Μπορεί η Ευφροσύνη Κουτσουβέρη να ξεκίνησε τις σπουδές της από την Εσωτερική Αρχιτεκτονική, τη διακόσμηση και τον βιομηχανικό σχεδιασμό, ωστόσο, μέσα της γνώριζε, ότι αυτό που θέλει πραγματικά να κάνει, είναι να ασχοληθεί με την υποκριτική. Έτσι, βρέθηκε να σπουδάζει στη δραματική σχολή του Γ. Θεοδοσιάδη, όπου βρήκε το περιβάλλον μέσα στο οποίο νιώθει ότι ανήκει.
Με αφορμή τον ρόλο της Αμαλίας στη «Γη της Ελιάς» τη συναντήσαμε σε ένα από τα αγαπημένα της στέκια. Η Ευφροσύνη Κουτσουβέρη, που σε αντίθεση με την Αμαλία, σε κερδίζει από την πρώτη στιγμή με τη γλυκύτητά της, μίλησε στο TLIFE για τις εξελίξεις της σειράς, τον τηλεοπτικό της παρτενέρ, Νίκο Γαλανό, αλλά και την εσωτερική ανάγκη που την έκανε να δημιουργήσει ένα θεατρικό εργαστήρι για εφήβους.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Αυτή τη περίοδο σε απολαμβάνουμε στη «Γη της Ελιάς» ένα σήριαλ που έχει αγαπηθεί αρκετά από τον κόσμο. Πως είναι αυτή η συνεργασία;
Είμαι πολύ χαρούμενη και ευγνώμων γι’ αυτή τη συνεργασία. Όλοι οι συντελεστές, οι ηθοποιοί, το συνεργείο, οι άνθρωποι της παραγωγής και του καναλιού, είναι όλοι συντονισμένοι σε μια κοινή συχνότητα για την επίτευξη του καλύτερου αποτελέσματος. Μαθαίνω πολλά κοντά τους.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Πώς είναι ο Νίκος Γαλανός ως παρτενέρ;
Ο Νίκος Γαλανός αποπνέει ένα πολύ αριστοκρατικό στυλ και μια σπάνια φινέτσα και το αναφέρω, διότι έτσι ακριβώς είναι και στους τρόπους του. Είναι πολύ ευγενής, κομψός και διακριτικός. Ήταν δίπλα μου από την πρώτη στιγμή που μπήκα στο σετ. Αναλύαμε μαζί τις σκηνές, τον χαρακτήρα της Αμαλίας, τη σχέση της με τον Ισίδωρο. Τον εκτιμώ πολύ και είναι χαρά μου να ακούω τη γνώμη και τη συμβουλή του, που εκφράζεται πάντοτε με τακτ και ουσιαστικό νοιάξιμο. Δε σου κρύβω, ότι στην αρχή δυσκολεύτηκα αρκετά να «λυθώ», γιατί ένιωθα το δέος που σου προκαλεί ένας τέτοιος άνθρωπος. Τον τελευταίο καιρό έχω αρχίσει να εξοικειώνομαι και να νιώθω πιο άνετα μαζί του.
Πόσο κοντά σε εσένα είναι ο ρόλος της Αμαλίας;
Θα έλεγα ότι η Αμαλία είναι ένας εντελώς κόντρα σε μένα χαρακτήρας. Ωστόσο, θεωρώ ότι είναι και λίγο παρεξηγημένη, κάτι που προκύπτει από τον τρόπο που επιλέγει να εκφράζει τα συναισθήματα και τις προθέσεις της. Ο θαυμασμός της για τον Ισίδωρο, μετουσιώθηκε σε έναν έρωτα, που την έκανε να ξεπεράσει τα όρια, όχι μόνο του εαυτού της, αλλά και των γύρω της. Ενώ στην αρχή ήταν μετρημένη, διακριτική, ανοιχτόμυαλη, προνοητική, με την επίδραση του έρωτα, άρχισε να πέφτει σε λάθη και κακούς υπολογισμούς.
