Vassilis Perros: Ένας καλλιτέχνης που πρέπει να αναζητήσεις τα έργα του στην Art Athina 2019

Ανέκαθεν είχα έναν έμφυτο σεβασμό και θαυμασμό στους καλλιτέχνες. Οι άνθρωποι που αφοσιώνονται και αφιερώνονται στην τέχνη ασκούν πάνω μου μια ιδιαίτερη γοητεία. Άνθρωποι ιδιαίτεροι στην πλειοψηφία τους, γοητευτικοί μέσω της δημιουργικότητάς τους, εκφραστικοί και ξεχωριστά συναισθηματικοί μέσω του ταλέντου τους.

Η ζωγραφική είναι μία από τις αγαπημένες μορφές τέχνης. Τα χρώματα, τα πινέλα, οι τεχνικές, η αλήθεια που φαίνεται, η αλήθεια που υπονοείται, η ουσία που νιώθεις στο στομάχι σου. Και η Art Athina που σε περιμένει να γεμίσει με τέχνη τον αμφιβληστροειδή σου και την ψυχή σου από σήμερα μέχρι και στις 16 Σεπτεμβρίου.

Θα ήθελα να εστιάσω την προσοχή σου στον Vassili Perro. Θα ήθελα να καθοδηγήσω τα βήματά σου στα έργα του, στα ερειπωμένα σπίτια του, στις χαραμάδες του… Στις λέξεις του που εκφράζονται με χρώματα, με εικόνες.

O Vassilis Perros γεννήθηκε στην Αθήνα το 1981. Σπούδασε ζωγραφική στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών Αθήνας (1999-2005) µε καθηγητές τους Γ. Βαλαβανίδη και Μ. Μανουσάκη (ζωγραφική) και  Γ. Ζιάκα (σκηνογραφία). Αποφοίτησε µε άριστα και προτάθηκε για υποτροφία το 2002, το  2003 και το 2004.

Έχει εκπροσωπήσει την Ελλάδα στην Μπιενάλε χαρτιού Cartasia 2016 στην Λούκα της Ιταλίας και στην 5η ∆ιεθνή  Συνάντηση Ακαδηµιών Καλών Τεχνών της Μεσογείου το 2004 στην Γένοβα. Την ίδια χρονιά επίσης απέσπασε το βραβείο της 3ης Bienalle φοιτητών των Ανωτάτων Σχολών Καλών Τεχνών Ελλάδας ενώ το 2005 κέρδισε την υποτροφία της Eurobank Private. Το 2017 ήταν υποψήφιος για το 3ο Βραβίο Ευρωπαικής ζωγραφικής του Μουσείο Φρυσίρα. Έχει φιλοτεχνήσει µε έργα του εξώφυλλα βιβλίων και δίσκων και έχει συµµετάσχει σκηνογραφικά σε θεατρικές παραστάσεις. Έργα του βρίσκονται σε ιδιωτικές συλλογές στην Ελλάδα και το εξωτερικό.

Καταλαβαίνεις ότι πρόκειται για έναν καλλιτέχνη, που αν αγαπάς την έκφραση, πρέπει να γνωρίζεις. Keep an eye on him!

