Μαρία Κίτσου: «Είναι άγριο να κάθονται στις εκπομπές και στα πάνελ να προσπαθούν σαν όρνια να βγάλουν το παραμικρό»

Μια εφ’ όλης της ύλης συνέντευξη παραχώρησε η Μαρία Κίτσου στην εκπομπή Πάμε Δαναή και τον δημοσιογράφο, Άρη Καβατζίκη.

Η ταλαντούχα ηθοποιός, η «Λενιώ» από τις Άγριες Μέλισσες, μεταξύ άλλων μίλησε για την απώλεια του πατέρα της, για τη δημοσιότητα μετά την επιτυχημένη σειρά του ΑΝΤ1, αλλά και για τον «δαίμονα» που την ταλαιπωρεί από πολύ μικρή ηλικία.

«Σε ό,τι αφορά τη δημοσιότητα μετά τη σειρά, Άγριες Μέλισσες, η Μαρία Κίτσου είπε χαρακτηριστικά: «Ήταν προστατευτικό αυτό που έγινε με τον covid. Μας βοήθησε όλο αυτό που έγινε με την πανδημία, γιατί δεν βγαίναμε έξω στον κόσμο, φορούσαμε μάσκες. Όταν άνοιξε όμως όλο αυτό, ήταν λίγο too much. Αλλά όχι από τον κόσμο. Ο κόσμος ήταν υπέροχος στις εκδηλώσεις του.

Ήταν δύσκολο να βλέπεις ό,τι λες και ό,τι κάνεις ή δεν κάνεις, να γράφεται, να διαστρεβλώνεται ή να χρησιμοποιείται για άλλους λόγους. Δεν μου αρέσει αυτού του είδους η έκθεση. Είναι άγριο να κάθονται στις εκπομπές και στα πάνελ να προσπαθούν σαν όρνια – αρπακτκά να ξεζουμίσουν το παραμικρό, να βρουν πράγματα εκεί που δεν υπάρχουν. Όλο αυτό το πράγμα ήταν πολύ άσχημο. Δεν έχει σχέση με τη δουλειά μας», είπε αρχικά η Μαρία Κίτσου.

Σχετικά με τον θάνατο του πατέρα της, η Μαρία Κίτσου ανέφερε: «Ο θάνατος του πατέρα μου ήταν συγκλονιστικός. Στην πρώτη πρεμιέρα μου στο θέατρο έχασα τον πατέρα μου. Είναι νεκρή αντίληψη ότι οι ηθοποιοί είναι υπεράνθρωποι ή παλιάτσοι του κόσμου. Δεν καταλαβαίνω γιατί όταν ο κόσμος έχει πληρώσει εισιτήριο, πρέπει να δει την χειρότερη εκδοχή του εαυτού σου, όταν εσύ παίζεις και δεν είσαι καλά. Εγώ παρόλα αυτά έπαιξα γιατί ένιωθα ότι το είχα ανάγκη και αυτό με βοήθησε να το αντιμετωπίσω». 

Κλείνοντας, η Μαρία Κίτσου πρόσθεσε: «Από μικρό παιδί ένιωθα ότι πρέπει να είμαι πρώτη σε όλα, δεν είχα ανταγωνισμό μέσα μου, αλλά είχα συναγωνισμό. Δεν ήταν εύκολο το μεγάλωμά μου, υπήρχαν ιδιαιτερότητες, το έψαχνα πάρα πολύ. Αυτός ο δαίμονας με ακολουθεί συνέχεια, βασανίζομαι. Ο πιο μεγάλος μου κριτής είμαι εγώ η ίδια. Φοβάμαι να χαρώ, γιατί με κάποιο τρόπο νιώθω ότι θα τιμωρηθώ για την χαρά μου».