Μαρία Τζομπανάκη: Μιλάει για το γιο της Ορφέα Αυγουστίδη και για τα 8 χρόνια μοναξιάς!

Η Μαρία Τζομπανάκη, σε μία από τις σπάνιες φωτογραφήσεις της ειδικά για το «Down Town», θυμάται στιγμές από την καριέρα της, μιλάει στον Γιάννη Πουλόπουλο για το γιο της, επίσης ηθοποιό Ορφέα Αυγουστίδη, και τον έρωτα που έζησε και δεν της λείπει. Φέτος, βρίσκεται στην Κύπρο ως πρωταγωνίστρια στη σειρά «Όμικρον θετικό» του ΑΝΤ1.

Είχες οχτώ χρόνια να δουλέψεις στην τηλεόραση. Σου είχε λείψει;
Ναι, βέβαια. Μου έλειψε η δουλειά μου και μάλιστα πάρα πολύ. Η ενασχόλησή μου με τον Δήμο της Αθήνας με απομάκρυνε από αυτήν για ένα διάστημα. Αφοσιώνομαι σε ό,τι κάνω και ήθελα να είμαι συνεπής και εκεί κι έτσι, για αρκετό καιρό, στη συνείδηση των ανθρώπων της δουλειάς μου ήμουν πολύ απασχολημένη αντιδήμαρχος.

Φοβήθηκες μήπως σε ξεχάσουν;
Ποτέ δεν σκέφτηκα με αυτόν τον τρόπο. Ποτέ δεν εξαργύρωσα, ακόμα και στο πικ των τηλεοπτικών επιτυχιών μου, μία ανάγκη τέτοια, να επιβεβαιωθώ, είτε μέσα από περιοδείες, είτε επιδιώκοντας την ενασχόληση του Τύπου με την προσωπική μου ζωή. Από μικρή είχα διαλέξει να ζήσω με αρμονία, με αυτό που είμαι πραγματικά… Δεν ήταν ποτέ η δουλειά μου ένας τρόπος να τονίσω τον εγωισμό μου. Η χαρά της έμπνευσης και της δημιουργίας ήταν και είναι αυτό που με συνδέει με τη δουλειά μου. Ποτέ δε με απασχόλησε αν θα με «ξεχάσουν» ως ηθοποιό. Το αποτύπωμα της ζωής μου είναι ο γιος μου, είναι η αγάπη μου για την Κρήτη και τον πολιτισμό, αλλά και οι πράξεις μου ως άνθρωπος. Ακόμα κι αν «ξεχαστώ», λοιπόν, από πολλούς κάποτε, ο γιος μου και αυτοί που αγάπησα θα με θυμούνται και με τρόπο βαθιά αληθινό!

Ήσουν πάντα πολύ προσεχτική στις επιλογές σου. Είχες ενδοιασμούς όταν σου πρότειναν να πρωταγωνιστήσεις στην τηλεοπτική σειρά του ΑΝΤ1 «Όμικρον θετικό»;
Ήμουν επιφυλακτική, γιατί δεν είχα στα χέρια μου ένα βιβλίο, όπως στις περισσότερες τηλεοπτικές μου δουλειές. Όταν επικοινώνησε μαζί μου ο σκηνοθέτης της σειράς, Σταύρος Ποταμάρης, ακούγοντάς τους ενδοιασμούς μου, μου είπε: «Δεν θέλω να μου απαντήσεις τώρα ούτε “ναι”, ούτε “όχι”! Θέλω να συναντηθούμε μαζί και με τον σεναριογράφο, Γιώργο Μουσκοβία, και θα μας πεις μετά τι αποφάσισες». Πραγματικά, όταν βρεθήκαμε στην Αθήνα είδα απέναντί μου δυο πολύ γλυκούς και γεμάτους ενθουσιασμό ανθρώπους. Όταν μου εξήγησαν και το θέμα του σίριαλ που προσπαθεί να απαντήσει στο ερώτημα «Ποια είναι πιο πολύ μάνα; Αυτή που φέρει στον κόσμο ένα παιδί ή αυτή που το μεγαλώνει;», οι όποιες αμφιβολίες μου κάμφθηκαν. Και ένας από τους λόγους που με άγγιξε πολύ η ιστορία είναι γιατί βιώνω κάτι αντίστοιχο και στο οικογενειακό μου περιβάλλον, μιας και ο αδελφός μου αποφάσισε να υιοθετήσει και μεγαλώνει ένα παιδί που κινδύνευε να βρεθεί σε ίδρυμα. Όσο για το ρόλο μου, μου έκανε κλικ, γιατί υποδύομαι μία μητέρα η οποία μεγαλώνει το παιδί που γέννησε μία άλλη γυναίκα.

