Νιώθεις πιο κοντά στο πρώτο σου παιδί; Υπάρχει εξήγηση

Κάποια συναισθήματα δεν τα παραδέχεσαι εύκολα, ούτε στον εαυτό σου. Ένα από αυτά είναι η αμφιβολία αν αγαπάς το δεύτερο σου παιδί όσο το πρώτο. Είναι εκείνες οι στιγμές που σε πιάνεις να συγκρίνεις, να νιώθεις ενοχές, να ρωτάς σιωπηλά μέσα σου: “Μήπως δεν δένομαι το ίδιο;” Δε σημαίνει πως είσαι κακός γονιός. Σημαίνει πως είσαι άνθρωπος που παλεύει να ισορροπήσει αγάπη, ενοχές, καθημερινότητα και εξάντληση. Αν σου έχει συμβεί, δεν είσαι η μόνη. Κι αξίζει να το συζητήσουμε με ειλικρίνεια, γιατί μόνο έτσι σπάει ο φαύλος κύκλος της ενοχής.

Το δέσιμο με το δεύτερο παιδί χρειάζεται χρόνο

Το πρώτο σου παιδί ήρθε και άλλαξε τα πάντα. Ήσουν εκεί, αφοσιωμένη ολοκληρωτικά και η σχέση σας χτίστηκε σε έναν κόσμο που για λίγο σταμάτησε να περιστρέφεται. Το δεύτερο παιδί όμως, γεννιέται σε μια πραγματικότητα που ήδη τρέχει. Έχεις κι άλλο ένα παιδί που σε χρειάζεται, ένα σπίτι που ζητά την προσοχή σου, κι εσύ είσαι πιο κουρασμένη, πιο άγρυπνη, πιο γεμάτη ευθύνες. Δεν έχεις την ίδια διαθεσιμότητα ψυχικά και πρακτικά, κι αυτό μπορεί να σε κάνει να νιώσεις ότι δε συνδέεσαι με το μωρό σου όπως περίμενες. Δεν σημαίνει ότι το αγαπάς λιγότερο. Σημαίνει ότι η αγάπη τώρα χρειάζεται λίγο παραπάνω χώρο και χρόνο για να ξεδιπλωθεί.

Όταν είναι και τα δύο μικρά, όλα γίνονται πιο μπερδεμένα

Το να έχεις δύο παιδιά σε μικρή ηλικία μοιάζει με συνθήκη επιβίωσης. Από τη μία, ένα παιδί που μόλις βγήκε απ’ το μωρουδίσιο στάδιο και χρειάζεται χρόνο, φροντίδα και συνέπεια. Από την άλλη, ένα νεογέννητο που εξαρτάται 100% από εσένα. Και μέσα σ’ αυτό το χάος, εσύ προσπαθείς να μη ξεχάσεις ποια είσαι, πότε έφαγες τελευταία φορά και γιατί έχεις δύο διαφορετικές κάλτσες. Δεν είναι πως αγαπάς λιγότερο. Είναι πως αγαπάς υπό πίεση, και αυτό σε κάνει να νιώθεις ανεπαρκής. Δεν είσαι. Είσαι απλώς κουρασμένη.

Κάθε παιδί είναι διαφορετικό και έτσι κι η σχέση μαζί του

Μπορεί το πρώτο σου παιδί να ήταν πιο εύκολο, πιο τρυφερό, πιο “βιβλιογραφικό”. Το δεύτερο, ίσως πιο έντονο, πιο δύσκολο στον ύπνο, πιο θυμωμένο. Αυτό δεν το κάνει λιγότερο άξιο αγάπης, αλλά σε βάζει σε μια νέα διαδρομή. Χρειάζεται να ανακαλύψεις ξανά πώς αγαπάς. Γιατί δεν αγαπάς πάντα με τον ίδιο τρόπο. Αγαπάς διαφορετικά το παιδί που θέλει αγκαλιές και αλλιώς το παιδί που σε κοιτάει στα μάτια και φεύγει τρέχοντας για να παίξει. Και αυτό είναι εντάξει. Η αγάπη δεν είναι συμμετρική, είναι πολύπλευρη.

Το να παραδεχτείς ότι η σύνδεση δεν ήταν ακαριαία, δε σε κάνει λιγότερο γονιό. Σε κάνει ειλικρινή. Και η ειλικρίνεια είναι το πρώτο βήμα για να χτίσεις αληθινές σχέσεις με τα παιδιά σου. Αν νιώθεις ότι η απόσταση επιμένει, μην το κρατήσεις μέσα σου. Μίλα σε κάποιον που εμπιστεύεσαι, σε έναν σύντροφο, μια φίλη ή και έναν ειδικό. Δε χρειάζεται να είσαι τέλεια. Αρκεί να είσαι παρούσα. Και να δίνεις στον εαυτό σου τον χρόνο που θα έδινες και σε ένα παιδί για να ανθίσει. Γιατί τελικά, η αγάπη δεν μετριέται σε “ίσες ποσότητες” αλλά σε αυθεντικότητα, σε φροντίδα και σε εκείνα τα βλέμματα που λες χωρίς λέξεις: “Είμαι εδώ για σένα. Όπως μπορώ. Όπως είμαι.”

Κεντρική εικόνα και εικόνες άρθρου: iStock