Γιατί το διάβασμα στο σπίτι δοκιμάζει τα όρια κάθε γονιού;

Υπάρχουν μέρες που νιώθεις ότι το διάβασμα στο σπίτι κυλάει ήρεμα, σχεδόν αρμονικά. Το παιδί γράφει, εσύ πίνεις έναν γρήγορο καφέ και όλα μοιάζουν να βρίσκονται σε μια κάπως οργανωμένη σειρά. Και υπάρχουν και οι άλλες μέρες, αυτές που αναρωτιέσαι πώς γίνεται η προπαίδεια να σε φέρνει στα όριά σου πιο γρήγορα κι από έναν γεμάτο λογαριασμό στο σούπερ μάρκετ. Το διάβασμα στο σπίτι δεν είναι απλώς μια σχολική υποχρέωση, είναι ένας καθημερινός χορός ρόλων ανάμεσα σε εσένα και το παιδί σου, κι εκεί κρύβεται όλη η δυσκολία.

Πού τελειώνει ο γονιός και πού αρχίζει ο δάσκαλος

Αν υπήρχε manual για το πώς βοηθάς ένα παιδί με τα μαθήματα χωρίς να μπεις σε ρόλο δεύτερου δασκάλου, θα το είχαμε διαβάσει όλοι από εξώφυλλο σε εξώφυλλο. Η αλήθεια είναι ότι συχνά μπερδεύεσαι, γιατί οι δάσκαλοι ζητούν συμμετοχή, αλλά χωρίς υπερβολές, και εσύ προσπαθείς να βρεις τη χρυσή τομή ανάμεσα στο αρκετό και στο υπερβολικό. Το παιδί χρειάζεται υποστήριξη, όμως χρειάζεται και χώρο να κάνει λάθη, να δοκιμάσει, να τα βρει μόνο του. Κι αυτή η λεπτή ισορροπία είναι που κάνει το διάβασμα στο σπίτι να μοιάζει με ξιφασκία, όπου κάθε κίνηση μετράει. Όταν ξέρεις πότε να κάνεις πίσω, το παιδί μαθαίνει να πατάει στα δικά του πόδια, όχι στα δικά σου.

Όταν το μάθημα γίνεται άγνωστη γλώσσα

Κάποια στιγμή συνειδητοποιείς ότι δε ξέρεις πια να κάνεις πράξεις όπως τις κάνει το παιδί. Η μαγεία των νέων μεθόδων σε αφήνει να αναρωτιέσαι αν τελικά είσαι εσύ που μεγάλωσες ή αν άλλαξε όντως ο κόσμος της αριθμητικής. Τα παιδιά μαθαίνουν διαφορετικούς τρόπους σκέψης και αυτό είναι υπέροχο, αλλά για εσένα σημαίνει ότι πρέπει να μάθεις ξανά πράγματα που ήσουν σίγουρη ότι είχες κλειδωμένα. Κι έτσι βρίσκεσαι να googlάρεις οδηγίες για πράξεις που κάποτε έκανες με κλειστά μάτια. Το καλό όμως είναι ότι αυτό το χάσμα δεν σε κάνει ανεπαρκή, σε κάνει σύγχρονη, γιατί δείχνεις στο παιδί ότι η μάθηση δε σταματά σε καμία ηλικία.

Και ξαφνικά όλα τα μαθήματα πέφτουν την ίδια μέρα

Υπάρχουν μέρες που ανοίγεις την τσάντα και μοιάζει με κληρωτίδα που έβγαλε όλα τα μαθήματα μαζί. Ιστορία, μαθηματικά, φυσική, αγγλικά και μια εργασία που απαιτεί φωτογραφίες, χαρτόνια και έναν μικρό μηχανισμό που λειτουργεί με μαγνήτη. Οι εκπαιδευτικοί δεν το κάνουν από κακία, το ξέρεις, απλώς καμία φορά το πρόγραμμα συνεργάζεται εναντίον σου. Εκεί χρειάζεται διαχείριση χρόνου και μια ανάσα πριν ξεκινήσεις. Όταν βάλεις μια σειρά, το παιδί μαθαίνει να οργανώνει τις υποχρεώσεις του, κι εσύ θυμάσαι πως δεν χρειάζεται να λυθεί όλο το σύμπαν μέσα σε ένα απόγευμα. Η εκπαίδευση είναι μαραθώνιος, όχι σπριντ και σίγουρα όχι sprint με τρία παιδιά από πίσω να ρωτούν για το βραδινό.

Το διάβασμα στο σπίτι δεν είναι απλώς σχολική διαδικασία, είναι μια κοινή προσπάθεια που άλλοτε σε φέρνει κοντά με το παιδί σου και άλλοτε σε κάνει να μετράς μέχρι το δέκα για να μην φύγεις από το δωμάτιο. Όμως μέσα σε όλο αυτό το χάος υπάρχει και κάτι όμορφο βλέπεις το παιδί σου να μαθαίνει, να προχωράει, να δυσκολεύεται και τελικά να τα καταφέρνει. Και εκεί θυμάσαι πως δε χρειάζεται να είσαι τέλεια, χρειάζεται να είσαι δίπλα του, τόσο όσο, με τρόπο που στηρίζει τη δική του πορεία και όχι τη δική σου ανάγκη να αποδείξεις κάτι. Γιατί στο τέλος, το διάβασμα είναι δικό του ταξίδι, κι εσύ απλώς κρατάς τον φακό.

Κεντρική εικόνα και εικόνα άρθρου: iStock