Το να βλέπεις το παιδί σου να μεγαλώνει είναι σαν να ζεις μια ιστορία γεμάτη θριάμβους και γλυκές αλλαγές. Κάθε φορά που κάνει ένα βήμα πιο κοντά στην ανεξαρτησία του, εσύ καμαρώνεις και ταυτόχρονα νιώθεις εκείνο το γνώριμο σφίξιμο στο στήθος. Από το πρώτο “όχι” που σε αφήνει άφωνο, μέχρι τη στιγμή που δε θέλει πια φιλί στο προαύλιο ή όταν κλείνει την πόρτα του δωματίου του για να έχει τον δικό του χώρο, η καρδιά σου γεμίζει χαρά και λίγο πένθος μαζί. Κι όσο κι αν ξέρεις ότι αυτή είναι η ουσία της γονεϊκότητας, το να μεγαλώνεις έναν άνθρωπο που θα σταθεί μόνος του, κανείς δεν σε έχει προετοιμάσει για το πόσο γλυκόπικρη θα είναι αυτή η διαδρομή.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Τα στάδια που σε κάνουν να λες “μα πότε μεγάλωσε έτσι;”
Από το μωρό που δεν κοιμόταν ποτέ, μέχρι τον μαθητή που κάνει φιλίες στο διάλειμμα, τα στάδια ανάπτυξης είναι γεμάτα ορόσημα. Κάθε νέο βήμα είναι γιορτή αλλά και αποχαιρετισμός στο προηγούμενο. Ο πρώτος “όχι” του νηπίου δείχνει ανεξαρτησία αλλά σημαίνει ότι δεν έχεις πια το μωρό που σε κοίταζε με δέος. Ο πρώτος καβγάς στο σχολείο δείχνει κοινωνική ωρίμανση αλλά εσύ σκέφτεσαι ότι θα ήθελες να το προστατεύσεις για πάντα. Στην εφηβεία, όταν κλείνει την πόρτα του δωματίου για ιδιωτικότητα, εσύ ξέρεις ότι είναι υγιές, αλλά μέσα σου θα ήθελες να μπουκάρεις με μια σακούλα πατατάκια και να καθίσετε αγκαλιά στον καναπέ όπως παλιά.
Η αλλαγή στη σχέση σου με το παιδί
Όσο το παιδί σου μεγαλώνει, αλλάζει και ο ρόλος σου. Δεν είσαι πια εκεί για να δένεις κορδόνια αλλά για να καθοδηγείς. Στην αρχή το βλέπεις να απομακρύνεται διακριτικά, μετά όλο και πιο αποφασιστικά. Η δουλειά σου είναι να κρατάς την ισορροπία, να παραμένεις σημείο αναφοράς χωρίς να γίνεσαι εμπόδιο. Όσο πιο πολύ καταφέρνεις να προσαρμόζεσαι, τόσο πιο δυνατή παραμένει η σχέση σας. Και ναι, μπορεί να μην θέλει φιλάκι στο σχολείο, αλλά αν έχεις επενδύσει χρόνο και αγάπη, αργά ή γρήγορα θα έρθει εκείνη η στιγμή που θα σου ζητήσει συμβουλή για κάτι σοβαρό.
Πώς να μάθεις να αφήνεις το χέρι
Το πιο δύσκολο κομμάτι είναι να αποδεχτείς ότι μεγαλώνει χωρίς εσένα στο κέντρο. Αυτό δε σημαίνει ότι χάνεις το ρόλο σου, σημαίνει ότι μετακινείσαι λίγο πιο πίσω για να ανοίξει δρόμο το ίδιο. Ένα μυστικό είναι να βρίσκεις μικρά τελετουργικά που θα τιμούν τις αλλαγές. Φτιάξε ένα άλμπουμ φωτογραφιών κάθε σχολικής χρονιάς, γράψε του γράμματα που θα διαβάσει αργότερα, κράτα μια στιγμή για να αναλογιστείς τι άλλαξε και τι έμεινε ίδιο. Με αυτό τον τρόπο, η απομάκρυνση δεν είναι απώλεια αλλά συνέχεια. Παράλληλα, επένδυσε σε σένα, γιατί κάποια στιγμή θα έρθει η μέρα που δε θα χρειάζεται πια φαγητό στην κατσαρόλα και θα έχεις χρόνο να ανακαλύψεις ξανά ποιος είσαι πέρα από το “μαμά” ή “μπαμπάς”.
Το να βλέπεις το παιδί σου να ανοίγει τα φτερά του είναι σαν να ζεις μόνιμα με καρδιά που πονάει και καμαρώνει ταυτόχρονα. Ναι, είναι δύσκολο να το βλέπεις να φεύγει πιο μακριά μέρα με τη μέρα, αλλά αυτή είναι και η απόδειξη ότι έκανες καλά τη δουλειά σου. Στην πραγματικότητα δεν το χάνεις, απλώς αλλάζει ο τρόπος που το αγαπάς και το συνοδεύεις στη ζωή. Κάθε “αντίο” σε μια παιδική φάση είναι και “καλωσόρισες” σε μια καινούρια εκδοχή του, γεμάτη προκλήσεις αλλά και νέες ευκαιρίες για να γνωρίσεις το παιδί σου ξανά από την αρχή.
Στάδια ανεξαρτησίας ανά ηλικία
Preschool (3-5 ετών): Σε αυτή τη φάση τα παιδιά αρχίζουν να δοκιμάζουν τα όρια, να παίρνουν μικρές αποφάσεις και να εξασκούν τις κοινωνικές τους δεξιότητες. Η ανεξαρτησία τους μεγαλώνει μέσα από τη ρουτίνα και το παιχνίδι, είτε στο νηπιαγωγείο είτε σε playdates με φίλους.
Πρώτα σχολικά χρόνια (5-9 ετών): Με την είσοδο στο δημοτικό, το παιδί χτίζει πιο ισχυρή ταυτότητα. Αναζητά ελευθερία, δίνει μεγάλη σημασία στις φιλίες και συχνά αμφισβητεί κανόνες, ενώ εξακολουθεί να χρειάζεται καθοδήγηση και στήριξη.
Tweens (10-12 ετών): Εδώ εμφανίζεται μεγαλύτερη συναισθηματική ανεξαρτησία. Το παιδί ζητά περισσότερο ιδιωτικό χώρο, δοκιμάζει όρια στο σπίτι και στο σχολείο και μαθαίνει να διαχειρίζεται τον χρόνο και τα συναισθήματά του.
Έφηβοι (13-17 ετών): Στην εφηβεία, η ταυτότητα ισχυροποιείται. Ο έφηβος αναζητά περισσότερη ελευθερία, δίνει προτεραιότητα στις φιλίες του και αρχίζει να δημιουργεί τον δικό του κόσμο, με τους γονείς να παραμένουν στο παρασκήνιο για στήριξη.
Κεντρική εικόνα και εικόνες άρθρου: iStock
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