Ελίζα Βόζεμπεργκ: Ο επικήδειος για τον σύζυγό της και η συνάντηση με τους φίλους της στην Ελλάδα – Φωτογραφία

Δύσκολες στιγμές περνά η Ελίζα Βόζεμπεργκ μετά τον θάνατο του συζύγου της Γιάννη Βρυωνίδη, αλλά οι καλοί της φίλοι φροντίζουν να την κάνουν να χαμογελά. Η ευρωβουλευτής της ΝΔ μετά την κηδεία του συζύγου της που πραγματοποιήθηκε την Τρίτη στην Κύπρο, επέστρεψε χθες στην Ελλάδα και σήμερα βρέθηκε στο σπίτι της στο Κολωνάκι, με λίγους καλούς φίλους που δεν μπόρεσαν να παραστούν στην Λεμεσό.

Ο σύζυγός της πάλευε δυόμιση χρόνια με τον καρκίνο στο πάγκρεας κι έχασε τη μάχη το βράδυ της Πέμπτης. Λίγο πριν, πολλοί ήταν οι πολιτκοί αλλά και άλλες σημαντικές προσωπικότητες που του στάθηκαν, ενώ είχε δεχτεί και τηλεφωνήματα συμπαράστασης από τον Αντώνη Σαμαρά και τον Δημήτρη Αβραμόπουλο, με τους οποίους ήταν καλός φίλος.

Η σύζυγός τους έγραψε χθες στο Facebook

Σήμερα οι καλοί της φίλοι ήπιαν μαζί της έναν καφέ και θυμήθηκαν διάφορες ιστορίες με τον αγαπημένο της σύζυγο.

Με τον καλό της οικογενειακό φίλο Φοίβο Μορίδη

Η ίδια διάβασε κι έναν συγκινητικό επικήδειο λόγο για τον επί 22 χρόνια σύντροφό της. Μεταξύ άλλων έγραψε:

“Γιάννη μου, όταν πριν από 22 χρόνια ενώσαμε την πορεία μας, με δύσκολες κι αντίξοες συνθήκες, ποτέ δεν φανταστήκαμε ότι υπήρχε περίπτωση ένας από τους δυο να αποχαιρετίσει τον άλλο σε τελευταίο προορισμό. Γιατί δεν είναι φυσικοί, ούτε αυτονόητοι οι αποχαιρετισμοί σε ζεευγάρια που ενώνονται με αληθινή αγάπη, εκτίμηση κι εμπιστοσύνη.

Γι’ αυτό δεν σε αποχαιρετώ σήμερα στο στερνό σου ταξίδι αφού είναι βέβαιο ότι θα ξανασυναντηθούμε. Και οπωσδήποτε θα σου απευθύνομαι πάντοτε και σε ενεστώτα χρόνο. Ήουν και είσαι ο δίκαιος πατέρας, ο τρυφερός σύντροφος, ο πιστός φίλος. Ο γενναίος άντρας που υπηρετούσε ανέκαθεν σταθερές αξίες, έντιμος, υπέυθυνος, γενναιόδωρος, ασυμβίβαστος, πεισματάρης και υπερήφανος.

…Τα τελευταία δυόμιση χρόνια πάλεψες σκληρά και γενναία την επάρατη και τη νίκησες. Δεν νικήθηκες εσύ αγάπη μου! Γιατί το βαρόμετρο της φιλίας και της αφοσίωσης σε δικαίωσε. Τα παιδιά σου, ο Δημήτρης και ο Φωκάς, η άξια μητέρα τους Κλεοπάτρα, οι συγγενείς σου, οι πιστοί φίλοι σου, είμαστε όλοι συνέχεια δίπλα στο δύσκολο αγώνα σου και ποτέ δεν ένιωσες μόνος.

Και σήμερα που όλοι εδώ μαζί σε συνοδεύουμε σε τελευταία κατοικία, ξέρω ότι δεν θέλεις να λυπούμαστε, ούτε να πενθούμε . Όπως πάντα έλεγες, πάντα ψηλότερα ν’ ανεβαίνουμε, πάντα μακρύτερα να κοιτάζουμε… Ξέρεις πολύ καλά άλλωστε, ότι και να προσπαθούσες, δεν θα μπορούσες να καταφέρεις να ξεχαστείς!

Τα παιδιά σου, που τους δίδαξες να είναι τίμιοι και γενναιόψυχοι, εγώ, που κοντά σου έγινα καλύτερος άνθρωπος και οι φίλοι σου που που συνέδεσαν τις φωτεινότερες εμπειρίες τους μαζί σου, θα νιώθουμε πάντοτε τυχεροί που υπήρξε και είσαι στη ζωή μας και ξέρουμε ότι νοερά και αυστηρά θα υπάρχεις κοντά μας κάθε στιγμή.

Ήσουν το στήριγμά μου, η δύναμη και η αδυναμίαμ ου. Στην καρδιά μου θα είσαι για όλη μου τη ζωή, ο άντρας μου, το παλικάρι μου, ο έφηβος των ονείρων και της ωριμότητάς μου.

Καλή αντάμωση άγγελέ μου…”