Ντόρα Μπακογιάννη: “Τον άνδρα μου τον έχω πασά”!

Η συγγενική μου σχέση με τον Κυριάκο καθιστούσε την ενασχόλησή μου με την εκλογή άκρως προβληματική. Ο,τι και να έλεγα θα ήταν στραβό. Αν έλεγα: «Στηρίξτε τον Κυριάκο», θα έλεγαν ότι δεν το λέω για την αξία του, αλλά επειδή είμαι αδελφή του. Αν έλεγα: «Στηρίξτε τον Μεϊμαράκη», θα λέγανε «κάνει πόλεμο στον Κυριάκο». Δυστυχώς, εμείς οι γυναίκες έχουμε και ένα πρόσθετο πρόβλημα από αυτό που έχουν οι άνδρες σε τέτοιες περιπτώσεις: όταν είσαι αδελφή του υποψήφιου προέδρου της Νέας Δημοκρατίας, νομίζω πως καλό είναι ό,τι κάνεις να το κάνεις διακριτικά – και έτσι και οι δύο υποψήφιοι αρχηγοί ήξεραν πολύ καλά τη θέση μου.

Με απογοήτευσε πολύ.

Βεβαίως και έχω δεχτεί και έχω αγριέψει. Εχω αντιμετωπίσει το θέμα «φτυστικά», γιατί προτιμώ να το κάνω αυτό. Οταν είσαι 1,84, το κάνεις πιο εύκολα. Ομως έχω θυμώσει. Θυμάμαι το πρώτο μεγάλο σοκ που είχα πάθει. Ημουν πολύ μικρή και τότε ήταν το θέμα των Σκοπίων. Είχα πάει σε μια διεθνή συνδιάσκεψη, όπου ήταν ένας Εγγλέζος λόρδος, ο οποίος κοίταζε και ξανακοίταζε τη διαπίστευσή μου. Στην αρχή με πέρασε για γραμματέα, μετά για διερμηνέα και, όταν επιτέλους κατάλαβε ότι είχα δικαίωμα να μιλήσω, μου απευθύνθηκε λέγοντας: «Η νεαρά κυρία από την Ελλάδα θέλει να μιλήσει». Επρεπε να μιλήσω σε 3 γλώσσες και για 5 λεπτά, για να βρεθώ στο ίδιο επίπεδο με τους άλλους.

Ολα. Η μάνα μου ήταν ένας καταπληκτικός άνθρωπος. Γέμιζε τις καρδιές των ανθρώπων. Γέμιζε τον χώρο. Είχε περίσσευμα καρδιάς, περίσσευμα αγάπης για πάρα πολύ κόσμο – παρά το ότι ήταν ένας άνθρωπος πολύ χτυπημένος από πλευράς υγείας από πολύ μικρή ηλικία και θα μπορούσε να είχε πίκρα, να έβγαζε στενοχώρια επειδή δεν μπορούσε να τρέξει ή δεν μπορούσε να παίξει μαζί μας όταν ήμασταν μικρά. Ολο αυτό το πρόβλημα το είχε μετατρέψει σε μια απέραντη αγάπη για τους ανθρώπους που έχουν παρόμοια προβλήματα. Και για αυτό με δαιμόνισε τόσο πολύ αυτή η άθλια τοποθέτηση του Λαζόπουλου.

Το χειρότερο με τον Λαζόπουλο είναι ότι δεν έχει ψυχή. Γιατί, για να πει μια τέτοια κουβέντα, όλα τα πράγματα που κάνει τα κάνει για το θέαμα, για τη δημοτικότητα. Αυτή την κουβέντα δεν μπορείς να την πεις αν αγαπάς έναν άνθρωπο με πρόβλημα.

Ο άνδρας μου είναι πασάς. Είναι ένας άνθρωπος ο οποίος έχει μια γυναίκα παλαιάς σχολής, με παλαιομοδίτικη αγωγή, η οποία τον φροντίζει, τον κανακεύει και εκείνος τα βρίσκει όλα έτοιμα. Οσο περίεργο και αν σου φαίνεται.

