Γιάννης Κρόμπας: Ποιος είναι ο τραγουδοποιός – οφθαλμίατρος που «κοιτά ψηλά στον ουρανό»

Ένας νέος τραγουδοποιός με την καρδιά στη μουσική και τη σκέψη στην οφθαλμιατρική έρχεται στο προσκήνιο με το τραγούδι “Κοίτα ψηλά στον ουρανό”, στο οποίο δημιουργεί και το βίντεο κλιπ αναδεικνύοντας την εντελώς προσωπική του διαδρομή στο τραγούδι με τρόπο σχεδόν χειροποίητο. 

Ο 28χρονος Γιάννης Κρόμπας μπορεί να είναι ένας οφθαλμίατρος με γνώσεις και πίστη στο επάγγελμά του, όμως η καρδιά του χτυπά εκεί που οι νότες φτιάχνουν μοναδικές συνθέσεις που ερμηνεύει με ταλέντο και ψυχή.

Κι επειδή η σχέση του με τη τέχνη είναι αγαπητική αναμετριέται και με τα κόμιξ φτιάχνοντας τον δικό του σούπερ ήρωα ονόματι Αούρεους.

Κοίτα ψηλά στον ουρανό! είναι το δεύτερο τραγούδι της προσωπικής μουσικής του διαδρομής η οποία ξεκίνησε  με το “Αν οι πράξεις διαφωνούν” . Παράλληλα σχεδιάζει και κόμικ και μας φέρνει τις  “Ειδοποιήσεις

Ποιός είναι εν τέλει ο ιδιαίτερος Γιάννης Κρόμπας;

ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ

Σπουδάζει Ιατρική, παράλληλα κάνει μαθήματα σχεδίου. Ολοκληρώνει γρήγορα τις σπουδές του και καταλαβαίνει ότι αγαπά βαθιά τη μουσική. 

Συμμετέχει ως lead τραγουδιστής στο συγκρότημα Lumen fox κάνοντας live εμφανίσεις και κυκλοφορώντας το τραγούδι “Σκιά από μετάξι”. Παράλληλα κάνει σόλο εμφανίσεις, κατεβαίνει στο δρόμο και τραγουδά για τους περαστικούς, παίρνει μέρος στον πρώτο πανελλήνιο διαγωνισμό youtube της Media Markt  και βγαίνει νικητής με το βίντεο “Can money buy you happiness?”..

Το τραγούδι και το σκίτσο μπαίνουν με φόρα στη ζωή του! Και κάπως έτσι, έρχεται στο σήμερα με ένα ολόφρεσκο τραγούδι και προίκα τα σκίτσα του και την ανάγκη του να εκτεθεί μουσικά με ένα νέο τραγούδι. Ο Γιάννης Κρόμπας είναι απολύτως βέβαιο ότι Κοιτά ψηλά στον Ουρανό. 

Ας συστηθούμε μαζί του! 

Κύριε Κρόμπα, «Κοίτα ψηλά στον ουρανό»… Εσείς κοιτάτε ψηλά στον ουρανό;

Πριν δημοσιεύσω το τραγούδι, κοιτούσα μόνο περιστασιακά. Σε κάποιο σημείο στους στίχους απευθύνομαι στον ακροατή, λέγοντας: «Κοίτα ψηλά στον ουρανό, εκεί θα βρεις εμένα». Από τη στιγμή που κυκλοφόρησε, ένιωσα μια υποχρέωση. Θέλω να είμαι συνεπής με αυτά που λέω. Έτσι, πήρα τη δική μου συμβουλή και τώρα πια κοιτάζω ψηλά στον ουρανό συχνά — σαν να με ψάχνω κι εγώ εκεί, να με βρω. Ειδικά τις στιγμές που νιώθω ότι με έχω χάσει.

Ποια στιγμή και γιατί δημιουργήσατε αυτό το τραγούδι;

Ήταν στον τρίτο χρόνο της ειδικότητας. Είχα βάλει στοίχημα με έναν φίλο ότι θα γράψω επτά τραγούδια σε μία βδομάδα και θα του τα στείλω ηχογραφημένα. Ειδάλλως, θα του έδινα 200 ευρώ. Το έκανα γιατί είχα κολλήσει καλλιτεχνικά.

Γιατί να με ξεκολλήσει αυτό; Γιατί ο στόχος ήταν να γράψω επτά τραγούδια. Όχι επτά καλά τραγούδια. Όχι επτά πρωτότυπα τραγούδια. Απλά επτά τραγούδια. Κουπλέ, ρεφρέν, στίχους και μουσική. Η απουσία προσδοκιών και κριτηρίων για το αποτέλεσμα — σε συνδυασμό με τον φόβο της απώλειας των χρημάτων — μου έλυσαν τα χέρια.

