Συγκινεί Κάρμεν Ρουγγέρη για τον θάνατο του Ανδρέα Κουλουμπή: «Είναι πολύ διαφορετική η ζωή μου χωρίς εκείνον, είναι πληγή μέσα μου»

Μπορεί να έχουν περάσει εννέα μήνες από τότε που ο Ανδρέας Κουλουμπής έφυγε από τη ζωή, για την Κάρμεν Ρουγγέρη ωστόσο το κενό στη ζωή της παραμένει τεράστιο. Οι δυο τους έζησαν μαζί για πάνω από πέντε δεκαετίας, και όπως λέει στη συνέντευξή της στην εφημερίδα On Time και στη δημοσιογράφο Σίσσυ Μενεγάτου, ήταν πολύ τυχερή που υπήρξε δίπλα σε έναν τέτοιο άνθρωπο τόσα πολλά χρόνια.

Πώς είναι η ζωή σου χωρίς τον Ανδρέα;

Τώρα, επειδή δεν έχω πια να του ετοιμάσω το φαγητάκι του και να ασχοληθώ με εκείνον, έχω δώσει όλη μου την ενέργεια στο θέατρο για τα παιδιά, για να ασχολούμαι, για να μη στεναχωριέμαι. Κάνοντας πράγματα, ξέρεις, έχοντας το εργαστήριο για τα παιδιά, βλέποντας για το επόμενο έργο που θα κάνω, διαβάζοντας, πηγαίνω σε άλλους, μαγικούς κόσμους, παραμυθένιους κι έτσι ξεχνιέμαι.

Τι ήταν για σένα ο Ανδρέας Κουλουμπής;

Ο Ανδρέας ήταν το άλλο μου μισό. Μέσα στο σπίτι είναι πολύ δύσκολο να ζήσω, γιατί όλα μου τον θυμίζουν. Έχω παντού τις φωτογραφίες του, τον βλέπω κάθε μέρα, τον σκέφτομαι συνεχώς. Πόσο στεναχωριέμαι…Αλλά έτσι είναι η ζωή. Αυτός είναι ο κύκλος της ζωής. Για άλλους είναι μισός, για άλλους ένα τέταρτο, για άλλους είναι σχεδόν ολόκληρος, κατάλαβες;

Και σκέφτομαι, το φιλοσοφώ και λέω ότι δε πρέπει να στεναχωριέμαι. Τώρα, μάλιστα, το έργο που θα ανεβάσω, “Το παιχνίδι της χαράς”, τον χειμώνα στο θέατρο “Κιβωτός”, μιλάει γι’ αυτό, ότι πρέπει να βρίσκεις πάντοτε το καλό. Δηλαδή, σε αυτή τη περίπτωση, πρέπει να σκέφτομαι ότι εγώ ήμουν τυχερή, γιατί 57 χρόνια έζησα με έναν καλό άνθρωπο, ενώ υπάρχουν άνθρωποι που παντρεύτηκαν και την άλλη μέρα σκοτώθηκαν.

Δεν πρόλαβαν να ζήσουν και να χαρούν τη ζωή τους. Αυτό είναι ένα παιχνίδι της… χαράς. Είναι ένα παιχνίδι που μετατρέπεις τη λύπη σε… χαρά και λες, “εγώ ήμουν τυχερή”. Και ξαφνικά, τον πόνο σου αυτόν τον μετατρέπεις. Διότι, εδώ που τα λέμε, έτσι δεν είναι η ζωή; Τόσοι και τόσοι άνθρωποι δεν έχουν χαρεί τη ζωή τους γιατί έφυγαν νέοι. 

Ο πατερούλης μου δε χάρηκε τα παιδιά του, στα 53 χρόνια του πέθανε. Η μανούλα μου στα 49 της χρόνια. Πρέπει όλα αυτά να τα σκεφτόμαστε και να τα φιλοσοφούμε,

Έχεις κρατήσει τα πάντα μέσα στο σπίτι όπως ήταν πριν «φύγει» ο Ανδρέας’ Τα πράγματά του, όλα;

Έχω κρατήσει τις φωτογραφίες του. Και ορισμένα πράγματά του. Αλλά το σπίτι είναι όλο ο Ανδρέας. Παντού υπάρχει. Τα ρούχα του τα μοίρασα για να πιάσουν τόπο και να αγκαλιάσουν πολύ κόσμο. Αλλά όπου και να κοιτάξω τον βλέπω. Είναι πολλά. Είναι μια ζωή. Αλλά αυτός είναι ο κύκλος της ζωής. Ώρες ώρες νιώθω ότι είναι εκεί, δίπλα μου, αλλά κακά τα ψέματα, δεν είναι. 

Είναι πολύ διαφορετική η ζωή μου χωρίς τον Ανδρέα μου. Είναι πληγή μέσα μου. Βλέπω τις φωτογραφίες του. Τρελαίνομαι. Πονάω. Απλώς ο χρόνος και η δουλειά μου απαλύνουν λίγο τον πόνο.