Ανεξαρτησία από μικρά: Τι σημαίνει να μεγαλώνεις παιδιά με εμπιστοσύνη

Μήπως νιώθεις ότι έχεις γίνει οδηγός Uber για το παιδί σου; Από το σχολείο στο μπαλέτο και μετά φροντιστήριο και κάπου ανάμεσα ένα παγωτό στο χέρι για να κρατηθεί όρθιο. Αν έχεις πιάσει τον εαυτό σου να σκέφτεται “μήπως το παρακάνω;” τότε δεν είσαι μόνος. Και αν, παρά όλη αυτή την κούρσα, το 9χρονο παιδί σου δε ξέρει ούτε να φτιάξει τοστ, ίσως είναι ώρα να αναρωτηθείς όχι αν κάνεις αρκετά, αλλά αν του δίνεις τον χώρο να κάνει πράγματα μόνο του. Εκεί ακριβώς έρχεται η ελεύθερη ανατροφή,  όχι ως μόδα ή θεωρία αυτοβελτίωσης, αλλά ως μια προσέγγιση που βασίζεται στην εμπιστοσύνη, την ανεξαρτησία και μια πιο φυσική σχέση με την καθημερινότητα.

Τι εννοούμε όταν λέμε ανεξαρτησία

Η φιλοσοφία αυτή δε σε βγάζει από τον ρόλο του γονιού, απλώς τον μεταμορφώνει. Σταματάς να είσαι ο project manager της κάθε μέρας και γίνεσαι ο άνθρωπος που βοηθά το παιδί να σταθεί στα πόδια του. Δε σημαίνει πως εξαφανίζεσαι, αλλά πως του δίνεις χώρο να κάνει πράγματα μόνο του, με στήριξη και καθοδήγηση. Του δείχνεις ότι έχεις εμπιστοσύνη στις ικανότητές του και το ενθαρρύνεις να τις καλλιεργήσει.

Δεν είναι αδιαφορία, είναι μέτρο

Ναι, κάποιοι θα πουν ότι το να αφήσεις το παιδί να περπατήσει μόνο του μέχρι το πάρκο είναι επικίνδυνο. Κάποιοι άλλοι όμως θα σου πουν ότι είναι πιο επικίνδυνο να μη μάθει ποτέ να κυκλοφορεί μόνο του. Αυτή η προσέγγιση βασίζεται στο να αξιολογείς τι μπορεί να κάνει το παιδί σου και να του δίνεις ανάλογα ελευθερίες. Κάποια παιδιά μπορούν να μείνουν μόνα στο σπίτι στα δέκα, άλλα όχι ούτε στα δεκατρία. Εσύ ξέρεις το παιδί σου καλύτερα απ’ όλους.

Η ανεξαρτησία χτίζεται σταδιακά

Δεν περιμένεις από το παιδί να γίνει ξαφνικά υπεύθυνο επειδή του το είπες. Η υπευθυνότητα καλλιεργείται, δεν επιβάλλεται. Ξεκινάς από τα μικρά: να στρώνει το κρεβάτι του, να φτιάχνει την τσάντα του, να κάνει μια μικρή διαδρομή μόνο του. Κάθε βήμα που καταφέρνει του δίνει δύναμη να κάνει το επόμενο. Και κάθε φορά που το εμπιστεύεσαι, το βοηθάς να εμπιστευτεί και το ίδιο τον εαυτό του.

Παιχνίδι χωρίς πρόγραμμα

Αυτή η φιλοσοφία λατρεύει το αυθόρμητο. Όχι άλλες γεμάτες μέρες με μαθήματα, δραστηριότητες και πίεση για επιδόσεις. Το παιδί έχει ανάγκη να παίξει ελεύθερα, να βαρεθεί, να εφεύρει μόνο του παιχνίδια. Να τσαλαβουτήσει στη λάσπη, να φτιάξει μια αυτοσχέδια σκηνή στον κήπο, να κυλιστεί στο χώμα χωρίς να του φωνάξεις για τα ρούχα. Από εκεί χτίζεται η φαντασία και η ψυχική του αντοχή.

Λιγότερος φόβος, περισσότερη εμπιστοσύνη

Είναι λογικό να ανησυχείς. Κανείς δε θέλει το παιδί του να πληγωθεί ή να βρεθεί σε κίνδυνο. Αλλά η υπερπροστασία δεν είναι ασπίδα, είναι εμπόδιο. Δεν μπορείς να του μάθεις τον κόσμο κρατώντας το συνέχεια απ’ το χέρι. Φυσικά και θα βάλει κράνος στο ποδήλατο, αλλά κάποια στιγμή θα πρέπει να κάνει τη διαδρομή μόνο του. Κάποια στιγμή θα πρέπει να μάθει πώς να φροντίζει τον εαυτό του χωρίς εσένα δίπλα.

Δεν υπάρχει τέλειος τρόπος να μεγαλώσεις ένα παιδί, αλλά το να του μάθεις την ανεξαρτησία είναι σίγουρα ένα από τα μεγαλύτερα δώρα που μπορείς να του κάνεις. Όταν του δείχνεις ότι το εμπιστεύεσαι, μαθαίνει να εμπιστεύεται και τον εαυτό του. Οπότε, αν νιώθεις ότι έχει έρθει η ώρα να κάνεις ένα βήμα πίσω, κάν’ το. Όχι για να απομακρυνθεί, αλλά για να του δώσεις χώρο να προχωρήσει.

Κεντρική εικόνα και εικόνες άρθρου: iStock