Άρχισα να γράφω και να γράφω και να γράφω. Από το πουθενά, μέσα σε τρεις μέρες, είχα επτά ολοκληρωμένα τραγούδια. Άγουρα, πρωτόλεια, κοινότυπα — ήταν δικά μου όμως, και ήταν ολόκληρα. Κι αυτό ήταν που μετρούσε. Ένα από αυτά τα τραγούδια ήταν και το «Κοίτα ψηλά στον ουρανό».

Είναι η δεύτερη προσωπική σας σύνθεση. Γιατί αγαπάτε τη μουσική;

Είναι η δεύτερη προσωπική μου σύνθεση που έχω ενορχηστρώσει σε συνεργασία με παραγωγό. Υπάρχουν δεκάδες άλλες στο συρτάρι. Περιμένουν τη στιγμή να βγουν προς τα έξω.

Όσο για την αγάπη μου για τη μουσική, θα πω το εξής: η αγάπη είναι ένα από τα συναισθήματα που προκύπτουν όταν κάποιος ή κάτι καλύπτει τις ανάγκες σου. Αγαπάμε τους γονείς μας γιατί μας φροντίζουν. Το νερό γιατί μας ξεδιψά. Τη γη γιατί μας θρέφει. 

Η μουσική μου επιτρέπει να εκφράζομαι με τρόπο που ο πεζός λόγος δεν με αφήνει. Γι’ αυτό της είμαι ευγνώμων και αναπόφευκτα νιώθω ότι την αγαπώ.

Ποια πράγματα σας εμπνέουν;

Παραδόξως, τα πράγματα που συναντάς στην καθημερινότητά σου είναι μια αστείρευτη πηγή έμπνευσης. Αρκεί να τα παρατηρείς προσεκτικά. Μια πέτρα μπορεί να αποτελέσει τη σπίθα για έναν δημιουργικό οργασμό. Μπορείς να περάσεις ώρες κοιτώντας διεξοδικά και ψηλαφώντας την ανάγλυφη επιφάνειά της. Είναι μοναδική. Καμία πέτρα δεν είναι ολόιδια με μία άλλη.

Έχει έναν πλούτο από ακαθόριστα και τυχαία μοτίβα αυλακώσεων, εξογκωμάτων και εσοχών. Όσο την περιστρέφεις στα χέρια σου και αλλάζεις την οπτική γωνία, αλλάζουν κι αυτά. Όσο περισσότερο εστιάζεις στην πέτρα, τόσο περισσότερο συνδέεσαι μαζί της. Τη βλέπεις σαν το γλυπτό που είναι. Νιώθεις ένα βαθύ δέος για τον καλλιτέχνη της — τη Φύση. Κι αυτή η στενή επαφή με ένα τόσο ξεχωριστό έργο τέχνης γεμίζει τα δικά σου αποθέματα δημιουργικότητας.

Από το πουθενά, νιώθεις μια ζωτική ενέργεια να σε διαπερνά και κατεβάζεις ιδέες. Για μια ζωγραφιά, έναν στίχο ή μια μελωδία — τα πάντα είναι δυνατά! Ανήμπορος να συγκρατήσεις τον ενθουσιασμό σου, τρέχεις να δημιουργήσεις τις δικές σου «πέτρες».

Μπορείτε να θυμηθείτε ποια στιγμή είπατε «θα γίνω μουσικός»;

Δε νομίζω ότι υπήρξε μία συγκεκριμένη στιγμή. Ήταν μια διαδικασία. Όπως είχε πει ο Αριστοτέλης: «Είμαστε αυτό που κάνουμε κατ’ επανάληψη». Η ταυτότητα του μουσικού άρχισε να σχηματίζεται όσο περισσότερο έπαιζα μουσική.

Ξεκίνησα με πιάνο γύρω στην Τετάρτη Δημοτικού. Στο Γυμνάσιο το γύρισα σε ηλεκτρική κιθάρα. Στο Πανεπιστήμιο άρχισα να γράφω. Όπως έτρωγα κάθε μέρα κι έκανα μπάνιο, έτσι έπαιζα και μουσική. Είχε μπει στην καθημερινότητά μου. Είχε γίνει κομμάτι του εαυτού μου. Η συνήθειά μου να παίζω μουσική με μεταμόρφωσε σε μουσικό.