Ως σύζυγος Βρεττάκου, έγινε κτητική, ζηλιάρα, παρεμβατική… άρχισε να διεκδικεί τον χώρο της, όχι μόνο στην οικογενειακή, αλλά και στην επαγγελματική ζωή του Ισίδωρου. Η πρόθεσή της, ήταν να του αποδείξει, ότι είναι αντάξιά του διεκδικώντας τον θαυμασμό του. Αυτό την έβαλε σε ένα «τρυπάκι» να ανταγωνίζεται όποιον είναι κοντά του, προσπαθώντας να φανεί η καλύτερη στα μάτια του. Ο «απεγνωσμένος» αυτός τρόπος της να γίνει αρεστή, άρχισε να μεταφράζεται στα μάτια όλων, ως αριβισμός και μεγαλομανία. Και όχι αδίκως.
Η κίνησή της να απαντήσει στα επαγγελματικά Mail του Ισίδωρου, προσποιούμενη ότι είναι εκείνος, τι επιπτώσεις θα έχει;
Μεγάλες. Η Αμαλία νιώθοντας πλέον «ένα» με τον Ισίδωρο, παίρνει αδικαιολόγητες πρωτοβουλίες. Θεωρεί ότι δικαιούται να απαντήσει στη θέση του, να διαπραγματευτεί και να δώσει τελική απάντηση. Ο Ισίδωρος και η οικογένειά του όμως δεν είναι έτσι ως άνθρωποι, οπότε θυμώνουν πολύ και έρχονται σε σοβαρή ρήξη μαζί της. Όταν χάνεται η διακριτικότητα και ο σεβασμός των ορίων, όλα διαλύονται.
Θα βρει η Αμαλία τον τρόπο να επανέλθει στο δικό της «κέντρο» και εν συνεχεία να επανέλθουν και οι ισορροπίες στη σχέση της με τον Ισίδωρο;
Πράγματι, μετά τον γάμο με τον Ισίδωρο, η Αμαλία έχει χάσει το κέντρο της. Είναι όμως αρκετά έξυπνη, οπότε θεωρώ πως θα καταφέρει να ανακτήσει τις ισορροπίες της. Τώρα, αν θα καταφέρει να ανακτήσει και τις ισορροπίες στη σχέση της με τον Ισίδωρο και την οικογένειά του, θα το δούμε στην πορεία…
Μπερδεύει ο κόσμος την Ευφροσύνη με την Αμαλία; Υπάρχουν άνθρωποι που να πιστεύουν πως έτσι είσαι και στην καθημερινότητά σου;
Νομίζω ναι. Ο κόσμος εύκολα ταυτίζεται με τους ρόλους. Οι ηθοποιοί για να πλάσουν το σώμα, το βλέμμα, τον χαρακτήρα ενός ρόλου, χρησιμοποιούν «υλικά» από τον εαυτό τους, από το δικό τους σώμα, τις δικές τους εκφράσεις, τη δική τους φωνή. Κι εγώ, όταν θυμώσω, ίσως το βλέμμα μου να μοιάζει με της Αμαλίας. Όμως αυτό δε σημαίνει ότι είμαι ο ίδιος άνθρωπος. Σε έναν άλλο ρόλο θα χρειαστεί να χρησιμοποιήσω εντελώς διαφορετικά στοιχεία. Όλοι έχουμε απ’ όλα. Οι συνθήκες και ο χαρακτήρας μας, είναι που ενεργοποιούν κάτι άλλο κάθε φορά, δικό μας πάντα. Κάπως έτσι αντλούν οι ηθοποιοί το υλικό για να υποδυθούν έναν ρόλο. Είναι μια σύνθεση.
