«Ως άνθρωπος και ως χαρακτήρας ήμουν πάντα ταπεινός» εξηγεί ο Παύλος Ευαγγελόπουλος στο περιοδικό People και τον Μαρίνο Βυθούλκα, ο οποίος ήρθε στη ζωή τον Ιανουάριο του 1962, στην Καρδίτσα. Σε ηλικία 4 ετών, μαζί με την κατά δύο χρόνια μικρότερη αδελφή του και τους γονείς του μετακομίζουν στην Αθήνα.
«Ουσιαστικά μεγάλωσα στο Περιστέρι. Ήμασταν μια μεσοαστική οικογένεια. Ο πατέρας μου είχε βιοτεχνία με πλεκτά. Στη συνέχεια άνοιξε ταβέρνα. Η συγκεκριμένη επιχείρηση δεν πήγε τόσο καλά, αλλά είχε πάντα ένα επιχειρηματικό δαιμόνιο και έκανε διάφορες δουλειές μαζί με τη μητέρα μου. Με την αδελφή μου μείναμε πολύ μόνοι μας στο σπίτι και αυτό μας ωρίμασε γρήγορα. Δεν μας έβρισκες κάτω από το φουστάνι της μαμάς. Εγώ ήμουν το παιδί της αλάνας. Με το που γυρνούσα από το σχολείο, μαζευόμασταν με τους φίλους στη γειτονιά και παίζαμε μπάλα. Σήμερα, τα περισσότερα παιδιά βρίσκονται μπροστά από μια οθόνη υπολογιστή ή με ένα κινητό και χάνουν πολλά πράγματα. Βέβαια, οι εποχές ήταν εντελώς διαφορετικές, εμείς δεν είχαμε καν τηλεόραση στο σπίτι. Η πρώτη εικόνα που θυμάμαι από την τηλεόραση ήταν στις αρχές της δεκαετίας του 1970, από τη σειρά Άγνωστος Πόλεμος που παιζόταν στην ΥΕΝΕΔ. Στη γειτονιά μας, όποιος είχε τηλεόραση μάζευε τους γείτονες για να το δουν όλοι μαζί. Ήταν σαν ένα μικρό σινεμά! Μάλιστα, εκείνα τα χρόνια, στην οδό Ιπποκράτους υπήρχε ένα μαγαζί με ηλεκτρικά είδη και τις Κυριακές που ήταν κλειστό άφηνε τις τηλεοράσεις ανοιχτές και ο κόσμος έκανε ουρά για να δει την εκπομπή Αθλητική Κυριακή στην ΕΡΤ. Για μας τότε η τηλεόραση ήταν κάτι εξωπραγματικό. Όπως και το πρώτο χαμπουργκεράδικο που είχε ανοίξει στη Γλυφάδα το 1976 και ξεκινούσαμε από το Περιστέρι με τις μηχανές για να φάμε εκεί χάμπουργκερ» περιγράφει στο People.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Οι σπουδές στις ΗΠΑ
Μαθητής ακόμα στο εξατάξιο γυμνάσιο, αγαπούσε τις βόλτες με τις μηχανές, την περιπέτεια και τα κορίτσια. «Δεν ήμουν ιδιαίτερα καλός μαθητής. Μου άρεσε περισσότερο να γυρίζω με τους φίλους μου. Το φλερτ εκείνη την εποχή ήταν εντελώς διαφορετικό. Πηγαίναμε με μια κοπέλα σε ένα παγκάκι, φιλιόμασταν και μετά το σκεφτόμασταν επί ένα μήνα και ξενυχτούσαμε με αυτή τη σκέψη. Όποιος έκανε σεξ εκείνη την εποχή, ως μαθητής, ήταν ο μάγκας του αιώνα. Με το που μπήκαμε στη δεκαετία του 1980 ξεκίνησε δειλά δειλά η σεξουαλική απελευθέρωση. Σκέψου πως αποφοίτησα