Η μουσική στον δρόμο είναι εύκολη εμπειρία;

Στην αρχή ήταν δύσκολο. Φοβόμουν την έκθεση με αυτόν τον τρόπο. Ανησυχούσα για το τι θα σκεφτόταν ο κόσμος που θα με έβλεπε. 

Με ακινητοποίησε για αρκετό καιρό αυτός ο φόβος. Μέχρι που βαρέθηκα. Βαρέθηκα να με κρατά πίσω ένα «Τι θα γινόταν αν…;». Προτίμησα λοιπόν το «Γιατί όχι;». 

Και βγήκα να παίξω μουσική στον δρόμο.

Τι κερδίζετε σε συναισθηματικό επίπεδο από αυτή τη δραστηριότητα;

Μου αρέσει να βγαίνω από τη ζώνη άνεσής μου. Να τα βάζω με τους φόβους μου. Απολαμβάνω αυτό που οι Active Member περιγράφουν ως «αλήτικη ηδονή του ξεβολέματος». Πέρα από αυτό, η εμπειρία με γεμίζει γιατί μοιάζει με έναν «κοινωνικό διαλογισμό».

Όπως στον διαλογισμό παρατηρείς τις σκέψεις να περνούν, έτσι κι όταν παίζεις στο δρόμο, παρατηρείς τους ανθρώπους που περπατούν. Και αυτό είναι σκανδαλιστικά ενδιαφέρον. 

Βλέπεις κάποιους περαστικούς απορροφημένους στη φλυαρία του νου τους. Άλλους κολλημένους σε μια οθόνη. Κάποιοι σε κοιτάνε για λίγο, σαν γάτες σε περιεργάζονται και συνεχίζουν την πορεία τους. Μερικοί σου χαμογελούν. Ορισμένοι τραγουδούν τους στίχους που λες κι εσύ. Μπορεί να σταθούν για λίγο να σε ακούσουν.

Και τότε ξεκινά η μαγεία. Σαν τον ταχυδακτυλουργό που από το άδειο καπέλο του βγάζει έναν λαγό, εκεί που έπαιζες για το κενό, ξαφνικά εμφανίζεται μπροστά σου ένα ακροατήριο. Το κενό γίνεται κοινό. Ξεκινά μια σχέση μεταξύ σας. Μα το ακροατήριο, αν και πραγματικό, είναι εφήμερο. Η σχέση σας είναι φευγαλέα. Δεν ξέρεις πόσο θα κρατήσει. Ανά πάσα στιγμή μπορεί να τελειώσει.

Γι’ αυτό απολαμβάνεις την κάθε σας στιγμή σαν να είναι η τελευταία. Γιατί μπορεί και να είναι. Δίνεις τον καλύτερο εαυτό σου, γιατί τώρα οι νότες σου έχουν σταθερά ζευγάρια από αυτιά για να προσγειωθούν και τύμπανα για να δονήσουν. Η ενέργεια που δίνεις πιάνει τόπο — για όσο λίγο ή πολύ κι αν αυτό κρατήσει. 

Κι αναπόφευκτα κάποτε τελειώνει. Νιώθεις μια γλυκιά μελαγχολία. Αυτό που ήταν, πια δεν είναι. Σπάει το κοινό και γίνεται μονάδες. Ο καθένας συνεχίζει τον δρόμο του σαν οι στιγμές που μοιραστήκατε ποτέ να μην υπήρξαν.

Βέβαια, είναι κι εκείνες οι φορές… Εκείνες οι φορές που, πριν φύγουν, έρχονται κοντά, χαμογελούν, σκύβουν και σου ρίχνουν χρήματα στη θήκη. Λυγίζω από συγκίνηση όταν συμβαίνει αυτό. Ξέρω ότι δεν είναι υποχρεωμένοι, μα κάτι στον χρόνο που περάσαμε μαζί τούς έκανε να θέλουν να το κάνουν. Τότε είναι σαν να κλείνει ένας κύκλος. Η ενέργεια που έδωσα, μ’ άλλη μορφή, γυρίζει πίσω. Ό,τι δίνεις παίρνεις. 

Τόλμησα να δώσω στον εαυτό μου, παρακούοντας τους φόβους μου κι ακολουθώντας την ψυχή μου. Έδωσα το τραγούδι μου στον κόσμο. Πήρα τα χαμόγελά τους, την προσοχή τους και την προσφορά τους. Πώς να μην νιώθω πλήρης μετά από μια τέτοια ανταλλαγή;

Τα κόμικς πότε μπήκαν στη ζωή σας;

Η πρώτη μου επαφή ήταν με τα κόμικ του Αρκά. Ξεκαρδιζόμουν διαβάζοντας τα στριπάκια του από την εφημερίδα που έπαιρνε τότε ο πατέρας μου. Πρέπει να ήμουν οχτώ χρονών.