Τι σας αρέσει να κάνετε μαζί;

Μας αρέσει πάρα πολύ να ταξιδεύουμε, να πηγαίνουμε σινεμά, να τρώμε σε ταβερνάκια. Επίσης, να πηγαίνουμε στο Καρπενήσι, να καθόμαστε στο τζάκι μας και να βλέπουμε «Casablanca».

Μια σχέση χτίζεται και χτίζεται με αμοιβαίες υποχωρήσεις. Αν δεν έχεις ανοχή για τις διαφορετικές προτεραιότητες που έχει ο άλλος δίπλα σου και θέλεις να έχεις μόνο τις δικές σου, δεν υπάρχει περίπτωση να μη ζήσεις μόνος σου.

Ο άνδρας μου έχει φοβερό χιούμορ – δεν υπάρχει άνθρωπος με πιο αγγλοσαξονικό χιούμορ. Είναι πάρα πολύ καλός και πράος. Ενας άνθρωπος που αγαπάει τον κόσμο. Ενας άνθρωπος παθιασμένος με τον Ολυμπισμό, τις αξίες του και τα παιδιά και τους κάνει φοβερή δουλειά στη Διεθνή Ολυμπιακή Ακαδημία, για την οποία έμεινα με το στόμα ανοιχτό όταν την είδα. Είναι ένας ωραίος άνδρας, με τον οποίο εξακολουθώ να είμαι ερωτευμένη. Λένε ότι πεθαίνει ο έρωτας τα πρώτα πέντε χρόνια. Εμένα δεν μου συνέβη αυτό. Εξακολουθεί και υπάρχει.

Ποια γυναίκα της οικογένειας έχει πάρει το ταλέντο της μητέρας σας στη μαγειρική;

Η αδελφή μου η Κατερίνα και η κόρη μου, η Αλεξία. Είναι φοβερές.

Από τη φύση μου δεν είμαι κοκέτα. Η καλύτερή μου είναι όταν κυκλοφορώ άβαφη και με ένα τζιν. Ενα δημόσιο πρόσωπο όμως οφείλει να σέβεται τη θέση του και τη δουλειά του. Γι’ αυτό και θεωρώ την ιστορία της γραβάτας του ΣΥΡΙΖΑ απολύτως γελοία. Εάν αντίσταση είναι το να βγάλεις τη γραβάτα, «ζήτω ο Κουτσούμπας», ο οποίος πήγε με τη γραβάτα του στον Τσίπρα και ακύρωσε όλη αυτή την ιστορία και τη γελοιότητα του τύπου «κάνω αντίσταση με το ντύσιμο». Εγώ δεν κάνω καμία αντίσταση με το ντύσιμο. Προσπαθώ να είμαι αξιοπρεπώς ενδεδυμένη. Προσπαθώ να τιμώ τους ανθρώπους που με καλούν, διότι, όταν σε καλεί κάποιος και εσύ πας σαν… λέτσος, προσβάλλεις αυτόν που σε καλεί. Και αυτό είναι κάτι που το μαθαίνει κανείς από παιδική ηλικία.

Είμαι 1,84. Συν το τακούνι, θα έλεγαν ότι «αυτό είναι ένα βουνό που κουνιέται». Το ωραιότερο κομπλιμέντο που είχα ακούσει την εποχή που οι άνδρες ακόμα πείραζαν τις γυναίκες και δεν το θεωρούσαμε σεξουαλική παρενόχληση ήταν όταν με φώναξε κάποιος μια φορά: «Βρε ανεμόσκαλα» (γέλια).

Καθόλου. Είμαι φανατική οπαδός της άποψης πως ό,τι μπορεί να κάνει μια γυναίκα για να νιώσει καλύτερα οφείλει να το κάνει. Και δεν χρειάζεται να απολογηθεί και σε κανέναν, κατά τη γνώμη μου.