Εσύ πώς είσαι ως μητέρα; Είσαι υπερπροστατευτική;
Δεν νομίζω. Ποτέ δεν αντιμετώπισα το παιδί μου σαν να ήταν ιδιοκτησία μου. Ό,τι κάνω για τον γιο μου, του το χαρίζω και θα το κάνω μέχρι που θα πεθάνω, γνωρίζοντας πολύ καλά ότι είναι ελάχιστο μπροστά σε αυτά που έχω πάρει από εκείνον, από την πρώτη στιγμή που τον ένιωσα μέσα μου. Δεν ήθελα το παιδί μου να εξαρτάται από εμένα. Αν θα πω στον Ορφέα «μου λείπεις», θα του το πω χαμογελαστά και θα συμπληρώσω: «Αλλά εσύ ξέρεις καλύτερα!». Όταν αποφάσισε στα 21 του χρόνια να μείνει μόνος του, πήγα σε ένα ξενοδοχείο στην Κρήτη και έκλαιγα μέρα νύχτα για ένα μήνα. Αλλά είναι κάτι που δεν του είπα ποτέ και θα το μάθει πρώτη φορά τώρα, αν τύχει και διαβάσει αυτή τη συνέντευξη.

Θεωρείς ότι ο Ορφέας είναι πιο ταλαντούχος από εσένα;
Δεν νομίζω ότι μπορεί να γίνει τέτοιου είδους σύγκριση. Όταν είδα τον Ορφέα στην πρεμιέρα της ταινίας «Λούφα και παραλλαγή», που ήταν το πρώτο δείγμα δουλειάς του ως ηθοποιός, έφυγα από την αίθουσα μουδιασμένη ευχάριστα και συγκινημένη γιατί κατάλαβα ότι το παιδί μου έχει ένα χάρισμα, το οποίο ο φακός το είδε και το κατέγραψε. Αλλά δεν ήμουν σίγουρη ότι κάνει γι’ αυτή τη δουλειά. Όταν την επόμενη χρονιά τον είδα στο θέατρο, στην παράσταση «Νύχτες ραδιο-φόνων», όπου είχε έναν πολύ δύσκολο ρόλο, γιατί έπρεπε να είναι ταυτόχρονα και δραματικός, αλλά και αρκετά εξωστρεφής, έκλαιγα με αναφιλητά! Και δεν θα ξεχάσω, μέχρι να κλείσω τα μάτια μου, που όταν τέλειωσε η παράσταση ο κόσμος χειροκροτούσε τον Ορφέα και στη συνέχεια εμένα, θέλοντας να με συγχαρούν με αυτό τον τρόπο, για το παιδί που έφερα στον κόσμο… Και ανάθρεψα! Εκεί, λοιπόν, συνειδητοποίησα ότι ο Ορφέας είναι πραγματικά πολύ ταλαντούχος ηθοποιός και του είπα: «η υποκριτική θα σε λατρέψει. Αν κι εσύ την αγαπάς, τότε εδώ είναι ο χώρος σου».

Σε ό,τι αφορά στα προσωπικά σου, είχα ακούσει να λες ότι είσαι πολλά χρόνια μόνη σου…
Είμαι σχεδόν οκτώ χρόνια μόνη μου.

Και δεν σου λείπει μία σχέση;
Δεν θα μπορούσα να είμαι με έναν άνθρωπο που δεν θα εκτιμούσα, μόνο και μόνο για να λέω ότι έχω ερωτική ζωή. Όσους άντρες είχα στη ζωή μου, τους αγάπησα πολύ, με πρώτο και καλύτερο τον πατέρα του παιδιού μου! Είμαι ένας άνθρωπος χορτάτος, που ακόμα και το δάκρυ που μπορεί να ήρθε, σε κάποια φάση της ζωής μου, ήταν συνειδητοποιημένο. Ένιωσα την αλμύρα του και είπα «μπράβο» στον εαυτό μου που το βίωσα στο έπακρο. Έχοντας ζήσει έτσι, δεν θα μπορούσα τώρα να είμαι με έναν και μετά με έναν άλλον! Ειδικά εμείς οι Κρητικές σεβόμαστε τους άντρες της οικογένειας, τον πατέρα, τον αδελφό, τον γιο, τον σύζυγο και δεν θα έδινα σε καμία περίπτωση το δικαίωμα να πουν κάποιοι στον Ορφέα: «Η μάνα σου γυρίζει με τον ένα και τον άλλον!».