Τα τελευταία τέσσερα χρόνια, ο Αλέξανδρος Μαρτίδης έχει καταφέρει να μπει στα σπίτια μας και να εδραιωθεί στις συνειδήσεις του τηλεοπτικού κοινού μέσα από τον ρόλο του αστυνόμου Κουράκου στη σειρά του MEGA, «Η Γη της Ελιάς».
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Ο γοητευτικός αστυνόμος Κουράκος με το μυστηριώδες βλέμμα και το ευγενικό χαμόγελο, όπως θα αποκαλύψει ο ίδιος στο TLIFE, δίδαξε στον Αλέξανδρο Μαρτίδη τη ψυχραιμία.
Στη ζωή του, ο Αλέξανδρος Μαρτίδης είναι ένας άνθρωπος δοτικός, ευαίσθητος, και υπεπροστατευτικός με τους ανθρώπους του, όταν δε ερωτεύεται, μετατρέπεται σε ένα μεγάλο μωρό. Ωστόσο, η κόρη του, που πλέον είναι στην εφηβεία, αποτελεί για εκείνον την απόλυτη προτεραιότητα. Φροντίζει να περνά ουσιαστικό χρόνο μαζί της, να ακούει τις ανάγκες της αλλά και να μαθαίνει μέσα από εκείνη.
Αλέξανδρε, η «Γη της Ελιάς» προβάλλεται φέτος για 5η χρονιά. Πως αισθάνεσαι που βρίσκεσαι σε μια δουλειά που έχει αγαπηθεί τόσο από τον κόσμο;
Μόνο ευλογία θα μπορούσα να νιώθω. Η «Γη της Ελιάς» είναι ένα σχολείο για μένα. Είναι η δεύτερη τηλεοπτική μου δουλειά, αλλά η πρώτη στην οποία μου δόθηκε ένας πρωταγωνιστικός ρόλος. Ήταν πρόκληση για μένα όντας Κύπριος, να πρέπει να υποδυθώ τον Μανιάτη αστυνόμο.
Για μένα όλη η ομάδα από την «Γη της Ελιάς» είναι οικογένειά μου. Βρίσκομαι μαζί τους περισσότερες ώρες απ’ ότι βρίσκομαι στο σπίτι μου. Δουλεύουμε πολλές ώρες αλλά δε με ενοχλεί καθόλου, αντιθέτως μου αρέσει.
Νομίζω το ότι αυτή η σειρά προβάλλεται τώρα για 5η σεζόν, έχει να κάνει και με το πόσο πολύ την έχουμε αγαπήσει πρώτα απ’ όλους εμείς οι ίδιοι. Είμαστε στην 5η χρονιά και νιώθουμε ότι είμαστε στην 1η σεζόν. Δε ξέρω πώς μπορώ να περιγράψω την όρεξη που έχουμε όλοι γι’ αυτή τη δουλειά και το μεράκι με το οποίο δουλεύουμε. Προφανώς και θα υπάρξουν στιγμές έντασης αλλά το δέσιμό μας είναι μοναδικό.
Μετά από πέντε χρόνια πόσο μπορεί να εξελιχθεί ένας χαρακτήρας, όπως αυτός του αστυνόμου Κουράκου;
Πολλοί θα πουν ότι δε μπορούν να γίνουν και πολλά. Εγώ θα σου πω ότι θέλω συνέχεια να εξελλίσεtται ο χαρακτήρας μου, να μη μένει στάσιμος. Υπάρχουν ρόλοι που είναι καλοί και ρόλοι που είναι καλοί αλλά εξελίσσονται σε ευφυείς. Μακάρι να καταφέρω να μετατρέψω τον χαρακτήρα του Κουράκου σε έναν ευφυή ρόλο.
