Αποστόλης Τότσικας: Τι αποκαλύπτει για τις φωτογραφίες των παιδιών του που ανεβάζει στα social

Ο Αποστόλης Τότσικας εκτός από το “Μπούσκο”, στην φετινή σεζόν, δίνει την ενέργειά του και για την παράσταση «Πνεύμονες», στην οποία πρωταγωνιστεί μαζί με τη Βάσω Καβαλιεράτου, σε σκηνοθεσία Δημήτρη Λάλου. Πέρα όμως από την επιτυχία στα επαγγελματικά του, ο αγαπημένος ηθοποιός είναι και πολύ ευτυχισμένος με την προσωπική του ζωή. Η οικογένεια που έχει δημιουργήσει με την Ρούλα Ρέβη τον κάνει να νιώθει πλήρης και μιλάει για αυτό στο κυπριακό περιοδικό Omikron και τον Αλέξανδρο Πρίφτη.

Είσαι ένας άντρας 34 ετών, που παντρεύτηκε και έκανε οικογένεια μικρός. Αποτελείς παράδειγμα αυτής της γενιάς και των προβλημάτων που αντιμετωπίζει;
Είμαι κι εγώ κοντά στην ηλικία τους, αλλά δεν ξέρω αν αποτελώ παράδειγμα. Μπορεί ναι, μπορεί και όχι. Σ’ εμένα έτυχε να μου συμβούν όλα αυτά. Από την άλλη, είμαι και ένας άνθρωπος που, από μικρός, είχα στο μυαλό μου να κάνω οικογένεια και παιδιά. Πάντα μου άρεσαν τα παιδιά και πάντα ήθελα να γίνω μπαμπάς. Μου συνέβη λοιπόν. Αυτά, ξέρεις, έχουν να κάνουν και με το βιολογικό ρολόι του καθενός, αλλά και με τα βιώματα που έχει κάθε παιδί από την οικογένειά του.

Θεωρείς ότι τα σημαντικότερα πράγματα στη ζωή μας εκπορεύονται απ’ το τυχαίο ή πρέπει να τα κυνηγάμε;
Νομίζω είναι ένας συνδυασμός. Κάπου μπερδεύεται η τύχη με την ανάλογη προσπάθεια που κάνουμε –έτσι μόνο προκύπτει το όποιο αποτέλεσμα. Ο έρωτας είναι τύχη. Η αγάπη, όμως, δεν σου τυχαίνει, πηγάζει από εσένα. Εγώ είμαι τυχερός, όπως ξέρεις! (γελάμε). Αλλά και οι δύο ήρωες της παράστασης είναι τυχεροί, γιατί μένουν μαζί ως το τέλος. Υπογραμμίζουμε τα θέματα που έχουμε με τον πλανήτη, τη φύση και το πόσο έχουμε απομακρυνθεί από τους δίπλα μας έχοντας γαντζωθεί στην τεχνολογία. Αυτά τα social media μας έχουν κατακλύσει…

Θεωρείς ότι τα social media μας απομακρύνουν;
Ε, ναι! Σίγουρα. Τα παιδιά έχουν σήμερα δεύτερη φύση την τεχνολογία. Όλοι είναι με ένα κινητό στο χέρι. Κάπου, όμως, πρέπει να επέλθει η ισορροπία. Σαφώς και ζούμε στην εποχή της τεχνολογίας, αλλά πρέπει να κρατηθεί και το μέτρο. Να συμβαδίσουμε με την εποχή, να εξελισσόμαστε, αλλά να μην είναι η προέκταση του χεριού μας η τεχνολογία. Ξέρω βέβαια ότι, όταν τα παιδιά μου θα πάνε σχολείο, θα δουν τα κινητά που πιθανόν θα έχουν οι συμμαθητές τους και θα μας ζητήσουν να τους πάρουμε. Εκεί πρέπει να υπάρχει μέτρο. Θα μου πεις «εσύ δεν είχες ασχοληθεί με την τεχνολογία, ως παιδί;». Όχι ακριβώς. Έπαιζα Nintendo, την κονσόλα. Όταν, όμως, βάραγε το κουδούνι, έφευγα σφαίρα για να πάω να παίξω με τους φίλους μου.

Εσύ δεν έχεις τα social media;
Έχω το Instagram. Εντάξει, ωραίο είναι. Ασφαλές. Δεν εκτίθεμαι και ανεβάζω φωτογραφίες που μου αρέσουν. Και προβάλλω τον εαυτό μου εκεί, τόσο όσο. Το βλέπω σαν ένα προσωπικό εργαλείο.

Κάνεις δεύτερες σκέψεις πριν ανεβάσεις μία φωτογραφία, είτε δική σου είτε με τα παιδιά σου;
Το πώς θα ανεβάσω εγώ τα παιδιά μου, το γνωρίζω καλύτερα απ’ όλους. Και αυτό δεν αφορά κανέναν άλλο. Αποφεύγω να βάζω τα παιδιά, δεν θέλω. Ούτε θέλω να ασχολούνται άλλοι με την οικογένειά μου και αύριο μεθαύριο, να υπάρχει πιθανότητα τα παιδιά μου να μην έχουν φυσιολογική ζωή. Μία στο τόσο μπορεί να ποστάρω μία φωτογραφία μαζί τους. Σε κάποια οικογενειακή στιγμή. Αλλά όχι συχνά. Αυτό δεν το θεωρώ κακό.

