Παναγιώτης Ραφαηλίδης: «Ξεκίνησα να έχω συνείδηση και ύπαρξη στα 5, νωρίτερα δεν έχω καμία μνήμη»

Σε μια εκ βαθέων εξομολόγηση προχώρησε ο Παναγιώτης Ραφαηλίδης μιλώντας στο νέο vidcast της Μαντώς Γαστεράτου.

Ο Παναγιώτης Ραφαηλίδης μίλησε για τα παιδικά του χρόνια, και την τραυματική εμπειρία που έζησε όταν ήταν περίπου δυο χρονών, όταν έφυγς από τη ζωή ο αδελφός του. Όπως αποκάλυψε, αυτή η εμπειρία τον γέμισε για πολλα χρόνια ενοχές, ενώ τον έκανε να σβήσει και κάθε μνήμη που είχε μέχρι τα 5 του.

«Είμαι ένα άνθρωπος που φύτρωσα να πω; Ξεκίνησα να έχω συνείδηση και ύπαρξη στα 5, νωρίτερα δεν έχω καμία μνήμη. Στα 5 που πήγα νηπιαγωγεία, εκεί γεννήθηκα, πριν δεν έχω καμία απολύτως μνήμη γιατί -μέσα από τη θεραπεία το εξήγησα – είχα μια τραυματική εμπειρία πολύ μικρότερος, όταν ήμουν 2 χρονών και έσβησα όλα μου τα χρόνια μέχρι τα 5…

Έχασα τον αδελφό μου, έχω ακόμη δυο αδελφές που ήρθαν αργότερα. Είχαμε έναν χρόνο διαφορά, εγώ ήμουν 2,5. Μοιραία ήρθε η στεναχώρια, η μαυρίλα, τα πήγαινέ-έλα στο νεκροταφείο. Η ξαφνική εξαφάνιση του αδελφού με τον οποίο συνυπήρχα, έπαιζα…Δε ξέρω αν τα παιδιά έχουν μηχανισμούς που αποθούν μνήμες αλλά εγώ είναι σαν να ξύπνησα μια μέρα στο νηπιαγωγείο… 

Πέρασα πολλά χρόνια από τη ζωή μου νιώθωντας ενοχές, ότι δε μου αξίζουν πολλά πράγματα, μη διεκδικόντας πράγματα. Όταν κατακτούσα κάτι με την αξία και τη δουλειά μου, ένιωθα ότι δε μου άνηκε…» εξομολογήθηκε αρχικά ο Παναγιώτης Ραφαηλίδης.

«Δεν τον θυμάμαι τον αδελφό μου, δεν έχω καμία μνήμη. Έχω φωτογραφίες. Απλά όλο αυτό σε ένα παιδικό μυαλό λειτουργεί πολύ περίεργα…Από διηγήσεις των γονιών μου ξέρω ότι όταν γεννήθηκε ο αδελφός μου ζήλεψα πολύ και 1-2 φορές τον είχα σπρώξει, και όλο αυτό μέσα μου λειτούργησε κάπως περίεργα, και μέσα από την ψυχοθεραπεία ανακάλυψε ότι πίστευα ασυνείδητα ότι εγώ είχα κάνει…» είπε σε άλλο σημείο.

Όσο για το σήμερα, ο Παναγιώτης Ραφαηλίδης είπε, «Είμαι 45 και νιώθω τον εαυτό μου καλύτερα από ότι ήταν στα 20…Νιώθω ότι σημασία και ουσία έχει τελικά ο καθένας να κάνει και να ζει αυτή τη ζωή όπως θέλει…Πολλές φορές νιώθω ότι είναι μάταια όσα κάνω και σκέφτομαι γιατί δεν έχω ένα παιδί, μετά σκέφτομαι ότι αυτή η φωνή μέσα μου δεν είναι δική μου…Πιστεύω ότι αν ήταν δική μου αυτή η φωνή θα την άκουγα».