Εδώ και πέντε χρόνια υποδύεσαι τον αστυνόμο Κουράκο. Υπάρχουν στιγμές που νιώθεις ότι κουβαλάς τον ρόλο αυτό και στην καθημερινότητά σου:
Φυσικά. Αρχικά και στη ζωή μου φοράω μαύρα ρούχα (γέλια). Πέρα απ’ αυτό όμως, έχω κρατήσει κάποια από τα στοιχεία χαρακτήρα του Κουράκου. Ως Αλέξανδρος όταν βλέπω ότι δεν υπάρχει σεβασμός, όταν κάποιος είναι αγενής, ή βλέπω κάποια αδικία αντιδρώ έντονα. Ο Κουράκος από την άλλη, είναι πολύ ψύχραιμος. Αυτό με έχει βοηθήσει να μετριάσω κι εγώ τς αντιδράσεις μου. Το παιδί με είχε ήδη βοηθήσει να γίνω πιο ψύχραιμος, αλλά και μέσα από τον Κουράκο το έχω εξελίξει αυτό.
Επίσης υπάρχουν πολλές ατάκες που έχει γράψει η Βάνα Δημητρίου και με έχουν βοηθήσει στη ζωή μου. Όπως επίσης, υπάρχουν και πράγματα που έχει γράψει και ήταν πολύ κοντά σε μένα και σε πράγματα που έχω ζήσει, χωρίς εγώ να της έχω πει τίποτα. Είναι μαγικό.
Στον Κουράκο ποιά στοιχεία του Αλέξανδρου έχεις βάλει;
Ένα χαρακτηριστικό μου, είναι το ύφος που παίρνω σε πολλές περιπτώσεις με το σηκωμένο φρύδι, όταν θέλω να πω σε κάποιον να σταματήσει, να μη συνεχίσει μια κουβέντα. Αυτό το έχει και ο Κουράκος, θα το παρατηρήσετε σε αρκετές σκηνές.
Κάτι άλλο που έχω εγώ και το έχει και ήρωάς μου, είναι το ότι είμαστε η «ήρεμη δύναμη». Ως Αλέξανδρος, μπορεί μέσα μου να «καίγομαι» αλλά έξω να μη φανεί τίποτα. Αν προσέξεις, ο Κουράκος στις καταθέσεις που παίρνει δεν εξωτερικεύει τίποτα από αυτά που νιώθει ή σκέφτεται.
Αυτό βέβαια, έρχεται σε αντίθεση με το πως λειτουργεί στην προσωπική του ζωή με την Αριάδνη. Ο Κουράκος όταν αγαπάει είναι παδί, έτσι είμαι κι εγώ στη ζωή μου. Όταν ερωτεύομαι, είμαι σαν ένα μεγάλο μωρό.
Άρα είσαι ένας άνθρωπος που δε φοβάται να δείξει αυτά που νιώθει.
Δυστυχώς (γέλια). Δε μετανιώνω που εξωτερικεύω αυτά που νιώθω, αλλά δυστυχώς οι άνθρωποι έχουμε μάθει όταν ο άλλος είναι καλός και ειλικρινής μαζί μας, να τον κάνουμε ό,τι θέλουμε, να εκμεταλλευόμαστε την κατάσταση.
Εγώ είμαι και ένας άνθρωπος που προσπαθώ να δικαιολογώ τις συμπεριφορές των άλλων. Συγχωρώ εύκολα. Δε μπορώ να κρατήσω κακία σε κάποιον, εκτός αν πειράξει κάποιος το παιδί μου. Εκεί δε συγχωρώ κανέναν και τίποτα. Και με τους φίλους μου όμως, είμαι υπερπροστατευτικός. Μπορεί να συμβεί κάτι σε μένα και να το προσπεράσω, αλλά αν πειράξουν κάποιον φίλο μου, θα ενοχληθώ.
Από όλα αυτά που μου λες, καταλαβαίνω ότι είσαι ένας πολύ τρυφερός και δοτικός άνθρωπος. Δίνεις μεγάλη σημασία στο πώς θα είναι οι άλλοι καλά. Τον Αλέξανδρο τον βάζεις ποτέ σε προτεραιότητα;
Μπορεί για μεγάλα διαστήματα να δίνω προτεραιότητα στη δουλειά, στο πώς θα είμαι συνεπής και εντάξει σε όλες μου τις υποχρεώσεις. Θέλω να πηγαίνω στη δουλειά πάντα διαβασμένος, στην ώρα μου, να δείχνω στον άλλον πόσο με νοιάζει αυτό που κάνω, και με τον τρόπο που να διεκδικώ τον σεβασμό, κάτι που έχω πετύχει.
