Γκρέμισε τα… τείχη!

Πριν 30 χρόνια ο… μπερδεμένος frontman των Pink Floyd, Roger Waters ήταν 36 χρονών και σχεδόν απελπισμένος. Το άστρο των Pink Floyd έλαμπε δυνατά αλλά ο Roger ένιωθε ότι ένα.. τείχος είχε υψωθεί ανάμεσα σε εκείνον, τη ζωή του και τους θαυμαστές του συγκροτήματος. Κάπως έτσι ξεπήδησε το 1979 ένα θρυλικό concept άλμπουμ που μετατράπηκε σε θρυλική παράσταση, το “The Wall”, το καλύτερο σε πωλήσεις διπλό άλμπουμ στην ιστορία της μουσικής και αργότερα έγινε και ταινία.

Αυτό το concept άλμπουμ μετατράπηκε σε μία concept συναυλία που πρωτοπαρουσιάστηκε στο κοινό το 1980 από τους Pink Floyd και αναβίωσε από τον Roger Waters χωρίς την υπόλοιπη μπάντα, το 2011 σε μία μοναδική τουρνέ. Δύο χρόνια αργότερα, δηλαδή φέτος, ο Roger Waters αποφάσισε να ξανακάνει περιοδεία και συμπεριέλαβε και την Αθήνα (31/07, ΟΑΚΑ).

Ωραία όλα αυτά, εξαιρετική η σύλληψη, αλλά θα αναρωτηθείς, ύστερα από 34 χρόνια, τι μπορεί να έχει να σού πει ένα τέτοιο άλμπουμ; Και κυρίως γιατί να δώσεις τα ωραία σου λεφτά να δεις έναν 70χρονο να κοπανιέται στη σκηνή;

Ας ξεκινήσουμε από τα ήσσονος σημασίας: Το “The Wall” είναι ένα “διαμάντι” σε επίπεδο παραγωγής και στησίματος! Υπερσύγχρονη τεχνολογία, προβολές, σκηνοθεσία, σύλληψη και εκτέλεση με βρετανική ακρίβεια που δικαιώνει το όνομα του Waters ως τελειομανούς! Ρίξε μια ματιά στη σκηνή μερικές ώρες πριν αρχίσει η συναυλία στο ΟΑΚΑ!

Και πάμε τώρα στο δια ταύτα της υπόθεσης!

Το “The Wall” έχει ως κύρια θέματα την εγκατάλειψη και τη προσωπική απομόνωση. Επικεντρώνεται σε έναν χαρακτήρα, τον Pink, ο οποίος είναι βασισμένος στον Roger Waters. Οι προσωπικές εμπειρίες του Pink ξεκινούν με την απώλεια του πατέρα του κατά την διάρκεια του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου και συνεχίζουν με την γελοιοποίηση και κακοποίηση από τους δασκάλους του, την υπερπροστατευτική μητέρα του και τέλος την διάλυση του γάμου του.

Στη σκηνή, το φόβητρο του δασκάλου αναπαραστήθηκε με μία τεράστια, σατανική κούκλα-ομοίωμα δασκάλου που διαφέντευε το χώρο την ώρα που ο Roger τραγουδούσε το “Another brick in the wall” και το γνωστό πια δίστιχο: “We don’t need no education, we don’t need no thought control”.

Μια τεράστια, παραμορφωμένη γυναικεία φιγούρα εμφανίστηκε στη σκηνή την ώρα που ο Roger “θρηνούσε” για το γάμο του και τις σχέσεις του με το γυναικείο φύλο.

Κάθε ένα από αυτά τα προσωπικά “τραύματα” του Waters μετατρέπονται μεταφορικά σε τούβλα στο τείχος (bricks in the wall). Ο τοίχος χτίζεται προοδευτικά όσο διαρκεί η συναυλία και πάνω σε αυτόν προβάλλονται γραφικά, βίντεο που ξεπερνούν τα όρια του προσωπικού. Ο Waters έχει “χτίσει” την ιδανική αντιπολεμική, φιλειρηνική, πολιτικοποιημένη συναυλία καταγγέλοντας όλα τα δεινά που έφεραν τον πλανήτη και τον καθένα από εμάς στο προσωπικό του αδιέξοδο, όπως ακριβώς εκείνος πριν 30 χρόνια. Ο τοίχος γίνεται ένα τεράστιο video wall πάνω στον οποίο προβάλλονται συνθήματα με σκοπό να αφυπνίσουν το κοινό ενάντια στην πείνα, την κακοποίηση, τον πόλεμο.

