Κακομαθημένα παιδιά ή απλώς παιδιά χωρίς όρια;

Δε χρειάζεται να έχεις δει το παιδί σου να χτυπιέται στο πάτωμα ενός παιχνιδάδικου για να αναρωτηθείς αν τελικά το έχεις κακομάθει. Μερικές φορές, το καταλαβαίνεις σε πιο απλά πράγματα. Όταν δε δέχεται το “όχι”, όταν απαιτεί αντί να ζητάει, όταν τίποτα δεν του είναι αρκετό. Όχι, δεν είσαι «κακός γονιός». Απλώς, κάποιες συνήθειες –ακόμα κι αν ξεκίνησαν από την πιο τρυφερή πρόθεση– μπορεί να οδηγήσουν σε συμπεριφορές που δεν θα ήθελες. Πριν νιώσεις ενοχές, διάβασε παρακάτω πέντε λόγους που εξηγούν τι μπορεί να πάει στραβά και πώς μπορείς να το αλλάξεις με απλά, καθημερινά βήματα.

Όταν το “θέλω” γίνεται αυτόματα “το έχεις”

Μπορεί να σου φαίνεται μικρό, αλλά όταν το παιδί ζητάει κάτι και το έχει πριν καν προλάβεις να πεις “να το σκεφτώ”, του περνάει το μήνυμα ότι οι ανάγκες του εκπληρώνονται αμέσως. Δεν είναι κακό να θέλεις να του κάνεις χατήρια, αλλά η αναμονή και η προσπάθεια είναι το καλύτερο μάθημα. Ένα παιχνίδι που αποκτήθηκε μετά από εβδομάδες υπομονής έχει πολύ μεγαλύτερη αξία. Του μαθαίνεις ότι κάποια πράγματα έρχονται με τον χρόνο, όχι με ένα κούνημα του δαχτύλου.

Όταν προσπαθείς να του φτιάχνεις πάντα τη διάθεση

Και ποιος γονιός δε θέλει να βλέπει το παιδί του χαρούμενο; Όμως η πραγματική ζωή έχει και δυσάρεστες στιγμές, και είναι καλό να το ξέρει από νωρίς. Αν κάθε φορά που θυμώνει ή κλαίει του δίνεις ένα δώρο, ένα γλυκό ή το τάμπλετ για να ηρεμήσει, του μαθαίνεις ότι η λύση στα δύσκολα είναι η εξωτερική ανταμοιβή. Κράτα του το χέρι, δώσ’ του χώρο να εκφραστεί, αλλά μην μπεις στον πειρασμό να τον «διορθώσεις» με κάτι που δεν είναι αυτό που πραγματικά χρειάζεται: κατανόηση και όρια.

Όταν δεν υπάρχουν σταθεροί κανόνες

Τα παιδιά νιώθουν ασφάλεια μέσα από τη σταθερότητα. Αν σήμερα επιτρέπεται κάτι και αύριο όχι, το μόνο που τους μένει είναι σύγχυση. Δεν είναι θέμα αυστηρότητας, είναι θέμα συνέπειας. Το “κοιμόμαστε στις 9” δε χρειάζεται να ακούγεται στρατιωτικό, αλλά αν κάθε βράδυ γίνεται στις 11, τότε ποιο είναι το όριο; Θέσε απλούς, κατανοητούς κανόνες και ακολούθησέ τους. Όχι σαν αστυνόμος, αλλά σαν ενήλικας που ξέρει τι χρειάζεται το παιδί για να νιώθει σταθερότητα και αγάπη μαζί.

Όταν το “δώρο” γίνεται καθημερινότητα

Δεν είναι το πρόβλημα τα δώρα. Είναι η υπερβολή τους. Αν κάθε έξοδος καταλήγει σε καινούριο παιχνίδι, αν κάθε καλό φέρνει και μια “έκπληξη”, τότε χάνεται η ουσία. Το παιδί δεν ενθουσιάζεται πια, απλώς περιμένει το επόμενο. Μάθε του να χαίρεται και με τα μικρά: με έναν περίπατο, μια αγκαλιά, ένα κοινό γεύμα. Και όταν του κάνεις ένα δώρο, άφησέ το να έχει σημασία. Όχι επειδή το “αξίζει”, αλλά επειδή είναι μια γιορτή της σχέσης σας.

Όταν δεν του αναθέτεις ευθύνες

Το να μην κάνεις τίποτα, δεν είναι παιδικό προνόμιο. Είναι χαμένη ευκαιρία. Τα παιδιά νιώθουν σπουδαία όταν τους εμπιστεύεσαι ρόλους. Από το να ταΐσουν το σκύλο μέχρι να στρώσουν το τραπέζι, μαθαίνουν ότι είναι σημαντικά, ότι ανήκουν. Και ταυτόχρονα, αποκτούν υπευθυνότητα. Αν δεν έχει μαζέψει ποτέ τα παιχνίδια του, πώς θα καταλάβει ότι υπάρχουν συνέπειες; Όταν το παιδί συμμετέχει στην καθημερινότητα, μεγαλώνει σεβόμενος τους άλλους και τον ίδιο του τον κόπο.

Μην το παίρνεις προσωπικά. Όλοι έχουμε υποχωρήσει, όλοι έχουμε πει το “ναι” αντί για το “όχι” για να αποφύγουμε τη φασαρία. Το ζήτημα δεν είναι να τα κάνεις όλα σωστά, αλλά να βλέπεις πού χρειάζεται διόρθωση και να την τολμάς. Γιατί στο τέλος της ημέρας, δεν θέλεις απλώς ένα παιδί που δεν φωνάζει στο σούπερ μάρκετ. Θες έναν άνθρωπο που ξέρει να ακούει, να σέβεται, να περιμένει και να αγαπά. Και αυτό ξεκινάει με κάτι πολύ πιο δυνατό από τα “πρέπει”: το παράδειγμά σου.

Κεντρική εικόνα και εικόνες άρθρου: iStock