Βασίλης Μπούτσικος στο TLIFE: «Είχα αγωνία για το πώς θα προσεγγίσουμε το θέμα του αυτισμού» – Ο ρόλος στο «Παιδί» και τα μηνύματα που δέχεται

Τη φετινή τηλεοπτική σεζόν ο Βασίλης Μπούτσικος έχει καταφέρει να ξεχωρίσει μέσα από την ερμηνεία του στον ρόλο του Ντιμίτρι στη σειρά της ΕΡΤ, «Το παιδί». 

Ο Βασίλης Μπούτσικος υποδύεται έναν νεαρό στο φάσμα του αυτισμού, και μιλώντας στο TLIFE εξηγεί πως η μεγαλύτερη αγωνία του ήταν να αποτυπωθεί ο συγκεκριμένος χαρακτήρας με έναν τέτοιο τρόπο που να μην προσβάλλει και να μη θίγει κανέναν. Ακόμη, αναφέρεται στην προσωπική έρευνα που έκανε για τον συγκεκριμένο ρόλο αλλά και στη θεατρική παράσταση που πρωταγωνιστεί, «Dracula». 

Βασίλη, φέτος πρωταγωνιστείς στο «Παιδί» της ΕΡΤ, μια σειρά που έχει αγαπηθεί από το κοινό και πολύς κόσμος μιλά γι’ αυτή.

Αχ αυτό είναι αλήθεια, ναι, και χαίρομαι πολύ που συμβαίνει.

Θέλω να μου πεις, όταν σου έγινε πρώτη φορά η πρόταση, αν ένιωσες και λίγο φόβο για τον συγκεκριμένο ρόλο;

Η πρόταση στην ομάδα που έκανε το casting – και την ευχαριστώ πολύ γι’ αυτό – έγινε από την Ντένια Στασινοπούλου, με την οποία παίζουμε μαζί στη σειρά. Κάναμε μια συνάντηση και ένιωσα από την αρχή ότι υπάρχει ένα πολύ ωραίο κλίμα και ότι κάτι ωραίο πάει να γίνει. Η αλήθεια είναι βέβαια ότι όταν ξεκίνησε το project, πριν ξεκινήσουν ακόμα τα γυρίσματα, είχα έναν φόβο και μια αγωνία, κυρίως για το πώς θα προσεγγίσουμε το θέμα του αυτισμού χωρίς να γίνει απλοϊκά.

Όλο το καλοκαίρι λοιπόν, πριν ξεκινήσουμε τα γυρίσματα, έκανα μια προσωπική έρευνα. Είδα ντοκιμαντέρ, διάβασα κάποια βιβλία, μίλησα με μια φίλη μου λογοθεραπεύτρια που μου έδωσε κάποιες κατευθύνσεις. Μετά, και σε συνεργασία με τον σκηνοθέτη της σειράς, καταλήξαμε σε κάποιες επιλογές που θα βοηθούσαν και εμένα αλλά και τη σειρά, γιατί έχει και στοιχεία κωμωδίας μέσα της.

Μέσα από την έρευνα που έκανες, τι ήταν αυτό που έμαθες για το φάσμα του αυτισμού που σε εξέπληξε;

Πέρα από κάποια θεωρητικά πράγματα που δεν γνώριζα καθόλου προσωπικά, με εξέπληξε το κομμάτι έντονης παρατηρητικότητας που συνήθως έχουν άτομα που βρίσκονται σε αυτό.  Επίσης, η σχέση με έναν άλλο τρόπο αντίληψης και παρατήρησης της καθημερινότητας, που μπορεί να έχουν κάποιοι άνθρωποι που βρίσκονται στο φάσμα, με έφερε στη θέση να συνδιαλλαγώ ξανά με εκείνο το κομμάτι μέσα μου που συχνά μπορεί να λέει “πως όλοι είμαστε διαφορετικοί και αυτό το αποδέχομαι” αλλά που πολλές φορές μένει σε ένα επιδερμικό επίπεδο ενώ στην ουσία, ζητάει από εσένα τρομερές υπερβάσεις ώστε να συναντηθείς στ’ αλήθεια με κάποια άλλη ύπαρξη που εκ πρώτης όψεως μοιάζει πολύ διαφορετική από τη δική σου. Μένουν τόσα πράγματα που πρέπει να συμβούν ώστε αυτοί οι άνθρωποι να ζουν μια αξιοπρεπή ζωή και όχι να συναντούν συνεχώς εμπόδια στην καθημερινότητά τους από τους άλλους ή από το κράτος. Χρειάζεται ενημέρωση και φροντίδα.

