Χρήστος Λούλης: «Ο κόσμος έφευγε από την παράσταση και έβριζε – Σήμερα είμαστε πιο εξοικειωμένοι με τη βία»

Ο Χρήστος Λούλης βρέθηκε καλεσμένος, το απόγευμα της Δευτέρας 24 Νοεμβρίου, στο «Στούντιο 4» της ΕΡΤ με την Νάνσυ Ζαμπέτογλου και τον Θανάση Αναγνωστόπουλο.

Με αφορμή τη συμμετοχή του στη νέα σκηνοθεσία του «Cleansed» από τον Δημήτρη Καραντζά, ο γνωστός ηθοποιός μίλησε για τη βαθιά, σχεδόν διαμορφωτική εμπειρία που είχε το 2001, όταν βρέθηκε στο ίδιο έργο ως νέος ηθοποιός, υπό τη σκηνοθεσία του Λευτέρη Βογιατζή.

«Νιώθεις να αδειάζεις, νιώθεις να γίνεσαι μηδέν, τίποτα. Όλοι μας έχουμε υποστεί μια ερωτική απογοήτευση που νομίζεις ότι δεν υπάρχει φως, δεν υπάρχει αύριο. Στον έρωτα, ειδικά όταν υπάρχει προδοσία, τα παζάρια που γίνονται μεταξύ των ανθρώπων είναι αδυσώπητα.

Οι τιμωρίες είναι αδυσώπητες. Εάν υποσχεθείς κάτι σε έναν άνθρωπο που σε αγαπάει και τον αγαπάς και δεν το κάνεις, μετά όχι μόνο δεν μπορείς να δεις τον εαυτό σου στον καθρέφτη, αλλά έχεις πάψει να υπάρχεις και για τον άλλον. Δηλαδή μιλάς και δεν σε ακούει. Είσαι σαν να μην έχεις γλώσσα», ανέφερε αρχικά ο Χρήστος Λούλης.

Για τον ίδιο, η παράσταση του 2001 λειτούργησε ως μια ακραία διαδικασία μετάβασης. «Πέρασα μέσα από ένα πολύ βαθύ και στενό, αλλά και πολύ ουσιαστικό λούκι. Ήταν σαν να βγήκα μετά από αυτή την παράσταση γεννημένος αλλιώς. Αυτά δεν είναι εύκολα πράγματα. Και οι δύο περιπτώσεις, και η τραυματική εμπειρία και η αναζωογονητική, έχουν μια φοβερή ισορροπία μεταξύ του πόνου και της ευχαρίστησης.

Στον πόνο ευχαριστιέσαι, επειδή νιώθεις ότι κάτι κάνεις που μετράει και αξίζει τον κόπο, αλλά και με την προσδοκία ότι αυτός ο πόνος θα περάσει», είπε ο Χρήστος Λούλης και πρόσθεσε: «Υπήρχε πολύ μεγάλος πόνος, μεγάλη ταλαιπωρία, μεγάλη καταβύθιση στα τρίσβαθα ενός πράγματος που έχουμε όλοι μέσα μας. Ταυτόχρονα όμως υπήρχαν και πάρα πολλά παράθυρα που άνοιγαν μέσα στο μυαλό μου. Κάθε βδομάδα ένιωθα ότι μεγαλώνω δέκα χρόνια».

«Στην παράσταση “Καθαροί πια” το 2001, κόσμος έφευγε και έβριζε καμιά φορά. Δεν θυμάμαι τώρα κάποια περίπτωση συγκεκριμένη, αλλά θυμάμαι κάποιες φορές που φεύγοντας οι άνθρωποι απ’ το θέατρο, δεν τους ένοιαζε αν κάνουν φασαρία ή όχι και φωνάζανε και βρίζανε και λέγανε ντροπή σας και τέτοια. Τι είναι αυτά, ας πούμε, τι αρρώστιες είναι αυτές και τέτοια. Εγώ είχα χε…εί πάνω μου λιγάκι. Συγγνώμη για τη γλώσσα. Αλλά, κοίτα, ήμουνα και μικρός και μου άρεσε κιόλας λιγάκι.

