Πέθανε στα 42 του ο ποιητής Δημήτρης Ελευθεράκης

Ο Δημήτρης Ελευθεράκης, ένας από τους πιο ταλαντούχους και προικισμένους νέους ποιητές μας, έφυγε
ξαφνικά χθες, σε ηλικία μόλις 42 ετών. Αφήνει πίσω του πλούσιο έργο – ποιητικό, μεταφραστικό και δοκιμιακό. Η γραφή του, στοχαστική και στιβαρή, άμεση και τρυφερή, μας χάρισε κείμενα σπάνιας δύναμης και ομορφιάς.

Ήταν στενός συνεργάτης των Εκδόσεων Πατάκη και μέλος της συντακτικής ομάδας του περιοδικού «Ποιητική». Από τις Εκδόσεις Πατάκη πρόκειται να κυκλοφορήσει σε λίγους μήνες η νέα ποιητική του συλλογή με τίτλο «Άσπρα μήλα». Από τις Εκδόσεις μας κυκλοφορεί και η προηγούμενη συλλογή του, «Εγκώμια» (2013), καθώς και δύο τόμοι με τα Άπαντα του Καβάφη και του Καρυωτάκη σε δική του επιμέλεια.

Παραθέτουμε ένα από τα ποιήματα της προς έκδοση συλλογής του:
Μετενσαρκώσεις
Κάθε πρωί που πίνω καφέ ή ετοιμάζω ένα σάντουιτς
σκέπτομαι αν θα είμαι κι αύριο εδώ
αν θα κάθομαι στο ίδιο γραφείο, στο ίδιο μπαλκόνι
αν θα κοιτάζω το μακρύ μανίκι μου να ξεχειλίζει
από εκείνο το ζώο που είναι το χέρι μου
αν το χέρι μου θα φιλοξενεί το ίδιο μολύβι
αν το μολύβι θα κάνει τις ίδιες κινήσεις
ζεστό σαν το σάλιο ενός ευαίσθητου σαλιγκαριού.
Ναι, η ψυχή κατοικεί μέσα στις άπειρες κοιλότητες
των οργάνων, κι εμείς χορεύουμε γύρω της
χορεύουμε γυμνοί γύρω από την ψυχή με ό,τι
δεν είναι ψυχή, με ό,τι δεν έχει ψυχή. Κάποτε
η κρήνη του αίματος παύει, ύστερα από μακρύ πηγαιμό,
το πηχτό της ανάβλυσμα κι η ψυχή αιωρείται
γυρεύοντας με αγωνία έναν άλλο ιστό να εισέλθει
στην κοιλότητα μιας βελανιδιάς ή να υψωθεί
σαν διάφανο πούπουλο έως το στόμα ενός ιερού λιονταριού.
Όσο γι’ αυτήν εδώ την ψυχή, μακάρι να μην ταξιδέψει
προς τα πάνω ή προς τα κάτω παρά μόνο διαβαίνοντας
την εύκρατη κοιλάδα των μετενσαρκώσεων
να φέρει μαζί της τα μικρά σωματίδια ενός ραγισμένου δοχείου
ένα δροσερό πρωινό που κάποιος θα βλέπει
το μακρύ μανίκι του να ξεχειλίζει
από εκείνο το ζώο που είναι το χέρι του
ζεστό σαν το σάλιο ενός ευαίσθητου σαλιγκαριού.