Η αγκαλιά αλλάζει μορφή: Πώς μένεις κοντά στο παιδί σου στα 6, στα 16 και στα 26

Η πρώτη αγκαλιά δεν είναι ανάμνηση, είναι θεμέλιο. Από εκείνες τις ώρες που το σώμα σου έγινε καταφύγιο, μέχρι σήμερα που το παιδί σου έχει λόγο, άποψη και πρόγραμμα, η σύνδεση δεν εξαφανίζεται, απλώς αλλάζει γλώσσα. Κάπου ανάμεσα σε σχολικές τσάντες, κλειστές πόρτες δωματίου και ενήλικα ραντεβού, αναρωτιέσαι αν ακόμα μετράς το ίδιο. Η απάντηση είναι ναι, αρκεί να καταλάβεις ότι η εγγύτητα δεν είναι στάση αλλά σχέση σε κίνηση. Δε χρειάζεται να κάνεις περισσότερα, χρειάζεται να κάνεις μικρά πράγματα συχνά, με επίγνωση και σεβασμό. Η σύνδεση δε θέλει σκηνικό, θέλει παρουσία και επανάληψη.

Στα 6, η ασφάλεια περνάει από το σώμα

Στα έξι, το παιδί μαθαίνει τον κόσμο με όλο του το σώμα και το νευρικό του σύστημα χρειάζεται γείωση. Η επαφή εδώ δεν είναι μόνο αγκαλιά, είναι ρουτίνα, προβλεψιμότητα και μικρά τελετουργικά που λένε χωρίς λόγια είμαι εδώ. Ένα σταθερό καλωσόρισμα μετά το σχολείο, λίγα λεπτά στο πάτωμα μαζί του, ένα βράδυ που κλείνει πάντα με την ίδια ερώτηση, όλα αυτά χτίζουν ασφάλεια. Η γνώση πίσω από αυτό είναι απλή, ο εγκέφαλος των παιδιών ηρεμεί όταν ξέρει τι να περιμένει. Όταν επαναλαμβάνεις συνειδητά μικρές πράξεις φροντίδας, το παιδί δε χρειάζεται να δοκιμάζει τα όρια για να νιώσει κοντά σου. Η σύνδεση γίνεται βάση και όχι διαπραγμάτευση.

Στα 16, η σύνδεση χρειάζεται σεβασμό

Στην εφηβεία, η εγγύτητα δε φωνάζει, ψιθυρίζει. Το σώμα ζητά απόσταση, αλλά η σχέση χρειάζεται σταθερότητα. Εδώ το μυστικό είναι η συναίνεση και ο τρόπος. Ρωτάς πριν αγκαλιάσεις, δίνεις χώρο χωρίς να αποσύρεσαι και δείχνεις ενδιαφέρον χωρίς ανάκριση. Οι έρευνες για την εφηβική ανάπτυξη δείχνουν ότι οι έφηβοι συνδέονται καλύτερα πλάι πλάι, όχι πρόσωπο με πρόσωπο. Μια κουβέντα στο αυτοκίνητο, μια σιωπηλή συνύπαρξη στον καναπέ, ένα μήνυμα που δεν απαιτεί απάντηση, όλα αυτά κρατούν το κανάλι ανοιχτό. Δε χρειάζεται να λύσεις τα πάντα, χρειάζεται να είσαι διαθέσιμη. Όταν ξέρει ότι μπορεί να επιστρέψει χωρίς επίπληξη, θα το κάνει.

Στα 26, η αγκαλιά γίνεται επιλογή

Όταν το παιδί σου είναι ενήλικας, η σύνδεση περνάει από την ισοτιμία. Δεν είσαι πια ο ρυθμιστής, είσαι το σταθερό σημείο αναφοράς. Η εγγύτητα εδώ χτίζεται με σεβασμό στον χρόνο, στα όρια και στη ζωή του άλλου. Ένα σταθερό μήνυμα, μια κοινή συνήθεια όταν βρίσκεστε, μια πρόσκληση χωρίς υποχρέωση, δείχνουν αγάπη χωρίς έλεγχο. Ψυχολογικά, η αίσθηση ότι η σχέση είναι επιλογή και όχι υποχρέωση ενισχύει τον δεσμό. Όταν δεν πιέζεις για επαφή, η επαφή γίνεται ουσιαστική. Η αγκαλιά μπορεί να είναι φυσική ή συμβολική, αλλά πάντα λέει το ίδιο, είμαι εδώ, χωρίς όρους.

Η αγκαλιά λοιπόν δε χάνεται, μεταφράζεται. Από σώμα γίνεται χρόνος, από χρόνος γίνεται παρουσία και από παρουσία γίνεται σχέση που αντέχει. Δε χρειάζεται να είσαι τέλεια, χρειάζεται να επιστρέφεις. Να διορθώνεις όταν ξεφεύγεις, να μιλάς όταν πονάς και να ακούς όταν δεν καταλαβαίνεις. Η σύνδεση δεν είναι αποτέλεσμα μιας μεγάλης στιγμής, αλλά το άθροισμα πολλών μικρών. Κι αν κάτι κρατήσεις, είναι αυτό, το παιδί σου δε θυμάται πόσα έκανες, θυμάται πώς ένιωθε μαζί σου. Αυτό είναι το νήμα που ενώνει τα έξι, τα δεκαέξι και τα είκοσι έξι, και σε ακολουθεί για πάντα.

Κεντρική εικόνα και εικόνες άρθρου: iStock