Το χθεσινό “Τσαντίρι” του Λάκη πρέπει να ήταν το πιο δύσκολο “Τσαντίρι” που μας έχει παρουσιάσει εδώ και δεκαπέντε χρόνια. Το χθεσινό “Τσαντίρι” του Λάκη θα μείνει χαραγμένο για πάντα στη μνήμη του. Το χθεσινό “Τσαντίρι” του Λάκη από την μία μεριά πρέπει να ήταν μία φοβερή άσκηση… ψυχραιμίας και από την άλλη πρέπει να υπήρξαν στιγμές που να λειτούργησε κάτι σαν βάλσαμο για την καρδιά του. Το χθεσινό “Τσαντίρι” του Λάκη ήταν το πρώτο που βγήκε στον αέρα από την ημέρα που η υπέροχη Ριρίκα του, έφυγε για πάντα από την ζωή.
Ετσι, όπως ήταν λογικό και αναμενόμενο, ο Λάκης Λαζόπουλος εννοείται πως χθες το βράδυ θέλησε να πει το “αντίο” στην πολυαγαπημένη του μητέρα και μέσα από την τηλεόραση και μέσα από τον Alpha, μιας και η μητέρα του ήταν ο δικός του άνθρωπος για τον οποίο ξέραμε σκεδόν… τα πάντα, μιας και όοοολα αυτά τα χρόνια μοιραζόταν μαζί μας πολλές στιγμές από αυτή τη μοναδική σχέση που είχε με τη μητέρα του.
Ο Λάκης ,λοιπόν, λίγο πριν το φινάλε της εκπομπής πήρε το μικρόφωνο και είπε λόγια καρδιάς, λόγια που άγγιξαν τις ψυχές όλων μας. Λόγια που συγκλόνισαν…
«Στις δύο προηγούμενες εκπομπές είχα πολύ μεγάλη ένταση, χοροπήδαγα τρελά. Ήταν η ύστατη προσπάθεια που έκανα να πείσω τη μητέρα μου από το γυαλί της τηλεόρασης ότι όλα θα πάνε καλά στο δωμάτιο 818 του «Υγεία» που βρισκότανε. Εγώ μεγάλωσα για να μπορώ να περνάν καλά οι άνθρωποι της γειτονιάς μου. Και η μητέρα μου έκλεισε αυτόν τον κύκλο της γειτονιάς. Αυτός λοιπόν ο κύκλος τέλειωσε και κάπου στη διαδρομή εσείς γίνατε οι δική μου γειτονιά.
Η μητέρα μου μου έδωσε τα πάντα, μας έδωσε τα πάντα από αυτά που δεν είχε κι εγώ με τον αδερφό μου της δώσαμε πολλά από αυτά που είχαμε. Η μητέρα μου μεγάλωσε, δούλευε μαζί με την μητέρα της, τη γιαγιά μου, καθαρίζοντας σκάλες και ήταν πολύ ευτυχισμένη που στα γεράματά της δεν βασανίστηκε κι έλεγε “ευχαριστώ το θεό που με αποζημίωσε και δεν περνάω δύσκολα γεράματα”, σε σχέση με αυτή την παιδική ηλικία που είχε.
Σε έναν άνθρωπο που έχει κάνει τόσα ξενύχτια για σένα, το να κάνεις εσύ 10-15 νιώθεις ότι είναι κάτι λίγο. Τον τελευταίο καιρό που πάλευα μέσα μου, μπλοκάρισα. Οι συνεργάτες μου μου μίλαγαν τέσσερις φορές και δεν άκουγα τίποτα, δεν καταλάβαινα τίποτα. Τώρα βέβαια θα μου πεις ότι όταν είναι κάποια ώρα και φεύγει ένας άνθρωπος ευτυχισμένα και στην ώρα του είναι ωραία, αλλά όταν έχεις την ίδια ενέργεια και μία σκέψη παράλληλη, νομίζω ότι χάνεις το μυαλό σου, την ψυχή σου, το σώμα σου.
Όλοι αυτοί οι ωραίοι άνθρωποι της εποχής έχουν έναν πολύ ωραίο τρόπο να αποτυπώνονται μέσα μας. Και ήξερα ότι η μάνα μου δεν θα μπορούσε, όπως είχε γίνει πια, να καθαρίζει και όσο κι αν φανεί παράξενο, η μάνα μου αν δεν μπορούσε να καθαρίζει το σπίτι μόνης της, δεν είχε κανένα λόγο να ζει. Η μητέρα μου ήταν η συνεννόησή μου με τον έξω κόσμο, μου έδινε συνέχεια το μέτρο.
Δεν κλαίω γιατί δεν θεωρώ παράλογο ότι έφυγε. Έφυγε μια χαρά, ευτυχισμένη, με χιούμορ μέχρι τελευταία ώρα. Τις τελευταίες φράσεις που είπαμε, είχε δει την εκπομπή που έλεγα εγώ τον άλλον ολοζώντανο και μου λέει “εγώ είμαι ολοζώντανη”, της λέω “ε, όχι δεν είσαι και ολοζώντανη”, μου λέει “μισοζώντανη;”. Θέλω να πω ότι δεν χάθηκε τίποτα και γι’ αυτό ευχαριστώ πραγματικά τους γιατρούς του «Υγεία». Ότι ήταν ανθρωπίνως δυνατό να γίνει, έγινε. Απλά μην το πάρετε ανάποδα αυτό που θα πω, αλλά ο τρόπος για να ευχαριστιέμαι εγώ όλα αυτά τα χρόνια, ήταν να ευχαριστιούνται οι δικοί μου, ο πατέρας μου και η μητέρα μου. Στο σπίτι μου έβαλα αυτή τη φωτογραφία και έτσι θέλω να την θυμάμαι, χαρούμενη…».
