Ένας χρόνος χωρίς την Αρλέτα

Ήταν πέντε η ώρα, ένα ζεστό απόγευμα. Το ημερολόγιο έδειχνε 8 Αυγούστου 2017. Στη μονάδα εντατικής θεραπείας του Ευαγγελισμού, η Αργυρώ – Νικολέτα Τσάπρα άφησε την τελευταία της πνοή… όλοι κλάψαμε για την Αρλέτα που αγαπήσαμε.

Ένας χρόνος πέρασε κιόλας. Ένας χρόνος χωρίς την καλλιτέχνιδα που είχε ταυτιστεί στις καρδιές μας, με αυτήν την ιδιαίτερη χάρη και το πηγαίο, απαλό συναίσθημα.

Η Αρλέτα. Μεστή αλλά σε παλ αποχρώσεις. Κοφτερή σα λεπίδα αλλά σε χαμηλές συχνότητες. Έπρεπε να ακούσεις προσεκτικά για να νιώσεις τον κόσμο της σε υψηλή ανάλυση.

Από τα χρόνια των μπουάτ και τα τραγούδια του Σπανού, του Χατζιδάκι του Θεοδωράκη και του Μαυρουδή, στα χρόνια των δίσκων με τον Λάκη Παπαδόπουλο και τις δικές της συνθέσεις, που έγραψαν κι αυτές τη δική τους μοναδική ιστορία, η τραγουδοποιός με τη βελούδινη φωνή και τις αφηγήσεις για απογεύματα με τσάι γιασεμιού, πέτυχε να τρυπώσει αθόρυβα από τις γρίλιες του μυαλού μας απευθείας στην ψυχή μας, με τραγούδια και εικόνες που διέγραψαν μια τροχιά δεκαετιών, ωριμάζοντας και μεγαλώνοντας μαζί της.

Μαζί της και με τα τραγούδια της εξελίχθηκε και μια ολόκληρη γενιά νέων καλλιτεχνών, στους οποίους άφησε ανεξίτηλο σημάδι, με την ιδιαίτερη αισθητική της.