Αυτή την «αλλοίωση» που έχει επέλθει στον χαρακτήρα της Αμαλίας, σε προσωπικό επίπεδο την έχεις νιώσει ποτέ;
Ναι. Αρκετές φορές, κυρίως σε νεαρότερη ηλικία. Έχει τύχει να βρεθώ σε συνθήκες που ενεργοποίησαν πλευρές του χαρακτήρα μου που δεν είμαι, από άμυνα, ή αδυναμία διαχείρισης. Το να βρει κανείς τον προσωπικό του τρόπο να διαχειρίζεται με ωριμότητα και ψυχραιμία συνθήκες και στιγμές που τον βγάζουν εκτός των ορίων του, είναι μια διαδικασία που απαιτεί πολλή δουλειά με τον εαυτό του, σκέψη, χρόνο, υπομονή και νομίζω δεν τελειώνει ποτέ. Τίποτα δεν πρέπει να είναι αρκετά ικανό ώστε να μπορεί να αλλοιώσει τον χαρακτήρα μας. Ο έρωτας θα σε «ξεβολέψει» και αυτό είναι όμορφο, αλλά σε όλα πρέπει να υπάρχει ένα μέτρο, μια αυτοπροστασία και ένα όριο. Το δικό μου όριο, είναι η έλλειψη σεβασμού, που έχει πολλές εκφάνσεις.
Λείπει ο σεβασμός θεωρείς στις μέρες μας;
Στις μέρες μας θεωρώ ότι υπάρχει πολλή υποκρισία. Ο ουσιαστικός σεβασμός, που επιζητούμε όλοι, είναι μια αλήθεια εκφρασμένη με τρυφερότητα, νοιάξιμο και τακτ από τον διπλανό μας. Όχι ένα βολικό όμορφο ψέμα, ούτε μια αδιάφορη σιωπή. Πιστεύω ότι στην κοινωνία μας, κανείς δεν είναι έτοιμος να ακούσει την αλήθεια. Την αλήθεια του άλλου, θα πω, γιατί σε τί βαθμό υπάρχει και ποιά είναι η αντικειμενική αλήθεια, είναι μεγάλη συζήτηση. Μια άλλη έκφραση μη σεβασμού, είναι φυσικά η βία, που ειδικά στις μέρες μας, είναι στο πικ της. Και είναι πολύ σημαντικό να κατανοήσουμε ότι βία δεν είναι μόνο μια επιθετική κίνηση, αλλά και ένας επιθετικός λόγος, ή ένα βλέμμα.
Ένα βλέμμα που δηλώνει υποτίμηση, χλευασμό, ειρωνεία, αποδοκιμασία, είναι βία. Γιατί έναν άνθρωπο πολύ ευαίσθητο μπορεί να τον επηρεάσει. Να μη μιλήσουμε για τις πιο ισχυρές μορφές βίας. Κάθε μορφή βίας, τραυματίζει τον άνθρωπο. Πολύ ή λίγο, ανάλογα με την ηλικία ή τον χαρακτήρα του. Αλλά επειδή δε μπορούμε να ελέγξουμε, παρά μόνο τον εαυτό μας, καλούμαστε να τον εκπαιδεύσουμε έτσι, ώστε να μην επηρεάζεται, να μην ανταποδίδει και να συνειδητοποιήσουμε, ότι δεν ευθυνόμαστε εμείς για την άσχημη συμπεριφορά κάποιου άλλου.
Πόσο εύκολο είναι να φτάσουμε σε αυτή τη συνειδητοποίηση;
Δεν είναι καθόλου εύκολο. Προσωπικά, όταν εισπράττω ασέβεια, παγώνω. Ενώ είμαι πολύ δυναμικός χαρακτήρας και έχω αντίλογο, όταν δέχομαι κάποιας μορφής ασέβεια, αδυνατώ να αντιδράσω άμεσα, γιατί σοκάρομαι. Δεν το χωράει το μυαλό μου. Για να μπορέσω να αντιδράσω, πρέπει να το εισπράξω σε τόσο έντονο βαθμό, ώστε να πω «τέρμα» και να βάλω τα όρια. Μέχρι όμως να γίνει αυτό, κλίνομαι στον εαυτό μου και κάποιες φορές αισθάνομαι ευάλωτη, αδύναμη, ανεπαρκής, κάτι που μπορεί να επηρεάσει την απόδοση στη δουλειά μου ή τις σχέσεις μου. Το δουλεύω ακόμη… Σίγουρα δεν είναι εύκολο, αλλά αυτό που προτείνω και στο θεατρικό εργαστήρι μου, στους εφήβους μου, είναι να μην αφήνουν ποτέ κανέναν να τους κάνει να νιώσουν ότι είναι λιγότεροι από κάποιον άλλον.
