Πρέπει να είσαι συνεχώς από πάνω του για να διαβάσει; Ζηλεύει το μικρότερο αδερφάκι του; Ξανάρχισε να τα “κάνει” πάνω του ενώ νομιζες πώς είχες ξενοιάσει; Τι να κάνεις;
Η Ψυχολόγος Χρυσούλα Μαυράκη απαντά στις αναγνώστριες του TLife:
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Ο γιος μου πηγαίνει στην τρίτη τάξη δημοτικού. Το τελευταίο καιρό έχω παρατηρήσει ότι είναι αντιδραστικός και όταν του κάνω παρατήρηση για κάποιο λάθος που κάνει δεν μου δίνει σημασία , με αγνοεί ή μπορεί να θυμώσει. Επίσης όταν πρέπει να διαβάσει πρέπει κάθομαι δίπλα του για να ολοκληρώσει τις εργασίες του ενώ σε περίπτωση που είναι ο πατέρας του στο σπίτι διαβάζει από μόνος του. Επίσης η δασκάλα του στο σχολείο μου είπε ότι έχει και αυτή το ίδιο πρόβλημα με το παιδί, ενώ είναι πολύ έξυπνος πρέπει να στέκεται από πάνω του για να ολοκληρώσει τις εργασίες του. Τι με συμβουλεύετε να κάνω; Και επίσης τι να κάνω με αυτή την αντιδραστική συμπεριφορά που απέκτησε;
Η αντιδραστική του συμπεριφορά μπορεί να οφείλεται απλά στην προεφηβική περίοδο στην οποία έχει εισέλθει. Η διεκδίκηση της παρουσίας σας δίπλα του, όπως και της δασκάλας του, μπορεί να οφείλεται στην ανάγκη του να έχει κάποιο ισχυρό πρόσωπο κοντά του γιατί αλλιώς πιστεύει πως δεν θα τα κατφέρει.
Το καλοκαίρι, κατά την διάρκεια των οικογενειακών διακοπών μας, η μικρή μου κορή (7 ετών) υπνοβατούσε. Δεν κατάλαβα ότι ήταν υπνοβάτης και την τρόμαξα. Από τότε το παιδί έχει συνεχώς ανήσυχο ύπνο. Ξυπνάει και έρχεται στο δωμάτιο μου κλαίγοντας, τις περισσότερες φορές αντιδρά όπως την πρώτη φορά, κάποιες φορές δεν μπορώ να καταλάβω αν υπνοβατεί ή είναι μια ανησυχία. Το αντιμετωπίζω παίρνοντας την αγκαλιά, την χαϊδεύω στην πλάτη και της μιλάω σιγά και γλυκά, επαναλαμβάνοντας συνεχώς τη λέξη “μανούλα”. Δεν ξέρω τι ακριβώς συμβαίνει στο παιδί; Φταίω εγώ που το τρόμαξα; Δεν κάνω κάτι σωστό ως μητέρα ή μήπως το παιδί αντιμετωπίζει κάποιο άλλο σοβαρό πρόβλημα;
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Θα πρέπει να ελέγξετε αν το παιδί πηγαίνει για ύπνο ήρεμο ή αν περνά πολύ έντονη ημέρα και αναπαράγει τις βιωμένες εμπειρίες στον ύπνο του. Η αντιμετώπισή σας είναι ορθή, αν τα περιστατικά συνεχίζονται χωρίς εμφανή λόγο, απευθυνθείτε σε ειδικό.
Έχω ένα γιο 3,5 χρονών ο οποίος έκοψε την πάνα από τα μέσα Ιουλίου τον τελευταίο μήνα όμως άρχισε να κάνει κακά πάνω του είτε είμαστε στο σπίτι είτε στον παιδικό σταθμό ενώ για να ουρήσει πηγαίνει κανονικά στην τουαλέτα. Μήπως ζηλεύει το αδελφάκι του που είναι 10 μηνών; Ο πατέρας του του μίλησε έντονα κάποιες φορές όταν το έκανε, παρά τις συμβουλές μου. Είναι σωστό να του υπενθυμίζω να το λέει κάθε φορά που θέλει ή να το αφήσω στο χρόνο;
Ο γιος σας μάλλον μιμείται τον μικρό αδελφό του, λόγω ζήλειας. Βοηθείστε τον με ήρεμο και στοργικό τρόπο, χωρίς φωνές και μαλώματα, εξηγώντας του πόσο σπουδαίο είναι που είναι ο πρωτότοκος και μεγάλος.
Έχω δύο κόρες, 3,5 και 1,5 χρόνων. Η μεγάλη από μωρό γκρινιάζει και κλαίει ανευ λόγου ασταμάτητα. Το παράδοξο είναι ότι αυτό συμβαίνει μόνο στο σπίτι, και όχι στον παιδικό σταθμό. Σπάνια της αρέσει κάτι που θα προτείνω και αρχίζει να κλαίει και να γκρινιάζει ενώ η διάρκεια της κρίσης μπορεί να είναι και δύο ώρες. Κάποια στιγμή ξεχνιέται ενώ επανέρχεται με μια αφορμή που μπορεί να αφορά την αδερφή της, την οποία δεν αφήνει να παίξει αφού λέει πως τα παιχνίδια είναι μόνο δικά της. Είναι φορές που χάνω την υπομονή μου και φωνάζω, αφού όσο κι αν έχω προσπαθήσει να της εξηγήσω αρνείται να συνεργαστεί.
Το πιθανότερο είναι πως η κόρη σας ζηλεύει και διεκδικεί την προσοχή σας με αρνητικό τρόπο. Εξηγήστε της πως αυτύ η ”μέθοδος” δεν αποδίδει, μην ενδίδετε στη γκρίνια αλλά πείστε την πως με τον καλό της τρόπο θα έχει πολύ περισσότερα και κάντε υπομονή. Θα περάσει!
Η μεγάλη μου κόρη 5,5χρονών ζηλεύει υπερβολικά τον αδερφό της 2,5 χρονών. Τον κοιτάει με μίσος και τον πειράζει συνεχώς. Τι να κάνω είμαι σε απόγνωση
Εξηγήστε στο παιδί πόσο ευνοημένο είναι που γεννήθηκε πρώτο, που είχε αποκλειστικότητα, που σας έμαθε να είστε γονείς και που πάντα θα προηγείται του αδελφού της. Τέλος, κάντε πράγματα μόνο με εκείνη κάποιες φορές για να νιώθει ότι σας έχει δική της και δεν σας μοιράζεται. Τέλος, θυμηθείται ότι η ζήλεια είναι σχεδόν καθολικό φαινόμενο και δεν αποτελεί ”μίσος” αλλά ανασφάλεια του ίδιου του παιδιού που νιώθει ότι απειλείται από το ίδιο το αδελφάκι του.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
