Σάββατο βράδυ κι είμαι έξω για ποτό. Ο καιρός με ξεσηκώνει για night out. Ελεύθερος κι ωραίος εδώ και αρκετούς μήνες και έτοιμος για νέες γνωριμίες. Κι εκεί που πίνω τη μπύρα με την παρέα, γυρίζω και σε βλέπω. Πόσα χρόνια έχουν περάσει; Ξαφνικά εκατομμύρια εικόνες παίζουν στο μυαλό από εκείνη την εποχή. Ένας τρελός έρωτας, συγκατοίκηση, ξενύχτια μαζί, ταξίδια, σχέση. Καρδιοχτύπι και αγωνία. Ήσουν το κορίτσι μου. Και μετά πόνος. Ανησυχία! Γιατί να έπρεπε να τελειώσει έτσι όλο αυτό; Πώς βγήκες από τη ζωή μου;
Κι όμως εκείνο το άτομο των αναμνήσεων και αυτό που βλέπω απέναντί μου απόψε, μοιάζουν να είναι δύο τελείως διαφορετικά πρόσωπα. Σαν να βρήκα μια γυναίκα που σου μοιάζει, αλλά δεν είσαι εσύ. “Γεια! Τι κάνεις;” θα μου πεις με εκείνο το καρφιτσωμένο χαμόγελο “δεξιώσεων” και θα προσπεράσεις. Γιατί όμως συνέβη αυτό; Μα, πολύ απλά γιατί είμαστε πια Δύο Ξένοι!
Ενα κενό που μεγαλώνει…
Τελικά το μυαλό παίζει πολύ περίεργα παιχνίδια. Ο τρόπος που είχαμε χωρίσει τότε ήταν τόσο επίπονος, που πίστευα πως ένα κομμάτι από μέσα μου το πήρες μαζί σου κλείνοντας την πόρτα. Πέρασαν μέρες, εβδομάδες, μήνες που η σκέψη μου δεν έφευγε από πάνω σου. Άκουγα το όνομά σου στο δρόμο και με έπιανε ταραχή. Χτυπούσε το τηλέφωνο και παρακαλούσα να είσαι εσύ.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Όμως ο καιρός πέρασε και η φυσική σου παρουσία εξασθένησε. Χάθηκε. Κι όσο κι αν τότε αρνούμουν να δεχθώ το “μάτια που δεν βλέπονται, γρήγορα λησμονιούνται”, σε κοίταξα στα μάτια και μέσα τους δεν είδα τίποτα από την γυναίκα που ερωτεύτηκα. Είναι σαν τα συναισθήματά μου για σένα να απέκτησαν αυτόνομη ύπαρξη. Γιατί ακόμη πονάω για εκείνον τον καιρό. Ακόμη νιώθω πίκρα που κάτι τόσο μεγάλο τελείωσε έτσι άδοξα. Έλα όμως που ακόμη και με σένα, την αιτία του πόνου, μπροστά μου δεν αλλάζει τίποτα; Δεν μπορείς να με επηρρεάσεις. Ούτε καν να μου ξυπνήσεις αναμνήσεις… το κενό είναι αγεφύρωτο.
Είσαι μια συνήθεια που έχει πια περάσει
Θυμάμαι ακόμη τις μέρες που κοιμόμασταν αγκαλιά. Γύριζες στο πλάι, έπαιρνες το χέρι μου σαν κουβέρτα και κοιμόσουν γλυκά. Ή ακόμη το πρωινό, λίγες μέρες αφού κοιμηθήκαμε μαζί πρώτη φορά που με ξύπνησες με ένα αέρινο φιλί για να ετοιμαστώ για τη δουλειά. Εκείνες τις Κυριακές που κλεινόσουν στην κουζίνα για να μαγειρέψεις τη σπεσιαλιτέ σου και μου απαγόρευες να μπω και να κλέψω τα μυστικά σου. Ή τον χαλαρό απογευματινό καφέ στο μπαλκόνι σου, όσο το φως του ήλιου εξασθενούσε. Ένα άλμπουμ αναμνήσεων που δεν ήθελα ποτέ να βάλω στο συρτάρι. Κι όμως ήρθε ο καιρός και το άλμπουμ μπήκε εκεί από μόνο του.