Όλα αυτά που θες να περάσεις στα παιδιά που έρχονται στο θεατρικό εργαστήρι σου, είναι πράγματα που θα ήθελες να έχουν πει σε εσένα;
Είναι ακριβώς αυτό. Η ιδέα της δημιουργίας του εργαστηρίου γεννήθηκε πολύ αβίαστα. Πάντα αγαπούσα τη διδασκαλία που στο μυαλό μου δεν ήταν άλλο, από το να μπορεί κάποιος να σε εμπνεύσει να μάθεις κάτι. Όπως ενέπνευσαν εμένα, κάποιοι δάσκαλοι και υπήρξαν καθοριστικοί στη ζωή μου. Την πρώτη μέρα που μπήκα στην τάξη, είχα ετοιμάσει έναν ακριβή σχεδιασμό μαθήματος. Δεν έκανα τίποτα από αυτά. Ακολούθησα τη στιγμή, όλα κύλησαν, έφεραν το ένα το άλλο. Αβίαστα, οργανικά, απλώς «ακούγοντας» την ανάγκη της στιγμής, την ανάγκη του άλλου και της ομάδας που φτιάξαμε με εμπιστοσύνη από το μηδέν, μαζί.
Ένιωθα κι εγώ δεκατριών ετών εκεί μέσα, ένιωθα να μιλάω με τον δεκατριάχρονο εαυτό μου και τους φίλους του. Και είπα όλα αυτά που ήθελα να είχα ακούσει εγώ στην εφηβεία μου ή στην εκπαιδευτική διαδρομή μου. Εκείνη τη μέρα ένιωσα, ότι όλο αυτό θέλω να υπάρχει πάντα στη ζωή μου. Η δημιουργική συνύπαρξη με παιδιά και εφήβους μέσω των πολύτιμων παιδαγωγικών εργαλείων του θεάτρου. Διανύουμε τον πέμπτο μας χρόνο και κάθε φορά που βρίσκομαι ανάμεσά τους, είμαι ο εαυτός μου, όσο πουθενά αλλού και νιώθω ασφαλής και γεμάτη έμπνευση και δημιουργικότητα. Τα παιδιά έχουν μια πολύ καθαρή και ζωτική ενέργεια.
Μεγάλωσα σε μια πολύ όμορφη οικογένεια, με πολλή αγάπη. Ωστόσο πάντα θα υπάρχουν πράγματα που ένας ενήλικας δε μπορεί να καταλάβει, από τον κόσμο των παιδιών. Στην πορεία των χρόνων, αρχίζει να ατονεί η φωνή του παιδιού μέσα μας. Οφείλουμε στον εαυτό μας να την κρατάμε ζωντανή, να διατηρούμε ένα κομμάτι της παιδικότητάς μας, για να μπορούμε να ακούμε τα παιδιά -που είναι το μέλλον- και να τα ακούμε ουσιαστικά. Δυο βασικά πράγματα που μου βγήκε αυθόρμητα να τους πω από τις πρώτες μας κιόλας συναντήσεις, ήταν να μη αφήσουν ποτέ κανέναν να τους κάνει να νιώσουν λιγότεροι από κάποιον άλλο και να ρωτάνε πάντα «γιατί», όταν τους λένε κάτι.
Να μη σταματήσουν να ρωτάνε, μέχρι να πάρουν μια απάντηση που θα τους καλύπτει. Καταλήγουμε να γινόμαστε μηχανές εκτέλεσης οδηγιών, χωρίς να αντιλαμβανόμαστε το γιατί, και το αν πράγματι αυτό που κάνουμε είναι αυτό που πραγματικά θέλουμε. Και μερικές φορές γινόμαστε δυστυχείς. Είναι πολύ κρίμα όταν συμβαίνει αυτό.
