Ονομάζομαι Κωνσταντίνα και είμαι 21 χρόνων. Πρόσφατα βγήκα από μια σχέση 6 μηνών με πολλά προβλήματα, κόμπλεξ και ανασφάλειες από μεριάς του συντρόφου μου. Φοβόταν μην μας δούνε μαζί, μην επηρεάσει όλο αυτό τη σχέση μας κ.τ.λ. Κι έτσι πάντα πηγαίναμε κάπου απόμερα κι αυτό τρεις φορές την εβδομάδα. Γιατί ήταν και ο κολλητός του στη μέση…
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Εγώ τα βλέπω όλα αυτά βλακείες και δικαιολογίες, ωστόσο τα δεχόμουν γιατί ένιωσα κάτι για αυτόν τον άνθρωπο. Κι έτσι συμβιβάστηκα με τις ανασφάλειές του. Πέρα από αυτό πάντως, μου φερόταν πολύ καλά μπορώ να πω. Αλλά δύο μέρες ήμασταν καλά, πέντε σκοτωμένοι, γιατί με έπνιγε όλο αυτό ή γιατί γινόντουσαν παρεξηγήσεις.
Έτσι τράβηξε μετά τον πρώτο μας χωρισμό στους τρεις μήνες. Αρχικά αυτός έκανε βήμα να τα ξαναβρούμε γιατί κατευθείαν έλεγε τέλος, αλλά έπειτα αφού έκανα μια φορά εγώ το βήμα επαναπαύτηκε και περίμενε από μένα.
Να προσθέσω πως δεν είχε παράλληλη σχέση ώστε ίσως για αυτό να φοβόταν μην μας δούνε γιατί μένουμε σε χωριό και μόνο εδώ βγαίνουμε και δουλεύει ο ίδιος οπότε όλοι ξέρουμε τα πάντα για τις ζωές των άλλων.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Εγώ ήμουν σε ΙΕΚ και τώρα ψάχνω δουλειά. Πριν από εμένα είχε ακριβώς ίδια “σχέση” με άλλη που τράβηξε δύο χρόνια. Έχει δύο εβδομάδες που χωρίσαμε, μετά από έναν τσακωμό. Αρχικά θέλησα να κρατήσω επαφή αλλά ήταν σκληρός κι έκοψα. Τώρα ξεκίνησε αυτός, αλλά το έκοψα. Είπα πέρα από τυπικές σχέσεις, ένα “γεια” κ.τ.λ., δεν θέλω.
Το θέμα ποιο είναι; Τον θέλω. Θα ήθελα να μάθω την αλήθεια. Αν με κορόιδευε, απλά για να περνάει καλά ή αν όντως υπάρχουν και άνθρωποι με τόσα κόμπλεξ. Αλλά προσπάθησα τόσο… Δεν με κάλυπτε όμως. Αλλά καθόμουν κι έκλαιγα και παρακαλούσα γιατί ήξερα ότι είναι πείσματα και πάντα γυρνούσε.
Δεν το μετανιώνω. Απλά θέλω να δώσω μια συμβουλή σε όλες τις κοπέλες. Προσπαθήστε για αυτόν που θέλετε, φάτε τα μούτρα σας και ζήστε την κάθε σας σχέση. Μόνο έτσι θα μάθετε να ξεχωρίζετε τι αξίζει το χρόνο σας. Μην σας νοιάζει αν θα πέσετε στα πατώματα. Θα έχετε κάνει τα πάντα. Θα ξέρετε ότι αυτός δεν σας εκτίμησε…
Αλλά μην συμβιβάζεστε για κανέναν. Ψάξτε το καλύτερο για εσάς. Γιατί να είστε σε μια σχέση που δεν σας καλύπτει απλά γιατί αγαπάτε κάποιον; Όταν βρείτε κάποιον να σας καλύπτει τότε θα δείτε τι πάει να πει αληθινή αγάπη.
Μην αφήνετε κανέναν να σας χρησιμοποιεί και να μην εξαρτάται το χαμόγελό σας από κάποιον που σας το στερεί. Ψάξτε αυτό που σας καλύπτει και μην συμβιβάζεστε για να κάνετε τα κέφια αυτού που αγαπάτε. Αν σας αγαπούσε θα τον ενδιέφερε να είστε καλά. Κι όταν στενεύεστε στα δικά του θέλω δεν είστε καλά.
