Ο Γιάννης Κουκουράκης μπαίνει καθημερινά μέσα στα σπίτια μας μέσα από τον ρόλο του Κωνσταντή στην επιτυχημένη σειρά του ANT1 “Άγριες Μέλισσες“. Αν και ο ίδιος υποδύεται έναν όχι και τόσο συμπαθητικό ήρωα, έχε καταφέρει να κερδίσει την εκτίμηση του κοινού για τις ικανότητές του.
Κάνοντας ένα διάλειμμα από τα γυρίσματα της σειράς και τις παραστάσεις στο θέατρο Ήβη για το έργο “Όποιος θέλει να χωρίσει να σηκώσει το χέρι του” μίλησε στη δημοσιογράφο Μαρία Λυσάνδρου και στο Plan be για τις “Άγριες Μέλισσες”, την ανησυχία του μήπως τον στοιχειώσει ο ρόλος του Κωνσταντή, για τον Γιώργο Καπουτζίδη αλλά και την ανάγκη του να εκφράζει τις απόψεις του στα social media χωρίς κανένα φόβο.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Προλαβαίνεις να δεις τη σειρά;
Τη βλέπω από το web. Τις ώρες που παίζεται, εγώ είμαι στο θέατρο. Οπότε, φροντίζω να μαζεύονται 2 με 5 επεισόδια και τα βλέπω μαζί.
Είσαι από τους ανθρώπους που βλέπουν τον εαυτό τους, δηλαδή…
Ναι, ναι… γιατί κρατάω σημειώσεις, παρατηρώ τον εαυτό μου, παρατηρώ τους συνεργάτες μου. Ουσιαστικά, είναι μελέτη της δουλειάς: βλέπεις τα λάθη σου, προσπαθείς να τα διορθώσεις, τι δεν σου άρεσε, τι θα ήθελες να ξανασυμβεί… Είσαι πια απ’ έξω και βλέπεις σαν «τρίτο μάτι» κάτι έτοιμο. Όταν είσαι μέσα εκεί, δεν μπορείς να καταλάβεις ακριβώς τι γίνεται και πώς μπορεί να έχει βγει.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Και τι συμπέρασμα βγάζεις, βλέποντάς σε;
Δεν έχω συναίσθημα όταν με βλέπω. Λέω «Αυτός κάνει αυτό», όχι “εγώ”. Και τις φωτογραφήσεις σε περιοδικά έτσι τις αντιμετωπίζω. Ποτέ δεν βάζω “εμένα”. Είναι ο “αυτός” ο άνθρωπος που βλέπω – για να μπορώ να δω λίγο ξεκάθαρα το τοπίο. Ε ναι, δεν θα πω «Παναγία μου, πώς βγήκα»! (γέλια)
Ανησυχείς λίγο μήπως σε “στοιχειώσει” ο Κωνσταντής;
Όχι. Αν ανησυχούσα για την κάθε δουλειά ότι μπορεί να με “στοιχειώσει”, θα καθόμουν σπίτι μου.
Το λέω, επειδή η συγκεκριμένη σειρά είναι φοβερά δημοφιλής.
Ίσα-ίσα, χαίρομαι την επιτυχία της σειράς, γιατί είναι οι κόποι μας, οι κόποι των συνεργείων που δουλεύουν μαζί μας, όλων αυτών των ανθρώπων που εργάστηκαν για το αποτέλεσμα αυτό∙ είναι μια ομαδική δουλειά. Και, αν μη τι άλλο, δεν το κάνεις ποτέ περιμένοντας να πάει μέτρια. Μόνο χαρά μπορώ να νιώσω – ούτε φόβο, ούτε ανησυχία.
Πάντως, εγώ θεωρώ ότι τον Κωνσταντή κάποια στιγμή θα καταλήξουμε να τον συμπαθούμε…
Εντάξει, υπήρχαν και περίοδοι που φοβήθηκα ότι θα μου πετάνε γιαούρτια και ντομάτες στον δρόμο… (γέλια)
Δεν σου έχουν πετάξει τίποτα ακόμα; Καλά είσαι!
Όχι! Παραδόξως όχι! Και κανένας δεν μου έχει μιλήσει άσχημα.
Ξέρουμε αν η σειρά θα συνεχιστεί και του χρόνου; Έχετε εσείς καθόλου ενημέρωση;
Φήμες λένε ότι “ναι”. Τώρα, επισήμως, δεν έχει ανακοινωθεί ακόμα κάτι. Λέγονται πολλά.
Κοιτάζοντας το instagram σου, είδα ότι σε μερικές φωτογραφίες αναπτύσσεις κάποιες απόψεις σου. Ένα σχετικά πρόσφατο που είχες γράψει ήταν με αφορμή τις φωτιές στην Αυστραλία. Είναι “ασφαλές”, πιστεύεις, κάποιος γνωστός να “εκτίθεται” έτσι γράφοντας την άποψή του, ειδικά αν είναι και λίγο οξεία;
Μια χαρά είναι. Δεν μπορώ να ζω σε ένα καθεστώς φόβου, μήπως πουν κακό πράγμα για μένα. Ούτε να σκέφτομαι να μιλήσω, επειδή μπορεί να χάσω followers ή να με αντιπαθήσουν κάποιοι. Είμαι ένας ελεύθερος άνθρωπος γενικώς. Και ούτε με θεωρώ «παιδαγωγό του κόσμου», ούτε «δημόσιο πρόσωπο».