Μεγαλώνοντας, άρχισα να αγοράζω Μίκυ ή Ντόναλντ όποτε πηγαίναμε σε κάποιο νησί. Απολάμβανα να τα διαβάζω παρέα με τα τζιτζίκια, τα ηλιόλουστα καλοκαιρινά μεσημέρια.

Στα δεκαεπτά μου, λίγο πριν δώσω Πανελλήνιες, έπεσα πάνω σε ένα τεύχος του Σούπερμαν. Ο καλλιτέχνης ήταν ο θρυλικός Jim Lee. Έμεινα με το στόμα ανοιχτό. Η λεπτομέρεια που είχε βάλει στις ζωγραφιές του ήταν ανατριχιαστική. Το σχέδιο, οι πόζες, οι μάχες, τα τοπία — όλα ήταν τόσο τέλεια, λες και είχαν φτιαχτεί από υπολογιστή.

Ήταν έρωτας με την πρώτη ματιά. Από εκεί και έπειτα, άρχισα να βυθίζομαι όλο και περισσότερο στα υπερηρωικά κόμικς.

Είναι ένας τρόπος σχολιασμού; Ποιος ήταν το πρότυπό σας;

Το πρότυπό μου για πολλά χρόνια ήταν ο Αρκάς. Περνούσα ώρες διαβάζοντας τα επίτομά του — Ισοβίτη, Κόκορα, Καστράτο, Ζωή μετά. Θαύμαζα το ευφυές του χιούμορ. Ξεκαρδιζόμουν με τη διάδραση των τόσο αντίθετων και αριστοτεχνικά σκιαγραφημένων χαρακτήρων του.

Τα σχολικά και φοιτητικά μου τετράδια ήταν γεμάτα σκίτσα από το Γουρούνι, το Μοντεχρήστο και τον Άγγελο. Όσο μεγάλωνα, βέβαια, άρχισα να στρέφομαι περισσότερο σε ξενόγλωσσα κόμικς. Άνοιξαν οι επιρροές μου και γνώρισα τη δουλειά νέων, συναρπαστικών καλλιτεχνών.

Έτσι, σήμερα πρότυπά μου είναι κυρίως καλλιτέχνες από τη Marvel και τη DC. Ανάμεσά τους είναι ο Jim Lee, o Whilce Portacio και ο Todd McFarlane.

Έχω δημιουργήσει δύο κόμικ μέχρι τώρα. Το πρώτο ονομάζεται Αούρεους. Είναι η ιστορία ενός υπερήρωα που επινόησα. Πρόκειται για έναν φοιτητή Ιατρικής του πρώτου έτους. Βλέπει τον πόνο και τις ανάγκες που υπάρχουν και θέλει, όσο τίποτε άλλο, να βοηθήσει. Όμως, στον καιρό της κρίσης, οι περικοπές από το κράτος στέκονται εμπόδιο. Πολλοί ασθενείς δεν παίρνουν τη θεραπεία που χρειάζονται. Κάποιοι καταλήγουν να πεθάνουν.

Αποφασίζει να πάρει την κατάσταση στα χέρια του. Παίρνει ρίσκα, παρακάμπτει το σύστημα, βάζει τη ζωή του σε κίνδυνο και τελικά ανταμείβεται με υπερδυνάμεις. Το συγκεκριμένο κόμικ ήταν μια απόπειρα να ικανοποιήσω την ίδια ανάγκη που μοιραζόμουν με τον Αούρεους: να βοηθήσω ακόμα κι εκεί που είναι “παράνομο”. Από τη στιγμή που η πραγματικότητα δε μου το επέτρεπε, στράφηκα στη φαντασία. Εκεί, τα πάντα ήταν δυνατά.

Το δεύτερο κόμικ μου ονομάζεται Ειδοποιήσεις. Είναι η ιστορία ενός τριαντάρη που, από την πολλή ενασχόληση με το κινητό και τα social media, αρχίζει να έχει θέματα ψυχικής υγείας. Όλη του η προσοχή έχει στραφεί προς τα έξω. Έτσι, το μέσα του μένει αφρόντιστο. Η καρδιά του χτυπά δυνατά και τον ειδοποιεί πως κάτι πρέπει να αλλάξει. Του ζητά να ασχοληθεί μαζί της άμεσα, γιατί σύντομα θα είναι αργά και για τους δύο.

