Όταν είσαι πολυάσχολος, τα παιδιά σου μαθαίνουν να ζουν χωρίς εσένα – σωστά;

Ξυπνάς, τρέχεις, δουλειά, λίστα, υποχρεώσεις, ξανά από την αρχή. Κι εκεί κάπου ανάμεσα σε emails και ραντεβού, ένα παιδί που ζητά λίγη προσοχή, ένα βλέμμα, ένα «είμαι εδώ». Δεν είναι εύκολο, το ξέρω. Κανένας μας δεν προλαβαίνει να κάνει τα πάντα. Αλλά έχει διαφορά το «δεν προλαβαίνω» από το «είμαι μόνιμα απών». Γιατί στο τέλος της μέρας, δε θα θυμούνται αν τους πήρες καινούρια παπούτσια, αλλά αν ήσουν εκεί όταν έκλαιγαν στο δωμάτιο μόνοι τους. Όταν μεγαλώσουν, θα σου δείξουν τι έμαθαν από σένα: πώς να αγαπούν, πώς να ακούνε, πώς να φροντίζουν. Ή και πώς να απομακρύνονται.

Το παρόν χτίζει το μέλλον

Η σχέση σου με το παιδί σου δεν είναι μια ακόμα υποχρέωση στο to-do list. Είναι μια ζωντανή επένδυση που θα αποδώσει όταν πια θα έχεις ανάγκη να σε ακούσει, να σε δει, να σε θυμηθεί. Κάθε φορά που βάζεις τη δουλειά ή το κινητό πάνω από τη σύνδεση μαζί του, κάτι ραγίζει. Μπορεί να μη φανεί άμεσα, αλλά μεγαλώνοντας, το παιδί μαθαίνει πώς είναι να νιώθεις δεύτερη προτεραιότητα. Και μετά το κάνει και το ίδιο: στους άλλους, στον εαυτό του, και – ναι – και σε σένα.

Δεν είναι η παρουσία, είναι η σύνδεση

Το να βρίσκεσαι στον ίδιο χώρο δε σημαίνει ότι είσαι και συναισθηματικά παρών. Τα παιδιά δεν μετρούν τις ώρες, μετρούν την αίσθηση. Αν όταν είσαι κοντά τους είσαι αλλού, το καταλαβαίνουν. Αν νιώθουν ότι πρέπει να κάνουν κάτι «σωστό» για να κερδίσουν την προσοχή σου, μαθαίνουν ότι η αγάπη είναι ανταλλακτική. Κι αυτό είναι από τα πιο βαριά μαθήματα που κουβαλά κάποιος ενήλικας. Το ζητούμενο δεν είναι να είσαι τέλειος, αλλά να είσαι διαθέσιμος. Να πεις «άφησέ τα αυτά τώρα, πες μου τι έγινε στο σχολείο». Κι ας έχεις καεί από τη μέρα. Αυτό μένει.

Τα συναισθήματα που αφήνεις πίσω

Δε θυμούνται όλοι τι τους είπες, αλλά όλοι θυμούνται πώς τους έκανες να νιώσουν. Το παιδί σου δε θα θυμάται την κάθε σου λέξη, αλλά θα θυμάται αν το κοίταξες στα μάτια με ενδιαφέρον, αν το άγγιξες τρυφερά όταν πόνεσε, αν του είπες «σε πιστεύω» όταν αμφέβαλλε για τον εαυτό του. Αυτά είναι που μεταφέρονται από γενιά σε γενιά, αυτά είναι που θα καθορίσουν πώς θα σε φροντίσει, όταν εκείνο θα είναι πια ο ενήλικας κι εσύ αυτός που χρειάζεται στήριξη. Κι όλα ξεκινούν τώρα. Στην καθημερινότητα. Στις μικρές στιγμές.

Δε χρειάζεται να γίνεις ο «τέλειος γονιός» με το διαρκές χαμόγελο και την αγιοσύνη. Ούτε να παρατήσεις τα όνειρά σου. Χρειάζεται όμως να κοιτάξεις το παιδί σου λίγο πιο προσεκτικά. Να το δεις όταν δε ζητά τίποτα, αλλά έχει ανάγκη κάτι. Να του μάθεις με τη στάση σου ότι οι σχέσεις δεν είναι fast food. Είναι τραπέζια με κανονικό φαγητό, κανονική αγάπη, κανονική παρουσία. Και τότε, μια μέρα, όταν εσύ θα χρειαστείς φροντίδα, θα τη δώσει πίσω με τον πιο φυσικό τρόπο. Γιατί έτσι την έμαθε. Από σένα.

Κεντρική εικόνα και εικόνες άρθρου: iStock