Μία παράσταση που αξίζει να δεις!

Παρακολούθησα τις τρεις αδελφές του Τσέχωφ στο θέατρο Πορεία, σε σκηνοθεσία Δημήτρη Τάρλοου και έφυγα επιτέλους με αυτό το αίσθημα της τέρψης και της πληρότητας που προσφέρει ένα έργο τέχνης! Την ίδια αίσθηση είχε και η υπόλοιπη οικογένεια, στην κλασική συζήτηση που ακολουθεί μέσα στο αυτοκίνητο μετά την παράσταση το Σαββατόβραδο. Βέβαια, για τη 12χρονη Λυδία ήταν λίγο βαρύ και δυσνόητο αλλά είναι καλό να έρχεται από μικρή σε επαφή με το πραγματικά καλό θέατρο.

Ιωάννα Παππά, Λένα Παπαληγούρα, Αλεξάνδρα Αϊδίνη. Και οι τρεις ήταν υπέροχες. Η εσωτερική τους φλόγα κατέκλυσε τη σκηνή και εμάς τους θεατές. Έκλαψα με τον πόνο της Μάσα (Παππά), με συγκλόνισε ο χαμένος, αγνός, παιδικός ενθουσιασμός της Ειρήνης (Παπαληγούρα). Ρεσιτάλ ερμηνείας! Στο δρόμο για το σπίτι, τις φανταζόμουν να κάθονται στο καμαρίνι μετά την παράσταση, κομμάτια, σακιά αδειανά, έχοντας αφήσει τις ψυχές τους στη γκρίζα σκηνή του θεάτρου της Πλατείας Βικτωρίας.

Βέβαια, στο θέατρο Πορεία ήταν όλοι υπέροχοι, ακόμη και αυτοί που είχαν μια ατάκα…

Σας παραθέτω ένα απόσπασμα από το πρόγραμμα για το έργο: “Τα τέσσερα παιδιά ενός μορφωμένου στρατιωτικού, οι τρεις κόρες του και ο μοναχογιός του, “ξεμένουν” μετά το θάνατό του στον τόπο της τελευταίας του μετάθεσης, σε μια απομακρυσμένη και μονότονη πόλη της ρωσικής επαρχίας. Ο στενός πυρήνας της οικογένειας και των στρατιωτικών φίλων τους λειτουργεί ως μια “νησίδα πολιτισμού” για τα αδέλφια και διατηρεί ζωντανή την ελπίδα της επιστροφή στην ιδανική πόλη των παιδικών τους χρόνων, τη Μόσχα. Ωστόσο, η μικρή, ιδιότυπη κοινότητά τους φυλλορροεί μέσα στο χρόνο και την πραγματικότητα συμπαρασύροντας κάθε προσδοκία”.

Συμπαρασύρει την προσδοκία ανθρώπων εγκλωβισμένων σε ληγμένους, αφόρητα πληκτικούς και ψυχοφθόρους γάμους, που ψάχνουν με απόγνωση τη λύτρωση. Συμπαρασύρει την προσδοκία του μεγάλου έρωτα, που τελικά δεν έρχεται ποτέ και καταλήγει σε ένα μίζερο, επώδυνο συμβιβασμό. Τέλος, συμπαρασύρει την προσωπική εξέλιξη και φιλοδοξία, που καταλήγει σε έναν επαγγελματικό ευνουχισμό.

Είχα χρόνια να πάω στην Πλατεία Βικτωρίας. Η περιοχή έχει πλήρως μεταλλαχθεί σε κάτι που θυμίζει γκέτο ευρωπαϊκών και αμερικανικών μεγαλουπόλεων. Δύσκολα συναντά κανείς ελληνικό μίνι μάρκετ ή εστιατόριο. Είναι όλα ασιατικής και αραβικής προέλευσης, με θαμώνες μετανάστες διαφόρων χωρών. Ταμπέλες γραμμένες στα αραβικά, ναργιλέδες και κινέζικα καταστήματα ρουχισμού. Μοναδικό σημείο αναφοράς στο παρελθόν οι… εκκλησίες στις πλατείες.

Φιλιά σε όλους,
Τατιάνα