Όλοι θέλουμε τα παιδιά μας να είναι αγαπητά, να έχουν φίλους, να γελούν στο διάλειμμα και να μην νιώθουν ποτέ μόνα. Αλλά μερικές φορές, όσο κι αν προσπαθείς, βλέπεις το δικό σου παιδί να μένει στην άκρη. Να μη βρίσκει εύκολα παρέα, να κομπιάζει στο πάρτι ή να κολλάει στο πλάι σου στην παιδική χαρά. Και τότε ξεκινάει το γνωστό βασανιστικό ερώτημα: τι κάνω λάθος; Μήπως φταίω εγώ; Η αλήθεια είναι πως καμία αγάπη δε συνοδεύεται με manual, και η γονεϊκότητα έχει παγίδες που δε φαίνονται με την πρώτη ματιά. Αν κάποιες συμπεριφορές σου λειτουργούν ανασταλτικά χωρίς να το καταλάβεις, δεν είσαι μόνη. Και υπάρχει τρόπος να αλλάξεις πορεία.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Η υπερπροστασία που σε αφήνει… εκτός παιχνιδιού
Μπορεί να σου φαίνεται αυτονόητο να προστατεύεις το παιδί σου από την απογοήτευση, την απόρριψη ή το σπρωξίδι στην τσουλήθρα, όμως κάθε φορά που επεμβαίνεις πριν εκείνο προσπαθήσει μόνο του, του στερείς μια εμπειρία. Τα παιδιά χρειάζονται μικρές μάχες για να μάθουν να επικοινωνούν, να διαφωνούν, να χάνουν και να ξανασηκώνονται. Όταν βιάζεσαι να «διορθώσεις» το κάθε τι, δεν του αφήνεις χώρο να χτίσει αυτοπεποίθηση. Το κοινωνικό παιχνίδι είναι δύσκολο, ναι, αλλά είναι και πεδίο εξάσκησης. Αν εσύ δεν του επιτρέπεις να συμμετέχει χωρίς δίχτυ ασφαλείας, δεν θα μάθει ποτέ να ισορροπεί μόνο του.
Το παιδί δεν είναι project και η ζωή του δε χρειάζεται πρόγραμμα full time
Δραστηριότητες, φροντιστήρια, αθλήματα, μουσική, όλα καλώς καμωμένα. Αλλά αν το παιδί σου δεν έχει χρόνο να βαρεθεί, να κάνει αυθόρμητο παιχνίδι ή να συναντήσει παιδιά χωρίς ενήλικες να οργανώνουν τα πάντα, τότε δεν έχει πραγματικές ευκαιρίες να κοινωνικοποιηθεί. Η κοινωνική εξέλιξη δεν έρχεται με οργανωμένες δραστηριότητες, έρχεται με τα μικρά χαοτικά διαλείμματα. Το παιδί χρειάζεται να παίζει χωρίς καθοδήγηση, να μαλώνει, να συμφιλιώνεται, να κάνει λάθη και να ζητά συγγνώμη. Αυτό δεν το βρίσκει στο πρόγραμμα, το βρίσκει στο αυθόρμητο.
Ο καθρέφτης του παιδιού είσαι εσύ
Αν εσύ δεν χαιρετάς τους γείτονες, δεν ανοίγεσαι σε κουβέντες, δεν προσκαλείς κόσμο ή δεν δείχνεις ενσυναίσθηση, πώς περιμένεις από το παιδί να τα κάνει όλα αυτά; Δεν έχει manual, έχει εσένα. Αν το μόνο που βλέπει είναι σύγκριση, κριτική ή γκρίνια, τότε θα φοβηθεί να εκτεθεί. Θα προτιμήσει τη σιωπή από την αποτυχία. Αν εσύ δείχνεις θετική διάθεση, ρωτάς, ακούς και επικοινωνείς με σεβασμό, αυτό το σποράκι θα πιάσει και στο παιδί. Το κοινωνικό ένστικτο καλλιεργείται και χρειάζεται καθημερινή λίπανση με παράδειγμα και αποδοχή.
Δε χρειάζεται να γίνεις άλλος άνθρωπος, ούτε να πιάσεις δουλειά ως παιδοψυχολόγος. Μικρές αλλαγές στη στάση σου, στον λόγο σου και στον χρόνο σου, αρκούν για να βάλεις στα χέρια του παιδιού σου τα εργαλεία που θα το βοηθήσουν να ανθίσει κοινωνικά. Να κάνει φίλους, να διαχειριστεί τα δύσκολα, να βρει τη φωνή του και να νιώσει καλά με τον εαυτό του. Γιατί η φιλία δεν είναι μαγική ικανότητα, είναι δεξιότητα που χτίζεται με φροντίδα, χρόνο και χώρο.
Κεντρική εικόνα και εικόνες άρθρου: iStock
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