Εσύ έχεις πιάσει τον εαυτό σου να κάνεις πράγματα απλά και μόνο για να μη στεναχωρήσεις κάποιον άλλον;
Ναι. Η μητέρα μου είναι ένας άνθρωπος, τον οποίο θαυμάζω και λατρεύω. Τη θεωρώ υπέροχη μητέρα και άνθρωπο. Είμαστε όμως πάρα πολύ διαφορετικοί χαρακτήρες. Οι μαμάδες -και όχι μόνο- πολλές φορές συμβουλεύουν κρίνοντας από τον εαυτό τους. Δεν είναι έτσι όμως. Ο κάθε άνθρωπος έχει τον δικό του χαρακτήρα, ερεθίσματα, κλίσεις, προοπτικές, δυνατότητες, τη δική του διαδρομή και γι’ αυτό πρέπει να αντιμετωπίζουμε το κάθε πλάσμα, ως κάτι ξεχωριστό. Γιατί είναι. Για αρκετό καιρό – σε ένα βαθμό μέχρι και σήμερα – αν κάτι που κάνω δεν το εγκρίνει και δεν πει «ναι» απευθείας, υποσυνείδητα αυτό το πράγμα αρχίζει να αποκτά ρωγμές μέσα μου και να μου δημιουργούνται αμφιβολίες.
Ωστόσο, θα σου πω ότι αυτό δε συμβαίνει με τα πράγματα για τα οποία είμαι 200% σίγουρη. Η μητέρα μου προσπάθησε να με βγάλει από τον δρόμο του χορού και του θεάτρου, γιατί θεωρούσε ότι μόνο ως χόμπι θα έπρεπε να τα δω, κι ας φώναζαν όλα ότι προς τα εκεί πάω. Δεν με άκουγε ουσιαστικά, δεν αφουγκραζόταν την κλίση μου, γιατί ήταν πεπεισμένη ότι ήξερε καλύτερα το καλό μου. Εγώ πάλι, ανατρίχιαζα και μόνο στο άκουσμα του χαρακτηρισμού «χόμπι» για κάτι που ήθελα να είναι ολόκληρη η ζωή μου.
Για κάτι που λαχταρούσα να εξερευνήσω από όλες τις πλευρές του και σε βάθος. Το μπαλέτο, ήταν το πρώτο μου έναυσμα για να καταλάβω ότι η σωματική έκφραση ήταν για μένα «ανάγκη» για να νιώθω χαρούμενη και γεμάτη. Έκανα μπαλέτο από 3.5 ετών και ήταν παιδικό μου όνειρο να το ακολουθήσω επαγγελματικά, όμως οι γονείς μου ήταν κάθετα αντίθετοι με αυτή την προοπτική και έτσι με τις πανελλήνιες το σταμάτησα και το άρχισα ξανά λίγα χρόνια αργότερα, που ήταν αργά για να το ακολουθήσω επαγγελματικά. Σπούδασα αρχιτεκτονική, αγαπούσα το σχέδιο, όμως κάτι μου έλειπε… Κάνοντας την πτυχιακή μου στη σκηνογραφία, ήρθα σε επαφή με πολλά θεατρικά έργα και αυτό ήταν!
Πήρα το πτυχίο μου και το ίδιο καλοκαίρι, είχα ήδη αποφασίσει ότι θα δώσω εξετάσεις σε δραματική σχολή και άρχισα να προβάρω μονολόγους. Όταν πέρασα και το ανακοίνωσα στην οικογένεια, έγινε ο κακός χαμός, όμως μέσα σε αυτή τη σχολή ένιωσα για πρώτη φορά στη ζωή μου, ότι βρήκα το περιβάλλον στο οποίο πραγματικά ανήκω. Και ζήσανε αυτοί καλά, κι εμείς καλύτερα… κάπως έτσι!
Όταν πήρες τον πρώτο σου ρόλο σε τηλεοπτική σειρά της Κύπρου, και έπρεπε να φύγεις, πόσο εύκολο ήταν να αφήσεις, τη βάση σου και να πας σε ένα άγνωστο για σένα μέρος;
Η αφορμή για να πάω στην Κύπρο ήταν αρχικά ο έρωτας. Δημιούργησα μια σχέση στη σχολή μου με έναν άνθρωπο που έχει καταγωγή από την Κύπρο. Εκείνη την περίοδο, οι συνθήκες στον χώρο της υποκριτικής στην Ελλάδα, ήταν πολύ άσχημες. Ο άνθρωπος αυτός, με παρακίνησε να πάμε στην Κύπρο, τον ακολούθησα και υπήρξα τυχερή γιατί η πρόταση για τη σειρά εκεί, ήρθε πολύ γρήγορα. Η απόφαση να φύγω, δεν ήταν όμως απλή. Είμαι πολύ δεμένη με την οικογένειά μου και δε μου ήταν καθόλου εύκολο να τους αποχωριστώ.