από το εξατάξιο γυμνάσιο του Περιστερίου το 1979. Τα σχολεία τότε ήταν αρρένων και θηλέων. Ευτυχώς κιόλας, γιατί αν ήταν μεικτά, δεν θα αποφοιτούσαμε ποτέ. Ακόμα θυμάμαι τις κοπάνες που κάναμε για να πάμε στο γυμνάσιο θηλέων» λέει γελώντας. Τελειώνοντας το σχολείο, αποφασίζει να φύγει για σπουδές στο εξωτερικό. «Αρχικά πήγα να σπουδάσω Οικονομικά στην Αγγλία. Όμως, δεν μου άρεσε καθόλου. Υπήρχε μια μουντίλα, τόσο στον καιρό όσο και στους ανθρώπους. Έμεινα εκεί μόλις τρεις μήνες, επέστρεψα στην Ελλάδα και στα καπάκια, το 1981, έφυγα για τις ΗΠΑ με πολύ κόπο και πολύ γκρίνια από τον πατέρα μου – ακούστηκε στα αυτιά του λες και θα πήγαινα στον Άρη. Οι γονείς μου έκρυβαν το συνάλλαγμα ανάμεσα σε καρμπόν για να το στείλουν έξω –έτσι δεν το έβρισκαν στον έλεγχο–, διότι δεν επιτρεπόταν από τις τράπεζες».
Η επιστροφή και η αλλαγή πλεύσης
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Η ζωή στην Αμερική τού αρέσει, σε βαθμό που η διασκέδαση υπερτερεί της προσήλωσης που απαιτεί το πανεπιστήμιο. «Ξενυχτούσα, δανειζόμουν χρήματα και τελικά μέσα σε δυο χρόνια αναγκάστηκα να γυρίσω πίσω. Χρωστούσα στους πάντες και δεν μπορούσα να ζητάω κι άλλα λεφτά από τον πατέρα μου. Το πανεπιστήμιο Deree στην Ελλάδα αναγνώρισε τα δύο χρόνια φοίτησης στη Φλόριντα και συνέχισα τα Οικονομικά στην Αγία Παρασκευή. Ταυτόχρονα με τις σπουδές, γράφτηκα και σε μια δραματική σχολή. Δεν υπήρχε κάποιος συγκεκριμένος λόγος, αλλά πάντα αγαπούσα την υποκριτική. Τελικά αναγκάστηκα να αφήσω και το Deree – έκανα απουσίες, με αποτέλεσμα να χάνω τα μαθήματα. Αυτό ήταν κι ένα κομβικό σημείο στη ζωή μου, από εκείνη τη στιγμή και μετά δόθηκα ολοκληρωτικά στην υποκριτική».
Στην ίδια δραματική σχολή με τον Παύλο φοιτούν η Σοφία Αλιμπέρτη, ο Σωκράτης Αλαφούζος και ο Γιάννης Καπετάνιος. Όντας πρωτοετής, κάνει την πρώτη του κινηματογραφική απόπειρα με την τανία ο Παπα-σούζας, ενώ ένα χρόνο μετά, το 1984, θα παίξει στην ταινία με τίτλο Έλα να Γυμνωθούμε, Ντάρλινγκ, του Γιάννη Δαλιανίδη. «Ποτέ δεν με απογοήτευσε ο χώρος. Ίσα ίσα, μου έδωσε αρκετές ευκαιρίες και χαρές. Βέβαια, από τη δουλειά ποτέ δεν έβγαλα πολλά λεφτά. Τα χρήματα είναι απλά ένα μέσο για να περνάς καλά και τίποτε άλλο. Προσωπικά, έβγαινα έξω και τα ξόδευα. Ποτέ μου δεν τα μάζευα» λέει με ειλικρίνεια.
Διάβασε όλη τη συνέντευξη στο People που κυκλοφορεί
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