Όλο αυτό το διάστημα που παίζεται η σειρά, έχουν υπάρξει άνθρωποι που ανήκουν στο φάσμα ή οικογένειες που έχουν κάποιον δικό τους σε αυτό, που να επικοινώνησαν μαζί σου;

Αρχικά, είχα την πολύ μεγάλη χαρά να με καλέσουν στη Θεσσαλονίκη από την ομάδα «Ταυτισμός», την πρώτη Πανελλήνια ερασιτεχνική θεατρική ομάδα με ανθρώπους ερασιτέχνες που είναι στο φάσμα. Ήταν μια πολύ συγκινητική εμπειρία. Η χαρά και η αγάπη που πήρα από τους γονείς, το πόση ευγνωμοσύνη έδειξαν και προς το πρόσωπό μου αλλά και προς τη σειρά για το πώς έχουμε σεβαστεί αυτόν τον ήρωα, χωρίς να τον παρουσιάζουμε μονάχα ως «βάρος» για τους άλλους αλλά που κι εκείνος έχει δικαίωμα στη χαρά και στη ζωή, δεν περιγράφεται.

Λαμβάνω και κάποια μηνύματα στα social media, από γονείς που χαίρονται πολύ γι’ αυτό που παρακολουθούν και είναι νομίζω το μεγαλύτερο δώρο και η μεγαλύτερη. ανταμοιβή που θα μπορούσα να πάρω.

Άρα το αποτέλεσμα μπορούμε πλέον να πούμε ότι σε δικαιώνει…

Ναι, γιατί αυτά τα σχόλια είναι πέρα απ’ το απλά όπως “παίζεις καλά”, είναι ο λόγος που ίσως, μπορεί και να επιλέξαμε να κάνουμε αυτό το επάγγελμα… Το να έχει η δουλειά μας ένα αντίκρισμα και πόσο μάλλον σε ένα θέμα που δεν προβάλλεται συχνά, είναι και η ουσία της τέχνης μας νομίζω. Παρόλα αυτά κάθε μέρα είναι μια νέα μέρα στο γύρισμα, με άλλες προκλήσεις, με κάποια πράγμα που χρειάζονται συνεχώς μελέτη. Πλέον όμως μπορώ να πω ότι εμπιστεύομαι πιο πολύ το υλικό και τη συνθήκη της σειράς.

Εσένα τι ήταν αυτό που σε δυσκόλεψε περισσότερο;

Η βασική μου αγωνία ήταν να μην βγει ο Ντιμίτρι μια καρικατούρα, να μην κάνουμε κάτι που θα «κοροϊδέψει» έναν άνθρωπο που ανήκει στο φάσμα έστω και στο ελάχιστο. Μιλάμε για ένα τεράστιο φάσμα, δεν είναι όλοι οι άνθρωποι που βρίσκονται σε αυτό ίδιοι. Έπρεπε λοιπόν να δείξουμε ότι έχει γίνει μια μελέτη πάνω στο θέμα. Φυσικά δεν είμαι μόνος μου σ’ αυτό. 

Θα ήθελες και οι επόμενοι ρόλοι σου να είναι τέτοιοι που να περνάνε ένα μήνυμα προς τον κόσμο;

Δεν ξέρω αν γίνεται να κάνεις κάτι που δεν έχει κανένα αντίκρισμα στην κοινωνία που ζεις. Το θέατρο δημιουργείται από ανθρώπους για ανθρώπους, όπως και όλες οι μορφές τέχνης. Η συγκεκριμένη σειρά βέβαια, έχει δώσει μια ευκαιρία και σε εμένα αλλά νομίζω και σαν ιστορία να αγγίξουμε ένα κομμάτι που, όπως είπα και πριν, δεν προβάλλεται συχνά στην ελληνική μυθοπλασία.

