Ο αόρατος κόπος της γονεϊκότητας – Όλα όσα μόνο οι γονείς ξέρουν

Η γονεϊκότητα δεν είναι μόνο οι πάνες και οι νυχτερινές αγκαλιές. Είναι και όλα όσα δε φαίνονται, αυτά που συμβαίνουν στο παρασκήνιο, σιωπηλά, χωρίς καμία αναγνώριση. Κι αν έχεις νιώσει ότι κάτι δεν σε ικανοποιεί, αλλά δεν μπορείς να το ονομάσεις, ίσως έχεις πέσει στην παγίδα των “αόρατων καθηκόντων”. Αυτών που γίνονται χωρίς να τα ζητήσει κανείς, που υποτίθεται ότι “έτσι κάνουν οι μαμάδες” ή “ο μπαμπάς πάντα φεύγει πρώτος για δουλειά”. Κι αν δίπλα σου υπάρχει κάποιος που απλώς φεύγει, αφήνοντας όλα τα υπόλοιπα πάνω σου, τότε ίσως έχεις βρεθεί απέναντι σε έναν “walk away” γονιό.

Τα καθήκοντα που δε λέγονται

Δεν είναι ότι ο άλλος δεν κάνει τίποτα. Είναι ότι κάποια πράγματα δε συζητήθηκαν ποτέ. Κάπως έτσι βρέθηκες να ξυπνάς πρώτη, να περιμένεις τη νταντά, να μαζεύεις τα παιχνίδια, να ξέρεις το πρόγραμμα των παιδιών απ’ έξω, να οργανώνεις τα γενέθλιά τους και να ελέγχεις αν έχουν καθαρές κάλτσες. Όχι γιατί σου αρέσει, αλλά γιατί “έτσι έγινε”. Και χωρίς να το καταλάβεις, όλα εκείνα τα μικρά που μαζεύονται και σε εξαντλούν έγιναν καθημερινός φόρτος. Μόνο που κανείς δεν τον μετράει. Ούτε και τον βλέπει.

Η ψυχική κόπωση είναι αληθινή

Και δεν έχει να κάνει με τη δουλειά. Μπορεί να δουλεύετε και οι δύο, να φέρνετε ίσα χρήματα στο σπίτι, αλλά να ζεις με την αίσθηση ότι ο χρόνος σου έχει μικρότερη αξία. Κάθε φορά που εσύ “μένεις λίγο ακόμα με τα παιδιά” και εκείνος απομακρύνεται ή κάθε φορά που κάνεις χώρο για τις ανάγκες των άλλων χωρίς να υπολογίζεις τις δικές σου, μαζεύεται λίγη ακόμα πίκρα. Δεν το λες, γιατί νιώθεις ότι θα φανεί μικρόψυχο. Αλλά δεν είναι. Είναι το βάρος της ανισορροπίας που σε τρώει σιγά σιγά.

Τι μπορείς να κάνεις από εδώ και πέρα

Όχι, δε χρειάζεται να κάνεις λίστα με τα πάντα. Αλλά πρέπει να αρχίσεις να μιλάς. Να πεις ότι δεν είναι εντάξει να μην συνεννοείστε για το ποιος κάνει τι. Να εξηγήσεις πως όταν όλα γίνονται σιωπηλά, καταλήγεις να νιώθεις αόρατη. Και όταν νιώθεις έτσι, δύσκολα φροντίζεις ουσιαστικά και τον εαυτό σου. Η σχέση με τον σύντροφό σου δεν πρέπει να είναι business όπου μετράς ποιος έκανε τι. Αλλά δεν γίνεται και να είσαι πάντα εσύ αυτή που καλύπτει τα κενά. Αν δεν μοιραστεί η ευθύνη, δεν θα μοιραστεί ποτέ ούτε η χαρά.

Αν νιώθεις ότι τίποτα δεν λειτουργεί αν δεν το κάνεις εσύ, τότε ίσως ήρθε η ώρα να επαναπροσδιορίσεις τι σημαίνει “μοιραζόμαστε”. Όχι μόνο στις δουλειές, αλλά στη νοητική και συναισθηματική εμπλοκή που απαιτεί το μεγάλωμα ενός παιδιού. Γιατί όταν εσύ και ο άλλος γίνετε πραγματική ομάδα, όχι μόνο αποφεύγεις την εξουθένωση, αλλά μεγαλώνεις και ένα παιδί που βλέπει τι σημαίνει ισότητα, φροντίδα και συνεργασία. Κι αυτό αξίζει πιο πολύ κι από κάθε πλυμένο μπιμπερό.

Κεντρική εικόνα και εικόνα άρθρου: iStock