Για τα πιο μοναχικά Χριστούγεννα της ζωής της και την Άννα Βίσση αναφέρθηκε, μεταξύ άλλων, στην εφ΄ όλης της ύλης συνέντευξη που παραχώρησε η Δέσποινα Βανδή στη δημοσιογράφο Κάλλια Καστάνη και το περιοδικό ΟΚ!.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Στις πρώτες της εμφανίσεις της μπροστά σε κοινό, στις μικρές μουσικές σκηνές της Θεσσαλονίκης θυμάται τον εαυτό της να φορά μάξι πλισέ φούστα, φούξια σακάκι με βάτες και flat παπούτσια. “Εγώ ήμουν κορίτσι της Φιλοσοφικής, όχι της νύχτας… Σκέψου, flat παπούτσια!!! Ποιος; Εγώ! Δεν υπήρχε καν στο μυαλό μου η ιδέα, η φιλοδοξία να γίνω τραγουδίστρια. Έκανα απλώς κάτι με αγάπη, κι αυτό το κάτι που μου έδινε πάρα πολλή χαρά» εξομολογείται γυρνώντας πίσω τον χρόνο.
Λίγο μετά η Δέσποινα φέρνει στο μυαλό της τα πρώτα Χριστούγεννα που πέρασε στην πρωτεύουσα που ήταν για εκείνη άκρως μοναχικά.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
“Τα πρώτα μου Χριστούγεννα στην Αθήνα τα πέρασα σ΄ ένα μικρό διαμέρισμα με ένα κρεβάτι, έναν καναπέ διθέσιο, ένα τραπέζι και τον σκύλο μου. Ήταν, ίσως τα πιο μοναχικά Χριστούγεννα της ζωής μου. Και αυτό που τα κάνει πιο θλιβερά είναι το ότι αγαπώ πάρα πολύ τα Χριστούγεννα – ειδικά το βράδυ της παραμονής των Χριστουγέννων το περιμένω όλο το χρόνο, σαν μικρό παιδί. Σκέψου λοιπόν πώς μου φαινόταν να είμαι σε μια μεγάλη, άγνωστη πόλη, χωρίς οικογένεια, χωρίς φίλους, θαλπωρή, ζεστό φαγητό. Δεν θυμάμαι καν αν είχα κουζίνα τότε, στο σπίτι…” αναφέρει η τραγουδίστρια και συμπληρώνει, “Όλα φαίνονταν μαγικά – μην ξεχνάς πως ο κόσμος, τότε, δεν ταξίδευε πολύ. Δεν υπήρχε το Internet, τα social media, τίποτα. Θυμάμαι πως τον πρώτο καιρό, περπατούσαμε με την Ελένη Πέτα στη Γλυφάδα, χαζεύοντας τις καινούργιες μονοκατοικίες που μας φαίνονταν σαν ανάκτορα. Άλλα χρόνια, ωραία. Αθώα…”
Η Δέσποινα και ο Φοίβος – μια εικόνα.
“Σίγουρα δεν θα ξεχάσω τη γνωριμία μας, στο γραφείο του Αχιλλέα Θεοφίλου. Ο Φοίβος τότε ήταν ήδη ένας μικρός «Μίδας» της μουσικής – ό,τι ακουμπούσε γινόταν χρυσός. Από κοντά μου φάνηκε πολύ γήινος. Κανονικός. Στην πρώτη μας επαφή, μου σιγομουρμούρισε το «Νυχτολούλουδο». «Κάπως έτσι», μου είπε «θα πηγαίνει το τραγούδι…». Εγώ τον κοιτούσα, αμίλητη. Άκουγα. Αισθανόμουν ήδη την αλλαγή που «ορμούσε» κατά πάνω μας…”
Η επιτυχία, οι δύσκολες ισορροπίες και ο Ντέμης
«Για πολλά χρόνια – τα χρόνια της μεγάλης επιτυχίας – δεν απολάμβανα τα πράγματα όπως θα έπρεπε να τα απολαύσω. Έτρεχαν όλα γύρω μου, με ιλιγγιώδη ταχύτητα, κι εγώ έτρεχα να τα προλάβω. Μοιραία, ασχολούμουν με τα σωστά αλλά και με πολλά λάθος πράγματα, π.χ. με την εξωτερική μου εμφάνιση, με ό,τι γραφόταν στον Τύπο για μένα. Με φήμες που με στενοχωρούσαν πολύ και δεν μπορούσα να αλλάξω. Ήταν ένα αίσθημα πιεστικό – με πίκραινε το ότι κάποιοι με παρουσίαζαν σαν τέρας. Αλλά όταν ήρθε ο Ντέμης – και μετά, φυσικά, η Μελίνα και ο Γιώργος- στη ζωή μου όλα, αυτά άλλαξαν…»
Της θυμίζω μια δήλωση δική της, παλιά , εκείνο το περίφημο «γυναίκα αισθάνθηκα στα 29, όταν γνώρισα τον Ντέμη». Το πιστεύει ακόμα.