Κι αν ψάχνετε κάποιον να σας αλλάξει τη ζωή και να γίνετε χαρούμενες, το μόνο μέρος που πρέπει να κοιτάξετε είναι ο καθρέφτης σας…
Κωνσταντίνα
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Τι ακριβώς μας ρωτάς;
Κάτι τρέχει με αυτόν και τον κολλητό του…
Θα συμφωνήσω με αυτό που λες, ότι να μη φοβόμαστε να φάμε τα μούτρα μας. Το πρόβλημα είναι ότι αν κάθε φορά τα δίνεις όλα σε μια σχέση και κάθε φορά καταλήγεις σαν θύμα, από κάποια στιγμή και μετά γέρνεις απότομα στο άλλο άκρο: γίνεσαι αρνητική και μπορεί να διώξεις από κοντά σου έναν άνθρωπο που μπορεί να είναι ο σωστός για σένα. Η καλοσύνη, η υπομονή και η καλύτερη διάθεση για προσπάθεια κάποια στιγμή εξαντλούνται, δυστυχώς. Γι’ αυτό και είναι καλό πάντα να κρατάς κάτι για τον εαυτό σου, να μην τα δίνεις όλα.
Κωνσταντίνα, δυστυχώς η επαρχιώτικη νοοτροπία έχει τον τρόπο της να φορτώνει τον κόσμο κόμπλεξ με ντροπές κι αχρείαστες σεμνοτυφίες. Δεν ξέρω γιατί δεν σε κυνήγησε μετά το χωρισμό σας, αν αυτό θέλεις να ρωτήσεις. Ίσως να μην ήταν αρκετά ερωτευμένος ή μπορεί και να ήταν μεν ερωτευμένος, αλλά να μην είχε την κατάλληλη συναισθηματική ωριμότητα να κρατήσει τη σχέση σας υγιή και απαλλαγμένη από βλακείες που μπήκαν στη μέση και σας έκαναν να τρώγεστε. Και μετά το χωρισμό να μην μπήκε στον κόπο να ξαναξεκινήσει κάτι, που ήταν τελειωμένο πριν καν αρχίσει. Γιατί αν μας λες ότι στους έξι μήνες ήσαστε ήδη σαν το σκύλο με τη γάτα, τότε ναι, δεν έπρεπε καν να ξεκινήσει αυτή η σχέση. Υποτίθεται ότι τον πρώτο καιρό οι άνθρωποι είναι πιο περιποιητικοί και γενναιόδωροι ο ένας με τον άλλον και δείχνουν τον καλύτερό τους εαυτό. Όχι να σε τραβολογά “κάπου απόμερα” λες και είσαι καμιά λεπρή και να σου μεταφέρει ό,τι συμπλέγματα κουβαλάει. Αυτά, βέβαια, τα καταλαβαίνεις τώρα και μόνη σου, εφόσον έχει παρέλθει εκείνο το διάστημα πια. Μακάρι να βρεις κάποιον που να συμπληρώνει την ευτυχία σου, όχι να την εξαρτά από τον ίδιο. Σου το εύχομαι.
Δεν είμαι καθηγήτρια, αλλά αυτό το γράμμα μου φανηκε αλλοπρόσαλο. Δεν καταλαβα ουτε τι θελεις απο εμας, ουτε αν ρωτας κάτι, ουτε αν το εγραψες για να μας συμβουλεψεις εμας, για το τι πρεπει και τι δεν πρεπει να κανουμε μεσα απο μια δικη σου εμπειρια,ουτε σε τι να απαντησω. Δεν εχουν συνοχή τα γραφόμενά σου, δεν κατανόησα και πολλά και δεν καταλαβα εν τελει ο κολλητος του τι ρόλο βαραει στη σχεση σας και γιατι τον ανεφερες. Οπως και να εχει, για σχεσεις μεσα στην επαρχια δεν μπορω να συμβουλευσω.Λειτουργουν οι ανθρωποι διαφορετικα, οπισθοδρομικα,κουτοπονηρα και μαλλον ειμαι ακαταλληλη για συμβουλες….
