Ελισάβετ Κρίπα: Η συγγραφέας του νέου βιβλίου, «Όλα όσα έμαθα από τα παιδιά» μιλά στο TLIFE

Δυναμική, ακούραστη, γεμάτη διάθεση και πάθος, εξαιρετική μητέρα και εκπαιδευτικός η Ελισάβετ Κρίπα έρχεται με το νέο της βιβλίο, Όλα όσα έμαθα από τα παιδιά, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Keybooks.

Η Ελισάβετ Κρίπα, κατά κοινή ομολογία ως εκπαιδευτικός, δίνει πάντα το κάτι παραπάνω για τα παιδιά και την παιδεία, ως εθελόντρια, προσφέρει ακούραστα, αφήνοντας θετικό αποτύπωμα στην κοινωνία και ως μητέρα, είναι ακούραστη.

31 χρόνια εκπαίδευση, 21 χρόνια μητρότητα, 8 χρόνια εθελοντισμός. Τρείς ρόλοι, τρείς διαφορετικές πλευρές πολλά χρόνια μάθησης επαγγελματικής και προσωπικής.

Μέσα από το TLIFE τη γνωρίζουμε σήμερα καλύτερα!

Τι μάθατε, κυρία Κρίπα, από τα παιδιά;

Έμαθα να αγαπώ και ότι η χαρά βρίσκεται στην απλότητα και στα νήματα που δημιουργούν σχέσεις. Έμαθα να σκύβω με ταπεινότητα και να κοιτάζω τον κόσμο από το ύψος της παιδικής καρδιάς, εκεί που όλα είναι πιο απλά, αλλά και πιο αληθινά. Τα παιδιά με έμαθαν ότι η αγκαλιά είναι απάντηση σε ό,τι δεν μπορεί να ειπωθεί, και ότι ένα βλέμμα γεμάτο εμπιστοσύνη μπορεί να σε αλλάξει πιο βαθιά απ’ ό,τι χίλιες λέξεις.

 Ποιος είναι ο στόχος του βιβλίου σας και σε ποιον απευθύνεται;

Δεν έγραψα αυτό το βιβλίο για να διδάξω, αλλά για να μοιραστώ. Να πω «κι εγώ τα ίδια ένιωσα», «κι εγώ φοβήθηκα», «κι εγώ προσπάθησα». Απευθύνεται σε κάθε άνθρωπο, σε κάθε γονέα, παιδαγωγό που σχετίζεται με την ανατροφή ενός παιδιού. Ευελπιστώ να γίνω συνοδοιπόρος στο ταξίδι τους, να φωτίσω νέες διαδρομές που θα διευκολύνουν τη σύνδεση με το παιδί.

 Έχετε μια ζωή γεμάτη εμπειρίες: 31 χρόνια εκπαίδευση, 21 χρόνια μητρότητα, 8 χρόνια εθελοντισμός. Τι κρατάτε απ’ όλα αυτά;

Κρατώ τα πρόσωπα. Τα μάτια των παιδιών στην τάξη, τα χέρια των παιδιών μου όταν με τράβηξαν στον δικό τους κόσμο, τα χαμόγελα των παιδιών στο Παίδων μέσα από τον πόνο. Ό,τι έζησα δεν το μέτρησα σε χρόνια, αλλά σε στιγμές που μου υπενθύμισαν γιατί αξίζει να ζούμε με ανοιχτή καρδιά.

 Υπάρχουν τελικά «σωστοί» τρόποι να μεγαλώσεις ένα παιδί;

Δεν υπάρχει «σωστό και λάθος». «Όσοι οι άνθρωποι τόσοι και οι δρόμοι» και οι τρόποι.  Δεν είναι όλα τα παιδιά ίδια, άρα ούτε και οι διαδρομές μας μπορούν να είναι ίδιες. Το παιδί χρειάζεται να νιώθει ασφάλεια, αποδοχή, χώρο να είναι αυτό που είναι. Το μόνο αληθινό «εργαλείο» είναι να το βλέπεις, να το ακούς και να του επιτρέπεις να είναι ο εαυτός του. Το μεγάλωμα δεν είναι καθοδήγηση, είναι συνοδοιπορία.

Πώς μπορεί να συνδυάσει κανείς εργασία, προσωπικό χρόνο και μεγάλωμα των παιδιών;

Όχι εύκολα. Και ποτέ τέλεια. Αλλά με συνειδητές επιλογές, με προτεραιότητες και κυρίως με ειλικρίνεια. Υπάρχουν μέρες που θα λείπεις. Σημασία έχει να ξέρει το παιδί σου πως όταν είσαι εκεί, είσαι ολόκληρος. Όχι με το σώμα στο δωμάτιο και το μυαλό αλλού. Η ποιότητα της παρουσίας μετράει και η συνέπεια, όχι μόνο η ποσότητα.