Επίσης, πάντα θα ρωτήσω τον άλλον αν είναι καλά ή όχι. Και θα το κάνω από πραγματικό ενδιαφέρον, με νοιάζει πραγματικά να είναι καλά οι άνθρωποι γύρω μου. Μου αρέσει να προσφέρω την αγκαλιά μου και να εμψυχώνω τους άλλους να πάνε ένα βήμα παραπέρα.
Όταν όμως συνειδητοποιώ ότι έχω βάλει για καιρό σε δεύτερη μοίρα τον εαυτό μου, και τις δικές μου ανάγκες, τότε «κλειδώνω» και δίνω περισσότερη βάση στον Αλέξανδρο.
Συνήθως όταν κάνουμε μια τέτοια αλλαγή και αρχίζουμε να ενδιαφερόμαστε και για τον εαυτό μας, γινόμαστε δυσάρεστοι προς τους άλλους.
Δεν πειράζει. Καμιά φορά χρειάζεται να συμβαίνει και αυτό. Περνάμε μεγάλα διαστήματα που ακριβώς για να είναι οι άλλοι καλά, συγχωρούμε και ανεχόμαστε πράγματα. Δεν πειράζει να γίνουμε και λίγο δυσάρεστοι κάποια στιγμή. Υπάρχουν στιγμές που γίνομαι αυστηρός.
Και με την κόρη μου είμαι αυστηρός. Όταν για παράδειγμα, ενώ τις δίνω τα πάντα και μου ζητάει κάτι και της πω όχι και κρατάει μούτρα, τότε την προτρέπω να σκεφτεί την κατάσταση και μετά να έρθει να συζητήσουμε. Δεν υποκύπτω επειδή θα κάνει μούτρα.
Κάνετε συζητήσεις με την κόρη σου;
Πάρα πολλές. Μιλάμε πάρα πολύ οι δυο μας. Πηγαίνουμε για καφέ, για φαγητό, για περπάτημα. Περνάμε πολύ χρόνο μαζί.
Τώρα που είναι στην εφηβεία δυσκολεύουν λίγο τα πράγματα;
Τώρα είναι στην Γ’ Γυμνασίου, και αυτό που παρατηρώ είναι ότι έχει αρχίσει να αλλάζει. Έχει αρχίσει να διαβάζει πολύ, και όπως μου λέει, το απολαμβάνει. Αυτό είναι κάτι που με χαροποιεί. Η δυσκολία που αντιμετωπίζουμε είναι στο πώς θα καταφέρει να μετριάσει όλο αυτό το συναισθηματικό χείμαρρο και τη σύγχυση που επικρατεί μέσα της – όπως και στους περισσότερους εφήβους. Εκεί όμως είναι που ερχόμαστε εγώ και η μητέρα της για να της εξηγήσουμε κάποια πράγματα που στο μυαλό της μπορεί να μοιάζουν άλυτα.
Τώρα άλλωστε είναι που μπαίνουν οι βάσεις για το πως θα χειρίζεται τις καταστάσεις μόνη της σε τέσσερα χρόνια που θα είναι πλέον ενήλικη. Αυτό που λέω πάντα είναι ότι πρέπει να δίνουμε χώρο στα παιδιά μας. Τα παιδιά πρέπει να κάνουν και λάθη, κι εμείς ως γονείς θα είμαστε πάντα εκεί για να τα στηρίζουμε όταν και αν μας το ζητήσουν.