«Η συγκυρία της γνωριμίας μας ήταν ιδανική : ο Ντέμης ήταν τότε ένας αθλητής – σύμβολο για το ποδόσφαιρο, είχε ήδη κάνει μια μεγάλη διαδρομή και γνώριζε πώς να σηκώνει το βάρος της διασημότητάς του Εγώ βασανιζόμουν ακόμα. Εκείνος με βοήθησε να ισορροπήσω».
Η μετακόμιση στη Μαδρίτη, η οικογένεια, η καριέρα στο εξωτερικό
«Τα παιδιά ήρθαν γρήγορα μετά το γάμο μας, άλλωστε ήμασταν ήδη 4 χρόνια μαζί – ήταν συνειδητή επιλογή η δημιουργία οικογένειας. Ήθελα πάρα πολύ να κάνω παιδιά και ήθελα πάρα πολύ να είμαι με τον άνθρωπό μου, όσο ήμουν έγκυος. Άρα το να ακολουθήσω τον Ντέμη στη Μαδρίτη ήταν, για μένα, κάτι πάρα πολύ φυσιολογικό – ούτε ασυνήθιστο, ούτε ακραίο. Έτυχε, απλώς, να συμβεί την εποχή που το «Gia» έκανε επιτυχία στο εξωτερικό – βλέπεις, δεν μπορούσαμε να συντονιστούμε με το σύμπαν! Σκέψου πως μια μέρα που περπατούσα στους δρόμους της Μαδρίτης (ο γιατρός μου είχε πει πως έπρεπε να περπατάω μια ώρα την ημέρα για να «κατέβει» το μωρό…) με πήρε τηλέφωνο ο Γιώργος Λεβέντης για να μου πει πως το κομμάτι είχε σκαρφαλώσει στην πρώτη θέση του αμερικάνικου Billboard, και σχεδόν δεν του μίλησα. Το μυαλό μου ήταν αλλού…»
Τόσο μακριά που δεν άκουσε ούτε αυτό που ούρλιαζε το fan club της ; Ότι, δηλαδή, θυσίαζε μια διεθνή καριέρα για να αφοσιωθεί στην οικογένεια ; «Κατ’αρχάς ας το διαχωρίσουμε : άλλο «διεθνής καριέρα» και άλλο «διεθνής επιτυχία». Ναι, το δεύτερο το είχα. Είχα, όμως, επίσης επίγνωση πως δεν κάνει κανείς καριέρα στο εξωτερικό στα 30 του. Ήξερα, λοιπόν, πως αυτό που συνέβαινε ήταν περαστικό, και ήθελα να το απολαύσω όσο περισσότερο γίνεται. Δεν με ένοιαζε καθόλου η καριέρα στην Αμερική – το μόνο που με ένοιαζε ήταν να κρατάω στην αγκαλιά μου την κόρη μου, που ήταν λίγων μηνών, να την βλέπω να περπατάει, να βγάζει το πρώτο της δοντάκι…»
Η Δέσποινα και η μητρότητα
«Με την Μελίνα έζησα ολοκληρωτικά τη μητρότητα, έζησα τις πάνες, τα γάλατα, τα ξενύχτια, τα κλάματα και το σπάσιμο νεύρων από την αϋπνία και την εξάντληση. Θυμάμαι, χαρακτηριστικά, πως γράφαμε το «Αυλή του Παραδείσου» κι έκλειναν τα μάτια μου μες στο studio. Ο Φοίβος νόμιζε πως ερμηνεύω ή πως έχω χαθεί μες στην ατμόσφαιρα του τραγουδιού κι εγώ κατέρρεα από τα συνεχόμενα ξενύχτια πλάι στην κούνια της Μελίνας. Δεν του το είπα ποτέ αυτό, τώρα το μαθαίνει (γέλια). Στον Γιώργο, τα πράγματα ήταν καλύτερα, ήμουν πιο ήρεμη. Δεν ένιωθα πως έπρεπε να δώσω «ρεσιτάλ μητρότητας».
