«Η Φωνή της Χιντ Ρατζάμπ»: Το φιλμ που αποδεικνύει ότι αυτός ο κόσμος δεν θα αλλάξει ποτέ

Γενάρης 2024, Γάζα. Ένα κορίτσι κρύβεται κάτω από καθίσματα, τρυπημένα από σφαίρες. Το όνομά της είναι Χιντ Ρατζάμπ. Δεν είναι ακόμη έξι χρονών. Μόνη της, ανάμεσα σε νεκρούς συγγενείς, καταφέρνει να καλέσει βοήθεια και η φωνή της φτάνει στο τοπικό παράρτημα του Ερυθρού Σταυρού. Στην άλλη άκρη της γραμμής, εθελοντές πασχίζουν να καθησυχάσουν το παιδί. 

Η συνομιλία καταγράφεται. Τα άρματα μάχης ακούγονται να περνούν ρυθμικά. Ύστερα, πυροβολισμοί. Ύστερα, σιωπή.

Μήνες αργότερα, η Τυνήσια σκηνοθέτις  Kaouther Ben Hania, εν μέσω της διεθνούς περιοδείας της τελευταίας της ταινίας, διαβάζει για την υπόθεση. Όλα παγώνουν. Η ιστορία της Hind δεν της αφήνει περιθώρια για «μελλοντικά projects» ή χρονοδιαγράμματα άλλης παραγωγής. Η κάμερά της στρέφεται αλλού.

Έναν χρόνο μετά, στη Μόστρα της Βενετίας, η Ben Hania ανεβαίνει στη σκηνή. Δακρυσμένη. Δεν ευχαριστεί απλώς τους συνεργάτες της, ανάμεσά τους οι Brad Pitt, Joaquin Phoenix και Alfonso Cuaron, που στάθηκαν στο πλευρό της ως εκτελεστικοί παραγωγοί αλλά μιλά για κάτι άλλο: για την ευθύνη του σινεμά απέναντι στην πραγματικότητα.

«Δεν είχα σκοπό να κάνω αυτή την ταινία», λέει. «Απλώς, δεν μπορούσα να μην την κάνω».

Δεν υπάρχει ήχος πιο καθαρός από εκείνον της απόγνωσης 

Ένα κορίτσι τηλεφωνεί. Δεν κλαίει, δεν φωνάζει. Μιλά. Σε ένα κέντρο πρώτων βοηθειών, η φωνή της καταγράφεται. Η φωνή αυτή ανήκει στη Hind Rajab. Είναι πέντε χρονών. Βρίσκεται μόνη της, μέσα σ’ ένα αυτοκίνητο γεμάτο νεκρούς συγγενείς της, όλοι τους είναι άμαχοι. Η επικοινωνία διαρκεί εβδομήντα λεπτά. Μέσα σ’ αυτά τα λεπτά, δεν σώζεται κανείς. Ούτε το παιδί.

Η Kaouther Ben Hania ακούει αυτή τη φωνή. Δεν τη σκηνοθετεί. Δεν τη μεταγράφει. Τη μεταφέρει. Αυτό κάνει. Παύει να είναι δημιουργός και γίνεται αγωγός. Για να φτάσει αυτή η φωνή σε εμάς, χωρίς διαμεσολαβήσεις. Χωρίς «προβληματισμούς». Χωρίς φτιασίδια.

Η ταινία «Η Φωνή της Χιντ Ρατζάμπ» δεν ζητάει τίποτα από τον θεατή, δεν απαιτεί οίκτο, ούτε οργή. Του προσφέρει, με νηφαλιότητα σχεδόν ενοχλητική, μια απλή πράξη ακρόασης. Και με αυτήν, αναλαμβάνει το βάρος μιας απουσίας που δεν μπορεί να αποδοθεί σε αμέλεια ή τύχη. Το σινεμά, εδώ, δεν είναι μορφή τέχνης. Είναι πράξη ανάκτησης της μαρτυρίας.

Ανάμεσα στους τίτλους των εκτελεστικών παραγωγών το όνομα της Χιντ ξεχωρίζει. Όχι γιατί έγινε σύμβολο. Αλλά γιατί δεν πρόλαβε να γίνει τίποτα άλλο.

Μια γραμμή που δεν έπρεπε να σιγήσει

Όλα εκτυλίσσονται σε ένα τηλεφωνικό κέντρο. Ο ήχος φτάνει από μια κατεστραμμένη συνοικία της Γάζας. Στην άλλη άκρη της γραμμής, η Hind Rajab. Είναι πέντε χρονών. Καλεί σε βοήθεια. Οι εθελοντές ακούνε. Προσπαθούν να συντονίσουν. Δεν έχουν χρόνο, δεν έχουν πόρους, δεν έχουν τρόπο. Η φωνή της μικρής είναι σταθερή, κάποιες στιγμές σχεδόν ανέλπιστα ήρεμη. Περιγράφει το σχολείο της, θυμάται τους φίλους της και περιμένει.

Η Kaouther Ben Hania δε σκηνοθετεί τον τρόμο. Τον παρακολουθεί. Το βλέμμα της μένει πάνω στους ακροατές όχι στη Hind, που ποτέ δεν βλέπουμε, αλλά σε εκείνους που ήθελαν να τη σώσουν, αλλά δεν μπορούσαν. Το θρίλερ δεν είναι εξωτερικό. Είναι εσωτερικό και άκαμπτο.

 

 

 

 

 

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Variety (@variety)

 Αμέσως μετά την προβολή, η συγκίνηση απλώθηκε σε όλη την αίθουσα και ένα χειροκρότημα 23 λεπτών ήταν αφιερωμένο αποκλειστικά στην Hind Rajab. Η σημαία της Παλαιστίνης ανέμιζε, η Rooney Mara και ο Joaquin Phoenix δάκρυσαν για την Hind που με σταθερή φωνή που έσβησε αφήνοντας πολλά ερωτηματικά για αυτόν εδώ τον κόσμο που τελικά δεν θα αλλάξει ποτέ. 

Photos: Reuters