Οι περισσότερες μητέρες έχουν ενοχές. «Δεν κάνω αρκετά…». Ποια η γνώμη σας;

Είναι ανθρώπινο. Κι εγώ τις ένιωσα. Αλλά οι ενοχές, αν μείνουν, γίνονται βάρος. Η αγάπη δεν χρειάζεται τελειότητα, χρειάζεται αλήθεια. Αν είσαι παρών, αν προσπαθείς, αν αναγνωρίζεις τα λάθη σου και ζητάς συγγνώμη, το παιδί δεν θέλει τίποτα παραπάνω. Η αποδοχή του εαυτού μας είναι η αρχή για να μεγαλώσουμε παιδιά με αυτοεκτίμηση.

 Από ποιες πηγές μπορούμε να μάθουμε και να εξελιχθούμε;

Από τα ίδια τα παιδιά. Από τα βιβλία, τους ειδικούς επιστήμονες, τις σχέσεις μας, τους ανθρώπους που μας πληγώνουν και μας ξυπνούν. Από τον πόνο. Από την αγάπη. Από την ήσυχη φωνή μέσα μας που μας λέει κάθε μέρα που παρεκκλίναμε από την πορεία μας και πού θέλουμε να πάμε.

Ο δρόμος προς την αυτογνωσία φαντάζει δύσκολος. Τι θα λέγατε;

Είναι δύσκολος. Γιατί σε ξεγυμνώνει. Σου δείχνει πλευρές σου που απέφευγες. Αλλά είναι ο μόνος δρόμος που οδηγεί στην ελευθερία. Κάθε βήμα σε φέρνει πιο κοντά στον εαυτό σου και τελικά στους άλλους. Και τότε, οι σχέσεις αποκτούν ουσία.

 Τι θα συμβουλεύατε τους νέους γονείς;

Να εμπιστεύονται τη διαίσθησή τους. Να ακούνε το παιδί τους και όχι τις φωνές γύρω τους. Να ζητάνε βοήθεια. Να αφήνουν χώρο για λάθη. Και να θυμούνται πως δεν είναι αγώνας δρόμου, είναι σχέση ζωής. Το παιδί σας δεν χρειάζεται να είστε τέλειοι. Χρειάζεται να είστε εκεί.

Υπάρχουν διαφορές στη νοοτροπία ή συμπεριφορά πατέρα και μητέρας;

Υπάρχουν, γιατί κουβαλάμε διαφορετικές εμπειρίες, ρόλους, κοινωνικές προσδοκίες. Όμως αυτό δεν είναι πρόβλημα, είναι πλούτος. Αντί να προσπαθούμε να είμαστε ίδιοι, ας φροντίσουμε να συμπληρώνουμε ο ένας τον άλλο. Το παιδί έχει ανάγκη και από δύναμη και από τρυφερότητα και αυτά δεν έχουν φύλο.

Γιατί επιλέξατε τον εθελοντισμό ως στάση ζωής και τι σας προσέφερε;

Ήρθε ως εσωτερική ανάγκη, όχι σαν ηρωισμός. Είχα πάντα το παράδειγμα της γιαγιάς και της μητέρας μου. Ήθελα να δώσω λίγη αγάπη εκεί που λείπει. Και τελικά έλαβα περισσότερη απ’ όση έδωσα. Τα παιδιά στα Παίδων με έμαθαν τι θα πει αξιοπρέπεια στον πόνο, τι θα πει ελπίδα χωρίς εγγυήσεις. Ο εθελοντισμός δεν είναι προσφορά, είναι ευλογία.

Δασκάλα 31 χρόνια… Ποια είναι τα συμπεράσματά σας;

Ότι δεν διδάσκεις με τον πίνακα, αλλά με το παράδειγμά σου. Ότι κάθε παιδί είναι μοναδικό και κάθε τάξη ένας μικρόκοσμος. Ότι το μεγαλύτερο μάθημα δεν είναι η γραμματική ή τα μαθηματικά, αλλά η σχέση. Αν δεν συνδεθείς, δεν ακούγεσαι. Κι αν δεν αγαπάς με πάθος αυτό που διδάσκεις, κανένα παιδί δεν θα θυμάται αυτά που του δίδαξες.