Πρόθεσή μου εδώ ήταν να σχολιάσω τα κακώς κείμενα της σχέσης που έχουμε οι περισσότεροι με την τεχνολογία. Μέσα από την ιστορία, ο αναγνώστης βλέπει τον εαυτό του. Παίρνει ιδέες για το πώς μπορεί να τον φροντίσει καλύτερα και να τον προστατεύσει — σε μια εποχή που όλοι μας το έχουμε ανάγκη περισσότερο από ποτέ.

Τα βραβεία μετρούν για εσάς;

Παλιά τα κυνηγούσα. Κάποιες φορές τα κέρδιζα, άλλες όχι. Τις φορές που δεν τα έπαιρνα, απογοητευόμουν. Δε μου άρεσε αυτό — ειδικά γιατί δεν ήταν στον έλεγχό μου. Συνειδητοποίησα ότι κάτι τέτοιο έμοιαζε με το να παραδίδω τα κλειδιά για την πόρτα της δικής μου ευτυχίας σε κάποιον άλλο.

Άρχισα λοιπόν να τα απομυθοποιώ. Πλέον, τα βραβεία για μένα μετρούν ως κίνητρα. Είναι πολύ χρήσιμα για να με βάλουν στη διαδικασία να δημιουργήσω. Σαν το καρότο που βάζεις μπροστά στον γάιδαρο για να έχει λόγο να προχωρήσει.

Είναι ένα μέσο για να πετύχω τον σκοπό μου. Μόνο που ο σκοπός πια δεν είναι να κερδίσω το βραβείο. Αλλά να φτιάξω κάτι που, για μένα, το αξίζει. 

Ποια ζωή εν τέλει ονειρεύεστε;

Η κύρια θεματική των κομματιών μου αντλείται από τις περιπέτειές μου με την ψυχική μου υγεία. Στην Ελλάδα είμαστε πίσω σε αυτόν τον τομέα. Η ψυχοθεραπεία ακόμα θεωρείται ταμπού. Θέλω με το έργο μου να συμβάλλω στο να σπάσουν αυτά τα στερεότυπα. Να φύγει το στίγμα της ψυχικής νόσου. Η μουσική είναι το τέλειο όχημα για να καταφέρεις κάτι τέτοιο. Μέσω αυτής, μπορείς να περάσεις μηνύματα κατευθείαν στο υποσυνείδητο, παρακάμπτοντας τις συνειδητές αντιστάσεις. 

Θυμάμαι το σκυλί μου, που χρειαζόταν να πάρει χάπια από το στόμα. Κάθε φορά που του τα δίναμε, τα έφτυνε. Η λύση ήταν να τα βάλουμε μέσα σε ένα κομμάτι νόστιμο, κρεμώδες τυρί. Τότε τα κατάπινε αμάσητα. Το τυρί ήταν ένας Δούρειος Ίππος για να ξεγελάσουμε τις αντιστάσεις του και να πάρει τη θεραπεία που είχε ανάγκη.

Στη μουσική, το χάπι είναι το μήνυμα των στίχων. Και οι ιδέες του μυαλού — ότι είσαι αδύναμος, ελαττωματικός ή αποτυχημένος αν χρειάζεσαι ψυχολόγο — είναι τα τείχη που σε κρατούν από το να ζητήσεις βοήθεια. Με τον Δούρειο Ίππο της μελωδίας, του ρυθμού και της επανάληψης, τέτοιες ιδέες παύουν να αποτελούν εμπόδιο. Γιατί δεν μιλάς πια στο μυαλό. Μιλάς κατευθείαν στην καρδιά.

Και τότε, αντί να σκέφτεσαι, αρχίζεις να νιώθεις. Νιώθεις ότι κάποιος σε καταλαβαίνει. Ότι δεν είσαι μόνος σου σε όλο αυτό. Ότι κάποιος άλλος έχει περάσει αυτό που πέρασες. Και τότε αισθάνεσαι λιγότερο μόνος. Και μακριά απ’ τη μοναξιά, βρίσκεις το λίκνο της ελπίδας. Κι η ελπίδα σου δίνει το κίνητρο να δράσεις, για να βοηθηθείς. Ότι κι αν πίστευες ως τώρα. 

Αν μπορώ σαν καλλιτέχνης να απαλύνω τον πόνο στην ψυχή όσων μ’ ακούν, όπως απαλύνω ως γιατρός τον πόνο στο σώμα αυτών που θεραπεύω, έχω πετύχει το σκοπό μου. 

Ονειρεύομαι μια ζωή που θα δημιουργώ παυσίπονα τραγούδια.