Πέρασα δεκάδες πρωινά να στέκομαι παράλυτος στο κρεβάτι, περιμένοντας εκείνο το φιλί για “ξυπνητήρι”! Όταν δεν ήρθε, έμαθα να σηκώνομαι με το ξυπνητήρι του κινητού. Έχω ξεχάσει πόση ζάχαρη έβαζες στον καφέ σου ή ακόμη ποιο ήταν εκείνο το εντυπωσιακό φαγητό που ετοίμαζες εκείνη την Κυριακή. Καινούριες συνήθειες ήρθαν και σε σκέπασαν και γέμισαν την καθημερινότητά μου, όπως το μπετό τις ενοχλητικές λακούβες στο δρόμο.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Δεν περίμενα ποτέ να ξεπεράσω το χωρισμό μας κι όμως έγινε. Δεν περίμενα ποτέ ότι θα αντέξω τον πόνο, κι όμως τον ξέχασα. Δεν περίμενα ποτέ πως θα σε δω μπροστά μου και δεν θα καταρρεύσω. Κι όμως! Δεν ένιωσα τίποτα.
Τι βλέπεις όταν κλείνεις τα μάτια;
Όταν δύο άνθρωποι έρχονται τόσο κοντά ο ένας στον άλλο, είναι φορές που νιώθεις να λιώνεις και να ενώνεσαι. Και ο μετέπειτα χωρισμός δίνει την αίσθηση πως δεν θα σε αφήσει αρτιμελή. Κάποιο κομμάτι σου θα μείνει στον άλλον.
Το λεπτό τελείωσε και έχεις ήδη χαθεί στο πλήθος. Δεν είναι πολύ αστείο; Έπρεπε να κλείσω τα μάτια για να σε θυμηθώ. Να χρησιμοποιήσω την ανάμνηση γιατί απλά με τα μάτια δεν μου θύμιζες τίποτα. “Είμαι καλά” θα σιγοψυθιρίσω χωρίς να έχει και μεγάλη σημασία. Εκείνη δεν υπάρχει πια… είναι απλά μια ξένη!
Μια γυναίκα που μου ήταν τόσο οικεία, μια γυναίκα που ήξερε για μένα τα πάντα, τώρα είναι απλά μια ξένη, μια μακρινή ανάμνηση… που δεν πονάει. Μια γυναίκα που ήταν το κάθε μέρα μου και τώρα έγινε μια τυχαία συνάντηση. Μια χημεία που δεν άντεξε τη φυσική. Τη φυσική ροή της ζωής, τη φυσική ικανότητα του χρόνου. Να απαλύνει τον πόνο, να απομακρύνει τους πρώην ερωτευμένους και να σβήνει τα σημάδια.
Του Λευτέρη Σαββίδη
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
ΕΣΥ ΤΙ ΛΕΣ;
Τα σχόλια είναι κλειστά.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
yperoxo to arthro opws panta!!!!alla tha hthela na dw thn antrikh apopsh,se ena paromoio thema:otan meta apo ena xwrismo pou se ponese poly kaneis ta panta gia na to xeperaseis k ekei pou pistepses oti teleiwse mesa sou,thn vlepeis xafnika mprosta sou k ola se plhgwnoun!!!tote ti skeftontai oi antres;;;;
Ηταν απο τα πιο εντυπωσιακά άρθρα που έχω διαβασει! Σαν να διάβασες τις σκέψεις μου και τις αποτύπωσες ακριβώς όπως υπάρχουν! Με τη διαφορά ότι ποτέ δεν έφτανα στα συμπεράσματα. Το έκανες εσύ .
Απλά εκπληκτικό!