Ξέρεις ότι υπάρχουν άνθρωποι που σε γνώρισαν μέσα απ’ τη σειρά αυτή και νόμιζαν ότι πράγματι ανήκεις στο φάσμα;

Ναι. Μου έχουν στείλει στο Instagram κάποια μηνύματα και με ρωτάνε αν όντως είμαι στο φάσμα ή αν υποδύομαι. Δε σου κρύβω ότι νιώθω παράξενα αλλά με χαροποιεί κιόλας.

Η σειρά ήταν υποψήφια και για τα βραβεία, τα NEM Awards. Το περίμενες; 

Όχι, να πω την αλήθεια. Δεν ήξερα ότι μπορεί μία ελληνική σειρά να είναι υποψήφια για βραβεία που διοργανώνονται στο εξωτερικό. Φυσικά και χαίρομαι πάρα πολύ. Ήταν υποψήφια ολόκληρη η σειρά, όλοι οι άνθρωποι που δουλεύουμε γι’ αυτή μπροστά και πίσω από τις κάμερες, πράγμα πολύ σημαντικό, γιατί υπάρχουν τόσοι και τόσες που εργάζονται γι’ αυτό το αποτέλεσμα και ο κόσμος δεν τους ξέρει..

Διάβασα ότι ως παιδί παρακολουθούσες τους Singles που σκηνοθετούσε ο Στέφανος Μπλάτσος και τώρα συνεργάζεστε στο «Παιδί». Πως είναι να συνεργάζεσαι με κάποιον του οποίου τη δουλειά θαύμαζες ως παιδί και τώρα είναι ο σκηνοθέτης σου;

Χαίρομαι έτσι κι αλλιώς που συνεργάζομαι με τον Στέφανο Μπλάτσο. Το αστείο είναι ότι πριν ξεκινήσουν τα γυρίσματα δεν γνώριζα ότι ήταν ο σκηνοθέτης των Singles. Aφού ξεκινήσαμε,  σε μια συζήτησή μας σε ένα διάλειμμα έμαθα ότι εκείνος είχε κάνει τους Singles. Ήταν τεράστια έκπληξη. Οι Singles ήταν μια σειρά που έβλεπα στην εφηβεία μου και οι ήρωές της είχαν κάποιες ανησυχίες με τις οποίες μπορούσα να ταυτιστώ.

Εσύ είσαι ένα παιδί που δεν είχες κανέναν στο περιβάλλον σου που να ασχολείται με τον χώρο της υποκριτικής. Πόσο εύκολο είναι για ένα παιδί που δεν έχει καμία σύνδεση με αυτόν τον χώρο, να μπει και να ακολουθήσει μια πορεία όπως είναι η δική σου;

Γενικά το επάγγελμα του ηθοποιού είναι ένα επισφαλές επάγγελμα. Εγώ αυτή τη στιγμή δουλεύω και στην τηλεόραση και στο θέατρο, ωστόσο η αναζήτηση εργασίας δεν σταματάει ποτέ, συμβαίνει κάθε χρόνο. Εγώ όταν έδωσα εξετάσεις στη δραματική, δεν είχα σκοπό να το κάνω επάγγελμα. Όταν βγήκα από τη σχολή αντιλήφθηκε ότι οι δυσκολίες του χώρου είναι πάρα πολλές. Πολλές φορές οι πρόβες δεν πληρώνονται, είναι δύσκολο να βρεθείς σε κάποιους θιάσους, είναι δύσκολο ακόμα και να μάθεις για κάποιες οντισιόν. Αν υπάρχει όμως κάτι μέσα σου που σε καίει και σε οδηγεί να ασχοληθείς με αυτό το επάγγελμα, πιστεύω θα βρεις τον δρόμο.

‘Έχεις βρει τι ήταν αυτό που σε ώθησε να ασχοληθείς με την υποκριτική ή είναι κάτι που ακόμα το ψάχνεις:

Νομίζω ότι συνεχώς αναρωτιέμαι. Αυτά τα πέντε χρόνια που έχω τελειώσει τη σχολή,  κάθε χρόνο λέω “ωραία, γιατί;”. Προκύπτουν συνεχώς νέα δεδομένα που με κάνουν να αναρωτιέμαι. Μπορεί από τη μια να είναι επειδή απλώς κάτι σου αρέσει να το κάνεις, ή επειδή υπάρχει μια ματαιοδοξία ή γιατί θες να κάνεις κάτι που θα έχει ένα αντίκρισμα προς τα έξω.