Ο έρωτας όμως σου δίνει δυνάμεις και παρορμήσεις να κάνεις πράγματα που δε θα έκανες. Πήγα λοιπόν στην Κύπρο και ενώ όλο έλεγα ότι θα φύγω, η σειρά κράτησε τρία χρόνια και η μια δουλειά έφερνε την άλλη. Και ενώ στους γονείς μου δεν άρεσε στην αρχή, όταν άρχισαν να βλέπουν ότι κάνω κάτι που αγαπώ και πετυχαίνει, συμφιλιώθηκαν με την ιδέα.
Και πως πήρες την απόφαση να ανοίξεις το θεατρικό σου εργαστήρι εκεί;
Τα πράγματα ήρθαν λίγο-πολύ από μόνα τους. Η σειρά που έπαιζα στην Κύπρο, είχε πολύ μεγάλη απήχηση στα παιδιά και τους εφήβους, λάμβανα καθημερινά πάρα πολλά μηνύματα. Μια μέρα λοιπόν, μου έστειλε μήνυμα ένα κορίτσι, που μου έλεγε ότι θέλει να γίνει ηθοποιός. Μου μιλούσε με μεγάλο ζήλο για αυτό, δεν ξέρω πώς μου ήρθε και της πρότεινα να έρθει στο σπίτι μου, να διαβάσουμε κάτι μαζί. Τότε ήταν που σκέφτηκα να ανοίξω το εργαστήρι, έχοντας στο μυαλό μου πως αν αντιληφθώ ότι δε μπορώ να ανταποκριθώ στις απαιτήσεις αυτού του πράγματος, θα το σταματήσω. Ξεκίνησα με 12 παιδιά. Την πρώτη μέρα έτρεμα…
Μέσα στους έξι μήνες τα παιδιά διπλασιάστηκαν. Πριν το ξεκινήσω, διάβασα ό,τι βιβλίο υπήρχε σχετικό με τη θεατρική αγωγή, το θεατρικό παιχνίδι, την ψυχολογία του εφήβου. Περνούσα 10ωρα πάνω από τέτοια βιβλία και δεν ένιωσα ούτε για μια στιγμή κούραση ή πλήξη, αντιθέτως, το ενδιαφέρον μου, όλο και αυξανόταν όσο διαπίστωνα την επίδραση που έχει το θέατρο στη ψυχοπνευματική ανάπτυξη ενός παιδιού, ενός ανθρώπου γενικότερα, σε κάθε ηλικία, κάτι που γνώρισα και από προσωπική βιωματική εμπειρία μου στη δραματική σχολή. Στη συνέχεια, έκανα και ένα μεταπτυχιακό στη θεατροπαιδαγωγική, στο Καποδιστριακό πανεπιστήμιο, για να αποκτήσω πιο εξειδικευμένη γνώση.
Η ομάδα που δημιουργήσαμε με αυτά τα παιδιά εδώ και πέντε χρόνια τώρα, η σχέση που χτίσαμε μεταξύ μας, είναι κάτι ανεκτίμητο για μένα. Κάναμε και την πρώτη μας παράσταση το καλοκαίρι που μας πέρασε και το αποτέλεσμα ξεπέρασε κάθε προσδοκία μου. Ήταν τόσο συγκινητικό να βλέπεις πώς μια διαδρομή ομαδικής δουλειάς, με μεράκι, αφοσίωση και αγάπη, μετουσιώθηκε σε άρτια καλλιτεχνική δημιουργία, με πρωταγωνιστές, παιδιά. Η νύχτα αυτή της παράστασης, θα τολμήσω να πω ότι μου προκάλεσε τα πιο έντονα συναισθήματα της ζωής μου ως τώρα.
