Κατερίνα Καινούργιου: Τι απαντούν πρόσωπα από το περιβάλλον της μετά την ανάρτηση «καρφί» του Νίκου Κοκλώνη

Μία ανάρτηση – «καρφί» έκανε ο Νίκος Κοκλώνης το απόγευμα της Παρασκευής 4 Ιουλίου, μετά το τέλος των τηλεοπτικών εκπομπών. Πολλοί θεώρησαν ότι τα μηνύματα με τα υπονοούμενα φωτογράφιζαν την Κατερίνα Καινούργιου, η οποία από τον Ιανουάριο του 2025 εντάχθηκε στο δυναμικό του Alpha και ολοκλήρωσε τη συνεργασία της με την εταιρία παραγωγής του, Barking Well media.

Ο δημοσιογράφος, Αλέξης Μίχας μίλησε για το «Καλοκαίρι παρέα» με ανθρώπους από το στενό περιβάλλον της Κατερίνας Καινούργιου, οι οποίοι θεωρούν ότι είχε έμμεσες αναφορές στο πρόσωπό της.

«Να σας πω ότι η Κατερίνα Καινούργιου επικοινώνησε με τον Νίκο Κοκλώνη για να τον συλλυπηθεί, είναι σε μία διαρκή επικοινωνία. Τώρα όσον αφορά σε αυτά που συνέβησαν. Είχαν απομακρυνθεί τα τελευταία 2 χρόνια, ίσως και λίγο περισσότερο. Παρότι η παραγωγή της εκπομπής της συνέχιζε στην Barking Well media. Αυτό μου είπαν πηγές από το περιβάλλον της. Υπήρχε μία απόσταση, μία αποστασιοποίηση» σημείωσε ο Αλέξης Μίχας.

Λίγο αργότερα, η Κατερίνα Καραβάτου ανέφερε για την Κατερίνα Καινούργιου: «Δεν το συγχέω με τον Νίκο Κοκλώνη, αλλά φέτος είδα μία άλλη Κατερίνα Καινούργιου. Και της το είπα και κατ’ ιδίαν, όταν την είδα ένα βράδυ έξω. Και θέλω να λέω πάντα την αλήθεια κι αυτό που αισθάνομαι. Της μιλούσα κάνα 15λεπτο και της είπα ότι είναι ένας πάρα πολύ διαφορετικός άνθρωπος, δηλαδή την έβλεπα ευχάριστα. Της είχαν φύγει βαρίδια από μέσα και από πάνω της που την απελευθέρωσαν».

Τι δήλωσε πρόσφατα η Κατερίνα Καινούργιου:

Στο podcast του Ανέστη Ευαγγελόπουλου, η Κατερίνα Καινούργιου είχε δηλώσει πρόσφατα: «Δεν υπάρχει σχέση με τον Νίκο Κοκλώνη, αν με ρωτάς. Τον αγαπάω πάρα πολύ, ο Νίκος είναι σαν ένα μικρό παιδάκι, έχει μια πολύ όμορφη και παιδική ψυχή. Θα ήμουν αγνώμων αν έλεγα ότι δεν με έχει βοηθήσει, απλά όλα σε αυτή τη δουλειά είναι δούναι και λαβείν. Και εγώ έδωσα στον Νίκο και ο Νίκος έδωσε πολλά σε μένα. Ίσως έγινε κάτι που δεν είναι επαγγελματικό, είχε να κάνει με κάτι προσωπικό που εμένα με πείραξε και επειδή με πείραξε, αποστασιοποιήθηκα».

Για το γεγονός ότι δεν τη στήριξε στο θέμα με τη Δανάη Μπάρκα, είχε αναφέρει: «Μπορεί να είχε τους επαγγελματικούς λόγους του, απλά εκείνη η περίοδος της ζωής μου ήταν πολύ δύσκολη για μένα για πολλούς λόγους, όχι μόνο προσωπικούς και επειδή ένιωθα ότι με τον Νίκο είχα έρθει πολύ κοντά και του είχα ανοίξει την καρδιά μου, την ψυχή μου, του είχα πει τα πάντα, ήθελα σε αυτό το κομμάτι, που πίστευα ότι είχα δίκιο, να είναι πιο δίπλα μου. Αλλά μπορεί να είχε τους δικούς του λόγους. Μπορεί να τον είχε επηρεάσει ο περίγυρός του…

Είναι ένας υπέροχος άνθρωπος, με ψυχή μικρού παιδιού. Αλλά νιώθω ότι πολλές φορές έχει έναν λάθος περίγυρο. Ένιωσα την ανάγκη να πάρω μια απόσταση, να πάρω τον χρόνο μου. Να είναι καλά και να είναι πάντα στην κορυφή. Εγώ προσωπικά δεν συνεργάζομαι μαζί του. Σαν Κατερίνα είμαι στον Alpha. Πήρα τον χρόνο μου και την απόσταση μου. Ο Παναγιώτης με έκανε να αποτραβηχτώ από κάποια πράγματα και μου έκανε καλό».

Αναλυτικά η ανάρτηση του Νίκου Κοκλώνη:

Η σεζόν που παρήλθε… Κι όμως, ευγνωμονώ.