Όσο χτίζεται ο μοναδικός αυτός τοίχος, τόσο κορυφώνεται το δράμα του τραγουδιστή αλλά και το συνολικό δράμα! Η μοναδική στιγμή που ο Waters κάθεται μπροστά στον τεράστιο τοίχο με τα χέρια ανοιχτά και προσπαθεί να φανταστεί πώς θα ήταν αν έβρισκε διέξοδο να “δραπευτεύσει” από όσα τον “πνίγουν” έκανε το κοινό να ταυτιστεί και να αναρριγήσει!

Κρυμμένος πίσω από το τείχος του, η κρίση του Pink κλιμακώνεται και πιστοποιείται με μια παραισθησιογόνα εμφάνιση επί σκηνής, στην οποία πιστεύει ότι είναι ένας φασίστας δικτάτορας και εμφανίζεται σε συγκέντρωση όμοια με αυτή των Νεοναζί. Οι ομοιότητες με την εποχή που διανύουμε ήταν κάτι παραπάνω από τραγικές. Σε κάποια στιγμή έξαρσης μάλιστα, ο… δικτάτορας Waters αρπάζει ένα ψεύτικο- προφανώς- όπλο και πυροβολεί αδιακρίτως το κοινό.

Η τελική και αισιόδοξη έκβαση του δράματος έρχεται με την κυριολεκτική και μεταφορική πτώση του τείχους. Όλοι οι μουσικοί με προεξάρχοντα τον Waters εμφανίζονται έξω από το τείχος πια και τραγουδούν το ομώνυμο “Out of the wall”. Ο ήρωας έχει βρει το δρόμο του, έχει σπάσει τα δεσμά του, έχει απελευθερωθεί, έχει αναθεωρήσει και η κάθαρση, όπως ακριβώς στις αρχαίες τραγωδίες έρχεται ευεργετική να ολοκληρώσει ένα μοναδικό υπερθέαμα.

Δες εδώ τη θεαματική πτώση του τοίχου:

Για μένα, το να βλέπω έναν παλαίμαχο ρόκερ και εκπρόσωπο μιας γενιάς που ευθύνεται για πολλά από τα αδιέξοδα στα οποία έχουμε περιπέσει σήμερα, στα 70κάτι του να προσπαθεί να με πείσει ότι υπάρχει διέξοδος για όλα και να με καλεί να “γκρεμίσω τα τείχη” είναι από μόνο του αυτό που χρειαζόμουν για να συνεχίσω να ελπίζω.

Η ιστορία που έχει να μας πει το “The Wall” είναι εξαιρετικά επίκαιρη και διδακτική. Όλοι έχουμε δαίμονες από τους οποίους παλεύουμε να απαλλαγούμε. Και γύρω μας τα πράγματα είναι λίγο….. σκυθρωπά, θα έλεγα. Κόντρα όμως σε αυτή τη συλλογική κατάθλιψη, την πιο κατάλληλη στιγμή, η συναυλία αυτή μου άφησε την ανάγκη να βγω έξω από τα “τείχη” αυτής της κατάθλιψης και να πολεμήσω με όσα “όπλα” διαθέτω. Μόνο έτσι γκρεμίζονται τα τείχη!

Είχα το προνόμιο να παρακολουθήσω τη συναυλία και να εντυπωσιαστώ και από το οπτικό κομμάτι του “The Wall”. Για όσους δεν τα κατάφεραν, όμως, η ιστορία δε σταματά σε μια συναυλία. Η μουσική και οι στίχοι του “The Wall” παραμένουν στη διάθεση όλων μας για να τους επεξεργαστούμε ξανά και ξανά και να ταυτιστούμε με αυτούς. Η παρακαταθήκη ενός τέτοιου άλμπουμ ξεπερνά τις στιγμές και αποδεικνύει ότι υπάρχουν πάντα σημεία αναφοράς για να αντλήσουμε δύναμη στις δύσκολες ώρες:

“All alone, or in twos,
The ones who really love you
Walk up and down outside the wall.
Some hand in hand
And some gathered together in bands.”

P.S. 1. Χρωστάω αυτές και άλλες μοναδικές φωτογραφίες και το βίντεο της… πτώσης αλλά και ένα τεράστιο “ευχαριστώ” στο ταλέντο και το σταθερό χέρι του Νικόλαου Κλούβα, να τα λέμε αυτά!
2. Δεν μπορώ να αφήσω ασχολίαστο το ότι για να φτάσουμε να απολαύσουμε τη μοναδική αυτή συναυλία προηγήθηκε τεράστιο αρνητικό παρασκήνιο.