Ότι κάνω κάτι που δεν περνάει στο ντούκου, είχε είχε λειτουργήσει ως αντίστροφος ναρκισσισμός. Λέγαμε ότι αν δεν φύγουνε σήμερα 10, κάτι δεν κάνουμε καλά. Είναι άλλη εποχή τώρα, εννοείται πως είναι άλλη εποχή. Δυστυχώς έχουμε μια πιο μεγάλη εξοικείωση στη βία. Είμαστε ελαφρώς πιο αποκτηνωμένοι δηλαδή. Από την άλλη, αντιφατικό αυτό, αλλά είμαστε και πολύ πιο ευαίσθητοι σε σχέση με κάποια πράγματα.

Αλλά και πέρα από τη διαφορά των εποχών, και το έργο από μόνο του, για αυτό το λόγο θεωρώ ότι θα μείνει ως κλασικό έργο. Το έργο από μόνο του έχει πράγματα, τα οποία πάνε έτσι στην καρδιά των ανθρώπων, ανεξαρτήτως εποχής…» συμπλήρωσε ο Χρήστος Λούλης.

Λίγα λόγια για την παράσταση Cleansed:

To «Cleansed» της Σάρα Κέιν (γνωστό στα Ελληνικά με τον τίτλο “Καθαροί, Πια”), γραμμένο το 1998, αποτελεί ακόμη και σήμερα μια κρίσιμη αλληγορία, ένα σήμα κινδύνου για μια κοινωνία που απαγορεύει, καταστέλλει και εξουδετερώνει την αγάπη, την ελεύθερη βούληση και την πνευματικότητα. Σε μια στιγμή της ανθρωπότητας που ξανανθίζουν οι πόλεμοι, ο φασισμός και ο συντηρητισμός το – ακόμη και σήμερα – σοκαριστικό έργο της Σάρα Κέιν φαντάζει πιο αναλλοίωτο και πιο ταιριαστό από ποτέ. Ένα έργο – ποίημα, χωρισμένο σε 20 μικρές σκηνές, λειτουργεί σαν ένα μανιφέστο υπέρ του Ανθρώπου.

Σ’ ένα Πανεπιστημιακό Ίδρυμα, το οποίο διαχειρίζεται ο Τίνκερ, 6 πρόσωπα προσπαθούν να βρουν την ταυτότητα τους, τη φωνή τους και να ζήσουν έξω από ταξινομήσεις και στενά πλαίσια. Ο Γκράχαμ ψάχνει τον θάνατο, η Γκρέις ψάχνει τον αδελφό της και θέλει να γίνει αυτός, ο Καρλ ζητάει απόλυτη δέσμευση, ο Ροντ ψάχνει την ανεξαρτησία, ο Ρόμπιν προσπαθεί να σταματήσει τη φωνή που ακούει στο κεφάλι του, η Γυναίκα θέλει να βρει κάποιον να την σώσει και να την αναβαπτίσει. Όλοι ψάχνουν την αγάπη και την αποδοχή, το δικαίωμα στη διαφορετικότητα σε μια κοινωνία πλήρως αποστεγνωμένη που “καθαρίζει” τους ανθρώπους από ό,τι θεωρεί απαγορευμένο. Ο Τίνκερ θα τους υποβάλλει – και θα υποβάλλει εαυτόν – στις πιο σκληρές δοκιμασίες για να τους εξιλεώσει (η για να τους τιμωρήσει;).

Ένα έργο σκοτεινό, λυρικό και βαθιά σωματικό, όπου οι ήρωες παλεύουν να αγαπήσουν και να αγαπηθούν σε έναν κόσμο που τους κατακερματίζει, με φόντο την αδυσώπητη εξουσία και την ακραία βία. Πόσο μπορείς να αντισταθείς για να διατηρήσεις την υπόσταση σου και την ελευθερία σου;