Ο Παύλος Ντε Γκρες μίλησε στα «ΝΕΑ Σαββατοκύριακο» και την Μαίρη Αδαμοπούλου για την αξιοποίηση του πρώην ανακτόρου από το υπουργείο Πολιτισμού, εκφράζοντας την ελπίδα να μη μετατραπεί σε «πεδίο εκμετάλλευσης ή εμπορικής εκποίησης».
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Ο πρωτότοκος γιος του τέως βασιλιά Κωνσταντίνου μίλησε για τις οικογενειακές ιστορίες και τις προσωπικότητες που του έχουν αφηγηθεί οι δικοί του ότι πέρασαν από το σαλόνι του λεγόμενου ανακτόρου και για τις εντυπώσεις του όταν ο ίδιος επισκέφθηκε το σπίτι όπου γεννήθηκε, ενόψει της μετατροπής του σε μουσειακό χώρο.
«Φύγαμε χωρίς να πάρουμε τίποτα μαζί μας. Το σπίτι έμεινε όπως ήταν εκείνη την ημέρα. Ήταν πολύ συγκινητικό. Έμοιαζε σαν να είχαμε φύγει μόλις προχθές: σκεπασμένα με λίγη σκόνη, αλλά όλα στη θέση τους. Η οδοντόβουρτσα, το ποτήρι στο κομοδίνο, τα προσωπικά αντικείμενα. Η εντύπωση που αποκόμιζες ήταν ότι ο ιδιοκτήτης είχε απλώς πεταχτεί να πάρει τσιγάρα», λέει και αναζητά στο κινητό του τηλέφωνο κάποιες φωτογραφίες που είχε τραβήξει: την ντουλάπα της μητέρας του με τα φορέματα κρεμασμένα και τα παπούτσια στη θέση τους, το καροτσάκι που τον πήγαιναν βόλτα, έναν αποθηκευτικό χώρο με προϊόντα βρεφικής περιποίησης που προορίζονταν για τον ίδιο, αλλά και την αδελφή του να κρατά τις παιδικές της φωτογραφίες.
«Αναπόφευκτα σε καταλαμβάνει ένα αίσθημα νοσταλγίας όταν βλέπεις μπροστά σου αυτά που σου περιέγραφαν, τους χώρους και τα αντικείμενα, τα σημεία του σπιτιού. Θυμάμαι τους γονείς μου να μου περιγράφουν πως υπήρχε πάντα μουσική, κυρίως κλασική, και ιδίως τα Σαββατοκύριακα άνοιγαν τα παράθυρα για να ακούγεται ως τον κήπο που κάθονταν όλοι μαζί. Η μητέρα μου, για παράδειγμα, μου έλεγε ότι λάτρευε τις βόλτες στον κήπο, αλλά δεν συμπαθούσε την πισίνα που υπήρχε διότι την έβρισκε βαθιά. Η αδελφή μου, που ήταν δύο ετών όταν φύγαμε, θυμόταν ότι το χαλί στο δωμάτιο που παίζαμε ήταν πράσινο», συνεχίζει ο Παύλος Ντε Γκρες.
«Θα ήθελα δηλαδή να αναβιώσει το πνεύμα του κτήματος, όχι μόνο η εικόνα του. Και φυσικά, να υπάρχει η δυνατότητα να δει ο επισκέπτης τα αντικείμενα της εποχής: τα παλιά αυτοκίνητα, τις άμαξες, τα φορέματα, τα έργα τέχνης. Όλα εκείνα που αφηγούνται μια ιστορία. Για μένα, το Τατόι πρέπει να ζει κι όχι να γίνει μουσείο-βιτρίνα. Το μόνο που εύχομαι είναι να μη γίνει πεδίο εκμετάλλευσης ή εμπορικής εκποίησης. Θέλουμε να το χαρεί ο κόσμος, να το γνωρίσει, να το ζήσει με σεβασμό, όχι να το καταναλώσει» τονίζει ο Παύλος.
«Το Τατόι είναι ένα μουσείο του ίδιου του εαυτού του, μέσα από το οποίο αναπόφευκτα αναδύεται και η ιστορία της οικογένειάς μας. Αυτό το κομμάτι της ιστορίας, που μέχρι σήμερα έμενε συχνά στο περιθώριο, θα ξαναμπεί κατά κάποιον τρόπο στο επίκεντρο. Όταν κάποιος δει το νυφικό της μητέρας μου, θα θελήσει να μάθει ποια ήταν, ποιος ήταν ο πατέρας μου, ποιοι ήμασταν όλοι εμείς. Έτσι, η ιστορία αυτή αποκτά ανθρώπινη διάσταση.
Δεν έχει σημασία αν κανείς αγαπά ή δεν αγαπά τη βασιλεία, η ιστορία είναι κοινή για όλους. Αυτή η χώρα, έτσι όπως είναι σήμερα, είναι αποτέλεσμα και εκείνων των προσπαθειών. Και πιστεύω πως αυτό είναι που αξίζει να θυμόμαστε και να τιμούμε» καταλήγει ο Παύλος Ντε Γκρες.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