Ανταγωνιστική Γονεϊκότητα: Πώς να μην μπεις στο παιχνίδι αυτό

Μπορεί να μην το παραδέχεσαι φωναχτά, αλλά έχεις βρεθεί κι εσύ σε εκείνη τη στιγμή αμηχανίας. Κάποια μαμά στον παιδότοπο ή ένας μπαμπάς στην προπόνηση ξεκινάει να απαριθμεί δραστηριότητες και επιτεύγματα, από ρομποτική μέχρι κλασικό πιάνο και αθλητικά μετάλλια. Και εσύ, μέσα σου, να αναρωτιέσαι αν κάνεις αρκετά για το παιδί σου. Μήπως δεν του προσφέρεις όσα θα έπρεπε; Μήπως πρέπει να γραφτεί και σε κάτι ακόμα; Αυτός ο εσωτερικός πανικός είναι το αποτέλεσμα του γονεϊκού ανταγωνισμού, μιας ήσυχης επιδημίας που σε κάνει να νιώθεις λίγος, ακόμα κι όταν δίνεις τα πάντα.

Η σύγχρονη παγίδα της «τέλειας» γονεϊκότητας

Η κοινωνία δε σε βοηθάει. Σε βομβαρδίζει με μηνύματα ότι ένας “καλός” γονιός πρέπει να είναι κάτι ανάμεσα σε παιδοψυχολόγο, δάσκαλο, σεφ, προπονητή, συνοδό σε εκδρομές και επαγγελματία life coach. Η πίεση δεν είναι πια μόνο να έχεις ένα παιδί καθαρό ή ευγενικό. Πρέπει να είναι και άριστο, κοινωνικό, καλλιτεχνικά εκφραστικό και με ισχυρή συναισθηματική νοημοσύνη. Κι επειδή δε θα μάθεις για χρόνια πώς τελικά τα πας ως γονιός, μπαίνεις στον πειρασμό να συγκρίνεις, να “μετράς” το παιδί σου σε σχέση με τα άλλα. Είναι ο τρόπος σου να βρεις παρηγοριά. Αλλά τελικά, αυτή η σύγκριση δεν προσφέρει σιγουριά, προσφέρει μόνο άγχος.

Όταν η αγάπη γίνεται πίεση

Ακόμα κι αν δεν το λες ποτέ δυνατά, το παιδί σου νιώθει την πίεση. Όταν εσύ αμφιβάλλεις για την αξία σου ως γονιός, του περνάς – χωρίς να το θέλεις – ότι πρέπει να πετύχει για να σου αποδείξει πως “τα κατάφερες”. Κι αυτό είναι βάρος. Όταν παρεμβαίνεις πολύ, όταν διορθώνεις συνέχεια, όταν του δείχνεις ότι φοβάσαι μην αποτύχει, του λες: “Δεν εμπιστεύομαι ότι τα καταφέρνεις μόνος”. Το αποτέλεσμα; Παιδιά που φοβούνται το λάθος, που αγχώνονται υπερβολικά και που νιώθουν πως δεν είναι ποτέ αρκετά. Κι αυτό δεν είναι ανατροφή με αγάπη, είναι ανατροφή με αμφιβολία.

Μάθε να κρατάς τη δική σου γραμμή

Η ανθεκτικότητα στην ανταγωνιστική γονεϊκότητα θέλει συνειδητή επιλογή. Δεν χρειάζεται να συμμετέχεις σε κάθε κουβέντα σαν να είναι debate. Δεν είναι διαγωνισμός. Μπορείς να πεις απλώς “μπράβο” και να μην προσθέσεις τίποτα άλλο. Μπορείς να θυμάσαι ότι κάθε παιδί έχει τον δικό του ρυθμό και ότι το μέλλον του δεν κρίνεται από το αν μπήκε σε εκείνο στο Πρότυπο Γυμνάσιο. Αντιθέτως, η ζωή είναι γεμάτη παραδείγματα ανθρώπων που ξεκίνησαν αδιάφορα και βρήκαν τον δρόμο τους αργότερα. Αντί να μετράς επιδόσεις, μάθε να καλλιεργείς δεξιότητες. Δίδαξε το παιδί σου να επικοινωνεί, να αντέχει, να προσπαθεί, να αποδέχεται. Αυτά θα το σώσουν πολύ περισσότερο από μια λίστα διακρίσεων.

Το πιο γενναίο που μπορείς να του δώσεις: εμπιστοσύνη

Δε μπορείς να ξέρεις πού θα φτάσει το παιδί σου και δεν χρειάζεται να το καθορίσεις. Αυτό που μπορείς να του δώσεις, είναι η αίσθηση ότι το εμπιστεύεσαι. Ότι πιστεύεις πως θα χτίσει τη δική του ζωή, με τα δικά του βήματα, όπως του ταιριάζει. Η εμπιστοσύνη δεν σημαίνει απόσυρση, σημαίνει παρουσία χωρίς έλεγχο. Και όταν την προσφέρεις, δημιουργείς ένα παιδί που νιώθει σιγουριά, όχι γιατί είναι “το καλύτερο”, αλλά γιατί ξέρει ότι το αγαπούν και το σέβονται για αυτό που είναι.

Στο τέλος της ημέρας, κανείς δεν θα θυμάται ποιο παιδί έμαθε να διαβάζει πρώτο ή ποιο πήρε χρυσό στη γυμναστική. Αυτό που θα μείνει είναι το αν μεγάλωσε με χαρά, με νόημα, με αγάπη. Αν μεγαλώνει γνωρίζοντας πως δεν χρειάζεται να είναι τέλειο για να αξίζει. Κι αυτό, φίλε γονιέ, είναι το πιο σπουδαίο πράγμα που μπορείς να του προσφέρεις.

Κεντρική εικόνα και εικόνες άρθρου: iStock