Ο Γιώργος είναι σήμερα 13 χρονών και η Μελίνα 17 – μια γλυκιά, ντροπαλή έφηβη, με ουράνια φωνή. Θα γίνει τραγουδίστρια ; Ή θα την αποτρέψει ;
«Η κόρη μου γεννήθηκε με ένα φοβερό ταλέντο – εγώ δεν ήμουν έτσι, χρειάστηκε να δουλέψω πολύ πάνω στη φωνή μου. Ονειρεύεται να ασχοληθεί με το τραγούδι, να το σπουδάσει εντατικά. Αν το επιδιώξει, θα την στηρίξω. Το ίδιο και τον γιο μου. Ο Γιώργος μαγειρεύει καταπληκτικά, είναι μόλις 13 και «βγάζει» πιάτα που θα έφτιαχνε ένας 30χρονος. Το μόνο που είπα και στους δύο είναι «βρείτε τι θέλετε να κάνετε και ασχοληθείτε με αυτό!». Μόνο έτσι θα ευτυχήσετε. Ένα πράγμα θέλω από τα παιδιά μου : να γίνουν ευτυχισμένοι άνθρωποι».
Η τηλεόραση και ο φόβος της έκθεσης
«Τυπικά, το τηλεοπτικό μου ντεμπούτο έγινε στους «Δύο ξένους» και το χάρηκα πολύ – άλλωστε τη σειρά την έβλεπα, τη λάτρευα. Το έκανα χωρίς πολλή σκέψη. Δεν μπορούσα να φανταστώ πού θα με οδηγούσε. Χρόνια αργότερα, όταν ήρθε η πρόταση από τον Τζώνη Καλημέρη για την παρουσίαση του ελληνικού τελικού της Eurovision, προβληματίστηκα περισσότερο. Με φόβιζε η πιθανότητα να εκτεθώ, το έκανα μόνο επειδή υπήρχε το «δίχτυ ασφαλείας» που λεγόταν «Γιώργος Καπουτζίδης». Έτσι γνώρισα τον Γιώργο, και «δέσαμε» αμέσως. Μαζί με την τηλεόραση, κέρδισα κι έναν καινούργιο, σημαντικό φίλο…»
Οι σχέσεις, οι κύκλοι ζωής και η Άννα
«Οι φιλίες ή μάλλον οι σχέσεις, γενικότερα, θεωρώ πως είναι το κεντρικό «θέμα» της ζωής μας. Το αν είμαστε καλά ή όχι έχει καθαρά να κάνει με τις διαπροσωπικές μας σχέσεις. Αν μπορέσεις να διαχειριστείς σωστά αυτό το κομμάτι, αν καταφέρεις να δεις πώς θα προχωρήσεις και πώς θα εξελιχτείς μέσα από τις σημαντικές σχέσεις της ζωής σου, θα είσαι κερδισμένος. Από εκεί και πέρα οι σχέσεις αλλάζουν, δημιουργούνται και χάνονται, μες στους κύκλους της ζωής μας. Είναι φυσικό, διότι και οι άνθρωποι αλλάζουν. Ή, τουλάχιστον, θα έπρεπε να το κάνουν…»
Σίγουρα, ένας κύκλος έκλεισε, στο πλατό του «Just The Two of Us», το βράδυ του περασμένου Σαββάτου, τη στιγμή που τραγουδούσε ντουέτο με την Άννα Βίσση, το «Στα’δωσα όλα», κάνοντας το Twitter να βουλιάζει σε μια παράξενη, συλλογική συγκίνηση. Για τις δυό τους και για τα λαμπερά, ξέφρενα, οργιαστικά 90΄s. Για μια χαμένη εφηβεία και για το τέλος της «εποχής της φυσαλίδας» που εδώ και καιρό, έχει σκάσει στα χέρια μας. Τι κρατάει από εκείνη τη βραδιά ;
«Ήταν μια μαγική βραδιά. Αισθανόμουν την αγωνία όλων όσων ήταν γύρω μου, ωστόσο, για έναν περίεργο λόγο, εγώ δεν είχα καμία. Είχαμε ήδη συναντηθεί με την Άννα και όλο αυτό είχε φύγει».