Θα πω τη σκέψη μου – η οποία δεν είναι πολιτικοποιημένη, έτσι; Και μέχρι εκεί. Δεν φοβήθηκα ποτέ να εκφράσω την άποψή μου, κι ας είναι και λίγο οξεία. Πολλές φορές και πολύ∙ δεν πειράζει… Ουσιαστικά, λέω αυτά που δεν θα έλεγε ένα κείμενο, θα τα κόβανε. Ούτως ή άλλως, υπάρχει έκθεση. Ο κόσμος, μέσα από την ανωνυμία των social, μπορεί να εκφραστεί με τα χειρότερα ή με τα καλύτερα. Τώρα, αν εσύ ζεις με βάση αυτό, έχεις χάσει τον στόχο της ζωής σου.
Πώς είναι γενικά ως συνεργάτης, ως άνθρωπος ο Γιώργος Καπουτζίδης;
Υπέροχος. Νομίζω ότι δικαίως έχει την αγάπη του κόσμου. Είναι ένα τόσο καλόψυχο πλάσμα, εξαιρετικός συνεργάτης. Τουλάχιστον 1-2 φορές την εβδομάδα θα έρθει για να δει και την παράσταση. Όχι για να κάνει παρατηρήσεις, έρχεται για την παρέα – έχει μεγάλη διαφορά και σημασία αυτό. Μπορεί να βγούμε και όλοι μαζί για ποτό, μπορεί να πάμε για φαγητό μετά την παράσταση…
Δεν έχει επιλέξει τυχαία τα άτομα που επέλεξε. Για κάποιον λόγο, όλοι “δέσαμε” μεταξύ μας και, πραγματικά, ο ένας νοιάζεται για τον άλλον. Αυτό δεν συμβαίνει σε όλες τις δουλειές…
Θα συνεργαζόσουν μαζί του, σε περίπτωση που θα έκανε πάλι κάτι τηλεοπτικά;
Σύμφωνα με την εμπειρία που έχω, δεν θα το σκεφτόμουν καθόλου! Είναι ένας άνθρωπος που πραγματικά έχει μπει μες στην καρδιά μου. Αυτό που εκπέμπει, αυτό είναι κιόλας. Δεν είναι “φτιαχτό”, δεν είναι «για τον κόσμο». Είναι ένας άνθρωπος που, δεν ξέρω, «έχει καταπιεί τον ήλιο»…
Και, επίσης, μου αρέσει πάρα πολύ το ότι ο Γιώργος έχει το θάρρος της γνώμης του, δεν εγκλωβίζεται σε ταμπού. Μιλάει ανοιχτά, υπερασπίζεται τη ζωή του, τα δικαιώματα του ανθρώπου. Και αυτό είναι πολύ σημαντικό. Δεν φοβάται.
Μα ο καθένας, τελικά, δεν έχει το δικαίωμα να κάνει ό,τι θέλει;
Για μένα, ναι. Αλλά το ότι εγώ το θεωρώ αυτονόητο, δεν σημαίνει ότι το θεωρεί και ο παραδίπλα. Αυτό εμένα με τρομάζει. Φοβάμαι να παραδεχτώ ότι η δική μου λογική δεν είναι η κοινή λογική. Γιατί, πολλές φορές, νιώθω σαν εξωγήινος. Πάντα όμως ήμουν έτσι, από μικρός. Πολλά δεν μου “κολλούσανε”.
Όπως;
Ας πούμε ο γάμος, έτσι όπως τον έχω δει να γίνεται. Γιατί εγώ έρχομαι και από την Κρήτη, που είναι μια παράδοση μεγάλη ο γάμος, είναι μια τεράστια βιομηχανία χρημάτων. Εγώ το βλέπω εντελώς ψυχρά: είναι ένα συμβόλαιο. Θα μαζευτούμε 2.000 κόσμος, θα βγάλει το ζευγάρι κάποια χιλιάρικα… και μετά από 2-3 χρόνια, μπορεί να χωρίσουν και να γίνει «το κάγκελο του κάγκελου». Όνειρο ζωής το ’χει η άλλη να φορέσει νυφικό αξίας 5.000 ευρώ, τη στιγμή που δουλεύει για 800. Και λες «ρε κούκλα, πάρε αυτά τα λεφτά να πας με τον γκόμενο ένα ταξίδι» ή «αν γεννήσεις, να τα χρησιμοποιήσεις για τη γέννα σου, για κάτι χρηστικό». Ή όπως το να κρίνεις έναν άνθρωπο από τις προτιμήσεις του. Ή το θέμα της αισθητικής. Όλο αυτό γύρω μου με κουράζει, πώς να σου πω…
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