Τα τελευταία χρόνια παρατηρούμε μια έξαρση στα περιστατικά βίας ανάμεσα σε εφήβους. Σε αγχώνει αυτό;
Δε με αγχώνει απλά. Το σκέφτομαι συνέχεια. Δε μπορώ να κάνω καν εικόνα κάποιον να πειράζει την κόρη μου. Σίγουρα όμως δε θα είμαι ψύχραιμος σε κάτι τέτοιο. Καλό είναι οι γονείς να ρωτάμε καθημερινά τα παιδιά μας πώς είναι, αν έχει συμβεί κάτι. Και να τα ρωτάμε όχι με αυστηρότητα και πίεση, αλλά να τα προτρέπουμε να μας ανοιχτούν.
Για να συμβεί όμως αυτό χρειάζεται η σχέση γονιού-παιδιού να έχει χτιστεί πάνω στην εμπιστοσύνη και την κατανόηση. Πολλά παιδιά φοβούνται να μιλήσουν στους γονείς τους.
Σωστά, αλλά γι’ αυτό ευθυνόμαστε αποκλειστικά και μόνο οι γονείς. Κανείς άλλος. Πρέπει να είμαστε κοντά στα παιδιά μας. Δεν πρέπει να μεταφέρουμε στα παιδιά τον τρόπο που εμείς μεγαλώσαμε, και να φερόμαστε όπως οι γονείς μας σε εμάς.
Προσωπικά, όταν η μητέρα μου προσπάθησε να με συμβουλέψει για το πώς θα μεγαλώσω την κόρη μου, της εξήγησα ότι ναι μεν την αγαπώ και της είμαι ευγνώμων για όσα μου έχει δώσει και μάθει, αλλά υπάρχουν και πράγματα που δε θα ήθελα να περάσω στο παιδί μου.
Επίσης θέλω να αφήνω το παιδί μου να μου προτείνει κι εκείνο πράγματα. Τα παιδιά με μια τους λέξη και μόνο μπορούν να μας ανοίξουν τα μάτια σε πολλά.
Πόσο εύκολο ήταν για την κόρη σου να διαχειριστεί την αναγνωρισιμότητά σου στην αρχή;
Δε χρειάστηκε να της εξηγήσω κάτι. Επειδή στην πόλη μου δούλευα από μικρός στην εστίαση, με ήξεραν όλοι, οπότε της ήταν οικείο να με χαιρετάει αρκετός κόσμος. Τώρα απλά αυτό έχει αυξηθεί και μου μιλάει και κόσμος που εγώ δεν γνωρίζω καν. Όταν άρχισα να γίνομαι αναγνωρίσιμος ήταν σε μια ηλικία που είδε καταλάβαινε.
Το χαιρότανε μπορώ να πω. Κάποια στιγμή μάλιστα, είχε ταξιδέψει στην Ελλάδα με τη μητέρα της και με ρώτησε αν μπορεί να με πάρει τηλέφωνο για να μιλήσω σε μια φίλη της. Τώρα βέβαια, φτάσαμε στο σημείο να μου λέει “μην το ανεβάσεις αυτό γιατί θα το πάρουν στα site” και το σέβομαι απόλυτα όταν μου το ζητάει.
Περάσαμε βέβαια και μια φάση, όταν πήγαινε στην έκτη δημοτικού, που μου είχε πει ότι δε θέλει να την πηγαίνω στο σχολείο για να μη θεωρήσουν τα άλλα παιδιά ότι προσπαθεί να κάνει επίδειξη επειδή είμαι ηθοποιός. Της εξήγησα ότι κάνω ένα επάγγελμα όπως και όλοι οι γονείς που μπορεί να είναι γιατροί, δάσκαλοι, οικοδόμοι, και απλά πηγαίνω την κόρη μου στο σχολείο, και δε χρειάζεται να σκέφτεται έτσι.