Και η Άννα ; Ήταν, όπως την περίμενε ; «Η Άννα είναι μια ερμηνεύτρια που εκτιμούσα πάντα και χάρηκα πάρα πολύ που τη γνώρισα. Μπορεί να αργήσαμε να συναντήσουμε η μία την άλλη, αλλά όταν, τελικά, έγινε αυτό, ήταν μια σημαντική στιγμή. «Κολλήσαμε» από το πρώτο λεπτό. Κατευθείαν. Σαν να γνωριζόμασταν χρόνια…»
«Mamma mia» και «Το δικό μας σινεμά» – Α star is born
«Αχ, ήθελα πολύ να κάνω θέατρο. Από παλιά το ήθελα. Φοβόμουν όμως, με απασχολούσε πολύ η έκθεση στο κοινό. Θυμάμαι τη βραδιά της πρεμιέρας, να κάθομαι στα παρασκήνια, – το θέατρο ήταν κατάμεστο – και να κοιτάζω τις δύο πόρτες : δεξιά ήταν η πόρτα για τη σκηνή, αριστερά η έξοδος κινδύνου. Τις κοίταζα και σκεφτόμουν : «Τι πας να κάνεις ; Φύγε! Έχεις ακόμα λίγο χρόνο, πήγαινε αριστερά, φύγε και μη γυρίσεις πίσω…». Τελικά, πήρα μια βαθιά ανάσα και βγήκα. Στη σκηνή επάνω, τα ξέχασα όλα.. Αν θα το ξανάκανα ; Θα το ήθελα πολύ. Θα ‘θελα άλλο ένα μιούζικαλ. Ή ίσως και μια πρόζα – θα το τολμούσα κι αυτό. Το αγάπησα το θέατρο. Ξέρεις γιατί; Διότι η σκηνή είναι το πιο τίμιο πεδίο έκφρασης. Δεν είναι ένα videoclip, ένα τραγούδι που θα πεις στο studio και εκ των υστέρων μπορείς να διορθώσεις. Πάνω στη σκηνή είσαι εκτεθειμένος. Ολότελα «γυμνός» μπροστά στο θεατή…»
Και το τραγούδι ; Πριν λίγο καιρό, είχε δηλώσει σε τηλεοπτική εκπομπή πως «τα μπουζούκια δεν είναι ο απόλυτος τρόπος με τον οποίο θέλω να εκφράζομαι». «Έτσι είναι. Δεν σου λέω πως δεν θα ξανατραγουδήσω στα μπουζούκια, όμως δεν ήθελα, στο μέλλον, να είναι αυτή η επαγγελματική μου αναφορά. Θέλω να συνεχίσω, φυσικά, να τραγουδάω – μου λείπει το τραγούδι – αλλά να κάνω κι άλλα πράγματα. Πριν το ξέσπασμα της πανδημίας και το lockdown, συζητούσαμε με τον Γιώργο Θεοφάνους την ιδέα να στήσουμε κάποιες μουσικές παραστάσεις. Τραγούδια που θα πλέκονται με ιστορίες. Ελπίζω να το κάνουμε. Η συνεργασία με τον Γιώργο, ο καινούργιος δίσκος, ήρθαν ακριβώς τη στιγμή που έπρεπε. Ήμουν πάρα πολύ έτοιμη γι’ αυτά».
Η Δέσποινα την εποχή του Spotify και των views στο You Tube
«Πρέπει να πηγαίνεις με την εποχή, να είσαι ευέλικτος, να ακολουθείς το ρεύμα. Έτσι πρέπει να κάνεις γενικά στη ζωή : να αλλάζεις. Να αφουγκράζεσαι τις δονήσεις του καινούργιου και να συντονίζεσαι. Ομολογώ πως δεν ήμουν πάντα τόσο ευέλικτη. Παλιότερα φοβόμουν περισσότερο το λάθος. Άλλαξε αυτό μετά τα 40 μου και τα τελευταία χρόνια ακόμα περισσότερο. Δεν φοβάμαι πια να αναμετρηθώ με τα λάθη μου. Τα αναγνωρίζω, τα χαίρομαι και τα εκτιμώ. Από αυτά μαθαίνω. Χάρη σε αυτά, κυρίως, εξελίσσομαι».
Ωραίο φινάλε, στην αρχή μιας καινούργιας χρονιάς. Τι θα ευχόταν στον κόσμο για το 2021 ; Γελάει. «Να μην πάψουμε ν’ αναζητούμε τη χαρά. Και να μη χάνουμε την ψυχραιμία μας».
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
