– Αυτά μπορούν να συμβούν σε οποιαδήποτε δουλειά και σε οποιαδήποτε στιγμή στη ζωή σου. Δεν νομίζω ότι φταίει η τηλεόραση γι’ αυτό. Εχω συναντήσει ανθρώπους που έχουν χάσει τον εαυτό τους και η δουλειά τους δεν είχε καμία, μα καμία σχέση με τη δημοσιότητα. Ολο αυτό έχει να κάνει με το τι κάνεις εσύ με τον εαυτό σου, με το πόσο δουλεύεις μαζί του, με το ποιοι είναι οι άνθρωποι που ζουν δίπλα σου, με το πόση αγάπη παίρνεις.

-Υπήρξαν λάθος άνθρωποι που έζησαν κατά καιρούς δίπλα σου;
– Δεν υπάρχουν λάθος άνθρωποι, αλλά λάθος επιλογές. Ας μη ρίχνουμε συνεχώς το βάρος στους άλλους. Εμείς φέρνουμε κοντά μας αυτούς τους ανθρώπους που λίγο αργότερα μεταμορφώνονται σε «λάθος».

-Αξιζε τον κόπο η τηλεόραση για μια τόσο μεγάλη, προσωπική θυσία;
– Είναι πολύ νωρίς στα 37 μου για να σ’ το πω αυτό… Πάντως, μέχρι τώρα άξιζε…

-Οχι, δεν μιλάω γενικότερα αν άξιζε τον κόπο να ασχοληθείς με την τηλεόραση, μιλάω για το αν άξιζε τον κόπο το να φτάσεις στο σημείο να περάσεις μια τόσο μεγάλη ψυχολογική δοκιμασία.
– Bεβαίως και θα το ξαναέκανα… Απλά κάποια πράγματα θα είχα φροντίσει να τα συζητήσω με μένα πιο πριν…

-Επιασες ποτέ τον εαυτό σου να ξεφεύγει κάποια στιγμή λόγω δημοσιότητας, αναγνωρισιμότητας, επιτυχίας, όπως θες πες το…
– Ποτέ… Βέβαια, το ζήτημα δεν είναι τι ξεφεύγει, αλλά το τι εσύ καταλαβαίνεις ότι ξεφεύγει… Είναι πολύ εύκολο να ξεφύγεις χωρίς να το καταλάβεις και το ζήτημα είναι πότε το συνειδητοποιείς… Η ιστορία του «ξεφεύγω» έχει να κάνει περισσότερο με την ιστορία ότι «χάνομαι». Οτι με παίρνει η δίνη όλου αυτού που ζω…

-Εσένα υπήρξαν στιγμές που να σε πήρε αυτή η… δίνη, όπως λες;
– Ναι και ακριβώς γι’ αυτό πάλεψα να βρω τον εαυτό μου.

-Ας γυρίσουμε, όμως, και πάλι για λίγο και στα τηλεοπτικά σου, για το ολοκαίνουργιο συμβόλαιο που υπέγραψες με το Mega. Νιώθεις κερδισμένος;
– Πρέπει να σου πω πως νιώθω κερδισμένος απ’ όλη τη συνεργασία μου με το Mega και όχι μόνο από την ανανέωση του συμβολαίου μου.

-Ετσι όπως εξελίχθηκαν τα πράγματα με την ανανέωση της συνεργασίας σου με το Mega είσαι χαρούμενος ή απλά ικανοποιημένος;
– Είμαι πάρα πολύ χαρούμενος και καλυμμένος, γιατί αποφασίσαμε να κάνουμε και μια εκπομπή που προσωπικά λατρεύω. Αποφασίσαμε να ξανακάνουμε την ταξιδιωτική εκπομπή και όπως ξέρεις καλά, αυτή η εκπομπή εκτός του ότι είναι ένα τηλεοπτικό ορόσημο για μένα, είναι και το κόλλημά μου, είναι η τηλεοπτική μου τρέλα και είμαι κατενθουσιασμένος που μετά από δέκα χρόνια επιστρέφω και πάλι στον… δρόμο!