Εσύ, υπάρχουν στιγμές που θα ήθελες να περνάς απαρατήρητος και να μη σε αναγνωρίζουν;
Προφανώς. Υπάρχουν και στιγμές που μπορεί να θέλω να πάω για ένα φαγητό και να μη με πάρει χαμπάρι κανείς. Άμα θέλω όμως να το κάνω αυτό, θα βρω τρόπο. Δε με ενοχλεί το ότι μπορεί να με αναγνωρίσουν. Αυτό που έχω παρατηρήσει όμως είναι ότι στην Ελλάδα ο κόσμος εκφράζεται πιο εύκολα, σε χαιρετάει, σου μιλάει… Εδώ μπορεί να σε κοιτάνε αλλά να μη σου μιλάνε.
Αυτό που ξέρουμε είναι ότι φέτος η «Γη της Ελιάς» ολοκληρώνεται. Σε αγχώνει η επόμενη μέρα; Αν το επόμενο βήμα σου θα είναι εξίσου πετυχημένο;
Φυσικά και αγχώνομαι. Είμαι από τη φύση μου αγχώδης άνθρωπος. Είμαι τελειομανής, προσπαθώ να είμαι συνέχεια δημιουργικός, να ψάχνω νέα πράγματα και να μην επαναπαύομαι. Ασχολούμαι συνέχεια και με το θέατρο, δε σταματάω ποτέ. Έχω κάνει και μια δική μου παραγωγή στην Κύπρο που θα συνεχιστεί φέτος για δεύτερη χρονιά. Ακόμα και αν δεν έρθει αμέσως κάτι καινούργιο τηλεοπτικά, εγώ θα παραμείνω ενεργός, και μπορεί στην πορεία να προκύψει κάτι που θα συνεχίσει αυτή την όμορφη διαδρομή που ξεκίνησε με τον Κουράκο. Είναι λογικό όμως, όταν τελειώνει κάτι, ειδικά μετά από πέντε χρόνια, να είναι ποικίλα και ανάμεικτα τα συναισθήματα. Η «Γη της Ελιάς» αποτελεί μεγάλο κομμάτι της ζωής μας.
Θεατρικά τι ετοιμάζεις;
Πέρυσι μας έδωσε ο Τάσος Ιορδανίδης την άδεια να ανεβάσουμε στην Κύπρο μαζί με την Αντωνία Χαραλάμπους την παράσταση «Θέλω να σου κρατάω το χέρι». Τώρα ψάχνω ένα αντίστοιχο έργο να ανεβάσουμε στην Ελλάδα, ένα έργο που θα έχει κάτι να δώσει στον κόσμο. Αυτό που με ενδιαφέρει εμένα είναι να κάνω κάτι που θα αφορά όλο τον κόσμο, και το έργο του Τάσου είναι ένα τέτοιο έργο. Είναι πολύ δύσκολο όμως να βρεθεί ένα τέτοιο έργο.
Θα δοκίμαζες να γράψεις κάτι δικό σου;
Όχι. Τουλάχιστον, όχι ακόμα. Έχω πολλά να πω, αλλά δεν είμαι ακόμα έτοιμος να τα μεταφέρω σε ένα κείμενο.
Θα μας δώσεις κάποιο spoiler για τη σειρά;
Η υπόθεση του serial killer θα είναι δύσκολο να εξαρθρωθεί, όμως πιστεύω ότι θα υπάρξει καλή κατάληξη. Αυτό όμως που μπορώ να πω με σιγουριά είναι ότι θα δημιουργηθεί μια τεράστια αναστάτωση γύρω από το θέμα του παιδιού. Επειδή δε μπορούμε να κάνουμε παιδί, θα μπούμε σε νέες διαδικασίες και εκεί θα εμπλακούν πολλά τρίτα πρόσωπα. Δε θα είναι καθόλου εύκολη η ζωή μας. Θα διαταραχθούν οι σχέσεις του ζευγαριού – δε λέω ότι θα χωρίσουμε – αλλά θα επηρεαστεί και η σχέση μας σε συνάρτηση με τους άλλους. Θα δούμε αρκετούς τσακωμούς και αντιπαραθέσεις. Θα είναι μια πλούσια σεζόν για όλους, όχι μόνο για μένα. Ο Κουράκος θα είναι συνέχεια στο τμήμα.
Φωτογραφίες: Πέτρος Χόντος
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