Πόσο σημαντικά είναι τα θεατρικά παιχνίδια στη διδασκαλία;
Έχουμε λίγο παρεξηγημένη στο μυαλό μας την έννοια του παιχνιδιού και λίγο -λανθασμένα- διαχωρισμένη από την έννοια της γνώσης. Κι όμως, το παιχνίδι είναι η πιο οικεία γλώσσα επικοινωνίας για ένα παιδί. Μέσω του παιχνιδιού μπορείς να το οδηγήσεις με τον πιο οργανικό τρόπο σε μια ουσιαστική γνωριμία με τον εαυτό του και με τον κόσμο. Να το βοηθήσεις να αντιληφθεί την τεράστια σημασία του να είσαι ομάδα. Τη σημασία της αλληλεγγύης, της κατανόησης και του σεβασμού στον άλλο.
Να το βοηθήσεις να αναπτύξει κριτική ικανότητα και κριτήρια αξιολόγησης, να του προσφέρεις την πιο «θρεπτική» και ουσιαστική τροφή για σκέψη και ανάπτυξη της ψυχής του. Όταν ανακάλυψα τη δύναμη αυτή του θεατρικού παιχνιδιού, συνειδητοποίησα πόσο διαφορετικός θα ήταν ο κόσμος μας, αν όλοι περνούσαμε από τη αυτή διαδικασία για τη διαμόρφωση του χαρακτήρα και της προσωπικότητάς μας και ένιωσα ότι θέλω να είμαι αρωγός σε αυτό.
Ένα σημαντικό θεατρικό παιχνίδι νομίζω είναι και αυτό των ασκήσεων εμπιστοσύνης.
Στην κοινωνία που ζούμε, συμβαίνει ό,τι χρειάζεται, για να χάσουμε την εμπιστοσύνη μας στους ανθρώπους, αλλά και στον εαυτό μας, από σχετικά νεαρή ηλικία. Η εμπιστοσύνη χάνεται εύκολα και δύσκολα ανακτάται. Μη έχοντας εμπιστοσύνη στους άλλους, νιώθουμε ανασφαλείς και ασταθείς και εμείς οι ίδιοι… Τα παιχνίδια εμπιστοσύνης, που είναι ένα μόνο «κεφάλαιο» του τεράστιου σύμπαντος του θεατρικού παιχνιδιού, βοηθούν τους εφήβους να «αφεθούν» ο ένας στον άλλο, να εμπιστευτούν και να γίνουν σταδιακά ομάδα, βασικό χαρακτηριστικό της οποίας, είναι το «ένας για όλους και όλοι για έναν».
Έτσι αποτινάζουν από πάνω τους τον φόβο του «τί θα πουν οι άλλοι», είναι όλοι εκεί, ενωμένοι, για έναν κοινό στόχο, «κουβαλώντας» και συμπεριλαμβάνοντας στην ομάδα, ο καθένας την όμορφη διαφορετικότητά του. Όταν ο ένας αγκαλιάζει τις ανάγκες του άλλου, τότε είμαστε άνθρωποι. Και όταν είμαστε άνθρωποι, μπορούμε να γίνουμε ομάδα. Και να νιώθουμε πραγματικά ο εαυτός μας μέσα στον κόσμο. Με αυτοπεποίθηση και ασφάλεια. Τα παιχνίδια εμπιστοσύνης, βοηθούν τα παιδιά να μη είναι σκληρά και άκαμπτα απέναντι στους άλλους, αλλά και απέναντι στον ίδιο τον εαυτό τους.
Αυτό ενώ είναι κάτι που το διδάσκεις, πόσο εύκολα μπορείς να το εφαρμόσεις σε προσωπικό επίπεδο; Πόσο εύκολα εμπιστεύεσαι τους άλλους;
Όχι πάντα εύκολα. Είμαι ένας πολύ ευθύς άνθρωπος, δεν σκέφτομαι στρατηγικά, ούτε δρω με διπλωματία, όσες φορές το προσπάθησα, δεν μου βγήκε… θέλω να αισθάνομαι και να είμαι ελεύθερη, ο εαυτός μου, οπότε κάνω αυτό που αισθάνομαι, πάντα με σεβασμό προς τον άλλον. Και αυτό περιμένω κιόλας. Όταν δεν το λαμβάνω, απογοητεύομαι και «κλειδώνω». Δίνω ευκαιρίες, είναι ωραίο να δίνεις ευκαιρίες, αλλά δεν εμπιστεύομαι εύκολα ξανά. Θα σου πω όμως, ότι υπάρχουν και περιπτώσεις ανθρώπων που μπορεί να μου εμπνεύσουν την εμπιστοσύνη από την πρώτη κιόλας στιγμή. Αλλά και το ακριβώς αντίθετο. Και δυστυχώς ή ευτυχώς συνήθως δεν πέφτω έξω.
