Από πότε οι σχέσεις έγιναν τόσο προβληματικές;

Η ψυχολόγος Στέλλα Αργυρίου έρχεται καθημερινά σε επαφή με πολύ κόσμο. Και τα φαινόμενα είναι ανησυχητικά…

Τι παίζει ρόλο και το 2010 κανένας -ή σχεδόν κανένας- όσο και να το θέλει δεν μπορεί να μείνει με κάποιον; Χρειαζόμαστε τελικά κάποιο ειδικό εγχειρίδιο για να επιβιώσουμε και να μετέχουμε σε μια φυσιολογική σχέση; Πότε θα ζήσουμε το όνειρο της δημιουργίας οικογένειας; Μήπως τελικά ποτέ;

Μια φορά κι έναν καιρό…

…τα πράγματα ήτανε πολύ απλά! Έβλεπες κάποιον και σου άρεσε, απλά και μόνο για αυτό που ήταν. Τα πρώτα ραντεβού έσκαγαν χρωματιστά σαν πυροτεχνήματα κι ο κόμπος της χαράς δεν σε άφηνε να φας και να πιείς όσο θα ήθελες. Σταδιακά γνώριζες και γνώριζε τους φίλους σου, μέσα σε λίγο καιρό είχες να μετράς κοινές στιγμές χαράς, όνειρα, κινήσεις φροντίδας κι απλά γινόσασταν ζευγάρι.

Περίμενες καρδιοχτυπώντας τη στιγμή που θα τον ξαναδείς. Ετοιμαζόσουν με τις ώρες μπροστά στον καθρέφτη σου έχοντας απορρίψει τη μισή σου γκαρνταρόμπα και κάθε πιθανό της συνδυασμό ως ακατάλληλο. Βγαίνατε έξω μόνοι και δεν έπαιρνες τα μάτια σου από πάνω του. Περίμενες τι θα πει για να τον γνωρίσεις καλύτερα και έπεφτες για ύπνο με τις πιο ευχάριστες αναμνήσεις από εκείνον.

Την επόμενη μέρα ανυπομονούσες για ένα του τηλέφωνο για να σου επιβεβαιώσει όλα αυτά που εσύ αισθάνθηκες χθες θεωρώντας την επιβεβαίωση της προηγούμενης παραγεγραμμένη ενώ μέχρι να σε πάρει μπορεί και να έκανες μόνη σου αναπάντητες από το σταθερό στο κινητό για να τσεκάρεις αν αυτό λειτουργεί…

Back to reality!

Τώρα… Βγαίνεις με τις φίλες σου, δουλεύεις όσο και οι άντρες, πολλές φορές και περισσότερο, στη διανομή των ρόλων παίρνεις αυτόν του κυνηγού, δεν ξεβολεύεσαι από το πρόγραμμά σου και συνήθως κανονίζεις τα ραντεβού σου μετά τη δουλειά κατευθείαν, σαν να ήταν συμπληρωματική προέκτασή της κι όχι το κύριο ζήτημα!

Το τελευταίο που σε νοιάζει είναι το πως θα ντυθείς, αφού φοράς τα ρούχα της δουλειάς και την συναισθηματική φόρτιση της ημέρας μαζί. Κατά τη διάρκεια δε του ραντεβού η σκέψη της δουλειάς άγρυπνη βαράει σκοπιά στο μυαλό σου… “μην αργήσουμε και πολύ, έχουμε και δουλειές αύριο!”.

Κι αναρωτιέμαι αν σήμερα αυτά είναι τα χαρακτηριστικά μιας γυναίκας τελικά τι μας κάνει να ξεχωρίζουμε από τους άντρες και γιατί συνεχώς μας φταίνε; Μήπως γιατί έχουμε γίνει ίδιες; Μήπως η ετερωνυμία των χαρακτηριστικών που δημιουργούσαν έλξη έγινε ομωνυμία που δημιουργεί ασυμβατότητα;

Μήπως τελικά η σημερινή Σταχτοπούτα από βιασύνη βρίσκει και βάζει μόνη της το γοβάκι της γιατί ο πρίγκιπάς της έχει χαθεί στην κίνηση κάπου στην Κηφισίας;

Προσπάθησε να…

Τι μπορείς να κάνεις; Να ρίξεις τους ρυθμούς, να χαλαρώσεις, να πιστεύεις στον εαυτό σου, να τον αγαπάς, να θέλεις το καλύτερο για εκείνον. Να μην συμβιβάζεσαι, να νιώθεις, να μην ξορκίζεις το ρομαντισμό, να μην είσαι επιθετική, να φλερτάρεις.

Να θέλεις το καλό σου, να μην αυτοπαγιδεύεσαι σε καταστάσεις που δεν σε κάνουν ευτυχισμένη, ήρεμη. Να βάζεις όρια! Να είσαι ξεκάθαρη απέναντί του, να κάνεις σαφείς τις προθέσεις σου, τα “θέλω” σου και να μην κάνεις εκπτώσεις σε αυτά.

Να ανακτήσεις τη θηλυκότητά σου στη συμπεριφορά σου και όχι μόνο στο ντύσιμο. Κι ακόμα κι αν ξέρεις ότι έχεις λίγο χρόνο στη διάθεσή σου να τον κατακτήσεις… να είσαι ο εαυτός σου. Να αγαπάς. Να είσαι ειλικρινής. Και να μην βιάζεσαι. Να μην συμβιβάζεσαι με τη μετριότητα.