Όταν όλα γύρω σου είναι μαύρα, όταν οι καταστάσεις ουρλιάζουν πως “δεν”… ακριβώς εκεί ανθίζει η ελπίδα σου. Και πεθαίνει τελευταία. Μήπως να κάνεις κάτι;

Ήταν μια φορά μια γυναίκα που την έλεγαν Πανδώρα. Περίεργη -σαν γυναίκα που ήταν- δεν μπορούσε να καθήσει λίγο στα “αυγά” της από τη στιγμή που το μάτι της έπεσε πάνω σε εκείνο το χρυσοποίκιλτο, αστραφτερό κουτί! Τι κι αν όλοι της έλεγαν να το αφήσει εκεί που κάθεται και να συνεχίσει ατάραχη της ζωή της; Εκείνη εκεί! Τα παρακάτω τα γνωρίζεις…

Κι έρχομαι στο προκείμενο. “Ευτυχώς που μαζί με όλα τα δεινά του κόσμου, το κουτί έβγαλε και την ελπίδα” θα μου πεις! ΕYTYΧΩΣ; Είσαι σίγουρη πως η ελπίδα είναι καλό πράγμα;

ΟΤΑΝ ΔΕΝ ΣΟΥ ΜΕΝΕΙ ΠΑΡΑ Η ΕΛΠΙΔΑ
“Όταν όλος ο κόσμος λέει να τα παρατήσεις, τότε η ελπίδα ψιθυρίζει ‘δοκίμασε άλλη μια φορά’!” έγραψε κάποιος, ελπίζοντας πως το όνομά του θα μείνει για πάντα γραμμένο στην ιστορία! Αλήθεια γιατί πρέπει να ελπίζεις πάνω από κάτι πεθαμένο; Γιατί πρέπει να αναζητάς εκείνη την (ποιητικά δοσμένη) ηλιαχτίδα ελπίδας μέσα στην καταχνιά;

Έχεις καταλάβει πως δεν αναφέρομαι στην ελπίδα για παγκόσμια ειρήνη! Για ποιον με πέρασες; Για κανένα μοντέλο που λαμβάνει μέρος στα Καλλιστεία; Σαν φίλος σου όμως πρέπει να παρατηρήσω πως είναι καιρός να απαγκιστρωθείς από την ελπίδα πως ο βάτραχος που σου κάνει τη ζωή “σιχαμερό” βάλτο θα γίνει κάποια στιγμή ο πρίγκιπας του παραμυθιού. Είναι σκληρό, είναι αδιανόητο. Είναι το χειρότερο που μπορείς να διανοηθείς. Όμως για ψάξε ειλικρινά μέσα σου; Δες το θέμα ψυχρά… Πες στην καταραμένη ελπίδα να βγάλει για λίγο το σκασμό και θα το δεις καθαρά.

Δεν είναι τυχαίο που πήρε το μαχαίρι και το στριφογυρίζει στην καρδιά σου με κάθε ευκαιρία. Όταν ξεκίνησαν όλα την ελπίδα σου να πάνε όλα καλά τη μοιραζόμουν κι εγώ. Στο πρώτο στραβοπάτημα, η ελπίδα ήταν πάλι εκεί να σου πει πως “άνθρωποι είμαστε και σφάλματα κάνουμε”! Στα γενέθλιά σου, που κατάφερες να κλαις με λυγμούς κι εκείνος να είναι “αλλού” και αλλού (πνεύμα και σώμα), την ένιωσες να ξεψυχά! Ένα βλέμμα του την επομένη μέρα, όχι συγνώμη φυσικά, απλά ένα βλέμα, μια κίνηση που σου θύμισε για ποιό λόγο τον αγάπησες έδωσε και πάλι το φιλί της ζωής στην προσδοκία. “Μα, είναι τόσο γλυκός! Όλοι οι άνθρωποι αλλάζουν” σκέφτεσαι. Από τη μία φάκα στην άλλη… Δηλαδή εσύ που δεν διανοείσαι ποτέ να δοκιμάσεις τυρί φέτα στη ζωή σου θα ξυπνήσεις μια μέρα και θα το ρίξεις στη χωριάτικη, συνοδεία μισού κιλού από δαύτη;

ΠΩΣ ΣΚΟΤΩΝΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΤΗΝ ΕΛΠΙΔΑ;
Η ελπίδα είναι μια επτάψυχη βρωμόγατα που δεν λέει να πεθάνει ποτέ. Κι όσο ανασταίνεται, τόσο σταυρώνεσαι εσύ! Το ξέρω… Been there! Done that! Κι αυτό είναι που με εξοργίζει πιο πολύ από όλα. Που δεν μπορώ να σε κάνω να καταλάβεις το λάθος και να αλλάξεις ρότα πριν πιάσεις πάτο! Μήπως εγώ δεν έβλεπα την ελπίδα ακόμη και στα άστρα; Στις συμπτώσεις; Άνοιγα το ραδιόφωνο και έπαιζε ένα κομμάτι που μου είχε τραγουδήσει κάποτε η δική μου “βατραχίνα” και έπαιρνα βαθειά ανάσα! “Είναι η γυναίκα της ζωής μου!” έλεγα χωρίς τίποτα το απτό να μου δίνει το δικαίωμα σε κάτι τέτοιο. Και δώστου να προσπαθώ να κάνω το ξόρκι της μεταμόρφωσης να πιάσει. Γιατί να μην μπορούμε να διδάξουμε την εμπειρία από τις “λάθος” σχέσεις στους φίλους;

Ξέρω πως όσο κι αν φωνάζω, εσύ θα πας στο πάρτι του και πάλι. Κι ας μην υπάρχει καμία πιθανότητα να γυρίσεις το παιχνίδι υπέρ σου. Κι ας νευριάζεις που επιμένω πως πας για εκείνον κι όχι για “όλο τον καλό τον κόσμο” που θα βρίσκεται εκεί! Κι ας νευριάζεις που δεν συμμετέχω στα ψέματα που λες στον εαυτό σου.

Ίσως τελικά για να πεθάνει η ελπίδα, πρέπει πρώτα να πεθάνει το συναίσθημα! Ίσως η ελπίδα είναι το ψυχικό αντίβαρο για να αντέξεις τον πόνο. Έλα όμως που αυτή γίνεται η κινητήριος δύναμη για να παραμένεις σε μια κατάσταση που σε πονάει. Μήπως τελικά η ελπίδα σου είναι απλά η ανασφάλειά σου ότι θα μείνεις μόνη κι έτσι προσπαθείς τα ήδη καταδικασμένα. Μήπως τελικά η ελπίδα σου είναι η χαμηλή σου αυτοεκτίμηση και αυτό την θρέφει…

ΕΛΠΙΖΩ πως όχι!
Του Λευτέρη Σαββίδη