Ήταν μια από εκείνες τις χρονιές που δεν αποτιμώνται σε τίτλους, σε αριθμούς ή σε ηχηρές επιτυχίες. Μα σε βλέμματα που απέφυγαν τα δικά σου. Σε σιωπές που μίλησαν δυνατότερα από κάθε υπόσχεση. Σε πλάτες που γύρισαν για να προκαλέσουν θόρυβο ή για να κρυφτούν αθόρυβα.

Ίσως δεν ήταν η χρονιά των θριάμβων – αλλά της αποκάλυψης. Όχι του εφήμερου μεγαλείου, αλλά του στιβαρού ήθους. Δεν την θυμάμαι για το ύψος που θα μπορούσε να μου δώσει, αλλά για το βάθος στο οποίο με τόλμη βούτηξα τον εαυτό μου. Ήταν ο καιρός που απογυμνώθηκαν οι ρόλοι, οι συμμαχίες και τα προσωπεία. Που η φιλία μεταμορφώθηκε, σε κάποιες περιπτώσεις, σε στρατηγική και αποστασιοποίηση. Που άνθρωποι που στήριξα, υπερασπίστηκα και τίμησα, προτίμησαν τη σιωπή από τη στήριξη και την απουσία από τη συμπαράσταση.

Δεν χρειάζεται να μιλήσω για την προδοσία. Δεν την κρατώ ως βάρος, την αναγνωρίζω ως γνώση. Πιο επώδυνη δεν ήταν εκείνη που χτύπησε, αλλά εκείνη που έμεινε βουβή στις απατηλές υποσχέσεις. Εκείνη που απλώς αποσύρθηκε, αθόρυβα, σαν να μην υπήρξε ποτέ. Κι όμως, μέσα στα ερείπια των σχέσεων που νόμιζα ακλόνητες, στάθηκα. Όχι κραυγάζοντας. Όχι απαιτώντας. Αλλά με καθαρότητα. Με εσωτερική δύναμη. Δεν θριάμβευσα, μα δεν λύγισα. Και σε εκείνη την ερημία, φάνηκαν οι πραγματικά σπουδαίοι.

Ήρθαν άνθρωποι αναπάντεχοι. Ήσυχοι. Που δεν τους διάλεξα, με διάλεξαν. Που δεν τους κάλεσα, κι όμως ήρθαν. Δεν φώναξαν. Δεν προβλήθηκαν. Δεν ζήτησαν. Απλώς στάθηκαν εκεί, που άλλοι έφυγαν. Αυτονόητα κοντά, παρότι γίγαντες. Άνθρωποι που δεν υπολόγισαν το αντίκρισμα. Που δεν ζήτησαν να τους αποδοθεί τίποτα (γιατί δεν το είχαν ανάγκη, τα έχουν όλα). Άλλοι με πιο μικρές δυνάμεις, μα μεγαλόψυχοι.

Και είδα, ίσως για πρώτη φορά με τόση καθαρότητα, ότι η ευγένεια της ψυχής δεν έχει φωνή. Έχει παρουσία

Δεν έχει ένταση. Έχει διάρκεια. Δεν κρατώ κακία. Η ψυχή που ωριμάζει δεν έχει πια χώρο για μικρότητες. Εκεί που υπάρχει επίγνωση, δεν χωρούν σκιές. Όμως δεν ξεχνώ. Γιατί η μνήμη δεν είναι εκδίκηση.. είναι μέτρο. Και ήταν τόσο “δικοί μου”, που όταν σε λίγους μόλις μήνες, κατάφερα όσα δεν θα άντεχε κανείς, και γύρισα δυνατότερος από ποτέ…

Στενοχωρήθηκαν. Δεν ήμουν πλέον το πρόσωπο της ανάγκης, αλλά η υπενθύμιση της δικής τους αδυναμίας. Κι αυτό, κάποιοι δεν το άντεξαν.

Και κάποτε, αναπόφευκτα, θα λείψω. Ίσως αθόρυβα, ίσως ξαφνικά. Αλλά όταν λείψω, δεν θα αντικατασταθώ. Γιατί η παρουσία μου δεν ήταν ρόλος. Ήταν ψυχή. Ήμουν εκεί όταν δεν χρειαζόταν χειροκρότημα. Όταν άλλοι ύψωναν κτίσματα, εγώ στερέωνα τα θεμέλια τους. Πλήρωσα την άνεση τους, στήριξα το γάρμπος τους, έβαλα πλάτη στα στολίδια τους.

Και τώρα, συνεχίζω. Όχι με όλους. Αλλά με τους σωστούς. Με εκείνους που αξίζει να μοιράζεσαι λεωφόρους και όχι μονοπάτια, διάρκεια και όχι στιγμές.

Χαμογελώ. Όχι με πίκρα. Με ευγνωμοσύνη. Για όσα έφυγαν. Για όσα έμειναν. Για όσους στάθηκαν. Και, περισσότερο από όλα, για όσα έμαθα για εμένα. Χαμόγελα και πάλι, βρε.

Γιατί ο κόσμος δεν αλλάζει από τις πτώσεις, αλλά από τη δύναμη να παραμένεις γενναιόδωρος ακόμα κι όταν δεν σου χαρίστηκε τίποτα.

Χαμόγελα και πάλι!»