Δε θεωρώ ότι το να είναι κανείς ηθοποιός είναι απλώς ένα επάγγελμα, το θεωρώ λειτούργημα. Φυσικά ζεις από αυτό και οφείλεις να πληρώνεσαι, αλλά όπως ο δάσκαλος, δεν το κάνεις μόνο για να βγάζεις λεφτά. Τουλάχιστον έτσι το βλέπω εγώ προς το παρόν. Προσωπικά το ξεκίνησα σαν χόμπι. Ήμουν στο Φυσικό και δεν μου άρεσε η σχολή, μπήκα λοιπόν σε μία δραματική και έφτασα σε σημείο να ασχολούμαι όλη μέρα με αυτό. Έτσι άρχισα να σκέφτομαι πώς θα ήταν αν το σπούδαζα και μάθαινα περισσότερα για το αντικείμενο. Μετά κάπως όλα πήραν το δρόμο τους. 

Σε σένα το στοιχείο της ματαιοδοξίας σε τι βαθμό υπάρχει;

Σίγουρα υπάρχει. Φυσικά και με χαροποιεί το να ακούω ότι κάνω κάτι καλά, με χαροποιεί να βρίσκω δουλειά στο θέατρο ή στην τηλεόραση ή στον κινηματογράφο, αλλά δε θα ήθελα να κάνω κάτι μόνο για να καλύψω την προσωπική μου ματαιοδοξία. Νομίζω ότι αν φτάσω στο σημείο που θα κάνω αυτή τη δουλειά μόνο για να μου λένε “μπράβο” και τίποτα άλλο, θα αρχίσω να αναρωτιέμαι για το αν και κατά πόσο τιμώ τελικά αυτό το επάγγελμα.

Αυτή την περίοδο συμμετέχεις και στη θεατρική παράσταση Dracula. Πόσο εύκολο είναι να συνδυάζεις μία σειρά που παίζεται τέσσερις φορές την εβδομάδα με μία τέτοια παράσταση;

Πολύ δύσκολο. Γύρω στον Οκτώβριο και λίγο πριν την πρεμιέρα νομίζω ότι…κράσαρα. Υπήρχαν μέρες που κοιμόμουν τρεις ώρες μόνο. Στην πρεμιέρα πήγα με δύο ώρες ύπνο. Το δοκίμασα φέτος αλλά, δεν ξέρω αν θα ήθελα να το ξανακάνω στο μέλλον. Δεν το αποκλείω βέβαια γιατί οι συνθήκες συνεχώς μεταβάλλονται αλλά νομίζω ότι μου αρέσει να αφοσιώνομαι σε ένα πράγμα κάθε φορά. Είναι καλό να υπάρχει και ένα ρεπό, για να ξεκουράζεται το σώμα ή το πνεύμα.

Μακάρι να μπορώ πάντα να βιοπορίζομαι καλά από ένα πράγμα μόνο κάθε φορά. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, δεν το έκανα μόνο για το οικονομικό, αλλά γιατί ήταν δυο δουλειές τις οποίες δε ήθελα να αρνηθώ. Το θέατρο το είχα κλείσει πριν τη σειρά, η σειρά ήταν μια πολύ ωραία πρόκλησε και είπα θα τα καταφέρω. Τα κατάφερα, αλλά εντάξει… δεν χρειάζεται να αποδεικνύουμε πάντα πόσο πολλά πράγματα μπορούμε να καταφέρουμε ταυτόχρονα.

Πες μου λίγα λόγια για την παράσταση.

Η παράσταση είναι βασισμένη στο μυθιστόρημα του Bram Stoker , το Dracula..H σκηνοθετική προσέγγιση της παράστασης έχει να κάνει κυρίως με το κομμάτι της επιθυμίας που κάπως είναι θαμμένη μέσα μας και ούτε οι ίδιοι μπορούμε να παραδεχτούμε ότι θέλουμε να πάμε προς τα κει. Η ματαιοδοξία, το να έχεις τον απόλυτο έρωτα χωρίς κανένα κόστος, μέχρι που θα έφτανες γι’ αυτό και τι είσαι έτοιμος να πληρώσεις για να το καταφέρεις είναι θέματα που θίγονται. Με έναν τρόπο εδώ, ο Δράκουλας συμβολίζει το ανοίκειο, το ξένο…

