Η σχέση που μετράει: 10 τρόποι να συνδεθείς αληθινά με το παιδί σου

Μερικές φορές, η ζωή τρέχει τόσο γρήγορα, που ξεχνάμε να κοιτάξουμε στα μάτια τα παιδιά μας. Να σταθούμε ένα λεπτό, να τα αγκαλιάσουμε στ’ αλήθεια. Κι όμως, η σύνδεση αυτή –η αληθινή, η βαθιά– είναι το οξυγόνο της σχέσης μας. Δεν υπάρχει ανατροφή χωρίς αυτή. Δεν υπάρχει οικειότητα, εμπιστοσύνη, χαρά.
Όταν ένα παιδί νιώθει ότι είναι αποδεκτό, ακόμα και στις πιο δύσκολες στιγμές του, τότε ανθίζει. Γίνεται ο εαυτός του. Κι εμείς; Γινόμαστε οι γονείς που πάντα θέλαμε να είμαστε – όχι τέλειοι, αλλά αληθινοί.
Ορίστε 10 τρόποι για να ξαναπιάσουμε το νήμα της σύνδεσης – ακόμα κι αν κάποια στιγμή μας ξέφυγε.

1. Αγάπα το όπως είναι

Όχι γιατί τα πήγε καλά στο σχολείο. Όχι γιατί ήταν «καλό παιδί» σήμερα. Απλώς γιατί είναι αυτό που είναι. Πες του: «Χαίρομαι που είσαι εσύ. Είμαι ευγνώμων που σε έχω στη ζωή μου». Μη φοβηθείς να δείξεις την τρυφερότητα σου. Τα παιδιά που νιώθουν ότι τα αγαπούν όπως είναι, τολμούν να γίνουν όλα όσα μπορούν.

2. Η αγκαλιά που μιλάει

Μια αγκαλιά λέει “είμαι εδώ“, χωρίς καμία λέξη. Ένα χάδι, ένα φιλί στο κεφάλι, ένα ζεστό άγγιγμα την κατάλληλη στιγμή, όλα αυτά γίνονται γλώσσα αγάπης. Κάθε παιδί είναι διαφορετικό: άλλα αγαπούν το σωματικό άγγιγμα, άλλα λιγότερο. Το σημαντικό είναι να είμαστε διαθέσιμοι, χωρίς να πιέζουμε. Να τους δείχνουμε ότι μπορούν να έρθουν κοντά μας όποτε το χρειάζονται. Η φυσική επαφή, όταν είναι καλοδεχούμενη, μπορεί να γίνει καταφύγιο. Κι αυτό από μόνο του είναι αρκετό.

3. Δέκα λεπτά που αξίζουν όσο μια ζωή

Καθημερινά. Έστω και για λίγο. Χωρίς κινητά, χωρίς «περίμενε να τελειώσω». Κοίτα το στα μάτια, άκου τι έχει να σου πει. Ρώτα πώς ένιωσε σήμερα. Τι τον/την ενθουσίασε, τι τον/την δυσκόλεψε. Αυτές οι στιγμές δεν φαίνονται σπουδαίες – αλλά είναι.

4. Κατανόηση, όχι τιμωρία

Όταν το παιδί ξεσπά, δε χρειάζεται τιμωρία. Χρειάζεται στήριξη. Πίσω από κάθε φωνή, κάθε πείσμα, υπάρχει ένα συναίσθημα. Κάτι που δεν ξέρει πώς να πει. Μπες στη θέση του. Πες: «Σε νιώθω. Είμαι εδώ για σένα». Αυτή είναι η αρχή της εμπιστοσύνης.

5. Όταν τα χαλάτε, φτιάξτε τα

Θα φωνάξεις. Θα θυμώσεις. Θα πεις κάτι που δεν εννοούσες. Όλοι το κάνουμε. Το θέμα δεν είναι να μην τσακώνεστε – το θέμα είναι τι γίνεται μετά. Πλησίασέ το. Ζήτα συγγνώμη. Δείξε του ότι και οι μεγάλοι μαθαίνουν ακόμα.

6. Κάντε μαζί τις δουλειές

Μη δίνεις εντολές. Δώσε πρόσκληση. Φτιάξτε το τραπέζι μαζί, βάλτε μουσική και γελάστε ενώ μαζεύετε τα ρούχα. Δεν έχει να κάνει με την τάξη, έχει να κάνει με τη συντροφικότητα.

7. Άκου σαν να είναι το πιο σημαντικό πράγμα στον κόσμο

Γιατί είναι. Άφησε ό,τι κάνεις. Δώσε την προσοχή σου ολόκληρη. Όχι μόνο στα λόγια του – στα μάτια του, στη φωνή του, στις σιωπές του. Όταν ένα παιδί νιώθει ότι το ακούμε στ’ αλήθεια, όχι απλώς για να απαντήσουμε αλλά για να το καταλάβουμε, ανθίζει. Κι όταν μάθει να το κάνει αυτό για τον εαυτό του, έχει ήδη κερδίσει κάτι βαθιά πολύτιμο.

8. Γέλα, έστω και κουρασμένος/η

Παίξε, αστείευσου, κάνε χαζομάρες. Δε χρειάζεται να είσαι πάντα σοβαρός. Η χαρά ενώνει. Και οι στιγμές αυτές μένουν – πιο πολύ απ’ τα μαθήματα, πιο πολύ απ’ τις συμβουλές. Το παιδί σου δε θα θυμάται αν το σπίτι ήταν τέλεια τακτοποιημένο, αλλά θα θυμάται ότι γελάσατε μέχρι δακρύων. Η κοινή χαρά είναι γέφυρα που χτίζεται αβίαστα και κρατάει για πάντα.

9. Μίλα με την καρδιά σου

Δε χρειάζεται να είσαι τέλειος. Χρειάζεται να είσαι εσύ. Να αφήσεις τις προσποιήσεις, τα «πρέπει» και την εικόνα του αλάνθαστου γονιού. Μίλα απλά. Πες «κουράστηκα», πες «δεν ξέρω», πες «φοβάμαι». Το παιδί σου δε χρειάζεται έναν ήρωα. Χρειάζεται εσένα, με τις αδυναμίες, τις ερωτήσεις, τη δύναμη σου. Όταν σε δει να χάνεσαι και να ξαναβρίσκεσαι, θα μάθει πως δε χρειάζεται να είναι τέλειο για να είναι αρκετό.

10. Βάλε τον εαυτό σου στο πρόγραμμα

Κοιμήσου. Φάε. Βγες λίγο έξω. Μίλα με φίλους. Μην περιμένεις να γεμίσεις το ποτήρι του παιδιού σου αν το δικό σου είναι άδειο. Δεν είναι εγωισμός, είναι αναγκαιότητα. Όταν φροντίζεις εσένα, διδάσκεις και στο παιδί σου πώς μοιάζει η υγιής φροντίδα και ο σεβασμός στον εαυτό. Είσαι κι εσύ ένας άνθρωπος που αξίζει χώρο, αγάπη και φροντίδα, όχι μόνο ρόλους.

Μπορεί να μην τα καταφέρνουμε κάθε μέρα. Αλλά κάθε φορά που σταματάμε, που κοιτάμε το παιδί μας στα μάτια και του λέμε «είμαι εδώ», χτίζεται κάτι. Κάτι που κρατάει. Κάτι που έχει ρίζες. Η σύνδεση δε χρειάζεται να είναι τέλεια. Χρειάζεται να είναι αληθινή.

Κεντρική εικόνα και εικόνες άρθρου: iStock