Κωνσταντίνα, λυπάμαι που έζησες μια τόσο άσχημη εμπειρία. Το να σε “κρύβει” κάποιος, για οποιονδήποτε λόγο, είναι σα να στερεί την ανάσα από τη σχέση του. Δε θέλω να σχολιάσω την ιστορία σου (αφού απ’ό,τι κατάλαβα δε ζητάς αυττό) αλλά λίγο τις συμβουλές που δίνεις. Καταρχήν, γράφεις δυο πράγματα εντελώς αντιφατικά. Να πέσει κανείς στα πατώματα για κάποιον, να φάει τα μούτρα του, αλλά να μην συμβιβάζεται για κανένα….Πώς συνδιάζονται αυτά τα δύο; Αφού όταν διαλύσεις την ψυχική σου ηρεμία για κάποιον έχεις κάνει το χειρότερο συμβιβασμό που θα μπορούσες, του έχεις παραχωρήσει τα δικαιώματα να σε παίζει όπως θέλει. Αυτό δείχνει απλώς μεγάλη απειρία. Και δε λέω, μπορεί να συμβεί – και έχει συμβεί στους περισσότερους – μία φορά, ειδικά όταν είσαι νέος και άβγαλτος, αλλά δε μπορεί να συμβαίνει ΚΑΘΕ φορά, γιατί τότε απλώς δεν έχεις ισορροπία μέσα σου και, ακόμα χειρότερα, παρασύρεσαι εντελώς από τα πάθη σου, σε σημείο βλακείας. Όπως πάρα πολύ σωστά γράφει η Χριστίνα, οφείλουμε να κρατάμε κάτι για τον εαυτό μας. Τα όρια που χωρίζουν την προσπάθεια να κρατήσεις ζωντανή μια σχέση με την απόφαση να την εγκαταλείψεις όταν φαίνεται να μην τραβάει, καθορίζονται από το σεβασμό του άλλου προς το πρόσωπό σου, αλλά πάνω απ’όλα από το σεβασμό που δείχνεις εσύ ο ίδιος στον εαυτό σου, το λεγόμενο αυτοσεβασμό. Κωνσταντίνα έχουμε σχεδόν 15 χρόνια διαφορά…σε αυτά τα +15 χρόνια, που ερωτεύτηκα, έκλαψα, χώρισα, πόνεσα κλπ ξέρεις τι κατάλαβα; Ότι κάποιες εμπειρίες δεν μου ήταν και τόσο απαραίτητες. Μερικές εμπειρίες σε πάνε μεν ένα βήμα παραπέρα, αφού όμως πρώτα σε έχουν πάει δυο βήματα πίσω. Οπότε, όχι, δε συμφωνω στο να πέσουμε στα πατώματα για κάποιον, δεν είναι αυτό το νόημα και το ζητούμενο της σχέσης. Αν καταλήξουμε να το κάνουμε πάει να πει ότι βρήκαμε σε αδιέξοδο, σε τοίχο. Καλό είναι να μαθουμε να μην τρέχουμε πολύ γρήγορα, για να προλαβουμε να τον δουμε τον τοίχο, πριν φτάσουμε τόσο κοντά ώστε να κοπανήσουμε το κεφάλι μας επάνω του ή να φάμε τα μούτρα μας. Και πρόσεξε, συμβιβασμούς και θυσίες πιθανότατα να χρειαστεί να κάνεις για να είσαι με κάποιον, ακόμα κι αν αυτές είναι μονόπλευρες (ίσως μια άλλη στιγμή χρειαστεί να κάνει κι εκείνος για σένα). Αλλά μόνο αν αυτές δε σε προσβάλλουν σαν άνθρωπο. Μόνο αν δε νιωθεις στο βάθος ότι σε εκμεταλλεύεται. Και μόνο αν ο άλλος σου έχει (απο)δείξει ότι τις αξίζει. Όταν οι πράξεις γίνονται αβίαστα και με φυσικότητα και από τις δυο πλευρές, τότε είναι αγάπη.