Τις δικές σου βαθύτερες επιθυμίες τις έχεις ανακαλύψει;

Νομίζω ότι η αναζήτηση αυτών των βαθύτερων επιθυμιών δε σταματά ποτέ. Κάποιες, όσο μεγαλώνω θεωρώ ότι με ακολουθούν μέσα στα χρόνια, οπότε μάλλον είναι πυρηνικές άρα θα ήθελα να εκπληρωθούν. Κάποιες από αυτές είναι το να ταξιδέψω πολύ και εκτός Ευρώπης, να δω άλλους πολιτισμούς, να δω άλλους ανθρώπους. Να έχω την ψυχική μου ηρεμία, να μην αγωνιώ διαρκώς να κάνω κάτι για τους άλλους για να γίνομαι αποδεκτός.

Όταν δεν ασχολείσαι με τη δουλειά, τι είναι αυτό που σε χαλαρώνει;

Όταν μένω στην πόλη, το σινεμά, να βλέπω τους φίλους μου, να κάνω βόλτες έξω… αλλά και το να κάτσω σπίτι μου κάποιες φορές με βοηθά. Είναι δύσκολο να αποδεχτούμε ότι καθόμαστε και δεν κάνουμε τίποτα.

Έχεις περάσει από τη φάση της ενοχής επειδή μια μέρα μπορεί απλά να έμενες σπίτι σου χωρίς να κάνεις κάτι;

Φυσικά, πάρα πολλές φορές. Μου συμβαίνει αυτό και το παλεύω γιατί δεν είναι υγιές και τις περισσότερες φορές αυτή η ενοχή προέρχεται από εξωτερικούς παράγοντες. Προσωπικά, όταν έχω περισσότερο χρόνο αυτό που με ηρεμεί απόλυτα είναι να πηγαίνω κοντά στη φύση, κυρίως στα βουνά, το να είμαι κοντά σε ένα δάσος. Κάπως με γειώνει αυτό. 

Σε φαντάζεσαι μελλοντικά να ζεις σε ένα τέτοιο μέρος μακριά από την Αθήνα;

Eίναι κάτι που το σκέφτομαι πολλές φορές, αλλά αντιλαμβάνομαι ότι εν μέρει είναι και μια μορφή αντίδρασης ως προς όλα αυτά που δε μπορώ να διαχειριστώ εδώ. Αν συνεχίσω να κάνω αυτό το επάγγελμα με τους ίδιους όρους, είναι λίγο δύσκολο να ζήσω εκτός Αθήνας. Θα ήθελα όμως κάποια στιγμή στο μέλλον να συμβεί. Βλέπω ηλικιωμένους που ζουν στον στο διαμέρισμα μιας πολυκατοικίας, και δεν μπορούν να κατέβουν να κάνουν μια βόλτα γιατί τα πεζοδρόμια είναι έτσι όπως είναι, ή γιατί φοβούνται και σκέφτομαι ότι εγώ δε θα ήθελα να ζήσω έτσι όλη μου τη ζωή.

Στην υποκριτική πώς σε φαντάζεσαι μελλοντικά;

Αυτό που θα ήθελα είναι να έχω ωραίες συνεργασίες, να κάνω ωραία πράγματα και στο θέατρο και στην τηλεόραση αλλά και στον κινηματογράφο. Να απολαμβάνω αυτά που θα κάνω.

Προς το παρόν, κοιτάζοντας πίσω σε αυτά τα πέντε χρόνια που έχεις τελειώσει τη σχολή, μπορείς να πεις ότι τα έχεις καταφέρει καλά;

Όχι. Δεν είμαι και αχάριστος, σε καμία περίπτωση. Σίγουρα έχουν συμβεί πολύ ωραία πράγματα στο επαγγελματικό κομμάτι αλλά δύσκολα θα πω “μπράβο, πέτυχες αυτόν τον στόχο”. Συνήθως το αντίθετο μπορεί να γίνει, να πω «ναι, και τώρα;». Δύσκολα θα μείνω να απολαύσω κάτι που έχει συμβεί, ψάχνω πάντα να βρω τι μένει ακόμα να ανακαλυφθεί.