Η Νικολέττα Καρρά, πιο ευτυχισμένη από ποτέ και στην προσωπική της ζωής, στο πλευρό του Φώτου Πιττάτζη, κάνει μία εκ βαθέων εξομολόγηση στο κυπριακό περιοδικό “Down Town” και τον Αλέξανδρο Πρίφτη. Η ηθοποιός αυτή την περίοδο πρωταγωνιστεί στην σειρά του ΑΝΤ1, “Οι συμμαθητές” .
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Στο σχολείο υπήρξες ποτέ θύμα bullying, που τις τελευταίες μέρες τόσος λόγος γίνεται γι’ αυτό το θέμα;
Δεν ξέρω αν είναι bullying, αλλά υπήρξε μία στιγμή δύσκολη. Όταν οι υπόλοιποι συμμαθητές μου, μου είχαν βγάλει την ταμπέλα του «φυτού». Έτσι με αποκαλούσαν! Ξέρεις, τότε ήταν της μόδας αυτή η έκφραση και την έλεγαν συχνά. Διάβαζα πολύ, δεν έβγαινα. Όταν οι άλλοι πήγαιναν σινεμά, εγώ έμενα μέσα για να μελετήσω. Έκανα τις επιλογές μου. Παρόλα αυτά, δεν άρεσαν στους συμμαθητές μου και με φώναζαν «φυτό». Δεν μου ήταν πολύ εύκολο, να σου πω την αλήθεια. Μου δημιούργησε τότε ένα κόμπλεξ.
Ήθελες να διαβάζεις τόσο ή σε πίεζαν οι γονείς σου;
Όχι, όχι, εγώ το ήθελα. Ποτέ δεν με πίεσαν οι δικοί μου για κάτι. Έτσι κι αλλιώς, μεγάλωσα με τη μητέρα μου, αφού ο πατέρας μου έφυγε από τη ζωή όταν ήμουν 8 ετών. Μόνη μου μαστίγωνα τον εαυτό μου και με πίεζα…
Έχεις αναμνήσεις από τον μπαμπά σου; Τον θυμάσαι;
Ναι, βέβαια! Θυμάμαι ότι μου είχε τρελή αδυναμία και υποσυνείδητα αυτό με επηρέασε μετέπειτα…
Πότε αντιλήφθηκες το μέγεθος της απώλειάς του;
Επειδή ήμουν πολύ μικρή τότε, συνειδητά η απώλεια και ο χαμός του δεν ήταν τόσο έντονα, όσο υποσυνείδητα. Μετά μου βγήκαν αυτά… Αποδείχτηκε στο μέλλον ότι ήταν πολύ σημαντική απώλεια και μου δημιουργήθηκαν πολλά ψυχολογικά κενά. Ένιωθα μόνη, προδομένη, εγκαταλελειμμένη. Η ψυχολογία ενός 8χρονου είναι εύθραυστη. Και θα τολμήσω να πω ότι η απώλεια του πατέρα μου στα 8 μου χρόνια ήταν πιο βαριά και πιο δύσκολη από εκείνη της μητέρας μου, στα 23 μου.
Έχασες και τη μητέρα σου;
Ναι, δεν έχω γονείς. Βέβαια, ο θάνατος και η απώλεια της μητέρας μου ήταν πολύ πιο σκληρά θέματα, αλλά ήταν συνειδητά πια για μένα. Πόνεσα πολύ, αλλά το ήξερα ήδη αυτό. Ήξερα πώς να το αντιμετωπίσω.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Θέλεις να κάνεις σύντομα ένα παιδί;
Ναι, θέλω ένα παιδί. Δεν ξέρω αν θέλω μεγάλη οικογένεια, σίγουρα όμως ένα παιδί. Ε, ας ξεκινήσουμε από το ένα και βλέπουμε στο μέλλον τι θα γίνει… (γελάει).
Πολλά δημοσιεύματα πάντως, στην Κύπρο και στην Ελλάδα, έκαναν λόγο για «κρίση στον γάμο σας» και «χωρισμό». Τι ισχύει τελικά;
Όχι, καμία σχέση! Ανυπόστατα εντελώς είναι. Δεν κατάλαβα ποτέ πώς ξεκίνησε όλο αυτό και γιατί το έγραψαν χωρίς καν να επιβεβαιώσουν πρώτα κάτι. Όταν το διάβασα πρώτη φορά, σοκαρίστηκα. Μετά το διάβασα και μαζί με τον άντρα μου και γελούσαμε. Ακολούθησαν κάποια τηλέφωνα από γνωστούς και φίλους που είχαμε καιρό να δούμε, όπου με ρωτούσαν έντρομοι αν ισχύει ο χωρισμός. Τους καθησύχασα και τους είπα να ηρεμήσουν και να μην ασχοληθούν με ανοησίες. Το ενοχλητικό του πράγματος, όμως, είναι ότι αυτό συνεχιζόταν… Δυστυχώς, δεν μπορούσα να κάνω πολλά. Ή έπρεπε να βγω δημόσια από την πρώτη στιγμή και να γκρινιάζω ή συνεχίζεις τη ζωή σου κανονικά, μέχρι να έχουν έμπρακτες αποδείξεις ότι αυτά δεν ισχύουν. Επέλεξα να κάνω το δεύτερο. Δεν μου αρέσει να κλαίγομαι και συνέχισα, αφήνοντας κάποιους… να κάνουν τη δουλειά τους. Όπως την κάνουν τελοσπάντων…
Ταιριάζετε σε όλα με τον σύζυγό σου;
Οι πυρήνες μας ταιριάζουν, ξέρουμε τι θέλουμε από τη ζωή μας. Όχι, δεν μπορούμε σε όλα να είμαστε ίδιοι. Ο σύζυγός μου είναι ο άνθρωπος που θα μπορούσα να έχω τα περισσότερα κοινά και γι’ αυτό πήραμε την απόφαση να μοιραστούμε τη ζωή μας. Έχουμε ίδια οπτική ζωής, ίδια νοοτροπία, ίδιες βλέψεις. Έτσι βαδίζουμε μαζί στη ζωή.
Τις δυσκολίες ή τους καβγάδες πώς τους αντιμετωπίζετε;
Με ψυχραιμία. Στην αρχή όταν δεν ξέρεις τον άλλον, όλα τα βλέπεις πολύ πιο μεγάλα απ’ όσο πραγματικά είναι. Τα διογκώνεις λίγο στο μυαλό σου. Όσο περνά ο καιρός και τον μαθαίνεις, όλα ηρεμούν κάπως. Αλλά πάντα υπάρχουν διαφωνίες. Είμαστε και οι δύο ισχυρές προσωπικότητες και οι καβγάδες είναι πάντα με ένταση. Είναι μέρος της ζωής αυτά και δεν μπορείς να τα αποφύγεις.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