Είσαι άνθρωπος της σταθερότητας; Έχεις φιλίες ετών;
Έχω φιλίες πολλών ετών. Μια σχέση όμως δε καθορίζεται πάντα από τον χρόνο, αλλά από τη ποιότητά της. Δεν έχω πολλούς φίλους, έχω λίγους και καλούς. Είμαι όμως πάντα ανοιχτή σε μια νέα φιλία αν ο άλλος έχει αυτή την ευγένεια χαρακτήρα και το ήθος, που εκτιμώ στους ανθρώπους. Δε μπορώ με τίποτα να συνυπάρξω με ανθρώπους που είναι νάρκισσοι, εγωπαθείς, υποκριτές και αδιάκριτοι. Η φιλία, όπως και όλες οι σχέσεις έχουν να κάνουν με την αλήθεια, τον σεβασμό, τον χώρο που δίνει ο ένας στον άλλον, αλλά και την ικανότητα να μπαίνεις στη θέση του άλλου και να μπορείς να αισθανθείς πώς αισθάνεται και τί έχει ανάγκη κάθε στιγμή, χωρίς να τον πιέσεις ή να τον προσβάλλεις.
Τη φετινή σεζόν είδαμε και δυο σειρές να «κόβονται» εντελώς ξαφνικά (η μια μεταφέρθηκε ευτυχώς σε άλλο κανάλι), αυτό είναι κάτι που σου δημιουργεί μεγαλύτερη ανασφάλεια για τη δουλειά σου;
Σίγουρα. Όλο αυτό, προκαλεί μια έλλειψη εμπιστοσύνης στο ίδιο το επάγγελμα, δε σε αφήνει να νιώσεις ασφάλεια και αυτοπεποίθηση για να «αφεθείς» καλλιτεχνικά. Δε μπορείς να χαλαρώσεις και να αφοσιωθείς με ηρεμία και συγκέντρωση στη δουλειά σου, όταν μέσα στο μυαλό σου, υπάρχει η σκέψη ότι ανά πάσα στιγμή μπορείς να τη χάσεις. Αυτό όμως, είναι από τα πράγματα που δε μπορούμε να ελέγξουμε πάντα. Οπότε, προσπαθούμε, να μην το αφήνουμε να μας κόβει τα φτερά και να συνεχίζουμε να βελτιωνόμαστε διαρκώς, με τις όποιες συνθήκες, ώστε να νιώθουμε ζωντανοί και δημιουργικοί μέσα από την εξέλιξή μας.
Κάνεις σχέδια για το μέλλον ή προτιμάς να αφήνεις τον χρόνο για να δεις πως θα πάνε τα πράγματα;
Είμαι ένας πολύ οργανωτικός άνθρωπος. Στην ατζέντα μου, όλα είναι προγραμματισμένα. Όμως στη ζωή, από τη μια στιγμή στην άλλη, μπορούν να ανατραπούν τα πάντα, ή να μην πάνε όπως τα περιμένεις. Είναι πολλοί οι παράγοντες και οι μεταβλητές. Εκεί χρειάζεται «επαναπροσδιορισμός διαδρομής» όπως λέει και το gps. Το σίγουρο είναι ότι, δεν εγκαταλείπω εύκολα ένα όνειρο, ή έναν στόχο. Το παλεύω μέχρι το τέλος.
Φωτογραφίες: Πέτρος Χόντος για το TLIFE
H φωτογράφηση έγινε στο Τhe Dalliance House (Κυριαζή 19, Kηφισιά)
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