-Ποια είναι η ανάγκη που σε κάνει να γυρίζεις σε αυτήν τη συγκεκριμένη εκπομπή κάθε φορά;
– Ελα ντε… Ισως είναι η ίδια ανάγκη, σαν την ανάγκη εκείνη που αισθάνομαι και θέλω να επιστρέφω συχνά-πυκνά στο χωριό μου. Πώς να σ’ το πω; Κάθε φορά που επιστρέφω στον δρόμο, νιώθω τόσο γλυκά, όπως νιώθει κανείς στα… ριγιούνιον. Νιώθω τόσο γλυκά, σαν να ανοίγω την πόρτα του σχολείου μου και να βλέπω ξανά όλους τους παλιούς συμμαθητές μου. Το ότι μετά από 10 χρόνια μου δίνεται και πάλι η δυνατότητα να συναντήσω όλα τα παλιά μου φιλαράκια σε όλη την Ελλάδα, τι να πω; Ελα πάρε μου την καρδιά!

-Το ότι διανύουμε χαλεπούς τηλεοπτικούς καιρούς και καιρούς επικίνδυνους γενικότερα, η ασφάλεια που σου προσφέρει το Mega, η σιγουριά και η… σταθερή ήταν ένας από τους λόγους που δεν θέλησες να πεις το «ναι» σε κάποια άλλη τηλεοπτική πρόταση;
– Μα μόνο με το Mega μίλησα… Δεν έχω μιλήσει με κανέναν άλλο, γιατί από τη στιγμή που με το Mega τα βρήκαμε από τον Δεκέμβριο -την ώρα που το συμβόλαιό μου έληγε τον Ιούνιο- με ποιον άλλο να είχα προλάβει να μιλήσω; Δεν μπήκα καν στη διαδικασία της αναζήτησης, δεν μπήκα καν στη διαδικασία να σκεφτώ κάτι άλλο.

-Και γιατί επέλεξες να δεσμευτείς μόνο για έναν χρόνο;
– Δεν ήταν θέμα επιλογής, απλώς για έναν χρόνο μιλήσαμε και για έναν χρόνο δεσμευτήκαμε.

«Κατα λάθος καριέρες δεν χτίζονται»

-Ο πρώτος χαρακτηρισμός που πήρε ο Γρηγόρης Αρναούτογλου κατεβαίνοντας στην Αθήνα ήταν ο χαρακτηρισμός του «καλού παιδιού». Εξακολουθείς να πιστεύεις πως είσαι «καλό παιδί»;
-Οντως πιστεύω πως είμαι «καλό παιδί». Ολα αυτά τα χρόνια δεν έκανα κακό σε κανέναν, δεν πρόσβαλα κανέναν, δεν πάτησα ποτέ επί πτωμάτων για να κάνω κάτι, έχω αγωνιστεί με όλη μου τη δύναμη και πραγματικά αν πιστεύουν κάποιοι πως το «καλό παιδί» σημαίνει αυτόματα και… «μακάκας», προσωπικά δεν με ενδιαφέρει καθόλου.

-Νιώθεις τυχερός για όλα αυτά τα πράγματα που έχουν έρθει στον δρόμο σου στην τηλεόραση ή πιστεύεις πως μετράνε μόνο η δουλειά, το πείσμα και το ταλέντο για να υπάρξεις;
-Σίγουρα η τύχη χρειάζεται γιατί η τύχη ευνοεί τους τολμηρούς, όμως, αν και εσύ δεν κοπιάσεις και δεν δουλέψεις σκληρά, τίποτα δεν γίνεται. Κανείς δεν μπορεί να σε βοηθήσει. Κατά λάθος καριέρες δεν χτίζονται.

-Είσαι, λοιπόν, τυχερός στα επαγγελματικά σου όπως κι αν εννοεί κανείς την τύχη… Είσαι το ίδιο τυχερός και στα προσωπικά σου;
-Ειλικρινά πιστεύω πως ναι…

-Βάσει της επιλογής προσώπων που έχεις κάνει και το γεγονός ότι ακόμα δεν έχεις φτιάξει τη ζωή σου με την έννοια ενός γάμου, δεν είναι λίγοι εκείνοι που θεωρούν πως… επί προσωπικού δεν σου βγαίνει το ίδιο πετυχημένα.
-Οχι, όχι, νιώθω απόλυτα τυχερός με τους ανθρώπους που επέλεξα να δημιουργήσω κατά καιρούς σχέσεις και πήρα και πάρα πολλά πράγματα από αυτούς. Μπορώ να σου πω πως έγινα πλουσιότερος.

Πηγή : TV Εθνος