Τα βλέπεις όσο θα ήθελες, λόγω της δουλειάς σου;
Πάντα ο γονιός θέλει παραπάνω! (χαμογελά) Δεν του αρκεί. Αλλά, ας μην παραπονιέμαι. Τα βλέπω πολύ, παίζουμε, γελάμε, διασκεδάζουμε. Κάνουμε πολλά πράγματα μαζί, ειδικά τώρα που έχουν μεγαλώσει. Ναι, γίνομαι κι εγώ παιδί μαζί τους. Χαζομπαμπάς. Προσπαθώ να τους δίνω χρόνο –και μάλιστα ποιοτικό. Ωστόσο, αν κάποτε έπρεπε να κάνεις μία δουλειά για να συντηρηθείς, σήμερα πρέπει να εργάζεσαι σε δεκαπέντε δουλειές. Εδώ έχουμε καταντήσει. Τι να κάνουμε;

Είσαι απογοητευμένος από όλο αυτό που ζούμε;
Επηρεάζομαι κι εγώ με αυτά που ακούω και βλέπω. Πώς θα γινόταν διαφορετικά; Βγαίνω έξω και συναντώ ανθρώπους στο δρόμο με το κεφάλι σκυμμένο να περπατούν. Τους βλέπεις κατηφείς, στεναχωρημένους και ξέρεις τι έχουν και τι τους απασχολεί: τα χρήματα που δεν έχουν και τα πολλά έξοδα που έχουμε όλοι.

Φοβάσαι για το μέλλον των παιδιών σου στην Ελλάδα;
Κάποιες φορές το σκέφτομαι. Ελπίζω, ωστόσο, ότι, μέχρι να μεγαλώσουν, τα πράγματα θα είναι καλύτερα. Αλλά δεν είμαι σε θέση να προδικάσω κάτι. Τα παιδιά μου θα γίνουν μεγάλοι και ανεξάρτητοι άνθρωποι. Θα κληθούν να πάρουν τη ζωή τους στα χέρια τους και θα αντιμετωπίσουν την όποια κατάσταση στη σωστή στιγμή.

Θα ήθελες να ασχοληθούν με την υποκριτική και γενικά με τις Τέχνες;
Είναι πολύ όμορφο το να ασχολείται κάποιος με τις Τέχνες. Ωστόσο, δεν έχω το κόλλημα που είχαν κάποτε οι παλιοί: π.χ. αν ο πατέρας σου ήταν δικηγόρος, έπρεπε κι εσύ να γίνεις δικηγόρος. Ας κάνουν ό,τι τους αρέσει και θα είναι καλοί σε αυτό. Δεν θα επιμείνω. Εμένα ο πατέρας μου με έπαιρνε στα γυρίσματα των ταινιών του και γνώρισα όλους τους μεγάλους ηθοποιούς. Ήταν, λοιπόν, μονόδρομος για μένα το να γίνω ηθοποιός.

Θεωρείς ότι τα παιδιά δένουν πιο πολύ ένα ζευγάρι;
Αναλόγως αν είναι έτοιμοι και θέλουν να κάνουν ένα παιδί. Εγώ είμαι τυχερός που βρήκα τον άνθρωπό μου, τη Ρούλα και έχουμε μία ευτυχισμένη οικογένεια.

Πρόσφατα φωτογραφηθήκατε για πρώτη φορά μαζί, ενώ το απέφευγες τόσα χρόνια. Γιατί το κάνατε;
Το αποφεύγαμε γιατί δεν υπήρχε λόγος. Τώρα το κάναμε για την καμπάνια των ρολογιών της Οοzzoo. Αλλιώς δεν θα το κάναμε.

Φέτος το «Μπρούσκο» ολοκληρώνεται;
Ναι, τελειώνει τον Ιούνιο.

Του χρόνου θα κάνεις πάλι τηλεόραση;
Συζητώ πολλά πράγματα. Ευτυχώς, έχω πολλές προτάσεις, αλλά επειδή όλοι ξέρουμε σε τι εποχή ζούμε, μιλάς για εκατό πράγματα για να γίνει το ένα. Και αν γίνει δηλαδή… Οπότε ακόμα είναι νωρίς. Θα δούμε…

Είσαι ευτυχισμένος, Αποστόλη;
Ναι. Ναι! (χαμογελά και το πρόσωπό του φωτίζεται). Πέρα από τα όποια καθημερινά προβλήματα, τα μικρά και τα μεγάλα, που μπορεί να αντιμετωπίζουμε όλοι, έχω την οικογένειά μου, τους δικούς μου, την υγεία μου, τη δουλειά μου. Τα έχω όλα!