“Η ενασχόλησή μου με την τέχνη προέκυψε από πολύ μικρή ηλικία. Απ’ όσο θυμάμαι τον εαυτό μου δεν μου πέρασε ποτέ τίποτε άλλο απ’ το μυαλό, δεν πέρασα από την φάση του αστροναύτη ή του γιατρού όπως τα περισσότερα παιδιά. Σαν να’ μουν ταμένος σ’ αυτό. Πολύ πριν καταφέρω να γράψω -ίσως και να μιλήσω- άρχισα λοιπόν να ζωγραφίζω. Ενστικτωδώς  τότε,  με σκέψη και λογική αργότερα. Η ουσία είναι η ίδια. Τώρα στο ερώτημα γιατί ασχολήθηκα με τη ζωγραφική δεν νομίζω ότι υπάρχει σαφής απάντηση. Μάλλον για να καταφέρω ίσως να αντισταθμίσω την απροθυμία μου να μιλήσω και την ανικανότητά μου να γράψω. Πολύ αργότερα στο λύκειο, η καθηγήτρια των εικαστικών μου μίλησε για την Σχολή Καλών Τεχνών και με τη δική της παρότρυνση και -ευτυχώς- με την υποστήριξη των γονιών μου, στράφηκα και επισήμως προς αυτή την κατεύθυνση. Στην πραγματικότητα απλά πραγματοποίησα μια απόφαση που είχε προ πολλού ληφθεί. Και κάπως έτσι άρχισε το ταξίδι μου στο χώρο της τέχνης.”

“Η Αρτ Αθήνα είναι μια ετήσια διεθνής συνάντηση τέχνης. Φέτος θα γίνει στο Ζάππειο Μέγαρο από 13 – 16 Φεβρουαρίου και θα συμμετέχουν συνολικά 37 εγχώριες και διεθνείς γκαλερί. Είναι μια γιορτή του πολιτισμού με πολυσυλλεκτικό χαρακτήρα και για αυτό την αποκαλώ «Eurovision» της τέχνης (με την καλή έννοια). Χαίρομαι που αποτελώ κι εγώ μέρος αυτού του πολυ-πολιτισμικού ψηφιδωτού.”

“Φέτος συμμετέχω στην Αρτ Αθήνα με τη Γκαλερί Σκουφά με επτά έργα, μικρά και μεγάλα, που αποτελούν μία ενιαία θεματική ενότητα. Πρόκειται για μια σειρά από ερειπωμένα εσωτερικά σπιτιών. Είναι χώροι βιωμένοι με εμφανή τα ίχνη του χρόνου πάνω τους. Κοινό χαρακτηριστικό των έργων είναι οι χαραμάδες – μισάνοιχτες πόρτες. Η χαραμάδα στη φιλοσοφία και την ψυχαναλυτική θεωρία σημαίνει πληθώρα πραγμάτων και επιδέχεται πολλαπλών ερμηνειών: ο απεγκλωβισμός από μια κατάσταση και το πέρασμα σε μια άλλη διάσταση, σε ένα ανώτερο επίπεδο συνειδητότητας, το άνοιγμα στο ασυνείδητο, στο όνειρο κλπ.”

“Μέσα στις χαραμάδες αυτές εμφανίζονται στίχοι Ελλήνων και διεθνών ποιητών, όπως Ledo Ivo, Μίλτος Σαχτούρης, Μανόλης Αναγνωστάκης, Τάσος Λειβαδίτης, Κική Δημουλά και Μαρία Πολυδούρη. Ενίοτε στο δωμάτιο εμφανίζονται σπαράγματα φιγούρων ως άυλες παρουσίες του παρελθόντος ή φυσικές παρουσίες του παρόντος που έχουν αφήσει το ίχνος τους στο χώρο. Το έντονο, λευκό φως πίσω απ’ τα μισάνοιχτα πορτοπαράθυρα -κοινό χαρακτηριστικό όλων των έργων- δίνει μια τελική επίγευση χαράς και αισιοδοξίας για το μέλλον.”

