Μαθαίνοντας να δέχεσαι και τα δύσκολα κομμάτια του παιδιού σου

Υπάρχουν μέρες που το παιδί σου μοιάζει με φως και άλλες που νιώθεις πως δοκιμάζει κάθε ίχνος υπομονής σου. Θα σου πει «δε σ’ αγαπώ πια», θα σε αγνοήσει επιδεικτικά ή θα φωνάξει για κάτι που φαντάζει ασήμαντο. Κι εσύ, μέσα σε όλο αυτό, μπορεί να σκεφτείς ότι κάπου έχεις αποτύχει. Όμως όχι, το δύσκολο δεν είναι να αγαπάς το παιδί σου, αλλά να το αγαπάς ολόκληρο, ακόμη κι όταν δεν σου είναι εύκολο. Εκεί κρύβεται η ουσία της γονεϊκότητας: να αποδέχεσαι, να αντέχεις και να καταλαβαίνεις.

Όταν δεν σου αρέσει αυτό που βλέπεις

Όταν βλέπεις το παιδί σου να φέρεται με τρόπους που σε ενοχλούν ή σε φέρνουν σε δύσκολη θέση, το πρώτο σου ένστικτο είναι να το διορθώσεις. Να του δείξεις τον “σωστό” δρόμο, αυτόν που εσύ θεωρείς ασφαλή. Όμως, συχνά, αυτή η ανάγκη προκύπτει όχι από το παιδί, αλλά από εσένα. Κάτι μέσα σου νιώθει απειλή, θυμό ή φόβο. Αντί λοιπόν να μπεις στη μάχη, δοκίμασε να σταθείς λίγο πίσω. Ρώτα το γιατί το έκανε, άκου χωρίς να διακόπτεις. Η περιέργεια και η κατανόηση έχουν πολύ μεγαλύτερη δύναμη από την επίπληξη.

Η αποδοχή δεν είναι έγκριση

Το να αποδέχεσαι το παιδί σου δεν σημαίνει ότι συμφωνείς πάντα μαζί του. Σημαίνει ότι βλέπεις καθαρά, χωρίς φίλτρα, ποιο είναι το παιδί σου και πώς νιώθει. Μπορεί να μην σου αρέσει η συμπεριφορά του, αλλά μπορείς να αποδεχτείς το συναίσθημα πίσω από αυτή. Να πεις, για παράδειγμα, «σε καταλαβαίνω που θύμωσες», χωρίς να δικαιολογείς το πέταγμα του ποτηριού. Έτσι μαθαίνει ότι δε χρειάζεται να είναι “τέλειο” για να αγαπηθεί, κι εσύ μαθαίνεις να βλέπεις τη σχέση σας όχι σαν πεδίο μάχης, αλλά σαν κοινή εξερεύνηση.

Δεν είναι καθρέφτης σου

Κάποια στιγμή όλοι οι γονείς το παθαίνουμε: πιστεύουμε πως το παιδί μας είναι προέκτασή μας. Αν είναι ήρεμο, νιώθουμε πως κάναμε καλή δουλειά· αν είναι θυμωμένο ή αντιδραστικό, το παίρνουμε προσωπικά. Όμως το παιδί σου δεν ήρθε για να σε “δικαιώσει” ή να σε “εκθέσει”. Ήρθε για να είναι αυτό που είναι, με τις δικές του ανάγκες και αντιφάσεις. Κι όσο πιο πολύ προσπαθείς να το φέρεις στα μέτρα σου, τόσο απομακρύνεσαι από τη σχέση που πραγματικά χρειάζεται. Μην το διαμορφώνεις για να μοιάζει σε σένα· προσπάθησε να το γνωρίσεις. Εκεί αρχίζει η πραγματική σύνδεση.

Κανείς δεν είπε ότι η αποδοχή είναι εύκολη. Είναι, όμως, το πιο γενναίο πράγμα που μπορείς να κάνεις ως γονιός. Να αγαπάς το παιδί σου κι όταν σε δυσκολεύει, να αντέχεις την αλήθεια του κι όταν σε φέρνει αντιμέτωπο με τη δική σου. Γιατί αυτό σημαίνει ωριμότητα: να μη φοβάσαι να δεις το παιδί σου όπως είναι, αλλά και να μην κρύβεσαι από αυτό που είσαι εσύ. Εκεί γεννιέται η αγάπη που αντέχει.

Κεντρική εικόνα και εικόνα άρθρου: iStock