Συγχαρητήρια!
Ένα από τα καλύτερα άρθρα που έχω διαβάσει.. με συγκίνησε πραγματικά.. σαν να διαβάζω την δική μου ιστορία .. κάπως έτσι έχουμε καταλήξει και εμείς 2 χρόνια μετά τον χωρισμό μας μόνο που εγώ τον αγαπάω πολύ ακόμα και δεν ξέρω αν μπορέσω ποτέ να τον ξεχάσω..δεν έχει φύγει στιγμή από το μυαλό μου :/
para polu wraio i sxesi itan akrivws san ti diki mou 5 xronia kai exei 6 mines pou xwrisame den kserw an 8a anteksw na sumvei ayto na idw8oume meta apo xronia kai na zisw eite egw eite aytos ayto to sunais8ima.
Δεν πιστευα ποτε πως ενας αντρας θα μπορουσε να νιωσει ετσι και να μπορει να το εκφρασει με αυτο τον μοναδικο τροπο αυτο που εμεις οι γυναικες νομιζω νιωθουμε πιο εντονα οταν μας συμβαινει! Συνεχιζεις να με εκπλησεις ευχαριστα καθε φορα και περισσοτερο! Πολλα συγχαρητηρια!!!
ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΟ…..ΤΟΣΑ ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ, ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΖΩΗ ΚΑΙ ΟΜΩΣ ΟΙ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΞΑΝΑΓΥΡΙΣΑΝ….
ολα καλα παιδια, αλλα οταν το 2 ειναι 20 και οταν υπαρχουν παιδια, αγαπη βαθια, συνηθεια, ερωτας, πότε έρχεται αυτή η ευλογημένη στιγμή που μπορείς να πεις όπως ο φίλος μας ”είμαι καλά’; έρχεται ποτέ, σβήνει ποτέ ο πόνος της απουσίας και της έλλειψης;
itan san na diavazo tin skepsi mou se ena site…otan isame pisteua oti den tha orthopodiso pote tora pia i sxesi auti einai mia anamnisi me ena xeno…telika kapoies fores oso diaforetikes kai an eimaste oi ginaikes apo tous antres niothoume kai antilamvanomaste me ton idio tropo
ti pio fysiologiko?o xronos giatreyei ta panta,den 8a epoulwsei ena xwrismo?
κύριε Σαββίδη το έχετε κάνει συνήθεια να μας εκπλήσετε ευχάριστα…Με άρθρο σας “Δυο ξένοι” με κάνετε και απορώ για το πως ένας άντρας μπορεί να διαθέτει ‘γυναικείο’ τρόπο σκέψης! Η μήπως έχουμε βάλει όλοι τις μάσκες μας “άντρας” ή “γυναίκα” και συμπεριφερόμαστε όπως ορίζει ο κάθε ρόλος, ενώ το ίδιο συμπεραίνουμε και για όλους γύρω μας? Τελικά όταν πονάμε μήπως κυριαρχεί το κοινό μας χαρακτηριστικό : απλά άνθρωποι …. ?
Θα συμφωνήσω εντελώς με αυτά που γράφει ο Λευτέρης, ΑΡΚΕΙ αυτός ο άντρας που περιγράφει στο άρθρο του να μην είχε παραμυθιάσει προηγουμένως την κοπέλα όσο είχαν σχέση (ή συνηθέστερα, στη φάση του “ψησίματος”): “για πάντα μαζί”, “κάνε θυσίες για τη σχέση μας” και άλλες τέτοιες υποκρισίες, που οι γυναίκες -εκ φύσεως ρομαντικές- τα πιστεύουν και μετά φτάνει το βράδυ που περιγράφει στο άρθρο και δεν είναι ότι δεν θυμάται απλά την ίδια την κοπέλα (όπως λέει στο άρθρο) αλλά έχει ξεχάσει και τις υποσχέσεις που τις έδινε για να την κάνει δική του… Ας διαλέξουν οι άντρες: ή θα είναι ειλικρινείς (και ας μας ξεχάσουν και το επόμενο βράδυ) ή αν έχεις κάνει την κοπέλα να σε αγαπήσει και για κάποιο λόγο θέλησες να τη χωρίσεις, μην περηφανεύεσαι κιόλας που την ξέχασες.. No offence, αλλά αυτή είναι η γνώμη μου.
apla teleio!!