“Κατά τον Αριστοτέλη τέχνη είναι η δημιουργική απεικόνιση της πραγματικότητας με τη βοήθεια των αισθήσεων. Ζωγραφική για μένα λοιπόν είναι αυτό ακριβώς. Η απεικόνιση της πραγματικότητας, που όμως μπορεί να γίνει με εξπρεσιονιστικό, σουρεαλιστικό ή και με εντελώς ανεικονικό τρόπο, παρ’ όλο που ως ζωγράφος ασπάζομαι αναφανδόν τον ρεαλισμό. Προσωπικά εξακολουθώ να γοητεύομαι από τη φόρμα και παραμένω συνεπής στην απεικόνισή της με όσο το δυνατόν πιο ρεαλιστικό τρόπο. Πέρα απ’ το μορφοπλαστικό κομμάτι όμως της ζωγραφικής όμως υπάρχει και το νοηματικό: κατά τη γνώμη μου ο ζωγράφος του σήμερα οφείλει να είναι σχολιαστής της πραγματικότητας και να μην αρκείται απλά στην αποτύπωσή της. Πιστός σε αυτή την αρχή, κάθε πίνακάς μου νιώθω πως είναι ένα διηνεκές εσωτερικό ταξίδι στα πιο μύχια ερωτήματα και τις θεμελιώδεις ανησυχίες μου τις οποίες αποτυπώνω στον καμβά επιχειρώντας ει δυνατόν να τις ξορκίσω και να τις κοινωνήσω στους θεατές. Η ζωγραφική δηλαδή γίνεται ένα είδος «λύτρωσης». Υπερβαίνει τη σφαίρα της ψυχαγωγίας και γίνεται βαθύτερη ανάγκη έκφρασης και επικοινωνίας που διώχνει τους προσωπικούς μου δαίμονες. Όταν η πραγματικότητα λοιπόν με πνίγει, παίρνω το πινέλο μου για να την ξορκίσω. Είναι μία άκρως ψυχοθεραπευτική διαδικασία που γίνεται με έναν εσωτερικό και ανεξιχνίαστο τρόπο. Ως προς τη θεματολογία τώρα, τη στιγμή που η ανθρωπότητα κάνει βήματα προς τα πίσω με το να χτίζει νέα τείχη όπως στο Μεξικό αντί να γκρεμίζει, όταν υπάρχουν εγκλωβισμένοι πρόσφυγες πολέμου, όταν παρατηρείται παγκόσμια άνοδος της ακροδεξιάς, ρατσιστικών συμπεριφορών, βίας σε ζώα και ανθρώπους, bullying, ανελέητη καταστροφή του περιβάλλοντος τότε το να ζωγραφίζω παπαρούνες στο ηλιοβασίλεμα θα ήταν τουλάχιστον άτοπο. Το έκαναν περίφημα οι ιμπρεσιονιστές στις αρχές του προηγούμενου αιώνα. Το σήμερα απαιτεί άλλη αντιμετώπιση. Οι καλλιτέχνες οφείλουμε να πάρουμε θέση στα πράγματα πέρα από πολιτικές ιδεολογίες, να γίνουμε κοινωνικοί σχολιαστές. Άλλωστε η τέχνη έχει τη δύναμη να επηρεάζει, αν όχι να συνδιαμορφώνει την κοινή γνώμη. Άρα συνοψίζοντας θα έλεγα πως η ζωγραφική για μένα είναι μια σχεδόν βιολογικά αναγκαία διαδικασία που δρα λυτρωτικά και ψυχοθεραπευτικά και με κάνει να νιώθω ενεργός πολίτης αφού μπορώ και παίρνω θέση στα κοινωνικά ζητήματα της εποχής μου.”

Και στο μέλλον; Έχει να μοιραστεί κάποια μελλοντικά σχέδιά του μαζί μας;
“Γενικώς δεν είμαι άνθρωπος που σχεδιάζει το μέλλον. Ασφαλώς θα συνεχίσω τη ζωγραφική με βλέψεις ίσως και σε διεθνές επίπεδο. Στόχος μου είναι να ταξιδέψω ανά τον κόσμο και να γνωρίσω ανθρώπους, πολιτισμούς και ιδεολογίες. Αυτό θα διευρύνει τους εικαστικούς μου ορίζοντες.  Γιατί όπως λέει και ο Αγ. Αυγουστίνος, “ο κόσμος είναι ένα βιβλίο και όσοι δεν ταξιδεύουν διαβάζουν μόνο μια σελίδα του’’.”