Μπραβο σ’άυτον τον αντρα που αγαπησε πραγματικα. Μπραβο μπραβο μπραβο !!! Ηθελα να γραψω πολλα αλλα δεν μπορω νιωθω οτι θα λυγισω …φοβαμαι μην ερθει το τελος αυτης της σχεσης που εχουμε …….. Δεν τον αντεχω τον πόνο …. Δεν αντεχω μακρια σου ….Δεν μπορουμε να ειμαστε μαζι ….Γιατι ο Θεός μας εφερε τωρα τοσο κοντα ? γιατι δεν μας ενωσε απο την αρχη ??? αφου ειμαστε πλασμενοι ο ενας για τον αλλον ….
Υπάρχει βέβαια και το αντίστροφο:να νομίζεις ότι έχεις ξεπεράσει κάποιον, με τον οποίο χώρισες στις χειρότερες συνθήκες. Να αισθάνεσαι αδιάφορος μέσα σου και να είσαι βέβαιος ότι το ξεπέρασες και να έρχεται η στιγμή, που τον ξαναβλέπεις πεπεισμένος ότι δε σου καίγεται καρφί και να μουδιάζεις ολόκληρος. ΠΙστεύω ότι το συναίσθημα του ξένου έρχεται όταν έκλεισε ο κύκλος και ξέπεσε ο άλλος στα μάτια σου. Διαφορετικά, αν τον άλλο τον έχεις ψηλά μέσα σου, όσος καιρός και να περάσει δεν πιστεύω ότι ποτέ θα σου είναι αδιάφορος, αν είχες γνήσια αισθήματα γι` αυτόν. Αμηχανία ναι, απορία ναι, αδιαφορία νομίζω όχι. Αν τον διέγραψες, σημαίνει ότι δεν ήταν τελικά τόσο σημαντικός στη ζωή σου.
Οι μεγάλοι έρωτες πονάνε όσος χρόνος κι αν περάσει και αν είναι και το άλλο μισό μας ο άνθρωπος που γέμιζε τα κενά της ψυχής μας τότε είναι που δεν ξεχνάμε ποτέ , ξεχνάμε μόνο όταν δεν αγαπήσαμε ποτέ ειλικρινά με όλη τη δύναμη της καρδιάς μας 🙂
Συμφωνώ, όμως μερικές πληγές δυστυχώς μένουν. Απλά ο χρόνος (ίσως να) βοηθάει να ξεχαστούν…
Ποσο σωστο αυτο το αρθρο..Ειμαι χωρισμενη 2 χρονια και παρολο που εκανα εναν δεσμο σ αυτο το διαστημα,παρολο που εμαθα να ελεγχω τον εαυτο μου και να μην τον σκεφτομαι συνεχεια,καθε φορα που τον ξαναβλεπω τυχαια πληγωνομαι…οχι γιατι τον θελω απεγνωσμενα πλεον,οχι γιατι εβαλε αυτος τελος στη σχεση μας αλλα γιατι βλεπω πως δεν ειναι ο ανθρωπος που γνωρισα..η συγκριση με τις αναμνησεις ποναει πολυ…και τελικα οταν ειναι καποιος ερωτευμενος ειτε ειναι αντρας ειτε γυναικα σκεφτεται και αντιδρα το ιδιο..
το θεμα να ξερεις τι θελεις και αν οντως πιστευεις οτι εχεις βρεις το αλλο σου μισο να μην το αφησεις να σου φυγει,το μυαλο παιζει επικυνδυνα παιχνιδια.